Freddie Figgers: Τον παράτησε η μάνα του, μόλις γεννήθηκε, δίπλα σε έναν κάδο σκουπιδιών...

Όταν τα άλλα παιδιά έπαιζαν έξω, ο Φρέντι ξεκίνησε να επιδιορθώνει τους χαλασμένους υπολογιστές του σχολείου του κι αυτό ήταν το εισιτήριό του προς την επιτυχία

«Μην αφήνετε τις περιστάσεις να καθορίζουν ποιοι είστε».
Αποτελεί μια πρόταση του 31χρονου επιχειρηματία Φρέντι Φίγκερς σε όσους θέλουν να τον ακούσουν.

Mιλώντας στο BBC, ο Φρέντι ανέφερε πως, όταν ήταν 8 ετών, ρώτησε τον πατέρα του Νέιθαν για τη γέννησή του. 

Η απάντηση που πήρε του έμεινε αξέχαστη. 

«Άκου», του είπε «θα σου μιλήσω στα ίσια Φρεντ. 

Η βιολογική σου μητέρα σε παράτησε, όταν γεννήθηκες. 

Εγώ και η Μπέτι Μέι δε θέλαμε να σε στείλουμε σε ανάδοχους και σε υιοθετήσαμε. 

Είσαι ο γιός μου». 

Ο Φρέντι έμαθε πως η μητέρα του τον είχε παρατήσει δίπλα σε έναν κάδο σκουπιδιών στην Φλόριντα.

«Όταν μου το είπε ο πατέρας μου, θεώρησα πως είμαι απλά ένα σκουπίδι. Πως δε με ήθελε κανείς. Αλλά με άρπαξε από τους ώμους και μου είπε να μην πιστέψω ποτέ πως ισχύει κάτι τέτοιο».

.............

περισσότερα εδώ

 Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Γιατί το παιδί μου φέρεται «περίεργα»;

Αν το παιδί σας φέρεται περίεργα, παρατηρήστε λίγο την δική σας «περίεργη συμπεριφορά». 

Δεν μιλώ για παιδιά που μπορεί πράγματι αν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα αλλά για παιδιά με μία κανονική εξέλιξη και ανάπτυξη. 

Για παιδιά που μέχρι πρότινος ήταν «παράδειγμα» και τελευταία βλέπετε αλλαγές στη στάση τους… 

Για παιδιά που ξαφνικά γίνονται ανυπάκουα, «βγάζουν γλώσσα», είναι πιο επιθετικά.

Το μόνο σίγουρο είναι πως το κάθε παιδί θέλει να έχει την προσοχή του γονιού του. Όταν εκείνος είναι πολυάσχολος, τότε είναι σαν να ψάχνει να βρει τρόπους για να το προσέξει. 

Έτσι μπορεί να γίνει ένα παιδί ανυπάκουο για παράδειγμα για να σας αναγκάσει να ασχοληθείτε περισσότερο μαζί του, να σας τραβήξει την προσοχή. 

Δεν μπορεί ή πιο σωστά δεν ξέρει να σας πει ότι απλά χρειάζεται να του δείξετε την αγάπη σας, να την εκφράσετε… Την ώρα που είστε μαζί να μην ασχολείστε με το κινητό σας αλλά να σας νιώθει «εκεί»…

Διαφορετικά, αισθάνεται πως «δεν είναι άξιο της προσοχής σας», νιώθει ανασφάλεια εφόσον είστε μεν δίπλα του αλλά παρών-απών! Μεγαλώνετε μέσα του με τον τρόπο αυτόν συναισθήματα απόρριψης, έλλειψης εμπιστοσύνης, φοβίες, μοναξιά… 

Δημιουργείται ένα συναισθηματικό κενό που δεν γνωρίζει πώς να το γεμίσει, ψάχνοντας τρόπους συνήθως μη αποδοτικούς ή κλείνεται στον εαυτό του!

Αν δείτε επίσης ξαφνικά να πέφτει η σχολική του απόδοση, είναι δείγμα «ότι κάτι δεν πάει καλά!» 

Μπορεί να βρίσκει μάταιο το να είναι ένας καλός μαθητής εφόσον εσείς δεν είστε κοντά του ή ακόμη και να είναι πιο «ελκυστικό» το ενδιαφέρον σας έστω και με τον αρνητικό αυτό τρόπο που προσπαθεί να κερδίσει!

Ανησυχήστε επίσης αν το δείτε να ενδιαφέρεται περισσότερο για τα ηλεκτρονικά του παιχνίδια σε σχέση με εσάς. 

Αν βέβαια είστε από εκείνους τους γονείς που δεν ξέρετε να βάζετε όρια ή προτιμάτε την «ηλεκτρονική νταντά» όπως την ονομάζω για να έχετε την ησυχία σας… 

Πιο παλιά ήταν η τηλεόραση, τώρα καθώς η τεχνολογία προχωράει, είναι το κινητό, το τάμπλετ κλπ. 

Το κάθε τι έχει το τίμημά του, μόνο που το τίμημα αυτό το πληρώνει περισσότερο το παιδί σας παρά εσείς…

Και μην ξεχνάτε πως η έλλειψη της συναισθηματικής παρουσίας του γονιού μεγαλώνει παιδιά που επίσης δεν μπορούν να εκφράσουν τον ψυχοσυναισθηματικό τους κόσμο ενώ παράλληλα μπορεί να αντιμετωπίζουν και προβλήματα στις διαπροσωπικές τους σχέσεις…

Μαρίνα Μόσχα
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αλύγιστοι βραχίονες

Μια από τις θεμελιώδεις ανάγκες που δυσκολευόμαστε να καλύψουμε στην περίοδο της πανδημίας και της κοινωνικής αποστασιοποίησης είναι αυτή του αγγίγματος. Ανάμεσα στους ερευνητές που μελετούν τους μηχανισμούς του είναι και μια Ελληνίδα, η Δρ Κατερίνα Φωτοπούλου, νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστημιακό Κολλέγιο του Λονδίνου, που μίλησε σε πρόσφατο ρεπορτάζ του Guardian.

«Η κατασκευή του ανθρώπινου σώματος έχει βασιστεί στο άγγιγμα που απολαμβάνει από τους φροντιστές του. Είμαστε εξαρτημένοι από το φροντιστή μας για να ικανοποιήσουμε βασικές ανάγκες. Ελάχιστα μπορούν να γίνουν χωρίς το άγγιγμα» πιστεύει η Ελληνίδα ερευνήτρια.

Μπορεί να έχουμε συνδέσει την παραπάνω περιγραφή κυρίως με τη φροντίδα ενός μωρού, όμως οι ενήλικες έχουμε εξίσου ανάγκη από τη σωματική επαφή, όπως προσθέτει ένας άλλος νευροεπιστήμονας με έδρα τη Βρετανία, ο Φράνσις ΜακΓκλόουν, από το Πανεπιστήμιο Τζον Μουρς στο Λίβερπουλ: «Ίσως αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ότι κάτι μας λείπει, αλλά δεν γνωρίζουμε πάντα ότι αυτό το κάτι είναι το άγγιγμα. Αλλά όταν μιλάμε για το πρόβλημα της μοναξιάς, συχνά παραβλέπουμε το προφανές: πως είναι αυτό που στερούνται οι μοναχικοί άνθρωποι».

Ο εξελικτικός ψυχολόγος Ρόμπιν Ντάνμπαρ θεωρεί ότι η απουσία αγγίγματος έχει τεράστιες επιπτώσεις τόσο στη σωματική όσο και στην ψυχική υγεία μας. «Όταν βρισκόμαστε με στενούς συγγενείς και φίλους, αγγιζόμαστε περισσότερο από όσο το συνειδητοποιούμε. Το ίδιο ακριβώς παρατηρούμε και σε άλλα πρωτεύοντα θηλαστικά. Σε κάθε επίπεδο κάθε κοινότητας θηλαστικών εμφανίζονται ομάδες πέντε καλύτερων φίλων που κάνουν ο ένας στον άλλο grooming– η δική τους εκδοχή του κοινωνικού αγγίγματος. Αυτές οι στενές συμμαχίες λειτουργούν σαν προστασία από τον έξω κόσμο».

Η απουσία αγγίγματος, λοιπόν, έρχεται σε αντίθεση προς τη φύση μας, ακόμα και αν δεν είμαστε ιδιαίτερα διαχυτικοί. «Το άγγιγμα περιορίζει τις συνέπειες του στρες και του πόνου, τόσο σε σωματικό όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο. Η απουσία του συνδέεται, σύμφωνα με τις έρευνές μας, με υψηλότερα επίπεδα άγχους» όπως εξηγεί η Δρ. Φωτοπούλου. «Σε περιόδους εντονότερου στρες -όταν, για παράδειγμα, χάνουμε μια δουλειά ή κάποιον αγαπημένο μας- η σωματική επαφή μάς βοηθάει να ανταπεξέλθουμε, κυρίως εξισορροπώντας τις συνέπειες της ορμόνης του στρες, κορτιζόλης» προσθέτει η ερευνήτρια.

Όπως, μάλιστα, έχει παρατηρήσει ο ΜακΓκλόουν, νευρικές απολήξεις στο δέρμα που αποκαλεί CTs μεταφέρουν, μέσα από το άγγιγμα, ερεθίσματα στις εγκεφαλικές περιοχές που συνδέονται με τα συναισθήματα, βοηθώντας μας να διαχειριστούμε καλύτερα το στρες. Μάλλον όχι τυχαία, οι περισσότερες από αυτές τις απολήξεις βρίσκονται σε ζώνες του σώματος όπου δεν μπορούμε να κάνουμε «grooming» στον εαυτό μας, όπως στην πλάτη. «Η διέγερση αυτών των απολήξεων απελευθερώνει ωκυτοκίνη και ντοπαμίνη, που ρυθμίζουν τα επίπεδα κορτιζόλης και τη διάθεσή μας» καταλήγει ο ΜακΓκλόουν.

Αυτή την περίοδο δεν έχουμε πραγματικό υποκατάστατο για το άγγιγμα. Ή μήπως έχουμε; Μια νέα μελέτη της Δρος Φωτοπούλου, σύμφωνα με τον Guardian, που δεν έχει δημοσιευτεί ακόμα, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τα οφέλη του ακόμα και μέσα από την ενσυναίσθηση – για παράδειγμα, παρακολουθώντας τρυφερές σκηνές μιας ταινίας. Όπως, ωστόσο, διευκρινίζει η ερευνήτρια, «αυτό δεν μπορεί να αντικαταστήσει το άγγιγμα μόνιμα ή εξ ολοκλήρου, αλλά εν μέρει».

* Το 2011, σύμφωνα με τους Ellines.com, απονεμήθηκε στην Δρ Κατερίνα Φωτοπούλου, το βραβείο Σταδιοδρομίας Ελίζαμπεθ Γουόρινγκτον της Βρετανικής Νευροψυχολογικής Εταιρείας. Έχει επίσης λάβει το βραβείο Clifford Yorke (2006) από τη Διεθνή Εταιρεία Νευροψυχαναλυτικής Φροντίδας για Εισαγωγές στην Πρώιμη Επαγγελματική Σταδιοδρομία και το βραβείο Παπανικολάου.

womantoc.gr
themamagers.gr

Σημείωση: αγκάλη < άγκος = κεκαμμένος βραχίων
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι