Η σωματική τιμωρία ενός παιδιού, όχι μόνο δεν πρόκειται να βελτιώσει τη συμπεριφορά του, αλλά ενδέχεται να βλάψει την ανάπτυξη και την ευημερία του.Σύμφωνα με μια αξιολόγηση των αποτελεσμάτων 69 μελετών από την Ελλάδα, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Κίνα, την Κολομβία, την Ιαπωνία, την Ελβετία, την Τουρκία και το Ηνωμένο Βασίλειο που δημοσίευσε το επιστημονικό περιοδικό Lancet, το αποτέλεσμα είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που (υποτίθεται ότι) προσδοκούν όσοι γονείς χτυπούν τα παιδιά τους.
«Οι περισσότεροι γονείς χτυπούν τα παιδιά τους επειδή πιστεύουν ότι θα βελτιώσουν τη συμπεριφορά τους. Δυστυχώς για τους γονείς, η έρευνά μας βρήκε σαφή και πειστικά στοιχεία ότι η σωματική τιμωρία δεν βελτιώνει τη συμπεριφορά των παιδιών, αλλά αντίθετα την κάνει χειρότερη»,
κατέστησε σαφές η συγγραφέας της έκθεσης και καθηγήτρια ανθρώπινης ανάπτυξης και οικογενειακών επιστήμων στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν, Elizabeth Gershoff.
Σημειώνεται ότι για να αξιολογηθεί ο αντίκτυπος του ξύλου, όπως και άλλων σωματικών τιμωριών που οι γονείς ενδέχεται να επιλέξουν για να πειθαρχήσουν ένα παιδί, αποκλείστηκαν λεκτικές και «σοβαρές» μορφές σωματικής τιμωρίας που παραπέμπουν σε κακοποίηση.
Και μπορεί κάποια από τα αποτελέσματα ορισμένων μελετών να ήταν ανάμεικτα, παρουσιάζοντας και θετικές επιπτώσεις, ωστόσο στην πλειονότητά τους έδειξαν σημαντική αρνητική επίδραση με διάφορους τρόπους.
Αυτό που έδειξαν οι περισσότερες μελέτες ήταν ότι το ξύλο σε παιδιά, προκάλεσε περισσότερες και εντονότερες προβληματικές συμπεριφορές με την πάροδο του χρόνου, όπως και «αυξημένη επιθετικότητα, αυξημένη αντικοινωνική συμπεριφορά και αυξημένη διαταραχή συμπεριφοράς στο σχολείο», ανεξάρτητα από το φύλο, τη φυλή ή την εθνικότητα.
Μια μελέτη μάλιστα, που πραγματοποιήθηκε στην Κολομβία στη Νότια Αμερική, διαπίστωσε ότι τα μικρά παιδιά που δέχθηκαν σωματική τιμωρία απέκτησαν «λιγότερες γνωστικές ικανότητες» από τα υπόλοιπα, οι γονείς των οποίων επέλεξαν διαφορετικό μονοπάτι πειθαρχίας.
Επτά, δε, από τις μελέτες που έβαλαν στη ζυγαριά τη συχνότητα της σωματικής τιμωρίας και την αρνητική συμπεριφορά ενός παιδιού με την πάροδο του χρόνου έδειξαν ότι, όταν το ξύλο αυξήθηκε με συχνότητα, το ίδιο έκανε και η πιθανότητα πρόβλεψης χειρότερων αποτελεσμάτων στη συμπεριφορά του παιδιού.
Ένα άλλο αποτέλεσμα των ερευνών που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν είναι πως η σωματική τιμωρία αύξησε τον κίνδυνο τα παιδιά να πέσουν θύματα κακοποίησης ή παραμέλησης που θα σήμαινε συναγερμό στις υπηρεσίες προστασίας ανηλίκων.
Τέλος, τέσσερις στις πέντε μελέτες έδειξαν ότι όσο «ζεστή» και καλή ανατροφή έχει ένα παιδί από τους γονείς του, αυτό δεν μειώνει τα αρνητικά αποτελέσματα της σωματικής τιμωρίας.
Αξίζει να σημειωθεί πως σύμφωνα με τη UNICEF, από το 2017, περίπου το 63% των παιδιών μεταξύ 2 και 4 ετών -ή περίπου 250 εκατομμύρια παιδιά- ζουν σε χώρες στις οποίες δεν υπάρχουν νομικές κυρώσεις για τη σωματική τιμωρία τους, με αποτέλεσμα να τιμωρούνται συχνά από αυτούς που έχουν την επιμέλειά τους.
Και στις 50 Πολιτείες των ΗΠΑ θεωρείται νόμιμο για έναν γονέα να χτυπά τα παιδιά του…
Οι παιδίατροι προτείνουν στους ενήλικες που φροντίζουν τα παιδιά να χρησιμοποιούν «υγιείς μορφές πειθαρχίας», όπως είναι η θετική ενίσχυση κατάλληλων συμπεριφορών, αλλά και ο καθορισμός ορίων και προσδοκιών.
«Τα μικρά παιδιά λαχταρούν την προσοχή του γονέα τους, οπότε χρησιμοποιήστε το προς όφελός σας. Δώστε προσοχή στα υπέροχα πράγματα που κάνουν τα παιδιά σας και ανταμείψτε τα γι' αυτά με επαίνους. Στη συνέχεια, όταν κάνουν κάτι που δεν σας αρέσει, βάλτε τους χρονικό όριο και πάρτε την προσοχή σας από αυτά. Δουλεύει», πρόσθεσε.
Καθώς, δε, τα παιδιά μεγαλώνουν, προτείνει οι γονείς να τα αφήνουν να εξοικειωθούν με τις φυσικές συνέπειες των συμπεριφορών τους.
«Αντί να γίνετε ασπίδα, βοηθήστε τα να πάρουν το μάθημά τους, αρκεί να μην βρίσκονται σε κίνδυνο», σημειώνει.
Αλλά και οι έφηβοι πρέπει επίσης να μάθουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις πράξεις τους.
«Αφήστε τους να υποστούν τις συνέπειές τους και στη συνέχεια βοηθήστε τους να καταλάβουν πώς να τις αντιμετωπίσουν», υποστηρίζει, καταλήγοντας:
Σημειώνεται ότι για να αξιολογηθεί ο αντίκτυπος του ξύλου, όπως και άλλων σωματικών τιμωριών που οι γονείς ενδέχεται να επιλέξουν για να πειθαρχήσουν ένα παιδί, αποκλείστηκαν λεκτικές και «σοβαρές» μορφές σωματικής τιμωρίας που παραπέμπουν σε κακοποίηση.
Και μπορεί κάποια από τα αποτελέσματα ορισμένων μελετών να ήταν ανάμεικτα, παρουσιάζοντας και θετικές επιπτώσεις, ωστόσο στην πλειονότητά τους έδειξαν σημαντική αρνητική επίδραση με διάφορους τρόπους.
Αυτό που έδειξαν οι περισσότερες μελέτες ήταν ότι το ξύλο σε παιδιά, προκάλεσε περισσότερες και εντονότερες προβληματικές συμπεριφορές με την πάροδο του χρόνου, όπως και «αυξημένη επιθετικότητα, αυξημένη αντικοινωνική συμπεριφορά και αυξημένη διαταραχή συμπεριφοράς στο σχολείο», ανεξάρτητα από το φύλο, τη φυλή ή την εθνικότητα.
Μια μελέτη μάλιστα, που πραγματοποιήθηκε στην Κολομβία στη Νότια Αμερική, διαπίστωσε ότι τα μικρά παιδιά που δέχθηκαν σωματική τιμωρία απέκτησαν «λιγότερες γνωστικές ικανότητες» από τα υπόλοιπα, οι γονείς των οποίων επέλεξαν διαφορετικό μονοπάτι πειθαρχίας.
Επτά, δε, από τις μελέτες που έβαλαν στη ζυγαριά τη συχνότητα της σωματικής τιμωρίας και την αρνητική συμπεριφορά ενός παιδιού με την πάροδο του χρόνου έδειξαν ότι, όταν το ξύλο αυξήθηκε με συχνότητα, το ίδιο έκανε και η πιθανότητα πρόβλεψης χειρότερων αποτελεσμάτων στη συμπεριφορά του παιδιού.
Ένα άλλο αποτέλεσμα των ερευνών που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν είναι πως η σωματική τιμωρία αύξησε τον κίνδυνο τα παιδιά να πέσουν θύματα κακοποίησης ή παραμέλησης που θα σήμαινε συναγερμό στις υπηρεσίες προστασίας ανηλίκων.
Τέλος, τέσσερις στις πέντε μελέτες έδειξαν ότι όσο «ζεστή» και καλή ανατροφή έχει ένα παιδί από τους γονείς του, αυτό δεν μειώνει τα αρνητικά αποτελέσματα της σωματικής τιμωρίας.
Αξίζει να σημειωθεί πως σύμφωνα με τη UNICEF, από το 2017, περίπου το 63% των παιδιών μεταξύ 2 και 4 ετών -ή περίπου 250 εκατομμύρια παιδιά- ζουν σε χώρες στις οποίες δεν υπάρχουν νομικές κυρώσεις για τη σωματική τιμωρία τους, με αποτέλεσμα να τιμωρούνται συχνά από αυτούς που έχουν την επιμέλειά τους.
Και στις 50 Πολιτείες των ΗΠΑ θεωρείται νόμιμο για έναν γονέα να χτυπά τα παιδιά του…
Οι παιδίατροι προτείνουν στους ενήλικες που φροντίζουν τα παιδιά να χρησιμοποιούν «υγιείς μορφές πειθαρχίας», όπως είναι η θετική ενίσχυση κατάλληλων συμπεριφορών, αλλά και ο καθορισμός ορίων και προσδοκιών.
«Οι γονείς δεν πρέπει ποτέ να χτυπούν το παιδί τους και να χρησιμοποιούν λεκτικές προσβολές που θα το ταπεινώσουν ή θα το ντροπιάσουν»,
δήλωσε ο Sege από την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής σχετικά με τη σωματική τιμωρία.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, 62 χώρες έχουν απαγορεύσει τη σωματική τιμωρία των παιδιών, ενώ άλλες 27 δεσμεύονται να το πράξουν, σύμφωνα με την Παγκόσμια Εταιρική Σχέση για τον τερματισμό της βίας κατά των παιδιών.
Παρά ωστόσο την πρόοδο αυτή, «μόνο το 13% των παιδιών του κόσμου προστατεύονται πλήρως από τον νόμο από κάθε σωματική τιμωρία», την ίδια ώρα που 31 χώρες εξακολουθούν να επιτρέπουν το μαστίγωμα ως ποινή για αδικήματα που διαπράττονται από ανηλίκους.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, 62 χώρες έχουν απαγορεύσει τη σωματική τιμωρία των παιδιών, ενώ άλλες 27 δεσμεύονται να το πράξουν, σύμφωνα με την Παγκόσμια Εταιρική Σχέση για τον τερματισμό της βίας κατά των παιδιών.
Παρά ωστόσο την πρόοδο αυτή, «μόνο το 13% των παιδιών του κόσμου προστατεύονται πλήρως από τον νόμο από κάθε σωματική τιμωρία», την ίδια ώρα που 31 χώρες εξακολουθούν να επιτρέπουν το μαστίγωμα ως ποινή για αδικήματα που διαπράττονται από ανηλίκους.
«Τα παιδιά έχουν το δικαίωμα στην ελευθερία και την προστασία από σωματική τιμωρία και άλλες σκληρές ή ταπεινωτικές μορφές τιμωρίας»,
αναφέρεται ρητά στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 2006 για τα δικαιώματα του παιδιού, ενώ η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έχει συμπεριλάβει την προστασία των παιδιών από κάθε μορφή βίας στους «στόχους αειφόρου ανάπτυξης».
Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής προτείνει μια σειρά από εναλλακτικές μεθόδους πειθαρχίας, οι οποίες εξαρτώνται από την ηλικία του παιδιού.
Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής προτείνει μια σειρά από εναλλακτικές μεθόδους πειθαρχίας, οι οποίες εξαρτώνται από την ηλικία του παιδιού.
«Κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους αυτό που πρέπει να μάθουν τα βρέφη είναι η αγάπη»,
τονίζει ο Sege, προσθέτοντας:
«Ενώ ανακαλύπτουν το κλάμα ή πώς να προκαλέσουν χαμό, οι γονείς θα πρέπει να αποσπούν την προσοχή τους, δίνοντάς τους άλλα πράγματα να κάνουν που είναι λιγότερα ενοχλητικά ή ακόμα και να τα μετακινήσουν σε διαφορετικό μέρος. Αυτό μπορούν να κάνουν».
«Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και επιμένουν να κάνουν πράγματα που δεν θέλετε», συνέχισε, «η καλύτερη τεχνική είναι οι γονείς να αξιοποιήσουν την ανάγκη τους για προσοχή».
«Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και επιμένουν να κάνουν πράγματα που δεν θέλετε», συνέχισε, «η καλύτερη τεχνική είναι οι γονείς να αξιοποιήσουν την ανάγκη τους για προσοχή».
«Τα μικρά παιδιά λαχταρούν την προσοχή του γονέα τους, οπότε χρησιμοποιήστε το προς όφελός σας. Δώστε προσοχή στα υπέροχα πράγματα που κάνουν τα παιδιά σας και ανταμείψτε τα γι' αυτά με επαίνους. Στη συνέχεια, όταν κάνουν κάτι που δεν σας αρέσει, βάλτε τους χρονικό όριο και πάρτε την προσοχή σας από αυτά. Δουλεύει», πρόσθεσε.
Καθώς, δε, τα παιδιά μεγαλώνουν, προτείνει οι γονείς να τα αφήνουν να εξοικειωθούν με τις φυσικές συνέπειες των συμπεριφορών τους.
«Αντί να γίνετε ασπίδα, βοηθήστε τα να πάρουν το μάθημά τους, αρκεί να μην βρίσκονται σε κίνδυνο», σημειώνει.
Αλλά και οι έφηβοι πρέπει επίσης να μάθουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις πράξεις τους.
«Αφήστε τους να υποστούν τις συνέπειές τους και στη συνέχεια βοηθήστε τους να καταλάβουν πώς να τις αντιμετωπίσουν», υποστηρίζει, καταλήγοντας:
«Είναι δύσκολο, γιατί απαιτεί, τουλάχιστον στην αρχή, ένα επίπεδο προσοχής και σκέψης για το τι κάνεις ως γονέας. Η ανατροφή των παιδιών δεν είναι εύκολη. Το καλό είναι ότι τα παιδιά μας μάς συγχωρούν για τα λάθη που κάνουμε»…
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
