Φοβού τους αναμάρτητους, τους τέλειους, τους άσπιλους κι αμόλυντους αυτού του κόσμου φίλε μου. Να τους φοβάσαι την ώρα που σου συστήνονται με την τελειότητά τους για φωτοστέφανο, την μπέσα τους για φτερά αγγέλου και την ειλικρίνειά τους για ασπίδα κατά κάθε “κακού”.
Να παίρνεις δρόμο μόλις ακούσεις εκείνο το “εγώ, δεν είμαι σαν τους άλλους”, αν και είναι και η μόνη αληθινή αλήθεια που θα ξεστομίσει.
Όντως, δεν είναι σαν τους άλλους. Είναι χειρότερος.
Είναι το χείριστο είδος του υποκριτή, γιατί τουλάχιστον, οι άλλοι, δεν διαφημίζουν την τελειότητά τους σαν διαφήμιση για χλωρίνη που όλα τα ξεπλένει και λεκέδες δεν αφήνει.
Να μένεις με εκείνους τους άλλους, που ξέρουν να κάνουν λάθη.
Που ξέρουν να γλεντάνε τη ζωή όχι για το φαίνεσθαι και το θεαθήναι, αλλά απλά, γιατί ξημέρωσε άλλη μια μέρα που τους βρήκε ανάμεσα σε ανθρώπους.
Ανάμεσα σε ανθρώπους απλούς, τρωτούς, σημαδεμένους.
Ανθρώπους που ξέρουν να σου λένε “ευχαριστώ”, “συγγνώμη”.
Ανθρώπους που σε κοιτούν στα μάτια και σου λένε αυτό που νιώθουν χωρίς λογαριασμούς και υπολογισμούς.
Κι εσύ, ζήσε στην αλήθεια σου και σε μια ζωή γεμάτη επιλογές σου, κι ας είναι και λάθος, κι άσε τους αναμάρτητους και τους αλάνθαστους, να κάνουν παιχνίδι μεταξύ τους, να δουλεύονται για το ποιος είναι ο πιο τέλειος, ο πιο ιδανικός και ο πιο αμόλυντος, ο πιο μόνος..
Πηγή: Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Καλό μας Χαμομηλάκι, είναι κακό η ειλικρίνεια, ειδικά σαν άμυνα; Και από την άλλη, είναι καλό να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας πάντα; Δεν απαιτείται διάκριση στην έκφραση συναισθημάτων; Δεν έχεις συναντήσει ιστορίες που η καταστροφή ψυχών ονομάζεται ¨αλήθεια" και "βαθιά συναισθήματα", που σε κοιτάνε στα μάτια για να σου πουν αυτό που νιώθουν; Έτσι κάπως δημιουργούνται και οι ειλικρινείς, για ασπίδα, γιατί έχουν καεί από τους "αληθινούς".
ReplyDelete