Γιατί τα πάντα σχετίζονται με την παιδική ηλικία;

Kάποτε μάθαμε να μιλάμε μια ολόκληρη συναισθηματική γλώσσα, που τώρα είναι μέρος της φύσης μας όσο και η φυσική μας γλώσσα. Μια γλώσσα για το πώς να εκφράζουμε αγάπη, τι να περιμένουμε από τους άντρες και τις γυναίκες, και ποιοι είναι οι κανόνες γύρω από την ευτυχία.

Σε κάποιες περιπτώσεις, η βασική αρχή της σύγχρονης ψυχοθεραπείας –ότι όλα έχουν να κάνουν με την παιδική ηλικία του ατόμου– μπορεί να είναι ιδιαίτερα ενοχλητική. Γιατί να είμαστε για πάντα δεμένοι με πράγματα που έγιναν τόσο καιρό πριν; Κάποιοι μπορεί να έχουν χάσει πια τους γονείς τους ή να μην τους βλέπουν συχνά. Επίσης, δεν ισχύει ότι η γενετική είναι πιο σημαντική;

Όπως και να ’χει, αυτή η εξοργιστική ιδέα αρνείται να υποχωρήσει, όπως θα θέλαμε. Τελικά, υπάρχουν πάρα πολλά που μας πηγαίνουν πίσω. Ο χαρακτήρας μας φαίνεται να είναι καθορισμένος από δυναμικές που αναπτύχθηκαν μέσα στην οικογένεια, πριν από την ηλικία των 15 ετών.

Μπορούμε να αποδεχτούμε ότι κάποτε μάθαμε να μιλάμε μια ολόκληρη γλώσσα γύρω από την οικογένειά μας: χιλιάδες λέξεις και συντακτικοί κανόνες που ακούσαμε ενώ ζωγραφίζαμε στην κουζίνα του σπιτιού μας. Κατ’ επέκταση, δεν είναι απίθανο ότι συγχρόνως μάθαμε μια ολόκληρη συναισθηματική γλώσσα, που τώρα είναι μέρος της φύσης μας όσο και η φυσική μας γλώσσα.

Μια γλώσσα για το πώς να εκφράζουμε αγάπη, τι να περιμένουμε από τους άντρες και τις γυναίκες, και ποιοι είναι οι κανόνες γύρω από την ευτυχία. Χρειάζεται να σκεφτούμε πολύ τις οικογένειές μας, όχι απαραίτητα επειδή μας λείπουν. Το αντίθετο.

Χρειάζεται να αναλογιστούμε την οικογένειά μας για να την ξεπεράσουμε. Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για την έρευνα που κάνουμε για το πώς η οικογένειά μας, όπως όλες οι οικογένειες, μας τρέλανε, ως έναν βαθμό. Μπορεί να νομίζουμε ότι είναι μια μοναδικά δυτική νεύρωση, που επηρεάζει ειδικά τους ανθρώπους που έχουν περάσει πολύ χρόνο στην ψυχοθεραπεία, το να μιλάμε για τους γονείς μας και τη συμβολή τους στη δυστυχία μας.

Για να μη μας απωθεί αυτή η προσέγγιση, χρειάζεται να έχουμε στο μυαλό μας ότι κάθε κοινωνία, όποιο κι αν είναι το επίπεδο της ανάπτυξής της, φαίνεται να διατηρεί σύνθετες και συνεχιζόμενες σκέψεις για τους προγόνους και την ισχυρή επίδραση που ασκούν στη ζωή των ζωντανών. Τα μοτίβα είναι παντού τα ίδια: οι γονείς ή οι συγγενείς πεθαίνουν και τότε το άτομο πρέπει να διαχειριστεί τα πνεύματά τους με ιδιαίτερη φροντίδα, επειδή οι νεκροί είναι γνωστό πως έχουν δυνάμεις να προκαλέσουν μεγάλους μπελάδες.

Μπορεί να απελευθερώσουν τύψεις, μπορεί να καταστρέψουν το σεξ για μας, μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά τις φιλοδοξίες μας στη δουλειά, μπορεί να προκαλέσουν αϋπνία ή χρόνιους πόνους. Συνεπώς, χρειάζεται να ξοδέψουμε πολύ χρόνο και πολλή ενέργεια για να διαχειριστούμε την ανάμνησή τους.

Στη Μαδαγασκάρη, σε μια ειδική τελετή, κάθε χρόνο, ξεθάβουν τους νεκρούς και τους προσκαλούν σε μια μεγάλη γιορτή στο χωριό, όπου οι συγγενείς θυσιάζουν βόδια και χορεύουν με τις σορούς πάνω από το κεφάλι τους, με την ελπίδα ότι τα πτώματα θα ξεκουραστούν εύκολα τους επόμενους μήνες.

Το τι χρειάζεται να κάνει κανείς για να αποτρέψει έναν πρόγονο από το να καταστρέψει τη ζωή του μπορεί να διαφέρει από κοινωνία σε κοινωνία, όμως, το υποκείμενο συναίσθημα ότι χρειάζεται να κάνει κάτι είναι οικουμενικό. Κάποιος μπορεί να πρέπει να τους ξεθάψει και να τους καλέσει σε γιορτή, κάποιος άλλος μπορεί να χρειάζεται να καθίσει σ’ έναν καναπέ και να αναλύσει την επιρροή που ασκούν στον ψυχισμό του. Όμως, η ιδέα είναι βασικά η ίδια.

Τα πνεύματα του παρελθόντος έχουν τη δύναμη να στραγγαλίσουν το παρόν. Οι πονοκέφαλοι ή η ανικανότητα, η παράνοια ή η δυσλειτουργική σχέση έχουν να κάνουν με φαντάσματα. Οι γονείς είναι παντού, και οι σοφοί άνθρωποι τους δίνουν αρκετή σημασία, για να χαλαρώσουν την επιρροή τους και να μπορέσουν να συνεχίσουν τη ζωή τους.

Απόδοση - Επιμέλεια: Ισμήνη Τσοχαλή, μεταφράστρια - επιμελήτρια κειμένων

Πηγή
psychologynow.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι