Είναι ώρα να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας

................

Ναι, κλειστήκατε μέσα και μάλιστα με συνθήκες τις οποίες πληρώσατε ακριβά, όπως είπατε.

Φίλοι μου, δεχόμαστε πιέσεις από πολλές πλευρές και κυρίως αυτές είναι οικονομικές. Μας δίνεται λοιπόν η ευκαιρία να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής. 

Αλλαγή τρόπου ζωής δεν είναι αυτά τα –επιτρέψτε μου- ‘χαζά’ , εναλλακτικού τύπου. 

Το γάλα που παίρνω στο παιδί είναι βιολογικό. Έχω κόψει τα πατατάκια με αλάτι και τους δίνω με ρίγανη. 

Το μέλι το παίρνω από έναν παραγωγό από τον Πάρνωνα, που το φέρνει στην Αθήνα και το πουλάει σε σπίτια. 

Το κρέας μου το φέρνει η μητέρα μου από το Διδυμότειχο, καθώς και τα αυγά.

Κατά πάσα πιθανότητα το γάλα ΔΕΝ είναι βιολογικό, τα πατατάκια έχουν και αλάτι και ρίγανη, το μέλι δεν είναι του Πάρνωνα, αλλά και αν είναι, πολύ πιθανό να είναι νοθευμένο και τα Μοσχάρια από το Διδυμότειχο μεγαλώνουν όπως τα μοσχάρια στη Μαλακάσα, στη Θεσσαλία, στη Θράκη ή αλλού, μέσα σε κλουβιά, με πίτες που περιέχουν ορμόνες, αντιβιοτικά κ.α.

Όταν λέω να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας, εννοώ:

• να μαγειρεύουμε στο σπίτι και να υπάρχει πάντα μαγειρεμένο φαγητό για όλη την οικογένεια. Το φαγητό αυτό είναι απείρως νοστιμότερο, ποιοτικά καλύτερο και πιο φρέσκο.
• αν δεν είναι εφικτό καθημερινά, όποτε μπορούμε να καθόμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι. Το φαγητό σε κοινό τραπέζι για όλους, δένει την οικογένεια.
• να μην σπαταλάμε χρήματα, με την ευκολία που το κάναμε προ 2-3 ετών και να περιοριζόμαστε μόνο στα απαραίτητα.
• να μην πετάμε χρήσιμα πράγματα και προπαντός τρόφιμα.
• να είμαστε περισσότερο αλληλέγγυοι και να βοηθάμε όσους το χρειάζονται, όπως μπορούμε, όσο μπορούμε και τέλος
• να γυρίζουμε όλο και περισσότερο, όλο και συχνότερα στη φύση.

Σ’ αυτό το τελευταίο θα ήθελα να σταθώ και να εξηγήσω γιατί ασχολήθηκα με την ‘‘Ταβέρνα’’ στην εκτεταμένη εισαγωγή. Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους που τους λέμε ταβερνιάρηδες, γιατί είναι μια τάξη ανθρώπων που είναι συμπαθείς και από την άλλη μεριά δεν ξεπετάχτηκαν οι ταβέρνες τυχαία σε κάθε γωνία. Επέβαλε την παρουσία τους ο τρόπος της ζωής μας. 

Το ίδιο συμβαίνει και με τα περίφημα CAFÉ’. 

Πάμε για καφέ, σου λένε και σέρνουν μαζί τους ένα δυστυχισμένο 5χρονο και ένα κοιμισμένο στο καρότσι 14μηνο, για να "διασκεδάσουν" και αυτά μαζί τους. 

Μα είναι δυνατόν να διασκεδάσουν έτσι δύο παιδιά; 

Είναι δυνατόν το 5χρονο που έχει μνήμη να μην σου θυμίσει κάποια στιγμή, ότι δεν έπαιξε παρά μόνο στο σχολείο, υπό το άγρυπνο βλέμμα του επιτηρητή δασκάλου;

Αγαπητοί φίλοι γονείς. Νέοι γονείς, θα έλεγα. 

Ο γάμος δεν είναι απλό πράγμα και δεν κλείνει η αυλαία με τα πυροτεχνήματα στην εκκλησία. Αντίθετα, τότε ανοίγει! Πολύ περισσότερο δεν είναι απλό πράγμα η μητρότητα και πατρότητα.  

Χρειάζονται θυσίες για να σταθεί όρθιο ένα σπίτι και να στηθεί στέρεα μια οικογένεια. Από εκείνη την εκπληκτική στιγμή του γάμου και μετά, πρέπει να κάνουμε δύο πράγματα για μας και οκτώ για τα παιδιά μας.

    Όλα αυτά τα γράφω γιατί είμαι έμπειρος πατέρας που μεγάλωσα με τη γυναίκα μου και κυρίως μ’ αυτή, δύο παιδιά και συχνά κάθομαι και μετρώ τα λάθη μας, ενώ αυτή την πείρα μου την έχω στήσει επάνω σε ένα θεωρητικό υπόβαθρο που είναι η επιστήμη που σπούδασα. 

Αν αισθάνομαι και συμπεριφέρομαι ως ‘‘Δικηγόρος της οικογένειας και κυρίως των παιδιών’’, συγχωρέστε με, μιας και δεν με έχετε διορίσει για αυτό το ρόλο.

Η Ελλάδα διαθέτει πολύ Ήλιο, λαμπερό ουρανό και κυρίως εξοχές. 

    Μπορεί αυτές να μην είναι οργανωμένες όπως στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη ή τη Βόρεια Αμερική, όμως οι καιρικές συνθήκες μας επιτρέπουν να τις επισκεπτόμαστε πολλούς μήνες κατά τη διάρκεια του έτους, με ιδανικές θερμοκρασίες. Όπως μπορούμε να επισκεπτόμαστε Αρχαιολογικούς χώρους που βρίσκονται σε εξοχικό περιβάλλον και να ζευγαρώνουμε την ψυχαγωγία με την μόρφωση.
    Μπορούμε λοιπόν, ακόμη και αν ζούμε στην Αθήνα, όπου οι αποστάσεις είναι σχετικά μεγάλες να φτάσουμε στην εξοχή σε 30΄- 40΄της ώρας. Είναι οι παραλίες μας για τους νότιους και εξοχές της Β. Αττικής για τους βόρειους, χωρίς να απαγορεύεται στον κάθε ένα να κινηθεί προς οποιαδήποτε κατεύθυνση επιθυμεί.

Δεν χρειάζεται ειδική προετοιμασία για ένα “ΠΙΚ-ΝΙΚ” στην εξοχή το μεσημέρι της Κυριακής. 

Με πρόχειρα φαγητά (τυρί – ντομάτα – ελιές – κεφτεδάκια – βραστή πατάτα, ζαμπόν, φρούτα) και ότι άλλο πρόχειρο υπάρχει στο σπίτι, κυρίως όμως χρειάζεται πολύ διάθεση. 

Μία, δύο ψάθες θαλάσσης, 1-2 καρεκλάκια, μία μπάλα και ότι άλλο κατεβάσει ο νους σας και φύγατε. 

    Θα παίξετε, θα χαρείτε όλοι τη φύση, θα μάθουν τα παιδιά ότι η ελιά είναι δέντρο και όχι ένα ωοειδές πράγμα μέσα στο βάζο, ότι οι κότες έχουν πούπουλα και περπατάνε και δεν είναι… ‘‘γυμνές’’ σε ένα ψυγείο, τα πουλιά δεν είναι εκείνα τα “τέρατα” με τη γαμψή μύτη που βγάζουν κάτι ξηρούς, ανατριχιαστικούς ήχους και τα βλέπουμε στα “DVD για παιδιά” και τέλος θα έρθουν σε επαφή με την εξοχή και θα πλουτίσουν τις εμπειρίες τους. 

Θα τρέξετε πίσω από μία μπάλα, θα φτιάξετε μία αυτοσχέδια κούνια σε ένα δέντρο, θα τρέξετε με το ποδήλατο, θα παίξουν τα παιδιά με τα βότσαλα στη θάλασσα, θα ψάξουν στα βράχια για καβουράκια, θα φωνάξουν χωρίς να ενοχλήσουν κανέναν, θα γελάσετε και θα γελάσουν, θα, θα, θα… και τέλος θα γεμίσετε τα πνευμόνια σας με καθαρό αέρα, βουνίσιο ή θαλασσινό.
    Ένα πρόχειρο τραπέζι στο γρασίδι θα φιλοξενήσει ό,τι έχετε κουβαλήσει μαζί σας, θα φάτε μία ποικιλία από τρόφιμα που επιλέξατε και το απόγευμα νωρίς θα επιστρέψετε. Τα παιδιά θα διηγούνται ιστορίες, θα ‘‘ξεραθούν’’, όπως συνηθίζετε να λέτε, το βράδυ νωρίς και θα ζήσουν μία εβδομάδα με την ανάμνηση της εξοχής, το παιχνίδι και την παρέα με τους γονείς και την χαρά να ξαναζήσουν το επόμενο Σάββατο ή την Κυριακή τις ίδιες εμπειρίες.

Κάπως έτσι φίλοι μου, νέοι γονείς, θα πρέπει να διαμορφώσετε τη ζωή σας. Να είσαστε βέβαιοι, ότι τα παιδιά σας μετά από 20 χρόνια θα θυμούνται διάφορα απρόοπτα από την εξοχή (παιχνίδι, φαγητό, επαφή με την φύση) και θα τα διηγούνται. Κανένα δεν θα θυμάται την Κυριακή όπως την έχετε διαμορφώσει σήμερα, ούτε τον κινηματογράφο, ούτε τη βόλτα στα μαγαζιά, ούτε το ζαχαροπλαστείο.

Αν αποφασίσετε να ζήσετε πιο κοντά στη φύση, πιάστε την ευκαιρία να κουβεντιάσετε μαζί τους και να τους διδάξετε ότι η θέση του ανθρώπου είναι κοντά- μέσα στη φύση και όχι στον τεχνητό περίγυρο που όλοι μας διαμορφώσαμε.

Θα πάτε και στην ταβέρνα αλλά σε μια επέτειο και όχι κάθε Κυριακή. 

Και έτσι, όταν μεγαλώσουν τα παιδιά σας, θα κάνουν αναφορές στα ωραία φαγητά της μάνας τους και τις ατέλειωτες ιστορίες του πατέρα τους και όχι στα τηγανιτά κολοκυθάκια της κυρίας Σοφίας, στις «Μπλε Φράουλες».

ολόκληρο το άρθρο εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι