Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Οι σημερινοί γονείς είναι τα πιο σύγχρονα πολυμηχανήματα. Οι περισσότεροι ενημερώνονται και προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν ως ενήλικες να ανταπεξέλθουν στη σκληρότητα του κόσμου και στις απαιτητικές προσδοκίες για έναν γεμάτο και ευήμερο βίο.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τους γονείς τους απασχολούν θέματα που δεν αφορούν μόνο το μεγάλωμα του παιδιού τους όσον αφορά την ανατροφή, αλλά και θέματα που σχετίζονται με την πνευματική του ισορροπία, τη συναισθηματική του νοημοσύνη και, γενικότερα, τον όλο ψυχισμό του.
Οι περισσότεροι από εμάς συχνά διερωτόμαστε: είμαστε αρκετοί; Και όλα εκείνα που προσπαθούμε να εμφυσήσουμε στα παιδιά μας, θα είναι άραγε ποτέ αντιληπτά από αυτά;
Η ουσία δεν είναι το παιδί να καταλάβει τι κάνουμε για εκείνα. Κανένα παιδί δε χρωστάει στον γονιό του τη γέννησή του, αλλά ο γονέας οφείλει να δημιουργήσει ένα υγιές περιβάλλον, γεμάτο θαλπωρή και ασφάλεια για τους απογόνους του.
Τα παιδιά όσο ζουν κάτω από το δικό μας καταφύγιο, δεν πρόκειται να αισθανθούν σε ρεαλιστικό χρόνο τις ανησυχίες μας και τις ανασφάλειές μας. Όσο τα παιδιά εξακολουθούν να είναι τα προστατευόμενα μέλη μας και δεν ανοίγουν τα δικά τους φτερά σε ξένους ορίζοντες, δεν δύνανται να καταλάβουν τον κόπο και τις ψυχικά αποθέματα που εξάντλησες στο μεγάλωμά τους.
Δεν μπορεί και δεν πρέπει ίσως ένα παιδί να ξέρει πόση κούραση έκρυβαν τα παιχνίδια σας, πόση αμφιβολία και εσωτερική διαμάχη περικύκλωναν τις μεγάλες αποφάσεις, πόσα νεύρα και κλάματα πνίγονταν, όταν κουρασμένοι από τις υπόλοιπες υποχρεώσεις μας, έπρεπε να φανείτε ψύχραιμοι μπροστά στα πιο παράλογα πράγματα.
Κανένα παιδί δε χρειάζεται να γνωρίζει όλα αυτά που κάνεις εσύ ως γονιός, τους δαίμονες που κατά διαστήματα σε περιζώνουν και τα εμπόδια που καλείσαι να αντιμετωπίσεις. Το παιδί πρέπει να είναι εκεί έξω και να απολαμβάνει την παιδική και εφηβική του ηλικία και όχι να γίνεται ο κάδος στον οποίο αδειάζεις όσα βαραίνουν εσένα.
Ο, τι κάνεις για τα παιδιά σου, δεν σε καθιστούν αυτόματα οσιομάρτυρα, γιατί η γονεϊκή αγάπη είναι η υψηλότερη μορφή ανιδιοτέλειας και προσφοράς. Κανένα παιδί, λοιπόν, δε χρειάζεται να γνωρίζει για τις στερήσεις σου, για τις προσπάθειές σου, για εκείνα που άφησες πίσω σου, για τα όνειρα που πάγωσαν, για τα σχέδια που λαχταράς να υλοποιήσεις και για εσένα, για τον πόνο στο σώμα σου από την κούραση, για τις ανασφάλειές σου για το οικονομικό μέλλον, για τις ώρες που νιώθεις πως πονάει το μυαλό σου από εξάντληση.
Αν θέλεις να πλάσεις ένα ενήλικα που δε θα νιώθει διαρκώς πως χρωστάει τη ζωή του σε κάποιον, αλλά να πατάει γερά στα πόδια του, δεν πρέπει να βγάλεις άχνα, ούτε να κουνήσεις προκλητικά το δάχτυλο μπροστά του για όσα του προσφέρεις.
Τα παιδιά μαθαίνουν για όλα αυτά που εσύ έκανες για εκείνα, όταν έρθει η σειρά τους να γίνουν γονείς και να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια. Και τότε δε θα θέλεις να είσαι παράδειγμα προς αποφυγή, αλλά ο γονιός που θα αναζητήσουν με μάτια γεμάτα κατανόηση από τη διαπίστωση των τεράστιων αποθεμάτων αγάπης που δέχτηκαν όλα αυτά τα χρόνια.
Θα είσαι ο γονιός που θα τρέχουν να συμβουλευτούν και να ζητήσουν τη στήριξή του, γιατί όλα τα χρόνια τους δίδασκες πως η μεγαλύτερη αρετή που μπορεί να έχει ένας γονιός είναι η ηρεμία που μεταδίδει στα παιδιά του τη στιγμή που όλα γύρω του μοιάζουν να καταρρέουν.
Τότε θα είναι η ώρα να δεχτείς πίσω όλα τα μεγάλα κύματα αγάπης και κατανόησης με τα οποία μπόλιασες την παιδική τους ψυχή και να νιώσεις υπερήφανος για τον εαυτό σου.
Τα παιδιά δε μαθαίνουν ποτέ τι κάναμε για εκείνα, γιατί οι αληθινοί γονείς δεν έπραξαν ποτέ ιδιοτελώς και χαριστικά. Ας σταματήσουμε να αντιλαμβανόμαστε τη γονεϊκότητα σαν μια περίοδο κατά την οποία θυσιαζόμαστε για τα παιδιά μας και ας ανοίξουμε λίγο χώρο στον εγωισμό μας για να δούμε πόσο μεγάλο θαύμα είναι να κρατάς στα χέρια σου τη μελλοντική ζωή του παιδιού σου.
Αν δε νιώθεις ήδη ευλογημένος που μπορείς να μεγαλουργήσεις πλάθοντας έναν άνθρωπο σταδιακά με κομμάτια από την καρδιά σου, τότε σίγουρα χάθηκες σε ψιλά γράμματα.
Οι περισσότεροι από εμάς συχνά διερωτόμαστε: είμαστε αρκετοί; Και όλα εκείνα που προσπαθούμε να εμφυσήσουμε στα παιδιά μας, θα είναι άραγε ποτέ αντιληπτά από αυτά;
Η ουσία δεν είναι το παιδί να καταλάβει τι κάνουμε για εκείνα. Κανένα παιδί δε χρωστάει στον γονιό του τη γέννησή του, αλλά ο γονέας οφείλει να δημιουργήσει ένα υγιές περιβάλλον, γεμάτο θαλπωρή και ασφάλεια για τους απογόνους του.
Τα παιδιά όσο ζουν κάτω από το δικό μας καταφύγιο, δεν πρόκειται να αισθανθούν σε ρεαλιστικό χρόνο τις ανησυχίες μας και τις ανασφάλειές μας. Όσο τα παιδιά εξακολουθούν να είναι τα προστατευόμενα μέλη μας και δεν ανοίγουν τα δικά τους φτερά σε ξένους ορίζοντες, δεν δύνανται να καταλάβουν τον κόπο και τις ψυχικά αποθέματα που εξάντλησες στο μεγάλωμά τους.
Δεν μπορεί και δεν πρέπει ίσως ένα παιδί να ξέρει πόση κούραση έκρυβαν τα παιχνίδια σας, πόση αμφιβολία και εσωτερική διαμάχη περικύκλωναν τις μεγάλες αποφάσεις, πόσα νεύρα και κλάματα πνίγονταν, όταν κουρασμένοι από τις υπόλοιπες υποχρεώσεις μας, έπρεπε να φανείτε ψύχραιμοι μπροστά στα πιο παράλογα πράγματα.
Κανένα παιδί δε χρειάζεται να γνωρίζει όλα αυτά που κάνεις εσύ ως γονιός, τους δαίμονες που κατά διαστήματα σε περιζώνουν και τα εμπόδια που καλείσαι να αντιμετωπίσεις. Το παιδί πρέπει να είναι εκεί έξω και να απολαμβάνει την παιδική και εφηβική του ηλικία και όχι να γίνεται ο κάδος στον οποίο αδειάζεις όσα βαραίνουν εσένα.
Ο, τι κάνεις για τα παιδιά σου, δεν σε καθιστούν αυτόματα οσιομάρτυρα, γιατί η γονεϊκή αγάπη είναι η υψηλότερη μορφή ανιδιοτέλειας και προσφοράς. Κανένα παιδί, λοιπόν, δε χρειάζεται να γνωρίζει για τις στερήσεις σου, για τις προσπάθειές σου, για εκείνα που άφησες πίσω σου, για τα όνειρα που πάγωσαν, για τα σχέδια που λαχταράς να υλοποιήσεις και για εσένα, για τον πόνο στο σώμα σου από την κούραση, για τις ανασφάλειές σου για το οικονομικό μέλλον, για τις ώρες που νιώθεις πως πονάει το μυαλό σου από εξάντληση.
Αν θέλεις να πλάσεις ένα ενήλικα που δε θα νιώθει διαρκώς πως χρωστάει τη ζωή του σε κάποιον, αλλά να πατάει γερά στα πόδια του, δεν πρέπει να βγάλεις άχνα, ούτε να κουνήσεις προκλητικά το δάχτυλο μπροστά του για όσα του προσφέρεις.
Τα παιδιά μαθαίνουν για όλα αυτά που εσύ έκανες για εκείνα, όταν έρθει η σειρά τους να γίνουν γονείς και να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια. Και τότε δε θα θέλεις να είσαι παράδειγμα προς αποφυγή, αλλά ο γονιός που θα αναζητήσουν με μάτια γεμάτα κατανόηση από τη διαπίστωση των τεράστιων αποθεμάτων αγάπης που δέχτηκαν όλα αυτά τα χρόνια.
Θα είσαι ο γονιός που θα τρέχουν να συμβουλευτούν και να ζητήσουν τη στήριξή του, γιατί όλα τα χρόνια τους δίδασκες πως η μεγαλύτερη αρετή που μπορεί να έχει ένας γονιός είναι η ηρεμία που μεταδίδει στα παιδιά του τη στιγμή που όλα γύρω του μοιάζουν να καταρρέουν.
Τότε θα είναι η ώρα να δεχτείς πίσω όλα τα μεγάλα κύματα αγάπης και κατανόησης με τα οποία μπόλιασες την παιδική τους ψυχή και να νιώσεις υπερήφανος για τον εαυτό σου.
Τα παιδιά δε μαθαίνουν ποτέ τι κάναμε για εκείνα, γιατί οι αληθινοί γονείς δεν έπραξαν ποτέ ιδιοτελώς και χαριστικά. Ας σταματήσουμε να αντιλαμβανόμαστε τη γονεϊκότητα σαν μια περίοδο κατά την οποία θυσιαζόμαστε για τα παιδιά μας και ας ανοίξουμε λίγο χώρο στον εγωισμό μας για να δούμε πόσο μεγάλο θαύμα είναι να κρατάς στα χέρια σου τη μελλοντική ζωή του παιδιού σου.
Αν δε νιώθεις ήδη ευλογημένος που μπορείς να μεγαλουργήσεις πλάθοντας έναν άνθρωπο σταδιακά με κομμάτια από την καρδιά σου, τότε σίγουρα χάθηκες σε ψιλά γράμματα.
πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
No comments:
Post a Comment