Αρχικά, υπάρχει μία μεγάλη σύγχυση όσον αφορά στην έννοια του ίδιου του όρου της πολιτικής. Ειδικότερα, αναγνωρίζεται ως πρακτική διακυβέρνηση, ως πυρήνας σχεδιασμού κι υλοποίησης, ως μία ευρεία οργάνωση του συνόλου της δημόσιας τάξης. Η προαναφερθείσα έννοια, ωστόσο, αντικρούεται από μία άλλη αντίληψη η οποία υπαγορεύει ότι η πολιτική είναι μέσο κατάκτησης της ανώτερης κυριαρχίας κι επιβολής, πράγμα το οποίο φυσικά υποδεικνύει μία εσφαλμένη ταύτιση της πολιτικής εξουσίας με το πρόσωπο μίας πολιτικής απολυταρχίας. Δεδομένης της παραπάνω διαπίστωσης σε συνδυασμό με την έμφυτη ανάγκη του νέου για παραγωγική αμφισβήτηση και διαφοροποίηση, είναι φυσική συνέπεια η κυνική κι ενδεχομένως καχύποπτη αντιμετώπιση απέναντι στο «πολιτικό γίγνεσθαι».
Δε νοείται ως λογική η πλήρης περιφρόνηση και αποδοκιμασία της πολιτικής επιμόρφωσης και δράσης, ωστόσο δε λογίζεται και ως παράλογη. Άλλωστε, όταν κάθε φορά που η απόπειρα του ατόμου να αυτονομηθεί αποτυγχάνει, κάθε φορά που οι φιλοδοξίες τρέπονται σε ματαιότητες, κάθε φορά που τα όνειρα βυθίζονται σε μία άβυσσο ατελέσφορων προσπαθειών, ο νέος δε μπορεί παρά να γυρίσει την πλάτη του στο μεγάλο μηχανισμό που κρύβεται πίσω από την κρατική ρύθμιση. Στο πλαίσιο μίας κοινωνίας που βρίθει ελλειμμάτων, ανεργίας, φτώχειας, εγκληματικότητας πού μπορεί να εναποθέσει ένας νέος τις ματαιωμένες του ελπίδες; Όταν ο νέος αισθάνεται ότι δε λαμβάνει τη μέριμνα που του αντιστοιχεί, γιατί να τυλιχτεί ο ίδιος με την κόκκινη κλωστή από το κουβάρι του αποκαλούμενου «κακού»; Γιατί να πέσει σε ένα νοητό γκρεμό στο χάσμα που δημιουργείται μεταξύ της υπόσχεσης και της υλοποίησης;
Πολλά ερωτήματα αναπάντητα, πολλά ερωτήματα τα οποία ταλανίζουν τη συνείδηση του νέου, ενός νέου ο οποίος σε μία πραγματικότητα όπου πολλά θυσιάζονται στο βωμό του ωφελιμισμού δε βρίσκει θέση στη σωστική λέμβο των ονείρων του. Δε θα ήθελα να εμφυσήσω σπόρους πεσιμισμού στη συνείδηση κανενός. Εξάλλου, η αλήθεια είναι ότι πράγματι διανύουμε μία εποχή δύσκολη, όπου ο άνθρωπος είναι αντιμέτωπος με μία στοιβάδα προβλημάτων τα οποία συσσωρεύονται εδώ και χρόνια. Ηχεί συχνά στα αυτιά μας το ρητό «η ιστορία επαναλαμβάνεται» και ναι, πράγματι η ιστορία επαναλαμβάνεται και δυστυχώς επαναλαμβάνονται και τα λάθη της και μάλιστα, ανακύπτουν και νέα. Όλο αυτό αποτελεί απόρροια μιας μεγάλης αλήθειας… της αλήθειας ότι ο πολιτικός μηχανισμός διενεργείται από ανθρώπους κι όχι από έναν «Μεγάλο Αδερφό», όπως αυτός που περιγράφει ο Όργουελ στα διηγήματά του, ο οποίος στο πλαίσιο ενός άκρως απολυταρχικού και ελεγκτικού συστήματος, τα έχει όλα υπό έλεγχο.
Επίσης, μεγάλη αλήθεια αποτελεί και το γεγονός ότι ο σύγχρονος νέος επηρεάζεται από ξένες συνειδήσεις που επιδιώκουν μέσω της παραπληροφόρησης και εκμεταλλευόμενοι τα παρόντα ελλείμματα να τον απομακρύνουν από πολιτικά ιδεώδη, να τον αδρανοποιήσουν και να τον περιορίσουν στο ματαιόδοξο πλαίσιο του ωχαδερφισμού και της κομματικοποίησης. Στις προσπάθειες αυτές πρέπει ο νέος να αντιταχθεί και να επιδιώξει να έρθει πιο κοντά σε αυτό από το οποίο προσπαθούν όλοι να τον απομακρύνουν. Η στιγμή είναι τώρα. Όταν δηλαδή όλα φαντάζουν ελαττωματικά ή ότι υπόκεινται σε προσωπικές ματαιότητες κι ανηθικότητες ετέρων είναι που πρέπει να ενεργοποιηθεί ο νέος, να πληροφορηθεί και να λάβει τη σκυτάλη στο μεγάλο εγχείρημα της πολιτικής δράσης.
Ο Ουγκώ κάποτε είπε ότι «δεν υπάρχει ισχυρότερος στρατός από εκείνον μιας ιδέας της οποίας ο καιρός έχει φτάσει». Ο νέος δηλαδή είναι φορέας του πυρσού του νεωτερισμού, της εξέλιξης και της αειφορίας. Η αποστροφή, η ημιμάθεια, η μοιρολατρία απέναντι στα καθημερινά ελλείμματα δεν επιλύονται με την επικριτική αποδοκιμασία παρά με τη δραστηριοποίηση, την τέλεση σωστών επιλογών και τη συνειδητοποίηση ότι καμιά φορά η ίδια η ανηθικότητα είναι που εκτρέφει την ενσυνείδητη επιλογή της ηθικής. Κλείνοντας, λοιπόν, θα ήθελα να πω ότι η αποχή δεν αποτελεί κάποιο είδος καρποφόρας επανάστασης ή ιδεολογικού λιθοβολισμού των «ενόχων». Αποφαίνεται ορθότερη δηλαδή, η ουσιαστική επιμόρφωση, εποικοδομητική κριτική κι ενδεχομένως ενασχόληση με την πολιτική. Όπως προαναφέρθηκε άλλωστε, η ιστορία επαναλαμβάνεται, ωστόσο, υπάρχει πάντα χώρος για ανατροπές.
Της Κωνσταντίνας – Μαρίνας Χριστοφή,
No comments:
Post a Comment