Υπερκόπωση

Είχα κάνει τη νύχτα μέρα. Ελάχιστος ύπνος. Ξεκούραση μηδέν. Χίλια πράγματα φορτωμένα στη πλάτη.

«Μπορώ να τα καταφέρω», έλεγα. «Εγώ αντέχω».

Μου μιλούσανε οι γύρω μου. Οι άνθρωποι που με αγαπάνε.

«Ρίξε ρυθμούς. Φορτώνεσαι πολύ. Πιο χαμηλά τη μπάλα».

Αλλά εγώ εκεί. Τίποτα. Το χαβά μου.

Και έφτασε μια μέρα που κατέρρευσα.

Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά.

Δεν μπορούσα πια να κρατήσω πια το κεφάλι μου όρθιο πάνω στους ώμους. Να πονάω φρικτά. Και δώστου γιατρούς και δώστου εξετάσεις…

 

Υπερκόπωση.

Ξέρεις τι έγινε; Αφού δεν κάθισα από μόνος μου εκούσια, με «κάθισε» το σώμα μου αντί για μένα.

 

Φταίω. Φταίω, γιατί υπερεκτίμησα τις δυνάμεις μου.

Φταίω. Φταίω, γιατί ήμουν ξεροκέφαλος και δεν άκουγα κανέναν.

Φταίω. Φταίω, γιατί βαθιά μέσα μου ένας κρυφός εγωισμός μουρμούριζε «Εγώ μπορώ. Εγώ είμαι δυνατός. Εγώ αντέχω».

 

Πρόσεξε. Πρόσεξε καλά.

Πρόσεξε μην κάνεις το ίδιο λάθος με εμένα.

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.  

e-psyxologos.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι