«Χαχα, Γιωργάκη κάνε πώς μουτζώνουμε!»

Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι κάποια χαρακτηριστικά είναι εγγενή, σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να βάλουμε σ’ αυτήν την κατηγορία την αγένεια. 

Κανείς άνθρωπος δεν γεννιέται με τη διάθεση να είναι προσβλητικός κι αντιπαθής, επομένως κανένα παιδί που χαρακτηρίζεται απ’ τον κοινωνικό του περίγυρο, ή και τους δικούς του, «αγενές» δεν το έχει επιλέξει. 

Μπορεί να παπαγαλίζει τη συμπεριφορά που βλέπει, να φωνάζει έτσι άρρητα «προσέξτε με» ή να ενθαρρύνεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο απ’ το περιβάλλον του να συμπεριφέρεται χοντροκομμένα.

«Χαχα, Γιωργάκη κάνε πώς μουτζώνουμε!»
    Ίσως έχετε ήδη συναναστραφεί με τέτοιους γονείς: είναι εκείνοι οι άνθρωποι που θεωρούν φοβερά χαριτωμένο να βλέπουν το ροδαλό τους τρίχρονο να ξεστομίζει βρισιές και, αντί να αγνοήσουν, να κατακρίνουν, να διαχειριστούν αυτήν του τη συμπεριφορά, γελούν ευχαριστημένοι. 

    Και όπως είναι φυσικό, ένα παιδί που νιώθει ότι χειροκροτείται από το κοινό του επιδεικνύοντας μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, θα την επανάλαβει για να ξαναχειροκροτηθεί.

Καθ΄ ομοίωση
    Υπάρχει, άραγε, σιγουρότερος τρόπος να γίνει ένα παιδί αγενές απ’ το να έχει αγενείς γονείς; 

Η μίμηση είναι ένα απ’ τα βασικότερα χαρακτηριστικά της παιδικής συμπεριφοράς κι ανάπτυξης. 

Αν θες να κάνει ή να μην κάνει κάτι το παιδί σου, κάνε το ή μην το κάνεις, νόμος.
    Εάν, λοιπόν, είσαι το είδος του ανθρώπου 

που βρίζει στα φανάρια τους οδηγούς, επειδή άργησαν δύο νανοσεκόντ να ξεκινήσουν, 

που μιλάει με αγένεια στους σερβιτόρους και τους υπαλλήλους των μαγαζιών, 

που πετάει το σκουπίδι του όπου βρει, 

που διακόπτει, φωνάζει, αρνείται να ακούσει άλλη άποψη, 

που διαολοστέλνει τους διαφωνούντες και θεωρεί ότι κάθε μέρος είναι τσιφλίκι του, 

τότε... 

πώς, από πού, γιατί να γίνει το παιδί σου άνθρωπος γλυκομίλητος κι ευγενικός; 

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι