Μια ζωή να πρέπει να κρατάς ισορροπίες...

Μια ζωή εσύ στη μέση. 

Μια ζωή να πρέπει να κρατάς ισορροπίες.

Να μην παρεξηγηθεί η πεθερά, να μην προσβληθεί ο άντρας, 

να μην θυμώσει η μάνα σου, να μην πληγωθούν οι φίλοι σου, 

να μην στεναχωρηθούνε τα παιδιά σου, οι νύφες, οι γαμπροί…

Και οι σκέψεις να μην έχουν τελειωμό…

«Και αν μετά δε μου μιλάνε; Και αν πάθουνε κάτι; 

Τι θα κάνω εγώ μετά; Και αν δεν μιλιούνται μεταξύ τους; 

Κρίμα δεν είναι να είμαστε μαλωμένοι; Μια οικογένεια είμαστε. Μια γειτονιά. Δεν μπορώ μαλώματα…Δε μπορώ τις φασαρίες…»

Και κάπως έτσι περνάει ο καιρός και μέρα με τη μέρα μπουκώνεις όλο και πιο πολύ…

Δε πάει όμως άλλο. Όλο αυτό πρέπει να σταματήσει.
Δεν το βλέπεις; Αρρωσταίνεις.
Δεν είναι θέμα εγωισμού… Είναι που χάνεις τον εαυτό σου.

Και όποιος παρεξηγηθεί, παρεξηγήθηκε.
Τι να κάνουμε τώρα… Δεν μπορείς να τρελαθείς εσύ.
Δεν είναι μικρά παιδιά. Μεγάλοι άνθρωποι είναι, ας κάνουν ό,τι καταλαβαίνουν…
Και... όποιος παρεξηγηθεί, παρεξηγήθηκε.

Πρόσεξε. Πρόσεξε, γιατί χάνεις τον εαυτό σου…

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι