Laurie Gurdal: Μια Νηπιαγωγός «διαμάντι»!!

Γεμίζει τσάντες με τρόφιμα για τους μαθητές της που πεινούν

Κάθε χρόνο μία νηπιαγωγός ζητά από τους μαθητές της να γράψουν τα όνειρά τους.

Το περασμένο φθινόπωρο, άλλα παιδιά της έγραψαν, ότι θέλουν να γίνουν σούπερ ήρωες, άλλα να γίνουν γιατροί, άλλα πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Ένα, όμως, παιδάκι έγραψε, πως όνειρό του είναι να δει το ψυγείο του γεμάτο.

«Μου ράγισε την καρδιά. Δεν είχαν να φάνε», ανέφερε η 45χρονη δασκάλα.
Οι 22 μαθητές της είναι κυρίως από οικογένειες με χαμηλό εισόδημα. Κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, όλοι οι μαθητές λαμβάνουν ελεύθερα πρωινό και μεσημεριανό. 

Όταν της περισσεύουν κάποια γεύματα, τα δίνει στα παιδιά που πεινούν για να τα πάρουν στο σπίτι τους.
«Πονάω πολύ για αυτά, ειλικρινά. Είναι τόσο λυπηρό», λέει η ίδια.

Στα 21 χρόνια εμπειρίας της, ποτέ δεν είχε παιδιά που έρχονταν στο σχολείο και έλεγαν, ότι είναι πεινασμένα. Όμως, λόγω της πανδημίας, γνώριζε, ότι πολλές οικογένειες τα βγάζουν δύσκολα πέρα και πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στο να πληρώσουν το ενοίκιο του σπιτιού τους ή να αγοράσουν τρόφιμα.

«Είναι πραγματικά πολύ στενάχωρο. Η σίτιση είναι ένα μεγάλο κομμάτι σκέψης μου, θέλω να έρχομαι στο σχολείο και να μην ανησυχώ για κάτι τέτοιο», σημειώνει η δασκάλα. 

Έτσι, λοιπόν, άρχισε να αγοράζει σνακ για τους μαθητές της με δικά της χρήματα.
«Όταν τους έδωσα τα σνακ, ένιωσα ότι είχαν έναν λόγο να έρθουν στο σχολείο, ότι ήταν ενθουσιασμένα που ήταν εκεί. Πραγματικά, ενθουσιάστηκαν», συνεχίζει.
...............
η συνέχεια εδώ:
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Είχες φορέσει χειροπέδες στο παιδί σου πολύ πριν το κάνουν αυτοί...»

«Θα σου πω όλη την ιστορία, από την αρχή. 

Για να μην αναρωτηθείς ξανά πώς ένα καλό παιδί καταλήγει να κλωτσάει στο κεφάλι έναν άνθρωπο πεσμένο στο έδαφος, να σκοτώνει έναν σκύλο, να βιάζει μια γυναίκα, να σκοτώνει έναν άνθρωπο .

Όλα ξεκίνησαν, όταν τα αγόρια σου ήταν 2-3 χρονών. Είχατε πάει βόλτα σε μια καφετέρια. Και τα είδες να μαδάνε την γλάστρα του μαγαζιού και να γεμίζουν τον τόπο χώματα και σκέφτηκες πως αυτό το παιχνίδι θα τα απασχολήσει για λίγο και ήπιες μια ακόμα γουλιά εσπρέσο. Και όταν ο σερβιτόρος προσπάθησε να τους μιλήσει, έγινες έξαλλη που ανακατεύεται με ξένα παιδιά.

    Και τότε που πετούσανε πετρούλες στην παραλία επάνω σε μια κοπέλα και εκείνη σε στραβοκοίταξε και σκέφτηκες πως δεν έχει ιδέα από παιδιά, η κακομαθημένη!

    Ίσως να φταίει και εκείνη η πρώτη φορά που ο μικρός άρπαξε το φτυαράκι από το χέρι ενός παιδιού, στο πάρκο κι εσύ έκανες ότι δεν είδες. Και μεταξύ μας, καμάρωσες που το παιδί σου είναι διεκδικητικό. Και όταν το παιδάκι αντέδρασε, το χτύπησε με το φτυάρι στο κεφάλι. Και κατά βάθος το ευχαριστήθηκες.

    Φταίει που μετά, στο νηπιαγωγείο, εσύ ο περήφανος μπαμπάς, συμβούλεψες τα μικρά να ρίχνουν και από καμία ψιλή, αν χρειαστεί (αλλά μόνο αν χρειαστεί, δεν είσαι παράλογος), γιατί δεν είναι τίποτα φλώροι. Και κάθε που η δασκάλα προσπαθούσε να σου μιλήσει, την έβγαζες τρελή και έλεγες ότι τα έχει βάλει στο μάτι. 

Και τότε που ο μικρός έσπασε τα τουβλάκια στο σχολείο και σας ζήτησε να τα αντικαταστήσετε, χάιδεψες την φράντζα του και είπες να μην ανησυχεί. Η μαμά θα πάρει καινούρια. Και τον έλουσες φιλιά και δεν είπες τίποτα άλλο. Και φεύγοντας, του πήρες παγωτό, σίγουρη ότι θα είχε μια δύσκολη μέρα, στα χέρια της.

    Και μετά, στο δημοτικό, που τα αγόρια έπαιζαν μπάσκετ με την παρέα τους και ήρθε εκείνος ο μικρός, ο Γιωργάκης, που έχει νανισμό. Και τα αγόρια δεν ήταν πρόθυμα να χάσουν το παιχνίδι, για ένα μπασμένο. Και τον έδιωξαν, τον κορόιδεψαν, και του πέταξαν την τσάντα. Και όταν σου εξιστόρησε το περιστατικό ο διευθυντής, εσύ, μπαμπά, καμάρωσες, γιατί τα αγόρια σου είχαν γίνει σκληρά αντράκια. Και είπες ότι φταίει ο Γιωργάκης που το πήρε κατάκαρδα, χωρίς λόγο. Μάλλον δεν είναι δυνατός χαρακτήρας, σαν τα δικά σου.

    Και έπειτα, στο γυμνάσιο, που ήρθε στην τάξη η Ελένη. Και ήταν ένα ανεπτυγμένο κορίτσι, σωστή γυναίκα. Και ο μεγάλος την γούσταρε. Και του είπες ότι οι γκόμενες θέλουν και λίγο νταηλίκι. Και εκείνος το πήρε το μήνυμα (είχε χρόνια καταλάβει πώς να είναι σωστός γιος για σένα ) και την στρίμωξε στις τουαλέτες. 

Και την έβγαλε φωτογραφίες και τις έδειξε στην τάξη. Και όταν βρέθηκες μπροστά στους εξαγριωμένους γονείς της, τους είπες ότι έτσι είναι τα αγόρια, γεμάτα ορμόνες και ανώριμα. Και αν δεν θέλουν προβλήματα, να της μάθουν να μην προκαλεί. Και έφυγες με ψηλά το κεφάλι, γιατί ήσουν πια σίγουρος ότι τα αγόρια σου δεν είναι γκέι. Μεγάλη υπόθεση!

    Μετά, όμως, δεν ήταν πια μικρά παιδιά. Και δεν είχες απέναντι έναν κακομοίρη σερβιτόρο, μια κακομαθημένη άτεκνη, ένα μυξιάρικο στο πάρκο, μια ξινή δασκάλα, έναν ανίσχυρο διευθυντή, ένα ανήλικο κορίτσι. Είχες τον νόμο. Και, αν εσύ τους έμαθες ότι νόμοι δεν υπάρχουν, είσαι ο μόνος ένοχος.

    Αυτά τα γράμματα, δεν μ' αρέσει να τα διαβάζω. Δεν συμπαθώ τον θυμωμένο εαυτό μου. Θα προτιμούσα να μπορώ να σε συγχωρώ που δεν ξέρεις τί κάνεις. Όμως δεν μπορώ να μην το παίρνω προσωπικά, όταν σε βλέπω να φτιάχνεις έναν κόσμο με τους δικούς σου όρους, χωρίς να σε νοιάζει ποιον κόσμο παλεύω εγώ να φτιάξω. Αυτόν που έχω τάξει στα δικά μου παιδιά κι εσύ συνεχώς με βγάζεις ψεύτρα. 

    Θυμώνω, επειδή το παιδί σου το πήρα στα χέρια μου, τότε που όλα μπορούσαν να αλλάξουν. Και το έβλεπα να χάνει τον δρόμο του, μέρα με την μέρα. Και έκανα τα πάντα για να σώσω την αθωότητά του, μα οι προσπάθειες μου έπεφταν στον δικό σου τοίχο. Μην αναρωτηθείς "γιατί", λοιπόν. Μην ζητήσεις τα ρέστα. Είχες φορέσει χειροπέδες στο παιδί σου, πολύ πριν το κάνουν αυτοί.»

Ιωάννα Ντορμούση από twitter

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Δεν πρέπει να είμαστε «Κολλητοί» Φίλοι με τα Παιδιά μας... (Your Child Is Not Your “Friend”)

Το λένε πολλοί γονείς, ενίοτε με υπερηφάνεια: 

«Εγώ με το παιδί μου, είμαστε πάνω απ’ όλα φίλοι!».
Πόσο φίλοι μπορούμε ωστόσο να γίνουμε με τα παιδιά μας και ποια είναι τα όρια στα πλαίσια αυτής της φιλίας;
Η απάντηση των ειδικών κάθετη και κατηγορηματική:

Your Child Is Not Your “Friend”

«Αν είστε 40 ετών και θέλετε έναν κολλητό φίλο, βρείτε έναν άλλο 40χρονο. Βρείτε έναν 50 χρονο ή 60χρονο. Όχι ένα 13χρονο, 10χρονο ή 5χρονο παιδί».

«Νομίζω πως οι γονείς κάνουν το λάθος να κάνουν το παιδί, κολλητό τους. Επομένως, όταν οι γονείς λένε "Θέλω να είμαι φίλος με το παιδί μου", αυτό που πραγματικά εννοούν είναι "Θέλω το παιδί μου να γίνει ο κολλητός μου".

Κι αυτό δεν συνάδει με τον λειτουργικό ρόλο του γονέα, αντιθέτως αποτελεί μία καλοστημένη παγίδα στην οποία πολλοί γονείς πέφτουν», επισημαίνει ο ψυχολόγος James Lehman και συνεχίζει:
«Οι γονείς θέλουν να μοιράζονται με το παιδί τα συναισθήματά τους για τους γονείς τους, τον γείτονα ή τους φίλους τους.
Κι αυτό είναι λάθος διότι το παιδί δεν έχει την συναισθηματική και πνευματική ικανότητα να ανταπεξέλθει σε έναν τέτοιο ρόλο.
Αν είστε 40 ετών και θέλετε έναν κολλητό φίλο, βρείτε έναν άλλο 40χρονο. Βρείτε έναν 50 χρονο ή 60χρονο. Όχι ένα 13χρονο, 10χρονο ή 5χρονο παιδί.
Εάν για παράδειγμα αισθάνεστε ότι ο δάσκαλος του παιδιού του δεν είναι ο κατάλληλος ή ότι η παιδαγωγική του μέθοδος δεν ταιριάζει με τις αρχές σας, δεν πρέπει αυτό να το μοιραστείτε με το παιδί.

Σε μια τέτοια περίπτωση μπορείτε να γίνετε ο «καλύτερος φίλος» του παιδιού σας, λέγοντάς του:

"Ο δάσκαλός σου είναι βλάκας που δεν σε αφήνει να μασάς τσίχλα στη τάξη" 

ή μπορείτε να γίνετε ένας λειτουργικός γονιός λέγοντάς του:
"Κι εμένα δεν μου άρεσε αυτό όταν ήμουν παιδί αλλά έπρεπε να ακολουθήσω τους κανόνες".
Δύο διαφορετικές απαντήσεις, από τις οποίες η μία φέρνει το παιδί σε ρόλο κολλητού φίλου και η άλλη το διδάσκει τη σημασία του να ακολουθεί κανείς κανόνες στη ζωή του.

Θυμηθείτε:
Αν ανοίγετε τρύπες στις φιγούρες εξουσίας νομίζοντας πως έτσι φέρνετε το παιδί σας πιο κοντά, τότε θα έρθει μια μέρα που το παιδί θα δείξει ασέβεια σε αυτές τις φιγούρες κι αν του κάνετε παρατήρηση, τότε θα σας κατηγορήσει για υποκρισία. Και θα΄χει απόλυτο δίκιο!»

Σύμφωνα με τους ειδικούς όταν κάνουμε το παιδί μας, κολλητό, είναι σαν να λέμε ότι συν-αποφασίζουμε για τα πάντα, κάτι που πρακτικά δεν γίνεται.

Το παιδί μπορεί να πει τη γνώμη του, τι του αρέσει και τι όχι, αλλά οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται από τους γονείς.
Όλες οι αποφάσεις σημαντικές ή ασήμαντες, πρέπει να παίρνονται από τον γονέα και το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι η οικογένεια λειτουργεί σαν ενότητα, όπου αποφασίζουν μόνο οι ενήλικοι.

Εάν έχετε τη τάση να αντιμετωπίζετε το παιδί σας σαν φίλο σας, πρέπει να καταλάβετε τη σημαντική ερμηνεία αυτής της φιλίας:

Φίλοι είναι μία ομάδα ανθρώπων που έχουν την ίδια αντίληψη για τη ζωή ενώ τα παιδιά και οι ενήλικες έχουν εντελώς διαφορετική αντίληψη για τη ζωή και για το τι είναι σωστό και λάθος, έχουν διαφορετική αντίληψη μέχρι και στο τι θέλουν να κάνουν σήμερα το βράδυ.
Επομένως αυτό που χρειάζεται είναι να είστε ένας αφοσιωμένος και υπεύθυνος γονιός που αγαπάει το παιδί του και ότι, αν θέλετε να βρείτε έναν κολλητό φίλο, πρέπει να ψάξετε έξω από τη δομή της οικογένειας.

Σταματήστε να είστε ο κολλητός του παιδιού
Όπως επισημαίνει ο James Lehman: «Εάν έχετε μοιραστεί πάρα πολλά με το παιδί σας και δεν έχετε θέσει τα όρια που πρέπει, για οποιοδήποτε λόγο, μπορείτε –στο όνομα αυτής της «φιλίας»– να γίνετε πιο αποτελεσματικοί.
Μιλήστε από αυτή εδώ τη στιγμή στο παιδί σας και πείτε του "Αποφάσισα ότι υπάρχουν πράγματα για τα οποία πρέπει η μαμά/ο μπαμπάς, να τα λέει μόνο στους μεγάλους. Κάποια πράγματα θα σταματήσω να σου τα λέω γιατί αυτό κάνει κακό στη σχέση μας". 

Δεν χρειάζεται να εξηγήσετε περισσότερα ή να μπείτε σε λεπτομέρειες. Απλά να είστε ξεκάθαροι.

Κατόπιν, πρέπει να μάθετε να ανταποκρίνεστε διαφορετικά στο παιδί σας, και όχι να απαιτείτε τη διαφορετικότητα της επικοινωνίας από το παιδί.
Αν για παράδειγμα τόσα χρόνια λέγατε πόσο ακατάλληλος είναι ο δάσκαλός του, όταν το παιδί αναφερθεί ξανά σε αυτό δεν πρέπει να του πείτε
"Μην ξαναμιλήσεις έτσι για το δάσκαλό σου" αλλά
"Δεν νομίζω ότι μας βοηθάει να μιλάμε έτσι για το δάσκαλό σου. Να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να περνάς καλύτερα στη τάξη;"

Ένας ανεύθυνος φίλος θα κάτσει και θα συνεχίσει να βρίζει το δάσκαλο μαζί με το παιδί.
Ένας υπεύθυνος φίλος θα βοηθήσει το παιδί να λύσει το πρόβλημά του με το δάσκαλο!

Ειδικά οι διαζευγμένοι γονείς, συνηθίζουν να προσπαθούν να γίνουν ο κολλητός του παιδιού με αποτέλεσμα να το βάζουν στη μέση και να το φέρνουν σε επώδυνη θέση.

Η μητέρα λέει στο παιδί τι είναι ο πατέρας του, τι κάνει και τι δεν κάνει.
Ο πατέρας από την άλλη, του λέει με τι μοιάζει η μαμά του και πόσο θέλει να ελέγχει τους άλλους.

Έχω ακούσει παιδιά διαζευγμένων γονιών, να λένε ότι "η μαμά μου είναι τόσο απαίσια και αυταρχική που δεν θέλω να ζω μαζί της", φράση που έχουν ξεσηκώσει από τον άλλον γονέα, χωρίς να καταλαβαίνουν τη σημασία της.

Και το χειρότερο και πιο δηλητηριώδες, είναι όταν αυτό που λένε οι γονείς είναι αλήθεια μέχρι ενός σημείου και το παιδί μπορεί να το δει, χωρίς ωστόσο να μπορεί να αντιδράσει κατάλληλα σε αυτό επειδή δεν έχει την ωριμότητα να το κάνει.
Όταν ο γονέας-κολλητός του παιδιού, προβάλλει έντονα τα ελαττώματα του άλλου γονέα, τότε είναι ζήτημα χρόνου το παιδί να επιτεθεί στον “ελαττωματικό” και αργότερα και στους δύο!»

difernews
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι