Δεν αμφιβάλλει κανείς για την αγάπη του γονιού
και για το ότι θα έδινε και τη ζωή του για το σπλάχνο του!
Παρόλα αυτά είναι άνθρωπος και αυτός και αρκετές φορές που το γλυκό του αγγελούδι μετατρέπεται σε χαριτωμένο τυραννικό "βελζεβούλη", μπορεί να αντιδράσει με τρόπους που κάθε άλλο παρά βοηθητικοί είναι για το μικρό του στη συνέχεια και στην παιδική ψυχούλα.
Σταδιακά θα δούμε κάποιους από αυτούς…
«Δεν σε αντέχω άλλο!»:
Δεν είναι λίγες οι φορές που το παιδί αντιδρά σαν να είναι ο αρχηγός στην οικογένεια και μπορεί να τσιρίζει χαρούμενα ή με γκρίνια – όλοι φαντάζομαι το έχετε βιώσει!
Παράλληλα όμως, μπορεί να μην είστε στα καλύτερά σας ψυχολογικά, να είστε στενοχωρημένος, εκνευρισμένος με κάτι, να έχετε τσακωθεί στη δουλειά ή με το σύντροφο, να αντιμετωπίζετε οικονομική δυσχέρεια και να αναρωτιέστε πως θα τα βγάλετε πέρα ή ακόμα και σωματικά να αντιμετωπίζετε προβλήματα υγείας…
Πόσο μάλλον όταν του έχετε ζητήσει να κάνει ησυχία αρκετές φορές ή να πάει στο δωμάτιό του να παίξει αλλά εκείνο σας αγνοεί, φτάνοντας σας στα όριά σας λέγοντάς του πως δεν το αντέχετε άλλο, ότι δεν το θέλετε, ότι σας έχει κουράσει, κλπ.
Μία κραυγή στιγμιαίας απόγνωσης που όμως μπορεί να το κάνει να νιώσει ανεπιθύμητο από το γονιό αλλά και εσείς να αισθανθείτε ενοχές με τα λόγια που ήδη ξεστομίσατε ή λίγο αργότερα.
Ας βάλουμε πρώτα από όλα στο μυαλό μας, ότι υπάρχουν στιγμές που θα δυσκολέψουν την επικοινωνία με το παιδί, όπως άλλωστε και με άλλους ανθρώπους.
Δεν σημαίνει πως δεν το αγαπάμε! Βέβαια, είναι δύσκολο για το γονιό να παραδεχτεί πως υπάρχουν φορές που «δεν του αρέσει» το παιδί του, για να μην χαρακτηριστεί ως κακός και άσπλαχνος γονιός, πόσο μάλλον να μοιραστεί αυτά τα συναισθήματα και με άλλους…
Και όμως, το να μην μας αρέσουν κάποιες φορές τα παιδιά μας, δεν σημαίνει πως τα απορρίπτουμε. Απλά, δεν μας αρέσει μία συγκεκριμένη συμπεριφορά ή ένας συγκεκριμένος τρόπος τους. Χρειάζεται λοιπόν να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που μας φτάνει σε αυτό το σημείο, τι είναι αυτό που δεν αντέχουμε.
Μπορεί να φαίνεται εύκολη η απάντηση:
«φωνάζει συνέχεια και γκρινιάζει, … δεν με ακούει, … κάνει πολλές ζημιές, … είναι απρόσεχτο, … πειράζει το αδελφάκι του, … δεν σέβεται, … μου αντιμιλά, … με κατακρίνει διαρκώς, … με συγκρίνει με τους γονείς των φίλων του, … είναι δύσκολο παιδί!».
Απαντήσεις μπορούμε να δώσουμε πολλές για να εξηγήσουμε την δυσαρέσκειά μας.
Το θέμα είναι όμως πιο βαθύ.
Μπορεί η συμπεριφορά του να είναι δύσκολη, κουραστική ή και εκνευριστική, μην ξεχνάμε όμως ότι ίσως και εκείνο «κάτι θέλει να πει» με τον τρόπο αυτό.
Μπορεί για παράδειγμα να καθρεφτίζει τις δικές μας συμπεριφορές, για παράδειγμα:
«ο Κωστάκης είναι πιο καλό παιδί από εσένα!» και να μας γυρίσει πίσω: «η μαμά του φίλου μου, είναι πολύ καλή, όχι σαν και εσένα!», να μας μιλάει και να μην του δίνουμε σημασία ή να προσπαθούμε να το «ξεφορτωθούμε» γιατί έχουμε κάποια σημαντική δουλειά να κάνουμε εκείνη τη στιγμή και μετά βέβαια να μας το γυρίζει με παρόμοιο τρόπο πίσω!
Βλέπουμε λοιπόν ότι πολλές φορές οι «κακές» συμπεριφορές του δεν είναι άλλο παρά προβολή της δικής μας απέναντί του ή και απέναντι προς άλλους, για παράδειγμα προς τον άλλο γονιό, προς το αδελφάκι του, άλλο συγγενή. Γι' αυτό, ας αναρωτηθούμε ποιο είναι το δικό μας μερίδιο στη δική του στάση απέναντί μας.
Άλλες φορές μπορεί να κρύβεται από πίσω ο φόβος και η ανασφάλεια, η ανάγκη του να ανεξαρτητοποιηθεί ή ακόμα και να οριοθετηθεί.
Το θέμα λοιπόν είναι να μην μπούμε σε μία διαδικασία μάχης μαζί του, εφόσον το παιχνίδι τότε το θεωρούμε ήδη χαμένο – δεν υπάρχει μέσα από τις φωνές συνεννόηση – αλλά να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε «τι του δείχνουμε και του δίνουμε» αλλά και «τι θέλει να μας πει»…
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι