Οι γονείς πιστεύουν ότι ο έντονος ανταγωνισμός μεταξύ των παιδιών είναι καλή προετοιμασία για την ενήλικη ζωή. Τα παιδιά όμως μέσα από το παιχνίδι, θέλουν απλά να κάνουν φίλους και να το χαρούν.
Η Χίλαρυ Φρίντμαν μέσα από τη διατριβή της για τον ανταγωνισμό των παιδιών, ενδιαφερόταν γιατί πολλοί γονείς, επενδύουν μεγάλα χρηματικά ποσά και χρόνο σε ανταγωνιστικές, εξωσχολικές δραστηριότητες για τα παιδιά τους. Προκειμένου να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση, εντόπισε γονείς που έκαναν τέτοιες επενδύσεις, για παιδιά του δημοτικού που συμμετείχαν σε διαγωνιστικό σκάκι, χορό ή ποδόσφαιρο.
Συνολικά, πήρε συνεντεύξεις από γονείς 95 τέτοιων οικογενειών και σε κάποιες περιπτώσεις πήρε συνεντεύξεις και από τα παιδιά.
Αυτοί οι γονείς ξόδευαν μεγάλα ποσά για κόστη συμμετοχής, προπόνησης και ταξιδιών και αφιέρωναν πολύ χρόνο στη μεταφορά των παιδιών τους σε προπονήσεις και εκδηλώσεις, ενθάρρυναν τα παιδιά τους να εργάζονται σκληρά στη δραστηριότητα και σε κάποιες περιπτώσεις μελετούσαν τη δραστηριότητα οι ίδιοι για να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αποδώσουν καλά. Γιατί το έκαναν αυτό;
Με λίγα λόγια, η Φρίντμαν έμαθε ότι οι γονείς πίστευαν ότι ο έντονος ανταγωνισμός είναι καλή προετοιμασία για την ενήλικη ζωή. Οι γονείς, ο ένας μετά τον άλλον είπαν ότι ζούμε σε μια εξαιρετικά ανταγωνιστική κοινωνία και η επιτυχία απαιτεί μια ανταγωνιστική στάση και ικανότητες που ενθαρρύνουν τον ανταγωνισμό.
Πρέπει να θέλεις να κερδίζεις, να εστιάζεις στη νίκη, να δουλεύεις σκληρά για να κερδίσεις και να κάνεις συγκεκριμένες θυσίες σε άλλους τομείς της ζωής σου για να κερδίσεις.
Για τους περισσότερους γονείς ο τομέας της δραστηριότητας στον οποίο ανταγωνιζόταν το παιδί τους δεν είχε πολλή σημασία. Δεν περίμεναν από τα παιδιά τους να γίνουν επαγγελματίες σκακιστές, χορευτές ή ποδοσφαιριστές. Το σημαντικό για αυτούς ήταν τα παιδιά αναπτύξουν την επιθυμία να κερδίζουν καθώς και το είδος της πειθαρχίας που μπορεί να προωθήσει τη νίκη σε οποιονδήποτε τομέα.
Αυτό, πίστευαν, ότι θα εξυπηρετήσει τα παιδιά τους καλά σε τέτοιες μελλοντικές δραστηριότητες όπως να εισαχθούν σε ένα κολλέγιο υψηλού επιπέδου, να έχουν ένα υψηλά αμειβόμενο επάγγελμα και να παίρνουν προαγωγές. Η Φρίντμαν επινόησε τον όρο κεφάλαιο ανταγωνιστικού παιδιού για να αναφερθεί στην ανταπόδοση που περίμεναν οι γονείς από την επένδυσή τους.
Προκειμένου να ενθαρρύνουν την επιθυμία για νίκη, πολλοί από τους γονείς αντάμειβαν τα παιδιά τους με υλικά βραβεία για τις νίκες που πήγαιναν πολύ πιο μακριά από τα φτηνά τρόπαια και τις κορδέλες που πρόσφεραν οι διοργανωτές των εκδηλώσεων.
— Τάκου τάκου! — Ποιος είναι, παρακαλώ; — Με συγχωρείτε… Μπορώ να μπω; Είμαι ο Βοριάς. Πέρασα πάνω από θάλασσες, σήκωσα κύματα βουνό, πέρασα πάνω από κάμπους και ξερίζωσα δέντρα. Είμαι πολύ κουρασμένος, να μπω λίγο να ξεκουραστώ; — Θα μας παγώσεις…. Μα αφού είσαι κουρασμένος, μπες απ' όπου μπορείς.
Και μπήκε ο κρύος Βοριάς απ' τις χαραμάδες, τρύπωσε κάτω απ' την πόρτα και πάγωσε το σπίτι. Η μητέρα άναψε τη θερμάστρα κι έριξε μάλλινες κουβέρτες στα κρεβάτια των παιδιών. — Τάκου τάκου. — Ποιος είναι, παρακαλώ;
— Με συγχωρείτε… Μπορώ να μπω; Είμαι η Βροχή. Έρχομαι από πολύ ψηλά. Με κατάπιαν οι θάλασσες και τα ποτάμια, χώθηκα βαθιά μες στη γη, χτυπήθηκα πάνω στις πέτρες, ξέπλυνα τους δρόμους σας και τις αυλές. Είμαι πολύ κουρασμένη… Μπορώ λίγο να ξεκουραστώ; — Θα μας κάνεις κακό, μα αφού είσαι κουρασμένη, μπες απ' όπου μπορείς.
Κι όρμησε η Βροχή απ' τις γρίλιες των παραθυριών κι απ' το σπασμένο τζάμι, έβρεξε τις κουρτίνες και τους τοίχους και μούσκεψε το πάτωμα και το χαλάκι. Η μητέρα μάζεψε μ' ένα σφουγγάρι τα νερά και φώναξε έναν άνθρωπο να περάσει καινούριο τζάμι.
— Τάκου τάκου. — Ποιος είναι, παρακαλώ;
— Με συγχωρείτε…. Μπορώ να μπω; Είμαι ο Ήλιος. Έρχομαι από πολύ ψηλά. Έριξα χρυσά παπλώματα στις σκεπές, ζέστανα όλα τα νερά και τα ποτάμια, έβαλα φύλλα στα δέντρα και χρυσά καπέλα στα λουλούδια, είμαι πολύ κουρασμένος. Μπορώ να μπω λίγο, να ξεκουραστώ; — Έλα, έλα! είπαν όλοι, κι άνοιξαν πόρτες και παράθυρα.
Και μπήκε ο Ήλιος κι έδιωξε τη θερμάστρα, κάθισε πάνω στις καρέκλες και τις πολυθρόνες κι έστρωσε χρυσά χαλάκια στα πατώματα. Και τώρα λάμπει όλο το σπίτι, λάμπουν κι οι καρδιές. ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΙΟΥ
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε αφού η ιστορία σας ανήκει σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε
Στ’ αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις το έργο το `χω δει μη με τρελαίνετε το πλοίο των ονείρων μου με πάει σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε
Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας ξεγράψτε με απ’ τα κατάστιχά σας στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε αφού η ιστορία σας ανήκει σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε
Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον είναι ο τίτλος ενός τραγουδιού των Αδελφών Κατσιμίχα. Τους στίχους και τη μουσική του τραγουδιού έγραψε ο Διονύσης Τσακνής. Σύμφωνα με τον ίδιο, την έμπνευση για τους στίχους την πήρε όταν παρακολούθησε συζήτηση πολιτικών προσώπων σε ραδιοφωνικό σταθμό, το 1989. Οι καλεσμένοι της εκπομπής μιλούσαν για το μέλλον που οραματίζονταν οι ίδιοι, μια κατάσταση κωμικοτραγική, κατά τον στιχουργό, που δεν μπορούσε να υπάρξει. Κατόπιν, μπήκε στον ανελκυστήρα, όπου και σκέφτηκε τους πρώτους τέσσερις στίχους.
Αυτοί οι γονείς ξόδευαν μεγάλα ποσά για κόστη συμμετοχής, προπόνησης και ταξιδιών και αφιέρωναν πολύ χρόνο στη μεταφορά των παιδιών τους σε προπονήσεις και εκδηλώσεις, ενθάρρυναν τα παιδιά τους να εργάζονται σκληρά στη δραστηριότητα και σε κάποιες περιπτώσεις μελετούσαν τη δραστηριότητα οι ίδιοι για να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αποδώσουν καλά. Γιατί το έκαναν αυτό;
