26 Νοεμβρίου του 1865: Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων

    Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, ένα από τα πλέον αγαπημένα παραμύθια μικρών και μεγάλων σ' όλο τον κόσμο, γράφτηκε στα μέσα του 19ου αιώνα από τον Άγγλο Λιούις Κάρολ, κατά κόσμον Τσαρλς Λούντβιντζ Ντόντγκσον. Στο κλασσικό αυτό βιβλίο, ο συγγραφέας σατιρίσει και καυτηριάσει τον τρόπο ζωής της εποχής του, ενώ μεταφέρει και την αγωνία των παιδιών για τον κόσμο που τους φτιάχνουν οι μεγάλοι. Η Αλίκη, εκπρόσωπος της παιδικής αφέλειας και ανησυχίας, κουβαλά όλα τα ερωτήματα, τις αγωνίες και τα μυστήρια της εποχής της, ταξιδεύοντας σε μια χώρα της φαντασίας της, γεμάτη απορίες, αγωνία και περιέργεια.

    Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μία αυτοσχέδια ιστορία, που έπλασε ο Ντόντγκσον το 1862, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με πλοίο στον Τάμεση. Συνταξίδευε με τρία αδερφάκια, τη 13χρονη Λορίνα Σαρλότ Λίντελ, τη 10χρονη Άλις (Αλίκη) Πλέζανς Λίντελ και την 8χρονη Εντίθ Μέρι Λίντελ, που έδειχναν να πλήττουν. Θέλοντας, λοιπόν, να διασκεδάσει την ανία τους, προθυμοποιήθηκε να τους πει μία ιστορία. Κεντρικό πρόσωπο ήταν ένα κοριτσάκι, ονόματι Αλίκη, που βαριόταν κι έψαχνε για μια περιπέτεια. Ονειροπολώντας, ταξίδεψε σ' έναν τόπο, όπου κουνέλια έτρεχαν πιεσμένα από το χρόνο, αόρατοι γάτοι έκαναν μαγικά, μπισκότα και μανιτάρια άλλαζαν τις διαστάσεις του ανθρώπου και η Ντάμα Κούπα της τράπουλας έκοβε τα κεφάλια των υπηκόων της.

    Τα κορίτσια ξετρελάθηκαν από την υπόθεση και η μικρή Άλις ζήτησε από τον Ντόγκσον να της γράψει την ιστορία. Της έδωσε το χειρόγραφο το Φεβρουάριο του 1863, με τίτλο Οι περιπέτειες της Αλίκης κάτω από τη Γη. Αυτό το πρωτότυπο καταστράφηκε, πιθανότατα, από τον ίδιο τον Ντόγκσον, όταν ετοίμασε ένα πιο επιμελημένο αντίγραφο και το χάρισε στην Άλις ως χριστουγεννιάτικο δώρο, στις 26 Νοεμβρίου 1864.

Ένα αντίγραφο του βιβλίου έδωσε και στον φίλο και μέντορά του Τζορτζ ΜακΝτόναλντ, ο οποίος τον συμβούλευσε να το εκδώσει, όπως κι έκανε, αφού προηγουμένως το εμπλούτισε με μερικές ακόμα περιπέτειες. Η πρώτη έκδοση του βιβλίου κυκλοφόρησε στις 26 Νοεμβρίου του 1865, με τίτλο Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και εικονογράφηση του Τζον Τένιελ. Ο ίδιος ο Ντόγκσον υπέγραψε με το ψευδώνυμο Λιούις Κάρολ.

    Αρχικώς τυπώθηκαν 2.000 αντίγραφα, τα οποία όμως δεν βγήκαν ποτέ στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, καθώς ο Τένιελ έκρινε ότι η ποιότητα της εκτύπωσης ήταν κακή. Η νέα έκδοση κυκλοφόρησε σε λιγότερο από τέσσερις μήνες και εξαντλήθηκε σχεδόν αμέσως. Μέχρι σήμερα έχουν γίνει περισσότερες από 100 επανεκδόσεις, ενώ η ιστορία έχει μεταφερθεί αμέτρητες φορές στο θέατρο και τον κινηματογράφο ως ταινία κινουμένων σχεδίων.

© SanSimera
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Λάκης Παπαδήμας: Ο χειμώνας (κάποιας άλλης εποχής)

 

Ο χειμώνας ήλθε πάλι

κι όλοι γύρω στο μαγκάλι

έχουν μαζευτεί.

Ρίχτε κάστανα στη θράκα,

παραμύθια η γιαγιάκα

θα ‘ρθει, να μας ‘πει.

 

Έξω πέφτει το χαλάζι

και τη θύρα μας τραντάζει

τώρα ο Βοριάς.

Μεσ’ την κρύα ανατριχίλα

σκορπισθήκανε τα φύλλα

της κληματαριάς.

 

Μεσ’ την άγρια τούτη μπόρα

τρομαγμένα όλα τώρα

πάνε τα πουλιά.

 

Λίγη ζέστη για να βρούνε

τσίου – τσίου, θα κρυφθούνε,

μέσα στη φωλιά.

 

Από το Αναγνωστικό της Β’ τάξης του Δημοτικού,

ΟΕΔΒ, 1963

2006-2023: 17 χρόνια 🌼χαμομηλάκι🌼

Σήμερα, Του Αγίου Στυλιανού, προστάτη των παιδιών,

έχουμε γενέθλια!!

🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼

Δειλά, σαν σήμερα πριν από 17 χρόνια, κάναμε την πρώτη μας ανάρτηση
Μας πήρε χρόνο μέχρι να «στήσουμε» το «χαμομηλάκι» μας τεχνικά, όμως, επειδή ήταν ολοκληρωμένο μέσα στο μυαλό και την καρδιά μας, ξεπεράσαμε τις τεχνικές δυσκολίες και πολύ σύντομα πήρε τη μορφή που βλέπετε.
Μέσα στα 17 αυτά χρόνια, με τα δύσκολα, τα εύκολα, τις προσωπικές μας λύπες, τις χαρές μας, το «χαμομηλάκι» δεν έπαψε ούτε μια μέρα, ούτε μια στιγμή, να είναι στις προτεραιότητες μας
Κλάψαμε, δακρύσαμε με τα άσχημα, γελάσαμε, χαρήκαμε με τα ευχάριστα, που συμβαίνουν στα παιδιά όλου του κόσμου.
Δεν πάψαμε ούτε στιγμή να ευχόμαστε να έρθει κάποια μέρα που μόνο ευχάριστες ειδήσεις θα έχουμε να αναρτήσουμε.

Όσα περιγράψανε στο ξεκίνημά μας, στη Συντροφιά του Χαμομηλιού, μετά από 17 χρόνια και 18.251 αναρτήσεις, ΟΛΑ ισχύουν μέχρι κεραίας.
Είπαμε, να φτιάξουμε ένα ιστολόγιο, ένα blog, μια συντροφιά ΧΩΡΙΣ ΛΕΦΤΑ, για να λέμε πράγματα για τα παιδιά.
Να λέμε αυτά που αγαπάνε τα παιδιά.
Να λέμε αυτά που στενοχωρούν τα παιδιά.
Να λέμε πώς να προφυλαχτεί ένα παιδί.
Να λέμε πώς ένα παιδί θα μεγαλώσει καλύτερα, πώς θα νοιώσει καλύτερα.
Να στηλιτεύσουμε όλα τα κακά, όλα τα δυσάρεστα, όλα τα εγκλήματα που γίνονται σε βάρος των παιδιών

Το παιδί είναι ο αδύναμος κρίκος του ιστού της κοινωνίας μας
και εκεί χτυπάει το κακό.
Το παιδί είναι το πιο απροστάτευτο πλάσμα σ’ αυτό τον κόσμο.
Σ' αυτόν τον κόσμο τον «καλό».
Το παιδί, πρέπει κάποιος άλλος να το προστατεύσει.
Πρέπει να το προστατεύσει η μάνα του, ο πατέρας του, ο γονιός του, ο κηδεμόνας του, ο δάσκαλός του, η κοινότητα, η πολιτεία.
Το παιδί δεν μπορεί μόνο του. Είναι ευάλωτο παντελώς, από κάθε άποψη. Ευάλωτο σωματικά, ψυχικά, πνευματικά.

Και είπαμε, έστω και ένα παιδάκι να γλυτώσει,
αξίζει αυτή η προσπάθεια.
Έστω και ένα.

Και από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι. Όταν ξεκίνησε το Χαμομηλάκι, ήταν λίγα ιστολόγια που αναφέρονταν στο παιδί, κυρίως γονιών που ήθελαν να μοιραστούν την χαρά τους για το παιδί τους, ή να ελαφρύνουν τον πόνο τους για το παιδί τους που υπέφερε, κοινοποιώντας το πρόβλημα του παιδιού τους, για να πάρουν δύναμη από την συμπαράσταση των συνανθρώπων μας. Λίγες ιστοσελίδες οργανωμένες υπήρχαν.

Αλλά λες και φύσηξε ένας ούριος άνεμος. Από τότε έγιναν πολλές ιστοσελίδες αλληλεγγύης, πολλά ιστολόγια που αναφέρονται στο παιδί. Πώς να ντύσουμε το παιδί μας, πώς να του μαγειρέψουμε, πώς να το μεγαλώσουμε, τι να προσέχει το παιδί, τι να αποφεύγει το παιδί. Ο κόσμος ήθελε το καλό και το στήριξε, ίσως να ήταν η συγκυρία, ίσως να ήταν ότι ο κόσμος απηύδησε, αλλά μου φαίνεται ότι και το Χαμομηλάκι έβαλε το λιθαράκι του. Γέμισε ο τόπος, ο δικτυακός, με πρωτοβουλίες αλληλεγγύης.

Βλέπουμε στα διάφορα sites χαμομηλάκια-λουλουδάκια να κοσμούν την πρόσοψή τους και χαιρόμαστε, επειδή νοιώθουμε ότι οι άνθρωποι αγάπησαν το Χαμομηλάκι. Νιώθουμε, ότι αγριεύουν οι «κόσμοι», όταν ακούσουν για την κακοποίηση ενός παιδιού. Νιώθουμε ότι οι μανάδες σφίγγουν πιο πολύ το παιδάκι τους στην αγκαλιά τους, όταν έρθει η κακιά η είδηση.

Κι εμείς αυτό θέλαμε. Θέλαμε, να ευαισθητοποιηθούν οι άνθρωποι. Θέλαμε να θυμώνουν, όταν ακούνε ότι πειράζουν τα παιδιά. Θέλαμε να αρχίσουν να προσέχουν περισσότερο τα παιδιά τους αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Και θα δείτε, κάποια στιγμή, θα έρθει η ώρα, που σιωπηλά, μ’ ένα χαμομηλάκι στο πέτο θα κατεβούμε όλοι στο Σύνταγμα. Θα κατεβούμε για να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας. Επειδή τα έχουμε κάνει ρόιδο.

Το πρώτο θέμα στο Χαμομηλάκι εκείνη την 26η Νοεμβρίου ήταν η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού και ένα χρόνο μετά διαπιστώσαμε με έκπληξη ότι η γενέθλια ημερομηνία της ιστοσελίδας το Χαμομηλάκι, ήταν η γιορτή του Αγίου Στυλιανού, του προστάτη των Παιδιών, ίσως επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο.

Κάθε ανάρτηση ανεβαίνει με την ίδια χαρά, στολίζεται με την ίδια προσοχή, επειδή έχουμε την πεποίθηση ότι όλα τα άρθρα, οι ζωγραφιές, τα ποιήματά, οι σκέψεις, τα παραμύθια και τόσα άλλα -πρωτότυπα ή αναδημοσιευμένα- τον πρώτο μας σκοπό υπηρετούν: Να βοηθηθεί έστω και ένα, ΕΝΑ παιδάκι – χαμομηλάκι.

Το Χαμομηλάκι