18 Δεκεμβρίου 1803: Ο χορός του Ζαλόγγου

Ο εθνικός μας ποιητής, Διονύσιος Σολωμός, στην «Ωδή στον Βύρωνα», υμνεί τις περήφανες ηρωίδες Σουλιώτισσες και την αυτοθυσία τους με τα παρακάτω λόγια:

«Τες εμάζωξεν στο μέρος
του Ζαλόγγου το ακρινό
της ελευθερίας ο έρως
και τις έμπνευσε χορό…»

Δεν ήταν αυτός όμως που τις έκανε γνωστές. Γνωστές έγιναν από μόνες τους για την περηφάνια και την αυτοθυσία τους όταν κατάλαβαν ότι θα έπεφταν στα χέρια των Τούρκων.

Ο Δεκέμβρης του 1803 ήταν ο μήνας που σημάδεψε και σημαδεύτηκε το Σούλι.

Ήταν η χρονιά που ερήμωσε το Σούλι. Πολλοί το εγκατέλειψαν, άλλοι αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν και άλλοι συνειδητά έμειναν και πέθαναν για τα ιδανικά και την πατρίδα τους.

Την 12η Δεκεμβρίου ανήμερα την υπογραφής της συνθήκης με τους Τούρκους, ο καλόγερος Σαμουήλ μαζί με άλλους πέντε Σουλιώτες αντί να παραδώσει το Κούγκι όπως είχε συμφωνηθεί βάζει φωτιά στις πυριτιδαποθήκες και το ανατινάζει.

Παίρνει μαζί του στον άλλο κόσμο ουκ ολίγους Τουρκαλβανους του Αλη Πασά.

Ο Τούρκος αξιωματούχος αθετεί μετά από αυτό την συμφωνία του και στέλνει 2000 Τουρκαλβανούς στο Σουλι για αντίποινα.

Το ένα, από χίλιους Τουρκαλβανούς, υπό την ηγεσία του Μπεκίρ Τζογαδούρου, προχωρά και καταλαμβάνει όλα τα σημεία ΒΑ του Ζαλόγγου απ’ όπου θα μπορούσαν να διαφύγουν οι Σουλιώτες, ενώ το άλλο, από χίλιους άνδρες επίσης, με επικεφαλής τον Βελή, γιο του Αλή πασά, κατευθύνεται στο χωριό Καμαρίνα που βρίσκεται κάτω από το Ζάλογγο και είναι έτοιμο να επέμβει.

Διαταγή άνωθεν

Οι Τουρκαλβανοί, καλούν τους Σουλιώτες να παραδώσουν τα όπλα και να μεταβούν στα Γιάννενα,όπου ο ίδιος ο Αλή θα ορίσει τον νέο τόπο διαμονής τους. Οι Σουλιώτες γνωρίζοντας τι τους περιμένει, αρνούνται κατηγορηματικά και αποφασίζουν να πολεμήσουν μέχρι το τέλος.

Μεταξύ Σουλιωτών και Τουρκαλβανών, δόθηκαν σκληρές μάχες. 147 Σουλιώτες με επικεφαλής τον Κίτσιο Μπότσαρη, έσπασαν τον κλοιό και κατάφεραν να ξεφύγουν. Μια άλλη ομάδα, υπό τον Ν. Κουτσονίκα αιχμαλωτίστηκε από τις δυνάμεις του Μπεκίρ Τζογαδούρου, ο οποίος ήταν αδελφοποιτός (βλάμης) του Κουτσονίκα.

Θάρρος και περηφάνια απ’ τις Σουλιώτισσες

Μερικές γυναίκες, σύμφωνα με τις περισσότερες πηγές 56 και κατ’ άλλες 22, και λίγοι άνδρες, ανέβηκαν στην ψηλότερη κορυφή του Ζαλόγγου, το Στεφάνι.

Προτίμησαν από την ατιμία και τη σκλαβιά, τον έντιμο θάνατο μαζί με τα παιδιά τους.

Αφού πρώτα έριξαν τα μικρά παιδιά τους στο βάραθρο κάτω από το Ζάλογγο, οι Σουλιώτισσες σχημάτισαν χορό και καθεμία φθάνοντας στο χείλος του γκρεμού αποχωριζόταν από τις άλλες και έπεφτε στο βάραθρο.

Ο χορός συνοδευόταν, σύμφωνα με την παράδοση, από το θρυλικό τραγούδι:«Έχε γεια καημένε κόσμε, έχε γεια γλυκιά ζωή, κι εσύ δύστυχη πατρίδα, έχε γεια παντοτινή…».Μαρτυρίες λένε ότι κάποια παιδιά απ αυτά επέζησαν.

Το γεγονός αυτό έκανε τέτοια εντύπωση που πολλοί ήταν αυτοί που έγραψαν και κατέγραψαν το γεγονός.

Φρανσουά Πουκεβίλ

Ηρωικό θάρρος εξήντα γυναικών, που κινδύνευαν να παραδοθούν στη σκλαβιά των Τούρκων.

Ρίχνουν τα παιδιά τους πάνω στους πολιορκητές σαν να ήταν πέτρες έπειτα, πιάνοντας το τραγούδι του θανάτου και κρατώντας η μια το χέρι της άλλης, ρίχτηκαν στο βάθος της αβύσσου, όπου τα κομματιασμένα πτώματα των παιδιών τους δεν άφηναν μερικές να συναντήσουν το Χάρο, όπως θα το ήθελαν.

Κλωντ Φωριέλ

... ήταν ακόμα αβέβαιη, όταν εξήντα γυναίκες, βλέποντας πως στο τέλος θα σκοτώνονταν οι δικοί τους, μαζεύονται σ’ ένα απότομο ψήλωμα στον γκρεμό, που στη μία πλευρά του ανοιγόταν ένα βάραθρο και στο βάθος του το ρέμα άφριζε ανάμεσα στους μυτερούς βράχους που γέμιζαν τις όχθες και τη κοίτη του.

Εκεί αναλογίζονται τι έχουν να κάνουν, για να μη πέσουν στα χέρια των Τούρκων, που τους φαντάζονται κιόλας να τις κυνηγούν. Αυτή η απελπισμένη συζήτηση στάθηκε σύντομη, και η απόφαση που ακολούθησε ήταν ομόγνωμη.

Οι περισσότερες απ’ αυτές τις γυναίκες ήταν μητέρες, αρκετά νέες, και είχαν μαζί τα παιδιά τους, άλλες στο βυζί ή στην αγκαλιά, άλλες τα κρατούσαν από το χέρι.

Η κάθε μια πήρε το δικό της, το φίλησε για τελευταία φορά και το έριξε ή το έσπρωξε γυρνώντας το κεφάλι στον διπλανό γκρεμό.

Όταν δεν είχαν πια παιδιά να γκρεμίσουν, πιάστηκαν από τα χέρια και άρχισαν ένα χορό, γύρω – γύρω, όσο πιο κοντά γινόταν στην άκρη του γκρεμού και η πρώτη απ’ αυτές, αφού χόρεψε μια βόλτα φτάνει στην άκρη, ρίχνεται και κυλιέται από βράχο σε βράχο ως κάτω στο φοβερό βάραθρο.

Ωστόσο ο κύκλος, ή ο χορός συνεχίζει να γυρνάει, και σε κάθε βόλτα μια χορεύτρια αποκόβεται με τον ίδιο τρόπο, ως την εξηκοστή. Λένε πως από κάποιο θαύμα, μία απ’ αυτές τις γυναίκες δεν σκοτώθηκε πέφτοντας.

Ιμπραήμ Μανζούρ εφέντη ο υπερβολικός(;)

Εκατό γυναίκες που έμεναν με μια ομάδα παιδιών, βρέθηκαν χωρισμένες από αυτούς και ψηλά από ένα βράχο στον οποίο είχαν σκαρφαλώσει, έγιναν μάρτυρες της φρικτής μοίρας των συντρόφων τους τους απείλησαν με τη σειρά τους!

Αλλά μια ξαφνική απόφαση τους υποσχέθηκε μια βοήθεια ενάντια στην ατίμωση και τη ντροπή των βασάνων. Έδωσαν τα χέρια και στο πλάτωμα του βράχου αρχίζουν ένα χορό του οποίου ένας ανήκουστος ηρωισμός ενέπνεε τα βήματα, και του οποίου η αγωνία του θανάτου επέσπευδε την πτώση.

Πατριωτικά τραγούδια την συνόδευαν.. οι επωδοί τους αντηχούσαν στα αυτιά των Μωαμεθανών … Ο ουρανός χωρίς αμφιβολία τις άκουγε!

Στο τέλος των επωδών τους, οι εκατό γυναίκες έβγαλαν μια διαπεραστική και παρατεταμένη κραυγή, της οποίας ο ήχος έσβησε στο βάθος ενός τρομερού βάραθρου όπου παρασύρθηκαν μαζί με κείνες όλα τα παιδιά.

Χριστόφορος Περραιβός

Τότε εγνώρισαν ο Κουτσιονίκας και ο Κίτσιο Μπότσαρης την συνηθισμένην αντιπληρωμήν όπου δίδει ο Βεζίρης εις τους πιστούς του προδότας, πλην η μετάνοια τότε ήτο ανωφελής.

Άρχισαν μ’ όλον τούτο και αντεμάχοντο μεγαλοψύχως, δεν είχαν όμως τα αναγκαία ν’ αντισταθούν περισσότερον από δύο ημέρας.

Αι γυναίκες δε κατά την δευτέραν ημέραν βλέπουσαι ταύτην τη κτηνώδη περίστασιν, εσυνάχθησαν έως εξήκοντα, επάνω εις έναν πετρώδη κρημνόν. Εκεί εσυμβουλεύθησαν και απεφάσισαν ότι καλύτερα να ριφθούν κάτω από τον κρημνόν διά να αποθάνουν, πάρεξ να παραδοθούν διά σκλάβες εις χείρας των Τούρκων.

Όθεν αρπάξαντες με τας ιδίας των χείρας τα άκακα και τρυφερά βρέφη, τα έρριπτον κάτω εις τον κρημνόν. Έπειτα αι μητέρες πιάνοντας η μία με την άλλη τα χέρια τους άρχισαν και εχόρευαν, χορεύουσαι δε επηδούσαν ευχαρίστως μίαν κατόπιν της άλλης από τον κρημνόν.

Μερικαί όμως δεν απέθανον, επειδή έπιπτον επάνω εις τα παιδία των και τους συντρόφους, των οποίων τα σώματα ήταν καρφωμένα πάνω εις τες μυτερές πέτρες του κρημνού.

Ιάκωβος Μπαρτόλντυ

Καμιά εκατοστή απ’ αυτούς τους δυστυχισμένους είχαν αποτραβηχτεί βόρεια της Πρέβεζας στο Μοναστήρι του Ζαλόγγου.

Τους επιτέθηκαν εκεί θεωρώντας ότι τάχα αυτή η τοποθεσία, πράγματι ισχυρή, θα μπορούσε να τους προσφέρει ένα νέο τόπο μόνιμης διαμονής, όπου και η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε φρικτή.

Τριάντα εννέα γυναίκες γκρεμίστηκαν από τα βράχια με τα παιδιά τους που μερικά ακόμη βύζαιναν.

Κάποιοι μιλούν για 22 γυναίκες κάποιοι για 56 και κάποιοι πάλι για περίπου 100.

Όπως και να έχει όμως η πράξη αυτή έμεινε στην ιστορία σαν πράξη αυτοθυσίας και ηρωισμού και δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης όσον αφορά την αγάπη τους για την πατρίδα και το ήθος αυτών των γυναικών.

Τις τιμούμε κάθε χρόνο στις 18.12 για την παρακαταθήκη που μας άφησαν.

gr-news.de
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι Συνταγές της Πείνας -Τα Χριστούγεννα στην Κατοχή 1941- 44

Φιλέτα γαϊδουροκεφαλής και συνταγές χωρίς... υλικά. 

Τα μαύρα κουφέτα στους γάμους...

Του Νίκου Ιωάννου, από τα 24 Γράμματα 

Στα χρόνια της Κατοχής, τα χόρτα ήταν στο επίκεντρο των συνταγών στα αλµυρά φαγητά και η σταφίδα στα γλυκά. 

«Παίρνετε τις ντοµάτες, αν τις βρείτε, τις λειώνετε, τις βράζετε και µετά ρίχνετε τις ελιές: 5 µε 6 ελιές για κάθε άτοµο της οικογένειας. Να µια νόστιµη σούπα που δεν την είχατε σκεφτεί πριν». 

Τέτοιου τύπου συµβουλές έδιναν καθηµερινά οι εφηµερίδες της Κατοχής, καθώς οι ελλείψεις προϊόντων, οι αστρονοµικές τιµές και η µαύρη αγορά έκαναν την επιβίωση δύσκολη και έφερναν την ασιτία προ των πυλών. 

Αν σε κάποιον είχε περισσέψει από το µεσηµέρι ένα πιάτο φασολάκια γιαχνί, ο περίφηµος Νίκος Τσελεµεντές στη στήλη του σε εφηµερίδα πρότεινε: 

«Ψιλοκόψτε το περίσσευµα, ρίξτε το στην κατσαρόλα, ρίξτε και αρκετό νερό, βάλτε και µερικές ελιές και έτοιµη η σούπα». 

Στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έρευνά της µε τίτλο «Οι συνταγές της… πείνας», η ιστορικός Ελένη Νικολαΐδου (κατεβάστε το βιβλίο σε μορφή PDF εδώ) παρουσιάζει όλες τις λεπτοµέρειες της δύσκολης καθηµερινότητας του Αθηναίου στην Κατοχή µαζί µε περισσότερες από εβδοµήντα σελίδες µε τις συνταγές που χρησιµοποιούσαν τότε οι άνθρωποι για να στρώνουν ένα τραπέζι, έστω και εκ των ενόντων. 

Φασολάκια χωρίς φασόλια, µουσταλευριά χωρίς… µούστο, βλίτα ογκρατέν, βλιτοκεφτέδες, βιεννέζικο «νόκερλ» από πατάτες, λάχανο µε κάστανα, µελιτζάνες µε πουρέ πατάτας, κολοκύθια γεµιστά µε τραχανά, σπανακοπίλαφο, σέσκουλα πουρέ, κυδωνόπαστο, µαρµελάδα πορτοκάλι χωρίς ζάχαρη, τσάι πορτοκαλιού. 

Όλα αυτά είχαν όνοµα και µάλιστα ευφάνταστο: λέγονταν «πολεµικά εδέσµατα». 

Φασολάκια χωρίς φασόλια και µουσταλευριά χωρίς… µούστο 

Στα Χαυτεία υπήρχαν ζαχαροπλαστεία που πωλούσαν γλυκίσµατα ακατάλληλα προς βρώση, κατασκευασµένα µε τσουένι (ρίζα κέθρου) και άλλες επιβλαβείς ουσίες. 

Το σαπούνι ήταν σπάνιο. 

Κάποιοι αετονύχηδες πωλούσαν νέο είδος σαπουνιού που, αν το χρησιµοποιούσες, κατέστρεφες τα ρούχα σου ή βρώµιζες το σώµα σου χειρότερα από πριν. 

Οι γάµοι γίνονταν µε µαύρα κουφέτα! 

Επειδή τα κουφέτα ήταν πανάκριβα και δυσεύρετα, έφτιαχναν κουφέτα από καμένη ζάχαρη. 

Ως νόστιµο χειµωνιάτικο φρούτο οι άνθρωποι κατανάλωναν κούµαρα. 

Τα κούµαρα έχουν γλυκιά γεύση, αλλά είναι γεµάτα µε σκληρούς σπόρους και πρέπει να τρώγονται σε µια συγκεκριµένη φάση ωρίµανσης, ενώ δεν αντέχουν σχεδόν καθόλου µετά τη συγκομιδή. 

Σαρδέλες για δώρο 

Στις γιορτές, οι Αθηναίοι συνέχιζαν να ανταλλάσσουν επισκέψεις, αλλά για δώρα έδιναν τρόφιµα. Τα καταστήµατα πλάσαραν στις βιτρίνες ως καλύτερα δώρα µεγάλες στολισµένες σακούλες που περιείχαν δύο κοµµάτια µαντολάτο, δύο κοµµάτια παστέλι, πενήντα φιστίκια, πενήντα αµύγδαλα κ.ο.κ. 

Οι βασιλόπιτες από χαρουπάλευρο και σταφίδες κόστιζαν µια περιουσία. 

Τα Χριστούγεννα του 1941 ένα µαγαζί πωλούσε για πρωτοχρονιάτικο δώρο παστές σαρδέλες. 

Ο καθένας πωλούσε ό,τι µπορούσε. Κατάστηµα που προπολεµικά πωλούσε µόνο ηλεκτρικά είδη τώρα δίπλα στην ηλεκτρική συσκευή είχε ένα µικρό, πανάκριβο γλυκό,50 δραχµές το κοµµάτι. 

Και τα γνωστά ανθοπωλεία της Βασιλίσσης Σοφίας στη Βουλή πουλούσαν επίσης µελιτζάνες, κολοκυθάκια και παντζάρια… 

Oι ελλείψεις προϊόντων, οι αστρονοµικές τιµές, και η µαύρη αγορά έκαναν την επιβίωση δύσκολη και έφερναν την ασιτία προ των πυλών 

Γάτες και σκύλοι στο τραπέζι 

Τον πρώτο χειµώνα της Κατοχής εξαφανίστηκαν από την Αθήνα γάτες και σκύλοι για ευνόητους λόγους. Η Αστυνοµία συνέλαβε κάποιον που προσπαθούσε να πουλήσει σκύλο ράτσας «λουλού» ως αρνάκι γάλακτος. Αλλος συνελήφθη να πουλάει κοκκινιστές γάτες στην κατσαρόλα, ενώ µια γάτα ήταν γδαρµένη και την πωλούσε για κουνέλι. 

Σε µια συνοικία της Αθήνας, τον Ασύρµατο, µια γυναίκα έσφαζε σκυλιά, τα µαγείρευε και τα πουλούσε ως φαγητό. Όταν πιάστηκε, είχε µαγειρέψει έναν σκύλο µε κολοκυθάκια. 

Το σκληρό κρέας είχε βάλει σε υποψίες έναν πελάτη που µασούσε το κρέας και δεν µπορούσε να το καταπιεί. Τον Μάρτιο του 1942 συνελήφθη κάποιος που είχε µαζί του τρεις γαϊδουροκεφαλές και τις πήγαινε σε εστιατόριο. Ο εν λόγω πολίτης έσφαζε συστηµατικά γαϊδούρια και τα καλύτερα κοµµάτια των ζώων τα πωλούσε σε πολυκατοικίες του Κολωνακίου ως… µοσχαρίσια φιλέτα. 

Τα λιγότερο καλά τα πήγαινε σε άλλες συνοικίες. Στην Καισαριανή διέθεταν κατά σύστηµα το κοινό αλογίσιο κρέας, το οποίο γινόταν ανάρπαστο. 

Ο Τύπος, µάλιστα, δεν δίστασε να επιδοκιµάσει την πρακτική: «Σ’ όλον τον κόσµον τρώγεται το άλογον. Και εφ’ όσον έχει επιστηµονικώς διαπιστωθεί ότι είναι κατάλληλον προς βρώσιν είναι ακατανόητον, µε τας σηµερινάς µάλιστα δυσχερείας, να το κρατάµε µακριά από τις κουζίνες µας»....

Διαβάστε όλο το άρθρο: mixanitouxronou
teleytaiaexodos
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το παιδί σου δεν είναι ο «κολλητός» σου φίλος! / Your Child Is Not Your “Friend”

...................

Γιατί δεν πρέπει να κάνετε το παιδί σας, κολλητό σας φίλο.

Νομίζω πως οι γονείς κάνουν το λάθος να κάνουν το παιδί, κολλητό τους. Επομένως, όταν οι γονείς λένε «Θέλω να είμαι φίλος με το παιδί μου» αυτό που πραγματικά εννοούν είναι «Θέλω το παιδί μου να γίνει ο κολλητός μου».

Your Child Is Not Your “Friend”
                

Κι αυτό δεν συνάδει με τον λειτουργικό ρόλο του γονέα, αντιθέτως αποτελεί μία καλοστημένη παγίδα στην οποία πολλοί γονείς πέφτουν. Οι γονείς θέλουν να μοιράζονται με το παιδί τα συναισθήματά τους για τους γονείς τους, τον γείτονα ή τους φίλους τους. Κι αυτό είναι λάθος διότι το παιδί δεν έχει την συναισθηματική και πνευματική ικανότητα να ανταπεξέλθει σε έναν τέτοιο ρόλο.

Αν είστε 40 ετών και θέλετε έναν κολλητό φίλο, βρείτε έναν άλλο 40χρονο. Βρείτε έναν 50 χρονο ή 60χρονο. Όχι ένα 13χρονο, 10χρονο ή 5χρονο παιδί.

Εάν για παράδειγμα αισθάνεστε ότι ο δάσκαλος του παιδιού του δεν είναι ο κατάλληλος ή η παιδαγωγική του μέθοδος για παράδειγμα δεν ταιριάζει με τις αρχές σας, δεν πρέπει αυτό να το μοιραστείτε με το παιδί.

Σε μια τέτοια περίπτωση μπορείτε να γίνετε ο «καλύτερος φίλος» του παιδιού σας, λέγοντάς του «Ο δάσκαλός σου είναι βλάκας που δεν σε αφήνει να μασάς τσίχλα στη τάξη» ή μπορείτε να γίνετε ένας λειτουργικός γονιός και να του πείτε «Κι εμένα δεν μου άρεσε αυτό όταν ήμουν παιδί αλλά έπρεπε να ακολουθήσω τους κανόνες». Δύο διαφορετικές απαντήσεις, από τις οποίες η μία φέρνει το παιδί σε ρόλο κολλητού φίλου δίπλα σας και η άλλη το διδάσκει τη σημασία του να ακολουθεί κανείς κανόνες στη ζωή του.

Θυμηθείτε: Αν ανοίγετε τρύπες στις φιγούρες εξουσίας νομίζοντας πως έτσι φέρνετε το παιδί σας πιο κοντά, τότε θα έρθει μια μέρα που το παιδί θα δείξει ασέβεια σε αυτές τις φιγούρες κι αν του κάνετε παρατήρηση, τότε θα σας κατηγορήσει για υποκρισία. Και θα΄χει και δίκιο.

Όταν κάνετε το παιδί σας, κολλητό σας, είναι σαν να λέτε ότι συν-αποφασίζετε με το παιδί, κάτι που πρακτικά δεν γίνεται. Το παιδί μπορεί να πεί τη γνώμη του, τί του αρέσει και τι όχι, αλλά οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται από εσάς. Όλες οι αποφάσεις σημαντικές ή ασήμαντες, πρέπει να παίρνονται από τον γονέα και το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι η οικογένεια λειτουργεί σαν ενότητα όπου μόνο οι ενήλικοι αποφασίζουν.

Σίγουρα υπάρχουν πράγματα που μπορείτε να μοιραστείτε με το παιδί χωρίς να το μετατρέψετε σε κολλητό σας.
Για παράδειγμα μπορείτε να του πείτε «Δεν έχουμε αρκετά χρήματα να αγοράσουμε αυτό», δηλαδή μια ξεκάθαρη δήλωση που εξηγεί τα όρια κάτω από τα οποία πρέπει να ζείτε. Αυτό που δεν πρέπει να μοιραστείτε με το παιδί είναι «Δεν έχω να πληρώσω το νοίκι αυτό το μήνα» διότι μια τέτοια δήλωση βρίσκει το παιδί απροετοίμαστο και του δίνει την αίσθηση ότι ο κόσμος που ζεί δεν είναι υγιής ή ρεαλιστικός.

Εάν έχετε τη τάση να αντιμετωπίζετε το παιδί σας σαν φίλο σας, πρέπει να καταλάβετε τη σημαντική ερμηνεία αυτής της φιλίας:

Φίλοι είναι μία ομάδα ανθρώπων που έχουν την ίδια αντίληψη για τη ζωή ενώ τα παιδιά και οι ενήλικες έχουν εντελώς διαφορετική αντίληψη για τη ζωή και για το τι είναι σωστό και λάθος, έχουν διαφορετική αντίληψη μέχρι και στο τι θέλουν να κάνουν σήμερα το βράδυ. Επομένως αυτό που χρειάζεται είναι να είστε ένας αφοσιωμένος και υπεύθυνος γονιός που αγαπάει το παιδί του και ότι αν θέλετε να βρείτε έναν κολλητό φίλο, πρέπει να ψάξετε έξω από τη δομή της οικογένειας.

Μην προσπαθήσετε να γίνετε στο παιδί σας, ο γονιός που είχατε ή θα θέλατε να έχετε

Πολλοί γονείς προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με τον τρόπο που εύχονταν να τους είχαν μεγαλώσει οι γονείς τους. Ακούγεται ωραία σαν τακτική αλλά δεν αποδίδει. Επομένως, αν οι γονείς σας ήταν απόμακροι μαζί σας ή έδειχναν να μην ενδιαφέρονται για εσάς ή δεν σας έδιναν τη καθοδήγηση που χρειαζόσασταν σαν παιδί, μην περάσετε στο άλλο άκρο με το να παραβιάζετε τα όρια στο μεγάλωμα του δικού σας παιδιού.

Θυμηθείτε πως ο,τιδήποτε γίνεται από αντίδραση σε κάτι άλλο, έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα στη φιλία παιδιού-γονέα, είναι ακριβώς αυτές οι απρόβλεπτες συνέπειες. Για παράδειγμα, το παιδί μου θα με συμπαθεί πιο πολύ αν γίνω φίλος του. Θα με εμπιστεύεται. Αλλά οι γονείς δεν βλέπουν τις απρόβλεπτες συνέπειες, όπως το να μην ξέρει το παιδί τι θα πεί ...