Το νερό της λίμνης, όπου άλλοτε πνίγηκε ο Νάρκισσος, έχει δώσει τη θέση του στο γυαλί της οθόνης

Η ιστορία του Νάρκισσου, με τις διάφορες εκδοχές της, είναι μία από τις δημοφιλέστερες της μυθολογίας. Ο νέος από τη Βοιωτία, θαμπωμένος από την ομορφιά του που καθρεφτίζεται στο νερό, πεθαίνει από μαρασμό εξαιτίας του ανικανοποίητου έρωτα προς τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο ναρκισσισμός, η εμμονική αυταρέσκεια που μπορεί να καταλήξει σε πάθηση, δεν είναι κάτι καινούργιο.

Υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος πρωτοσυνάντησε το είδωλό του. Σήμερα, όμως, που ο καθένας ανεβάζει δεκάδες είδωλά του χάρη στην κατάρα και ευλογία των social media, ο ναρκισσισμός, εκτός από υπαρκτός, είναι και ψηφιακός.

Οι διαταραχές που προκαλούνται από τη μανία της εξαντλητικής αυτοφωτογράφισης και της online υπερέκθεσης απασχολεί όλο και πιο συχνά τα ψυχιατρικά συνέδρια, με τους ειδικούς να επιμένουν ότι η υπέρμετρη προσήλωση στο «εγώ και ο εαυτός μου», εκτός από γραφική, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθεί και επικίνδυνη.

Εγώ, εγώ, εγώ

Η λέξη «selfie», όπως ορίζεται η σύγχρονη αυτοπροσωπογραφία που βγάζει κάποιος με το κινητό του και κατόπιν την ανεβάζει στο Facebook και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιλέχθηκε ως «Λέξη της χρονιάς» για το 2013 από το Βρετανικό Λεξικό της Οξφόρδης. Παράλληλα, οι νέοι κανονισμοί του περίφημου επιτραπέζιου παιχνιδιού Scrabble τη δέχονται πλέον ως σωστή και οι παίκτες κερδίζουν πόντους όταν τη σχηματίζουν. Μία λέξη ισοδυναμεί πλέον με χίλιες εικόνες. Πόσα αντίγραφα του εαυτού σου μπορείς να βγάλεις ώσπου να τον ερωτευθείς παράφορα ή να μην αντέχεις άλλο να τον βλέπεις; Η απόσταση από το ένα στάδιο στο άλλο δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε.

Νάρκισσοι υπήρχαν πάντα. Από την αρχαιότητα ως σήμερα.

Η διαφορά είναι ότι έχουν πλέον πολλά εργαλεία στα χέρια τους: Facebook, Pinterest, Twitter, Foursquare, Instagram. Οι έρευνες μαρτυρούν ότι τα επίπεδα του ναρκισσισμού είναι πολύ υψηλότερα σε σύγκριση με τις περασμένες γενιές και δεκαετίες και όλο και περισσότερα τεστ γίνονται για να μετρηθεί η στάθμη της επικίνδυνης εγωμανίας σε άνδρες και γυναίκες. Και όπως αποκαλύπτουν αμερικανοί ψυχολόγοι, τα προφίλ των χρηστών του Facebook είναι ο πιο έγκυρος τρόπος για να επαληθεύσουν αν οι ερωτηθέντες είπαν την αλήθεια ή όχι.

«Παρακολουθώ και θαυμάζω τη δουλειά σου μέσω Facebook εδώ και αρκετό καιρό. Οι φωτογραφίες που βγάζεις είναι εκπληκτικής αισθητικής. Παίρνω, λοιπόν, το θάρρος να σου ζητήσω μια χάρη. Εδώ και λίγο καιρό χώρισα με τον φίλο μου, αλλά τον θέλω πίσω. Και σκέφτηκα ότι ο μόνος τρόπος να τον ξανακερδίσω είναι να του τραβήξω την προσοχή μέσα από φωτογραφίες που θα μου βγάλεις εσύ. Θέλω να με αναδείξεις, να γίνω μια από τις ηρωίδες σου, να με κάνεις να θυμίζω σταρ του σινεμά»: αυτό το μήνυμα βρήκε στην προσωπική της «αλληλογραφία» στο Facebook φίλη φωτογράφος και σκηνοθέτις.

Μια άγνωστη γυναίκα σε ερωτική απελπισία τής ζητούσε να τη μεταμορφώσει σε κάτι που δεν είναι, προκειμένου να θαμπώσει και να ξανακερδίσει την καρδιά του πρώην της. Το νερό της λίμνης όπου άλλοτε πνίγηκε ο Νάρκισσος έχει δώσει τη θέση του στο γυαλί της οθόνης, που είναι εξίσου θολό και παραπλανητικό.

Η εκδίκηση του κοινού θνητού

Ο ναρκισσισμός ξεσπά και εξαπλώνεται σαν επιδημία. Εχουμε να κάνουμε με την εκδίκηση του κοινού θνητού, του μέσου ανθρώπου, ο οποίος, ζηλεύοντας και χλευάζοντας επί χρόνια τη ζωή των σταρ, τώρα έχει βαλθεί να τους αντιγράψει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Πάντα αποτελούσε είδηση το τι παρήγγειλε η Μαντόνα, ακόμη και η εγχώρια Μενεγάκη, σε ένα εστιατόριο. Ή τι φοράει όταν πηγαίνει για ψώνια. Ή πού έκανε διακοπές. Τώρα πια, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τα «επώνυμα» πρόσωπα, είμαστε εμείς οι παπαράτσι του εαυτού μας. Μας καταδιώκουμε, δεν μας αφήνουμε στιγμή σε ησυχία. Μας πιέζουμε να κάνουμε δηλώσεις για το πώς αισθανόμαστε, προτού καλά καλά φτάσουμε στον προορισμό μας: «ενθουσιασμένος στην περιοχή Φάληρο» / «ευλογημένη στη βάφτιση της κορούλας μου Μαρίας-Ηλέκτρας». Μας αιφνιδιάζουμε με αυθόρμητα snapshots που τραβάμε τον εαυτό μας μόλις ξυπνήσουμε ή λίγο προτού κοιμηθούμε, όταν τρώμε, αφού φάμε, όταν βγαίνουμε από τη θάλασσα, όταν φιλιόμαστε με το άλλο μας μισό.

Δίπλα στις χίλιες εικόνες, έρχονται να προστεθούν και οι ισάριθμες λέξεις - «πεινάω, διψάω, νυστάζω, θέλω παγωτό» - σαν προστάγματα κακομαθημένων πριγκιπόπουλων που έχουν εκατοντάδες αυλικούς, κι εκείνοι με τη σειρά τους, αντί να τσακιστούν για να τα ικανοποιήσουν, απλώς κάνουν «like». Και αυτό μοιάζει αρκετό. Αλλοι, πάλι, προτιμούν τη ρητορική, τις πολιτικές αναλύσεις. Το να εκθέτεις την άποψή σου σε μια πλατφόρμα όπως το Facebook είναι κάτι παραπάνω από θεμιτό, όταν όμως γράφεις ακατάπαυστα στα ψηφιακά fora κάνοντας τους πάντες να αναρωτιούνται πότε προλαβαίνεις να κάνεις οτιδήποτε άλλο (κάτι που συμβαίνει ακόμη και με συγκεκριμένους πολιτικούς, που δουλεύουν παρέα με το Τwitter τους), τότε έχουμε να κάνουμε με την άλλη όψη του ναρκισσιστικού νομίσματος. Με τη λαλίστατη λεζάντα κάτω από την εξίσου φλύαρη φωτογραφία.

Εμείς και οι «σημαντικοί άλλοι»

Η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Νάντια Τσιλιάκου εξηγεί: «Τα άτομα των οποίων η δομή της προσωπικότητας τους τούς επιβάλλει να αντλούν επιβεβαίωση από παράγοντες έξω από τον εαυτό τους ονομάζονται από τους ειδικούς ναρκισσιστικά. Ολοι μας νιώθουμε ευάλωτοι απέναντι στο ποιοι είμαστε, πόση αξία έχουμε, και προσπαθούμε να ζούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να προκύπτουν θετικά συναισθήματα για τον εαυτό μας. Το συναίσθημα υπερηφάνειας και αποδοχής αυξάνεται όταν οι "σημαντικοί άλλοι" μάς αποδέχονται και "τραυματίζεται" όταν μας απορρίπτουν. Ορισμένοι βέβαια από εμάς ασχολούνται σε δυσανάλογο βαθμό με την εικόνα που προβάλλουν προς τα έξω, ακόμη και αν κάποιες φορές εξαπατούν τους άλλους. Με άλλα λόγια, στον νάρκισσο υπάρχει δυσκολία αυτοαποδοχής και δημιουργίας ουσιαστικών σχέσεων».

Και συμπληρώνει σχετικά με την online επιδημία: «Διανύοντας την εποχή των social media με την ευκολία προβολής του ιδανικότερου εαυτού μας μέσω αυτών, χωρίς απαραίτητα να απαιτείται να έχουμε ουσιαστική επαφή και σχέση με τους διαδικτυακούς "φίλους" μας, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια εμμονή προβολής που εύκολα τροφοδοτείται και αυξάνεται ανάλογα με την ποσότητα των "like" που θα πάρουμε π.χ. σε κάθε selfie φωτογραφία, ενισχύοντας έτσι θετικά τη χαμηλή αυτοπεποίθηση που κρύβει ο ναρκισσισμός μας. Την εξέλιξη τέτοιων συμπεριφορών δεν τη γνωρίζουμε ακόμη, ωστόσο αξίζει να τονιστεί ότι δεν αποτελεί έναν θεραπευτικό τρόπο ουσιαστικής βελτίωσης της αυτοπεποίθησης ενός ατόμου, αλλά προσωρινής εξιδανίκευσης, χωρίς όμως το γνήσιο συναίσθημα. Ποιες πρέπει να είναι οι άμυνές μας; Να επαναπροσδιορίσουμε τη σημαντικότητα των social media στην καθημερινή μας ζωή, να σκεφτούμε τις σχέσεις μας και το κομμάτι της κριτικής ως προς τον εαυτό μας και τους άλλους, να αγαπάμε χωρίς να εξιδανικεύουμε και να εκφράζουμε γνήσια συναισθήματα χωρίς να ντρεπόμαστε».

Γύρω από τη ναρκισσιστική φρενίτιδα έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία βοηθημάτων - υπάρχουν ακόμη και μάνατζερ που σε βοηθούν να χτίσεις ιδανικά fan bases στο Facebook. Υπάρχουν ακόμη και πλασματικοί social media followers, σαν βαλτοί πελάτες στα νυχτομάγαζα, που λόγω κρίσης κάθονται στα πρώτα τραπέζια για να μη φαίνεται άδειο το κέντρο «διασκεδάσεως».

Ολο και πιο συχνά, οι ψυχοθεραπευόμενοι μιλούν στον ψυχοθεραπευτή τους για την εικονική και όχι για την πραγματική ζωή τους. Σύμφωνα με έρευνες, επτά στους δέκα χρήστες θα συνδεθούν - αν είχαν αποσυνδεθεί - στο Facebook με το που θα ξυπνήσουν και προτού καν πάνε στην τουαλέτα. «Εγώ έχω το smartphone στο μαξιλάρι δίπλα μου και κοιμάμαι μαζί του σαν να είναι ο φίλος μου» μου είπε πρόσφατα μια φίλη. Ο φρενήρης διαγωνισμός δημοτικότητας μας γυρίζει πίσω στο βασανιστικό σκηνικό του σχολείου, όταν το μόνο που σε ένοιαζε ήταν αν φοράς τα καλύτερα αθλητικά παπούτσια σε όλο το προαύλιο. Αν η «φωτογραφία προφίλ» που μόλις ανέβασες δεν πήρε τα αναμενόμενα «like» μέσα στο πρώτο κρίσιμο πεντάλεπτο, καταφεύγεις σε σπασμωδικές κινήσεις, αλλάζοντας τη μία μετά την άλλη, όπως αλλάζεις μπλούζες μπροστά στον καθρέφτη όταν νιώθεις ότι τίποτα δεν σου πάει.

Ο ηλεκτρονικός πόνος της απόρριψης

Εκτός, λοιπόν, από τους δεκάδες λόγους που έχει κάποιος να νιώσει στενάχωρα στην καθημερινότητά του, έρχεται να προστεθεί και ένας ακόμη: η ιντερνετική απόρριψη. Ολο και περισσότεροι χρήστες του Διαδικτύου δηλώνουν ευθαρσώς σε ερωτηματολόγια ότι η διάθεσή τους εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από το πόσους σηκωμένους αντίχειρες θα βρουν κάτω από κάθε δημοσίευσή τους, ενώ το να τους διαγράψει κάποιος από φίλο είναι ικανό να τους καταρρακώσει.

Η selfie ως selfie δεν είναι καινούργια ανακάλυψη. Selfies βγάζαμε και στα 80s με μηχανές πολαρόιντ ή με Kodak fun μιας χρήσης. Το θέμα είναι ότι από τη στιγμή που θα δώσεις όνομα σε αυτό που κάνεις, η αθώα και αυθόρμητη φωτογραφία της στιγμής δεν είναι πια ούτε τόσο αθώα ούτε τόσο αυθόρμητη. Καταντάει μεγαλεπήβολο πρότζεκτ.

Φωτογραφίζουμε αδηφάγα τον εαυτό μας που παίρνει μπλαζέ ή φιλήδονες πόζες, όπως οι Γιαπωνέζοι φωτογραφίζουν με μανία τη Μόνα Λίζα στο Λούβρο. Παράγουμε ασταμάτητα αυτοπροσωπογραφίες και τις εκθέτουμε σε εικονικές γκαλερί. Όπως στην τέχνη, όμως, έτσι και στη ζωή, όσο πιο πολλά είναι τα αντίτυπα που βγάζεις, τόσο μειώνεται η αξία του πρωτότυπου.

Το φλερτ με την αυτοκαταστροφή

Ο ναρκισσισμός σε ελεγχόμενες ποσότητες δεν βλάπτει. Σε υπερβολικές δόσεις, όμως, μπορεί να εξελιχθεί ακόμη και σε πάθηση. Ο πρώτος επίσημα καταγεγραμμένος Βρετανός με εθισμό στα selfies είναι ο 19χρονος Ντάνι Μπάουμαν, ο οποίος έδωσε και συνέντευξη στην εφημερίδα «Mirror». Το όνειρό του να τραβήξει την «τέλεια selfie» μετατράπηκε σε αρρωστημένη εμμονή, με τον ίδιο να φτάσει στο σημείο να παρατήσει το σχολείο, να χάσει 15 κιλά, να μη βγαίνει από το σπίτι επί έξι μήνες, τραβώντας κατά μέσο όρο εκατό φωτογραφίες του εαυτού του, επί δέκα ώρες την ημέρα.

Η μητέρα του τον βρήκε λιπόθυμο, όταν αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει παίρνοντας χάπια, επειδή δεν είχε καταφέρει να τραβήξει τη φωτογραφία των ονείρων του. Αργότερα, στο νοσοκομείο, η περίοδος απεξάρτησής του από το κινητό του διήρκεσε αρκετό καιρό, με τον ίδιο αρχικά να καταφέρνει να αντέχει χωρίς το τηλέφωνό του για 15 λεπτά, ενώ στη συνέχεια μισή και μία ώρα.

Μια κοινωνία σε πρώτο ενικό

Η συγκεκριμένη ιστορία σίγουρα δεν χαρακτηρίζει την πλειονότητα των χρηστών των social media, όσο εθισμένοι και αν είναι με την απαθανάτιση του ειδώλου τους. Ας ρίξουμε, όμως, μια ματιά στον έξω κόσμο. Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε εντός Διαδικτύου είναι πάνω-κάτω ο ίδιος με εκείνον όταν έχουμε βγει για να διασκεδάσουμε, να επικοινωνήσουμε, να ζήσουμε: ζευγάρια αμίλητα που θα βρουν σημείο επαφής μόνο όταν θα βγει το tablet πάνω στο τραπέζι της καφετέριας.

Συντροφιές ολόκληρες που απαρτίζονται από πρόσωπα τα οποία φωταγωγούνται από τις οθόνες των smartphones, καθώς κομπάζουν στο Facebook πόσο καλά περνούν στο τάδε μπαρ. Η μοναξιά υπήρχε πάντα, απλώς τώρα κυκλοφορεί με πιο φαντεζί αξεσουάρ. Ο ναρκισσισμός, το χαϊδευτικό του ατομικισμού, αριθμεί πλέον στρατιές ατόμων μοναχικών και ολομόναχων: δεν θέλω να παντρευτώ ούτε και να συζήσω, τα λεφτά που βγάζω θέλω να τα τρώω όλα μόνος μου, να μη δίνω λογαριασμό σε κανέναν.

Μια κοινωνία σε πρώτο ενικό με τις φατσούλες emoticon ως μάσκες της σύγχρονης τραγωδίας ή κωμωδίας που βιώνει ο καθένας. Θέλουμε πολλά τετραγωνικά για τον εαυτό μας και πολλά πίξελ για το είδωλό μας.

Παραπονιόμαστε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που μας καταλαβαίνουν πραγματικά και, όταν τελικά βρεθούν, νιώθουμε ότι πνιγόμαστε όπως ο Νάρκισσος στο ρηχό νερό, σε μια ύστατη προσπάθεια να ζήσει για πάντα ερωτευμένος με τον εαυτό του.

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

antikleidi

Το ανεμολούλουδο: Η Ανεμώνη και ο Ζέφυρος, ο Άδωνις και η Αφροδίτη

Τ' όνομα της ανεμώνης, αρχαιοελληνικό, το πήρε από τον άνεμο, γι αυτό λέγεται αλλιώς και ανεμολούλουδο, επειδή ο άνεμος είναι αυτός που βοηθάει τα μπουμπούκια της να ανθίσουν αλλά είναι και αυτός που σκορπίζει τα πέταλα της σε κάθε του φύσημα.

ΖΕΦΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΕΜΩΝΗ
Κατά την Μυθολογία, λένε, η Ανεμώνη ήταν όμορφη Νύμφη, ακόλουθος της Χλωρίδας θεάς της βλάστησης,που όμως ερωτεύτηκε τον άνεμο Ζέφυρο, σύζυγο της θεάς. Η Χλωρίδα, όμως, όταν κατάλαβε τον έρωτα της Ανεμώνης, την έδιωξε, και η Ανεμώνη από τη θλίψη της πέθανε.
Η Αφροδίτη, την συμπόνεσε, την έκανε λουλούδι για να ξαναγυρίζει κάθε χρόνο στη ζωή μέσα στο καταχείμωνο.

.  .

ΑΔΩΝΙΣ ΚΑΙ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Το όνομα του λουλουδιού συνδέεται με τον αρχαίο ερωτικό μύθο του Άδωνι και της Αφροδίτης. Σύμφωνα με το μύθο ο Άδωνις βγήκε για κυνήγι στο δάσος. Εκεί ο θεός Άρης που ζήλευε τον Άδωνι, επειδή η Αφροδίτη τον παράτησε για τα μάτια του ωραίου νέου, μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, επιτέθηκε στον Άδωνι και τον σκότωσε.

Απαρηγόρητη η Αφροδίτη πήρε στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα του αγαπημένου της και όπως λέγεται ράντισε με νέκταρ την πληγή. Και από το μείγμα που έκαναν το νέκταρ με το αίμα ξεπήδησε ένα όμορφο λουλούδι. Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά. Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο επειδή ο άνεμος βοηθάει την ανθοφορία του αλλά και την παρακμή του.

Υπόψη ότι υπάρχει και λουλούδι με το όνομα Άδωνις το οποίο μάλιστα έχει και φαρμακευτικές ιδιότητες. Είναι πάντως προφανές ότι το λουλούδι που αναφέρει ο μύθος είναι η γνωστή σε όλους μας παπαρούνα των λιβαδιών με το υπέροχο κόκκινο χρώμα (Το αίμα του Άδωνι).

 .

ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΕΓΚΥΚΛΟ-ΠΑΙΔΙΚΑ...

Είναι, ενδημικό φυτό, δηλαδή ελληνικής καταγωγής με κόκκινα, κίτρινα, μπλε, μοβ ή και λευκά πέταλα. Ο «Άδωνις της Κυλλήνης» είναι μια σπάνια ανεμώνη με κίτρινα άνθη, που είχε εξαφανισθεί από την Ελληνική χλωρίδα εδώ και 130 χρόνια  και μόλις πριν λίγο καιρό εμφανίσθηκαν πάλι ελάχιστοι πληθυσμοί του είδους. Βλέπετε, οι "φιλέλληνες" ξένοι μας, φρόντισαν με επιμέλεια, να αφαιρέσουν τους τελευταίους τρεις αιώνες εκατοντάδες σπάνια φυτά από την γη μας για να πλουτίσουν τις δικές τους. Τώρα ..κάνουμε αγώνα να μας τα επιστρέψουν.  

Ο βαρύς χειμώνας, ο μάγος και ο μετεωρολόγος 😂

Σε μια περιοχή της Αμερικής, πλησιάζει χειμώνας .
Οι Ινδιάνοι αναρωτιούνται για τον καιρό και ρωτάνε τον μάγο της φυλής.

- " Ω μεγάλε μάγε, πες μας, πώς θα είναι ο χειμώνας που έρχεται; "
Ο μάγος σκέφτεται λίγη ώρα και απαντά:
- " Χμμμμμμ ... Παιδιά μου, ένα έχω μόνο να σας πω. Ο χειμώνας φέτος θα είναι βαρύς. Κόψτε ξύλα ..."
Έφυγαν λοιπόν οι Ινδιάνοι κι αρχίζουν να κόβουν ξύλα. 

Μετά από μια εβδομάδα, ξανάπανε στον μάγο και ρωτάνε:

- " Ω μεγάλε μάγε, πες μας, τι καιρό θα κάνει φέτος το χειμώνα; "
- " Χμμμμμμ ... Παιδιά ο χειμώνας φέτος θα είναι πολύ βαρύς. Κόψτε πολλά ξύλα. "

Φεύγουν λοιπόν οι Ινδιάνοι από τον μάγο κι αρχίζουν να κόβουν κι άλλα ξύλα. Οι Ινδιάνοι έκοβαν ξύλα κάθε μέρα, αλλά συνέχιζαν να επισκέπτονται τον μάγο κάθε μέρα.
- " Ω μεγάλε μάγε, πες μας, θα είναι βαρύς ο χειμώνας φέτος; "
- " Ρε παιδιά, τα είπαμε χίλιες φορές, λέει ο μάγος. Ο χειμώνας φέτος θα είναι πάρα πολύ βαρύς. Κόψτε ξύλα. "
- " Μα καλέ μας μάγε μας λες να κόψουμε ξύλα τόσο καιρό. Είσαι σίγουρος; "
- " Μα τι λέτε τώρα; Με αμφισβητείτε; " , ρωτάει θυμωμένος ο μάγος. " Είμαι πάρα πολύ σίγουρος. Κόψτε ξύλα. "

Οι Ινδιάνοι έφυγαν ήρεμοι, αφού είδαν τόσο σίγουρο το μάγο. 

O μάγος όμως, μπήκε σε σκέψεις. "Μήπως κάνω λάθος για το χειμώνα;"
Αποφάσισε λοιπόν να πάει στη διπλανή πόλη, για να ρωτήσει τους μετεωρολόγους για τον καιρό, ώστε να σιγουρευτεί και αυτός.

-"Ρε επιστήμονες, ποιες είναι οι προβλέψεις σας για τον ερχόμενο χειμώνα;" Ρωτάει ο μάγος.
-"Γέρο, φύγε να σωθείς" του λένε. "Περιμένουμε φέτος πάρα πάρα πολύ βαρύ χειμώνα".
-"Κύριοι, με τρομάζετε", τους λέει ο μάγος. "Είστε σίγουροι;"
-"Βεβαιότατα. Περιμένουμε τον πιο βαρύ χειμώνα των τελευταίων 25 ετών".
"Πω-Πω, δύσκολα τα πράγματα" σκέφτηκε ο μάγος.
"Και πώς είστε τόσο σίγουροι ρε παιδιά";
-"Τι λες, ρε φίλε. Δεν βλέπεις τους Ινδιάνους; Έχουν κόψει όλο το βουνό!"
πηγή...

Ηθική - Υπέρτατη Αξία και Βάση της Ατομικής και Κοινωνικής Ζωής

Η ηθική είναι το σύνολο των αξιωμάτων που αναφέρονται στην ιδέα του αγαθού και του ωφέλιμου στον άνθρωπο, που καθορίζει τους τρόπους δράσης για την πραγματοποίηση και την επικράτηση
στις ανθρώπινες σχέσεις.

Ηθικές δυνάμεις είναι οι αναφερόμενες στον ψυχικό κόσμο και το ηθικό περιεχόμενο του ανθρώπου, ηθικό δε είναι το σύνολο των
εσωτερικών δυνάμεων του ανθρώπου που τον οδηγούν σε αποφασιστική και θαρραλέα δράση.

Γενικά ηθική είναι το σύνολο των κανόνων συμπεριφοράς του ανθρώπου, αποτελεί δε έναν από τους σπουδαιότερους κλάδους της φιλοσοφίας και συνδέεται με πρακτικά ζητήματα των ανθρώπων στα οποία προσπαθεί να δώσει σαφείς απαντήσεις.

Εξετάζοντας τώρα διαχρονικά την έννοια παρατηρούμε ότι σύμφωνα με τον Επίκουρο, ηθικός είναι αυτός που έχει απαλλαγεί από τις πιεστικές ανάγκες της ζωής και έχει αποκτήσει την ψυχική του ειρήνη και ηρεμία.

Για τους Ρωμαίους η ευσέβεια και η υποταγή αποτελούσαν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ηθικής ζωής.

Τέλος ο Χριστιανισμός ταυτίζει την έννοια της ηθικής με την πίστη και την τήρηση των χριστιανικών εντολών.

Ανήθικος θεωρείται , ο αμαρτωλός, ο άπιστος, αυτός που παραβαίνει τις θεϊκές εντολές.

Σημειώνουμε δε ότι βασικές αρετές του χριστιανισμού θεωρούνται η αλληλοβοήθεια, η αλήθεια, ο σεβασμός και η αγάπη που μετουσιώνονται σε πράξεις και δε παραμένουν γράμμα κενό.

Επιπλέον, όπως έχει τονίσει ένας σημαντικός φιλόσοφος «Δεν
είναι ηθική αυτή που εγκωμιάζει τη δειλία, την περιφρόνηση, την αυτοταπείνωση, το ψέμα, τον εξευτελισμό, την υποταγή και γενικά όλες τις ιδιότητες του σκουληκιού»

Όπως έγινε αντιληπτό από τα παραπάνω η ηθική είναι κανόνας και μέτρο για τη συμβίωση και τη διαγωγή των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία. Μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις αποδείχνεται η ηθικότητα του ανθρώπου. Τις σχέσεις αυτές πρέπει να τις χαρακτηρίζουν, ο αμοιβαίος σεβασμός και η εκτίμηση προς τους άλλους. Ο άνθρωπος στην περίπτωση αυτή θεωρείται φίλος, σύντροφος και αδελφός και όχι αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Η τιμιότητα στις ανθρώπινες σχέσεις και η ειλικρίνεια, είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ηθικής προσωπικότητας που συνδυαζόμενα με την ηθική καθαρότητα, την απλότητα, το
φιλότιμο και την αλήθεια στην κοινωνική και ατομική ζωή αποτελούν τα θεμέλια για μια ανώτερη και ανθρωπινότερη ζωή.

Μέσα στους κόλπους της οικογένειας, ο ηθικός άνθρωπος χαρακτηρίζεται από αμοιβαίο σεβασμό προς τα υπόλοιπα μέλη της

και η φροντίδα του για την ανατροφή και τη σωστή αγωγή του παιδιού αποτελεί συνεχές και υπέρτατο χρέος του.

Ο ηθικός άνθρωπος δεν συγχωριέται σε καμιά περίπτωση να δείχνει αδιαφορία και απάθεια για ορισμένα φαινόμενα που υποσκάπτουν την ομαλή κοινωνική συμβίωση και προσβάλουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Τέτοια φαινόμενα είναι η ανοχή της αδικίας, του παρασιτισμού, της ατιμίας, της απληστίας που αποτελούν αληθινές πληγές της κοινωνίας. Σε αυτά προσθέτουμε και την υποκρισία που αποτελεί κατά την άποψή μας τη χειρότερη μορφή ανηθικότητας.

Δεν θα ήταν μάλιστα υπερβολή αν λέγαμε ότι ο αμοραλισμός πολλών πολιτικών ηγετών, η ανευθυνότητα και η διαφθορά πολλών λειτουργών της δικαιοσύνης, της εκπαίδευσης, της υγείας και της δημόσιας διοίκησης, η πολυθεσία, η αναξιοκρατία, τα διάφορα προνόμια και ο τσαρλατανισμός, αποτελούν τα "σημεία των καιρών" της σύγχρονης κοινωνίας.

Στο σημείο αυτό με έμφαση μπορούμε να υπογραμμίσουμε ότι ο ηθικά αδιάφορος άνθρωπος δεν κατορθώνει ποτέ να εκτελέσει το καθήκον γιατί οι απαιτήσεις του είναι ζωώδεις.

Αισθάνεται βέβαια πείνα, δίψα, ηδονή, λύπη αλλά νοιάζεται περισσότερο πως θα τραφεί ξέχωρα, πως θα διασκεδάσει εντονότερα και πως θα απολαύσει ερωτικά.

Ο ανήθικος άνθρωπος δεν προβληματίζεται ανθρωπιστικά και το μέγεθος της κατάπτωσής του φαίνεται από την ανεύθυνη θέση που παίρνει απέναντι στο εαυτό του, τη ζωή του και τον κόσμο.

Οι ορμές και τα πάθη του γίνονται ο νόμος και η μοίρα του βρίσκεται σε μια χαρακτηριστική αδυναμία να νικήσει την αντίσταση του ίδιου του εαυτού του, να δώσει βαθύτερο περιεχόμενο, ανώτερο σκοπό και ουσιαστικότερο νόημα στη ζωή του, καταπνίγοντας έτσι την εναγώνια φωνή του χρέους.

Επιπροσθέτως οι ηθικές αδυναμίες καθορίζονται από τη στάση που τηρούμε στη ζωή και τις δυσκολίες της και η ηθική ζωή δεν μπορεί να κρίνεται από τις κοινές και τυπικές της εκδηλώσεις αλλά από τις κορυφαίες στιγμές της.

Πιστεύουμε και υποστηρίζουμε ότι η ηθική ζωή του ανθρώπου κρίνεται από την ώρα του μεγάλου ΝΑΙ ή του μεγάλου ΟΧΙ, τότε που το καθετί, η έννοια του καθήκοντος, της συνέπειας, τα όνειρα, οι οραματισμοί και τα ιδανικά μπαίνουν στη ζυγαριά του ηρωισμού.

Το μέγεθος του ηθικού μεγαλείου του ανθρώπου φαίνεται την ώρα που αποφασίζει, αν σέβεται και τιμάει τον εαυτό του, αν είναι συνεπής μέχρι την τελευταία λέξη, αν δημιουργεί ουσιαστικά.

Η ηθική είναι η μεγάλη πράξη της ζωής που απαιτεί τόλμη και θάρρος για να εξασφαλίσει την καταξίωση του ανθρώπου και την αναφορά του τόσο από την οικογένειά του, όσο και από την κοινωνία, ως παράδειγμα προς μίμηση.

Συνοψίζοντας λοιπόν τα προαναφερθέντα, διαπιστώνουμε, ότι πράγματι στη σημερινή εποχή της θεοποίησης των υλικών αγαθών, περνούν μια πρωτοφανή κρίση οι ηθικές αξίες και ότι σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, επιβάλλεται ο αναβαπτισμός του ανθρώπου και η τόνωση του ηθικού του φρονήματος.

Ο άνθρωπος πρέπει να πάψει να στροβιλίζεται στην τρομερή δίνη των παθών του, να παραδίνεται στη θανατηφόρα αδράνεια, να είναι επιρρεπής στις υπερβολές και να μηδενίζει την υπόστασή του.

Οι αρετές της έμπρακτης αγάπης, της σωφροσύνης, της πραγματικής φιλίας, της γενναιότητας, της τιμιότητας και του ενδιαφέροντος για τα κοινά, πρέπει να επανατοποθετηθούν στα βάθρα τους και να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ότι «την αρετήν των έργων είναι, μήτε λόγων πλείστων δεομένην, μήτε μαθημάτων», όπως τονίζει και ο Αντισθένης.

patrisnews

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Δημοφιλείς μύθοι για την υγεία μας στα κρύα του χειμώνα

Θα αρρωστήσεις, εάν βγεις στο κρύο χωρίς μπουφάν; 

Είναι "αθώος" ο ήλιος το χειμώνα; 

Έχουν σχέση οι αλλεργίες με την εποχή; 

Μάθε ποια είναι η αλήθεια που κρύβεται πίσω από μερικούς πολύ δημοφιλείς μύθους για την υγεία τους κρύους μήνες του χρόνου.

Αν βγεις χωρίς χοντρά ρούχα στο κρύο θα αρρωστήσεις
Μπορεί να λέμε "κρύωσα" όταν αισθανόμαστε ότι έχουμε συνάχι και βήχα, όμως στην πραγματικότητα η έκθεσή μας στις χαμηλές θερμοκρασίες δεν είναι αυτό που προκαλεί το κρυολόγημα. 

Για την ακρίβεια, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! 

Όταν βγαίνουμε έξω και κάνει κρύο τα κύτταρα που καταπολεμούν τις λοιμώξεις στον οργανισμό μας αυξάνονται, σαν συνέπεια του στρες που προκαλείται στο σώμα από το ψύχος. 

Επιπλέον, έχει διαπιστωθεί ότι η καλύτερη θερμοκρασία για να αναπτυχθούν τα μικρόβια και οι ιοί είναι οι 32,7 βαθμοί Κελσίου και είναι βέβαιο ότι όταν είμαστε στο κρύο, τα σημεία από τα οποία οι παθογόνοι μικροοργανισμοί μπαίνουν στο σώμα μας, όπως τα ρουθούνια, έχουν πολύ χαμηλότερη!

Ευτυχώς, οι αλλεργίες δεν εμφανίζονται τους χειμερινούς μήνες
Όσοι υποφέρουν από αλλεργίες, μάλλον δεν θα συμφωνήσουν. 

Αλλά και όσοι έχουν συνάχι όλο το χειμώνα, ίσως έχουν αλλεργία και όχι ίωση. Στην περίπτωση μάλιστα που η αλλεργία οφείλεται σε παράγοντες που ενδημούν σε εσωτερικό χώρο, τότε είναι πιο πιθανό να χειροτερέψουν το χειμώνα. 

Για παράδειγμα, τα κατοικίδια δεν βγαίνουν τόσο συχνά έξω, αερίζουμε λιγότερες ώρες το σπίτι και η μούχλα είναι πιο πιθανό να εμφανιστεί τους κρύους μήνες.

O ήλιος το χειμώνα δεν "καίει"
Και κατά συνέπεια, δεν χρειάζεται να φοράμε αντηλιακό. 

Κι όμως, κατά τους χειμερινούς μήνες εξακολουθούμε να είμαστε εκτεθειμένοι στην επικίνδυνη ηλιακή ακτινοβολία. 

Επιπλέον, ο πάγος και το χιόνι αντανακλούν έως και το 80% των ακτίνων UV. Γι’ αυτό, η αντηλιακή προστασία είναι απαραίτητη 365 μέρες το χρόνο.

Η έλλειψη ηλιοφάνειας προκαλεί κατάθλιψη
Η συννεφιά και η μαυρίλα δεν βοηθούν κανέναν να νιώσει καλά, όμως η κατάθλιψη που συνδέεται με το χειμώνα έχει πολλές αιτίες και όχι μόνο την έλλειψη ηλιοφάνειας. 

Για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι νιώθουν θλίψη στις γιορτές, που είναι πολλές τους χειμερινούς μήνες, ενώ και το επαγγελματικό στρες ή το βαρύ καθημερινό πρόγραμμα μπορεί να συμβάλει στην κακή διάθεση πολύ περισσότερο από τη συννεφιά.

Το χειμώνα είναι προτιμότερο να γυμνάζεσαι σε κλειστό χώρο
Μόνο αν χρειάζεσαι μια δικαιολογία για να μη βγεις στο κρύο. Διαφορετικά, εάν δοκιμάσεις να τρέξεις στο ύπαιθρο το χειμώνα θα διαπιστώσεις ότι οι χρόνοι σου είναι πολύ χαμηλότεροι –που σημαίνει ότι καις και περισσότερες θερμίδες. 

Επιπλέον, τρέχοντας σε πιο δύσκολες συνθήκες, τα επίπεδα των ενδορφινών αγγίζουν το ζενίθ κι έτσι νιώθεις πολύ καλύτερα –σημειωτέον, ότι οι ενδορφίνες αυξάνονται και μόνο όταν βρισκόμαστε στο κρύο, ακόμα κι αν δεν τρέχουμε.

Η θερμότητα φεύγει από το κεφάλι, γι’ αυτό φόρα σκουφί ή καπέλο
Ο λόγος για τον οποίο αυτή η άποψη είναι τόσο διαδεδομένη είναι επειδή συνήθως το χειμώνα καλύπτουμε με χοντρά ρούχα, κάλτσες, γάντια κ.λπ. ολόκληρο το σώμα μας, εκτός από το κεφάλι –οπότε είναι λογικό να νιώθουμε ότι από εκεί κρυώνουμε. 

Δοκίμασε να βγεις στα χιόνια χωρίς γάντια και θα θεωρήσεις βέβαιο ότι η θερμότητα του σώματός σου φεύγει από χέρια!

Πιες αλκοόλ για να ζεσταθείς
Μπορεί πίνοντας ένα ποτό να νιώσεις ότι ζεστάθηκες από το κρύο, όμως ο λόγος είναι ότι το αλκοόλ οδηγεί περισσότερο αίμα προς το δέρμα, στερώντας το από τα εσωτερικά όργανα του σώματός σου. 

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η θερμοκρασία στον κορμό του σώματος πέφτει μόλις πιούμε κάτι αλκοολούχο, ενώ το οινόπνευμα εμποδίζει την ικανότητα του οργανισμού να προκαλέσει ρίγος και να δημιουργήσει έξτρα θερμότητα.

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο μαύρος χειμώνας 1941-1942

ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΗΡΕΣ ΚΑΙ ΟΡΦΑΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ. ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΠΟΥ ΔΟΚΙΜΑΣΤΗΚΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΣΤΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ ΑΠΟΡΩΝ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΑ ΤΕΤΑΡΤΟ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ, ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΑ ΑΡΩΓΗ, ΕΒΡΙΣΚΕ ΤΡΟΦΗ. ΟΙ ΜΕΡΙΔΕΣ ΤΟΥΣ ΕΙΧΑΝ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΘΡΕΠΤΙΚΗ ΑΞΙΑ Η ΛΙΠΗ.

«Προσοχή, προσοχή! Η πρωτεύουσα περιέρχεται εις χείρας των κατακτητών. Επάνω εις τον ιερόν βράχον της Ακροπόλεως δεν κυματίζει πλέον υπερήφανος και μόνη η Γαλανόλευκος. Παραπλεύρως της εστήθη το λάβαρον της βίας...». Η δραματική αυτή ανακοίνωση του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών, ήταν η τελευταία ελεύθερη φωνή που ακούστηκε, καθώς οι σιδηρόφραχτες στρατιές του Χίτλερ έμπαιναν μέσα στην έρημη πρωτεύουσα. Σε λίγες μέρες ορκίζεται η πρώτη κατοχική κυβέρνηση του Γ. Τσολάκογλου. Η ζωή στην Αθήνα άλλαξε. Τα δεινά του πολέμου θα έχουν τραγικές επιπτώσεις στον λαό, και το μεγαλύτερο βέβαια ήταν η πείνα. Η εξαθλίωση απλώνεται παντού.

ΣΚΕΛΕΤΩΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ. ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΕΖΗΣΕ, ΟΠΩΣ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ 340.000 ΟΡΦΑΝΑ, ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΠΑΛΕΨΑΝ ΝΑ ΤΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΠΕΡΑ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ 1940 - 1944.

Στην Αθήνα, οι ελλείψεις και οι στερήσεις άρχισαν πριν από την εχθρική εισβολή. Για μερικές εβδομάδες, αν είχε κανείς πόρους χαρτονομίσματος, κάτι έβρισκε στην λευκή αγορά. Στα εστιατόρια, το προϊόν της εποχής ήταν αγγινάρες με ίχνη λαδιού στο ζουμί τους. Στα ζαχαροπλαστεία εμφανίστηκαν ειδικής συνθέσεως κατασκευάσματα, και οι τιμές ανέβαιναν. Στην αγορά βρισκόταν ακόμα κανένα φυτικό προϊόν. Γρήγορα όμως τα καταστήματα άδειασαν και άρχισε το κλείσιμο με τη σειρά. Μόνο τα καφενεία λειτούργησαν ως το τέλος της Κατοχής, με το ρεβιθοκαφέ τους. Με λουκέτο τα περισσότερα εργοστάσια. Λειτούργησαν μόνο όσα μπορούσαν να παράγουν πρώτες ύλες για τους κατακτητές. Τραγικό ήταν και το θέαμα με τις συγκοινωνίες. Ατελείωτες οι ουρές των εξαθλιωμένων ανθρώπων σε στάσεις και αφετηρίες. Γρήγορα οι λεωφορειακές γραμμές νέκρωσαν. Μόνο τα τραμ δούλεψαν αρκετό διάστημα. Έτσι άρχισαν και οι ποδαρόδρομοι.

Χειμώνας 1941-1942

Η μαύρη αγορά συνυπήρχε με τη φανερή, για μερικούς μήνες. Ύστερα η δεύτερη νεκρώθηκε. Μόνο η μερίδα με τα 50 δράμια ψωμί διατηρήθηκε για 3 μήνες και το αλάτι με τα σπίρτα του δελτίου, μέχρι το τέλος. Η επισιτιστική κατάσταση όλο και χειροτέρευε. Κανένας όμως δεν μπορούσε να διανοηθεί, εκείνο το πρώτο καλοκαίρι της κατοχής, το κακό που θ' ακολουθούσε το χειμώνα. «Παγώνεις... Φέρνεις μια βόλτα στην Αθήνα, βλέπεις τους γυμνούς σκελετούς να μελανιάζουν, κι' ακούς θρήνους που βγαίνουν απ' τους δρόμους, αλήτες, ανθρωπάκους, γυναικούλες, πιτσιρίκια: Πεινάω! Πεινάω», θα γράψει ο Δημήτρης Ψαθάς για την πεινασμένη και παγωμένη Αθήνα, στο βιβλίο του ΧΕΙΜΩΝΑΣ 41.

ΒΡΕΦΟΔΟΧΟΣ. ΑΘΗΝΑ 1941 - 1944. ΤΟ ΑΛΛΟ ΒΟΥΒΟ ΚΑΙ ΣΠΑΡΑΧΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥ ΨΥΧΟΡΡΑΓΕΙ ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΗ: ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΠΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΣΩΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΤΡΩΕΙ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ. ΧΑΡΗ ΣΕ ΨΥΧΕΣ ΣΑΝ ΤΗ Β. ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΘΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ ΤΗ ΛΗΘΗ.

Ο χιτλερικός στρατός ήρθε εδώ, χωρίς τη στοιχειώδη επιμελητεία. όλες οι αποθήκες τροφίμων κατασχέθηκαν και επιτάχθηκαν ενώ εργοστάσια κονσερβοποιίας μετέτρεπαν σε διατηρημένες τροφές ό,τι δεν μπορούσαν να καταναλώσουν επί τόπου οι Γερμανοί. Ο άλλοτε υπουργός και Πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού κατά την Κατοχή, ο Αλέξανδρος Ζάνας έγραφε στις αναμνήσεις του: «Από την πρώτη στιγμή που οι στρατιώται του Χίτλερ κατέλαβαν τας Αθήνας, φάνηκε η βαρβαρότης των... Δεν εσεβάσθησαν την Διεθνή Σύμβαση του 1926, ούτε την Σύμβαση του 1929 και έφθασαν στην Ελλάδα χωρίς να έχουν επιμελητεία. Δηλαδή ολόκληρη η στρατιά των έπρεπε να ζήσει εκ των πόρων της καϋμένης της Ελλάδος. Άρπαζε όσα τρόφιμα ήθελε χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν πως υπήρχε και ο ελληνικός λαός που έπρεπε να ζήσει. Οι Ιταλοί ενώ είχαν επιμελητεία στην αρχή, ακολούθησαν έπειτα το παράδειγμα των Γερμανών... Η κατάστασις χειροτέρευε μέρα με τη μέρα, γιατί η Ελλάς είχε το ατύχημα να έχει τρεις διαφόρους κατακτητάς: τον Γερμανό, τον Ιταλό και τον Βούλγαρο...».

Ενδεικτική αριθμοί

Οι αριθμοί των στατιστικών - όσο κι' αν είναι ελλιπείς - είναι ενδεικτικοί. Από 1228, κατά τον Απρίλιο του 1941, οι θάνατοι στην περιοχή της Διοικήσεως της πρωτευούσης έγιναν 6615 τον Δεκέμβριο.

ΑΘΗΝΑ 1941 - 1942. ΥΠΟΣΙΤΙΣΜΕΝΗ ΟΠΩΣ ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΑΝΑΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΑΝ ΟΣΗ ΤΡΟΦΗ ΕΒΡΙΣΚΑΝ ΝΑ ΤΗ ΔΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΘΗΛΑΖΕΙ ΤΟ ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ, ΜΕ ΤΟ ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΣΤΕΡΗΣΗΣ.

Αργότερα, ο Ερυθρός Σταυρός κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για να βοηθήσει να μετριασθεί η τραγωδία του πληθυσμού. Ένα ειδικό νοσοκομείο εγκαταστάθηκε στην Ριζαρειό Εκκλησιαστική Σχολή, ιδρύθηκαν σταθμοί Α' βοηθειών και ειδικά αυτοκίνητα περιμάζευαν τα θύματα της πείνας για να τους προσφέρουν στοιχειώδη βοήθεια. Χωρίς την κρατική συνδρομή, γρήγορα η βοήθεια αυτή απεδείχθη ανεπαρκής. Το νοσοκομείο της Ριζαρείου, όπως και όλα σχεδόν τα νοσοκομεία της πρωτεύουσας, γέμισε σε βαθμό αφάνταστο. Το θέαμα μέσα στη Ριζάρειο, όπου σε κάθε κρεβάτι έπρεπε να νοσηλεύονται τρία και τέσσερα παιδάκια, ήταν τρομερό. Κάθε πρωί έβλεπε κανείς στις γωνιές του δρόμου, εγκαταλελειμμένα πτώματα, και περνούσαν ώρες ολόκληρες μέχρι να περισυλλέγουν.

Τα αυτοκίνητα των σκουπιδιών του Δήμου, γέμιζαν από πτώματα που τα μετέφεραν στα νεκροταφεία.

Χαρακτηριστικές σκηνές για το δράμα του αθηναϊκού λαού εκείνο τον τραγικό χειμώνα, δίνει η Ρίτα Μπούμη-Παπά στο διήγημα της ΣΤΙΣ ΣΚΑΡΕΣ ΤΗΣ ΟΜΟΝΟΙΑΣ: «Ένα καρότσι φτιαγμένο από κάσες, που το σπρώχναν κάτι ξυπόλητοι, μισόγδυτοι και πεινασμένοι άγγελοι. Τα παιδιά. Μ' ένα τέτοιο καρότσι πολέμαγαν το θάνατο, τα πιτσιρίκια. Και καμιά φορά, μάλιστα, τον νικούσαν! Με το καρότσι κουβαλούσαν πεθαμένους, σκέλεθρα και ό,τι άλλο λάχαινε...

ΜΕ ΚΟΥΡΕΛΙΑΣΜΕΝΟ ΠΑΛΤΟΥΔΑΚΙ, ΚΟΝΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΛΤΣΕΣ, ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΦΕΡΕΙ ΕΝΤΟΝΑ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ ΛΙΜΟΥ ΠΟΥ ΕΠΛΗΞΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ 1941 - 42. ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΑ ΣΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ.

Ήταν αληθινή η κουβέντα του, πως στις σκάρες της Ομόνοιας πεθάνανε τουλάχιστο ζεστά. Γι' αυτό πολλοί σαν φτάνανε στο νυν και αεί, τρέχαν να πάρουν θέση. Να ξαπλώσουν. Μα δεν χωρούσαν κι όλοι. Και κράταγαν σειρά. Σαν πέθαινε κανένας, έτρεχε ευθύς ο αστυφύλακας και φρόντιζε για τη μεταφορά του. Ερχόταν το καρότσι και τον έπαιρνε. Τότε η θέση άδειαζε. Την έπιανε εκείνος που είχε σειρά. Εκτός, αν ήτανε νέος πολύ και ο κατοπινός γέροντας. Τότε υποχωρούσε ο μπροστινός...»

ΠΑΙΔΙ ΑΠΟΚΑΜΩΜΕΝΟ ΣΕ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 1941-1944

Μαύρα χρόνια... Μια εποχή που ο θάνατος καραδοκούσε σε κάθε σου βήμα. Συγχρόνως μια εποχή που μέσα από τη δυστυχία ξεπήδησε η μεγάλη ανάταση, η ανάσταση ονείρων με την Εθνική Αντίσταση... Πιο εύστοχα την χαρακτήρισε ο Τάσος Λειβαδίτης με τον στίχο του: «Ω, μεγάλη ακατανόητη εποχή, που άξαφνα ο ένας καταλαβαίνει τον άλλο...».

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 1940-1960 ΜΕ ΤΟ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

7 ΗΜΕΡΕΣ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΑΘΗΝΑ 1995

του Γ. Α. Λεονταρίτη

anemourion
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Να μην ζω την κάθε μέρα σαν περαστικός» / Καληνύχτα σας...

Δουλειά, σπίτι, λογαριασμοί, εφορία, φροντιστήρια, το πλυντήριο που χάλασε, ο ΕΝΦΙΑ που έληξε, ο πυρετός του παιδιού, να μην ξεχάσω να πάρω…, να δώσω…, να αφήσω…, να σηκώσω…, να μαζέψω…
Σας θυμίζει κάτι όλο αυτό; Είτε είστε άντρας, είτε γυναίκα; 

Ακόμα κι αν δεν έχετε παιδιά, σκυλί ή πλυντήριο; Μήπως και εσείς τρέχετε από το πρωί έως το βράδυ; 

Σας λένε κάτι όλα αυτά τα ερωτήματα; Αν όχι, τότε συγχαρητήρια! 

Αλήθεια, σημαίνει ότι κάτι καλό κάνετε και τα καταφέρνετε μια χαρά! Μπορείτε να σταματήσετε την ανάγνωση αυτού του κειμένου εδώ! Όλοι οι υπόλοιποι όμως…

Όλοι όσοι διασχίζουν περαστικοί τη ζωή τους, καταναλώνουν μονορούφι την ημέρα τους, δεν σταματούν να δουν τον ήλιο, τη μέρα, το φως, κι απότομα γι’ αυτούς βραδιάζει, ίσως, λέω ίσως να σταθούν μια στιγμή για να σκεφτούν: 

Είμαι ευτυχισμένος με τη ζωή μου; 

Είμαι ευχαριστημένος με αυτά που ζω, με αυτά που κάνω; 

Γιατί τα κάνω; 

Τι άλλο μπορώ να κάνω ή πως αλλιώς θα μπορούσα να τα κάνω;

Ας σταματήσουμε μια στιγμή, ας ακούσουμε μέσα μας, γύρω μας, τους διπλανούς μας, τον δρόμο, την πόλη, τους ήχους της πόλης, έστω αυτούς… 

Ας σταματήσουμε να πιούμε έναν καφέ, να μιλήσουμε με έναν φίλο, με τον σύντροφό μας, το παιδί μας, το γονιό μας – αλήθεια, πότε ήταν τελευταία φορά που ήπιατε έναν καφέ με τους γονείς σας, να μιλήσετε, να αγκαλιαστείτε…;

Ας περιμένει η προαγωγή, ο προϊστάμενος, το πρόβλημα, όλα όσα μέχρι τώρα προηγούνται… ας έρθουν μετά. Και πρώτα να μπουν η οικογένεια, οι φίλοι, μια βόλτα μέχρι την παραλία (όλη η Ελλάδα είναι μια απέραντη παραλία!) ή μια βόλτα μέχρι το βουνό…

Σταματάω εδώ. Πάω να πάρω τους γιους μου να κάνουμε ποδήλατο…

Γιάννης Ξηντάρας*

schooltime

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι άνθρωποι που αγαπούν τη ζωή είναι αξιαγάπητοι!

Ν’ αγαπάς ανθρώπους που αγαπούν τη ζωή

N’ αγαπάς ανθρώπους που κρύβουν μέσα τους το φως, ανθρώπους με ζεστό βλέμμα, που σε κάνει να αισθάνεσαι οικειότητα, με διεισδυτική ματιά, που μπορεί να διαβάσει κατευθείαν μέσα σου, με αληθινό χαμόγελο και παιχνιδιάρικο παιδικό βλέμμα, που δε ξέρεις ποτέ τι σκαρφίζεται.

N’ αγαπάς ανθρώπους ονειροπόλους, με εκείνη τη συνεχή αίσθηση του ανικανοποίητου στο βλέμμα τους σαν να ψάχνουν διαρκώς κάτι, ανθρώπους που συνεχίζουν να ονειρεύονται με τα μάτια ανοιχτά παρά τα εμπόδια, γιατί έχουν καταλάβει ότι τα εμπόδια συνήθως τα κατασκευάζουμε εμείς, που δημιουργούν, που τολμούν, που δε φοβούνται να τσαλακωθούν ή να χαθούν και που προσπαθούν να βρουν κομμάτια του εαυτού τους μέσα στην τέχνη.

Ν’ αγαπάς ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν, χωρίς να χρειάζεται πάντα να μιλήσεις, που επικοινωνείτε με χαμόγελα, βλέμματα και σιωπές που βρίσκεις κομμάτια του εαυτού σου σε εκείνους, που αποτελούν ένα σταθερό σημείο αναφοράς και σου υπενθυμίζουν την ταυτότητα και τον προορισμό σου αντίθετα προς τα καθημερινά αποπροσανατολιστικά μηνύματα.

Ν’ αγαπάς ανθρώπους που σε εκτιμούν για αυτό που είσαι-όχι γι’ αυτό που θέλουν να είσαι, όχι γι’ αυτό που θα έπρεπε να είσαι, όχι γι’ αυτό που ήσουν, ανθρώπους που σε αντιμετωπίζουν ως προτεραιότητα στη ζωή τους και όχι απλά ως μια δεύτερη επιλογή, «που σε κοιτάνε λες και είσαι κάτι μαγικό»* που αγαπούν τις ατέλειές σου ,δεν τις ανέχονται απλώς.

Ν’ αγαπάς ανθρώπους που εκφράζουν την αγάπη τους ή αν δεν το έχουν πολύ με το «σ’ αγαπώ», δε χάνουν ευκαιρία να αποδεικνύουν το ενδιαφέρον τους με πράξεις, ανθρώπους που δεν υπολογίζουν χιλιόμετρα για να είναι κοντά σου, που μπορείς να τους πάρεις τηλέφωνο ό,τι ώρα χρειαστείς γιατί «καμία» ώρα δε θεωρείται ακατάλληλη, που είναι ανοιχτοί σε ξαφνικές προτάσεις.

Ν’ αγαπάς ανθρώπους που καταλαβαίνουν την πολυπλοκότητα και τη σχετικότητα των πραγμάτων και δεν σε γεμίζουν με αφορισμούς, «τους σιωπηλούς ανθρώπους με το θορυβώδες μυαλό». 

Ν' αγαπάς ανθρώπους που ζουν αληθινά, που βιώνουν έντονα και τις χαρές και τις λύπες, που κλαίνε είτε από συγκίνηση και χαρά είτε από στενοχώρια, που στα δίνουν όλα ή στα παίρνουν όλα, όμως, δεν υπάρχει συμβιβασμός ή μέση λύση, που μπορεί να πάθεις χίλια δύο μαζί τους, αλλά σίγουρα δε θα βαρεθείς.

Ν’ αγαπάς ανθρώπους αισιόδοξους, που βλέπουν ευκαιρίες, όχι εμπόδια που πιστεύουν σε σένα πριν από σένα και σε βοηθούν να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, που δε σταματούν να πιστεύουν στο καλό και το όμορφο που υπάρχει στον κόσμο, παρόλο που συχνά έρχονται αντιμέτωποι με το αντίθετο.

Με λίγα λόγια ν’ αγαπάς εκείνους που αγαπούν τη ζωή και η λύπη τους είναι η δύναμη τους. 

Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα».

Αν έχεις δίπλα σου τέτοιους ανθρώπους να τους αγαπάς και το κυριότερο να τους το λες και να τους το δείχνεις, επειδή έχουν περάσει πολλά ως μειονότητα και συνήθως δεν έχουν καταλάβει πόσο ξεχωριστοί είναι. Aν είσαι ένας από αυτούς, τότε καταλαβαίνεις τι εννοώ.

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Παιχνίδι: Η παγκόσμια γλώσσα των παιδιών

Παίζω

Τα παιδιά έχουν μια απίστευτη αντίληψη των καταστάσεων γύρω τους διότι η πηγή ενέργειας είναι το ένστικτο. 

Έχουν έντονο το αίσθημα της ενσυναίσθησης που τα βοηθάει να καταλάβουν αφηρημένες έννοιες (όπως είναι η αγάπη, ο θυμός, η στήριξη κ.α) χωρίς να γνωρίζουν τους ορισμούς. 

Γι’ αυτό λατρεύουν το παιχνίδι, γιατί αποκωδικοποιούν αυτές τι έννοιες. 

Από τα πρώτα ρήματα που μαθαίνουμε στο σχολείο είναι το ΠΑΙΖΩ. 
Αν παρατηρήσετε το ρήμα αυτό το χρησιμοποιούν οι εκπαιδευτικοί γιατί βοηθάει τα παιδιά να θυμούνται τους κανόνες φέρνοντας στο μυαλό τους κάτι που έχουν ζήσει. 

Το ρήμα ΠΑΙΖΩ εμπεριέχει μια δράση, μια ενεργητικότητα. 

Ακόμα και εμείς οι ενήλικες, όταν αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια, σκεφτόμαστε τότε που τρέχαμε στις αλάνες, που κάναμε ποδήλατο και παίζαμε κουτσό χαράζοντας στους δρόμους τα κουτάκια με άσπρες πέτρες αν δεν είχαμε κιμωλίες. 

Ερχόμασταν σε επαφή με τη φύση και γινόμασταν όλοι μια γροθιά. Πόσο ωραία χρόνια! Γι’ αυτό σήμερα θα γράψω για τις ευεργετικές ιδιότητες που ασκεί το παιχνίδι σε μικρούς και μεγάλους. 

Είναι ένα σημαντικό μέσο που συμβάλλει στη: 

• Σωματική 
• Συναισθηματική 
• Πνευματική 
• Κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού.

Είναι μια ευχάριστη και ξέγνοιαστη διασκέδαση, εξάσκηση-πειραματισμός-μάθηση, ευκαιρία για ανακάλυψη του εαυτού του και του κόσμου, μέσο κοινωνικοποίησης, τρόπος έκφρασης και θεραπευτικό μέσο. Με το παιχνίδι ασκούνται οι πνευματικές λειτουργίες του παιδιού (ή του εκάστοτε ενήλικα), πειθαρχείται το πνεύμα του, συγκεντρώνεται η προσοχή του, αναπτύσσεται η κρίση, ο συλλογισμός, η φαντασία και η μνήμη. Αποβάλλει το οποιοδήποτε άγχος που κουβαλάει καθώς στους εναλλασσόμενους ρόλους που υποδύεται κατανοεί τη θέση στην οποία μπαίνει. 

Επίσης, αποκτά φυσικές-κινητικές ικανότητες.
Συμβάλλει: 

• Στην ανάπτυξη των αισθήσεων 
• Στην εξάσκηση δακτύλων 
• Στη δεξιοτεχνία του χεριού 
• Στην ενδυνάμωση του νευρικού συστήματος 
• Στη διευκόλυνση λειτουργίας της αναπνοής 
• Στη καλύτερη κυκλοφορία του αίματος 
• Στη χαλάρωση και στην ισορροπία 

Στη περιοχή που ζει ο καθένας υπάρχουν τέτοιου είδους δραστηριότητες. Κάποια από τα είδη παιχνιδιού θεωρείται η γυμναστική, ο χορός και το θεατρικό παιχνίδι. 

Θα ήθελα να κλείσω με την εξής φράση: 

«Μεγαλώνοντας έχε το νου σου μη χάσεις το παιδί που κουβαλάς μέσα σου».

Photo: Author/Depositphotos
Κωνσταντίνα Γυφτάκη
Όμορφος Κόσμος

Ευγένεια: μια αρετή προς εξαφάνιση

Έγινε πλέον καθημερινό φαινόμενο να έρχεται ο καθένας από εμάς αντιμέτωπος με ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να διακατέχεσαι από ευγένεια και σωστούς τρόπους. Είναι αυτοί που πιστεύουν στην ιδέα πως οι φωνές, οι απειλές και οι βρισιές τους κάνουν πιο ανθρώπινους... και όχι μόνο. Γιατί κι όμως, το να είσαι ευγενής στις μέρες μας φαίνεται είναι μορφή αναπηρίας.

Το να κάνεις προσβλητικά σχόλια, να μιλάς απαξιωτικά, απότομα, κάνοντας τσαμπουκάδες εκφοβίζοντας, δεν σε κάνει πιο άνθρωπο. Άνθρωπο σε κάνει το να είσαι ευγενής και μάλιστα αυτό να φωνάζει από μακριά.. Το γεγονός να περιβάλλεσαι από μια αύρα πιο γλυκιά, να έχεις ήθος, αξίες να ξέρεις να συμπεριφέρεσαι καθώς πρέπει σε καταστάσεις, όταν απευθύνεσαι σε ανθρώπους να ξέρεις να μιλάς, να σέβεσαι τον διπλανό σου, να αποδέχεσαι το διαφορετικό και τόσα άλλα, χαρακτηρίζουν τον εαυτό σου και αντιπροσωπεύουν την αξιοπρέπεια σου.

Όλοι εσείς που θέλετε να νιώθετε υπεράνω όλων, να είστε επιβλητικοί, να υποτιμάτε και να σκορπάτε χολή, πιστεύετε πως κατά αυτόν τον τρόπο είστε αξιότεροι ως άνθρωποι; Το μόνο που κατορθώνετε είναι να δείχνετε το πόσο ανασφαλείς είστε, απείθαρχοι, χωρίς παιδεία και ηθικές αξίες.

Είναι μεγάλο προσόν η ευγένεια. Η ευγένεια είναι αρετή, στοιχείο ανωτερότητας, τόσο απλό που κι όμως σπανίζει.. αν δεν μπορείς να έχεις ούτε αυτό, τότε έχεις αποτύχει ως άνθρωπος.

Της Δέσποινας Παντέλα
awakengr.com

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι Συναισθηματικά Ευφυείς Άνθρωποι δεν... / Habits of Emotionally Intelligent People

    Η συναισθηματική ευφυία μπορεί να παίξει σπουδαίο ρόλο στη ζωή μας και μπορεί είτε να είναι έμφυτη είτε να την αποκτήσει κανείς μέσα από τις εμπειρίες του και την αυτοκριτική του.
Σημαίνει πως είμαστε σε επαφή με τα συναισθήματά μας, χωρίς να τα αφήνουμε να παίρνουν τον έλεγχο της ζωής μας.

Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά των συναισθηματικά ευφυών ατόμων:

Habits of Emotionally Intelligent People

1. Δεν υποτιμούν τα συναισθήματα των άλλων

    Δείχνουν συμπάθεια προς τους υπόλοιπους και προσπαθούν να καταλάβουν πώς αισθάνονται οι γύρω τους. Δείχνουν τη συμπόνοιά τους και δεν εκτιμούν τα προβλήματα και τα αισθήματα των υπολοίπων σαν λιγότερο σημαντικά.

2. Δεν παριστάνουν το θύμα
    Έχουν τη δύναμη να ελέγξουν τα συναισθήματά τους και δεν κατηγορούν άλλους όταν η μέρα τους δεν πάει καλά. Δεν παριστάνουν τα θύματα και κατευθύνουν τα αρνητικά αισθήματά τους με παραγωγικές σκέψεις, αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη όσων νιώθουν.

3. Δεν εφησυχάζουν
    Μένουν σε επαφή με τα συναισθήματά τους, αλλά ξέρουν επίσης και πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να στρέψουν την προσοχή τους προς τα έξω και να συγκεντρωθούν στον κόσμο γύρω τους. Γνωρίζουν ότι το να ζουν συνέχεια με τις σκέψεις τους μπορεί να προκαλέσει προβλήματα. Έτσι διατηρούν την επαφή με τα αισθήματά τους χωρίς όμως να τους επιτρέπουν να τους κυριαρχούν.

4. Δεν αφήνουν τους άλλους να ελέγχουν τα συναισθήματά τους
    Οι άνθρωποι με συναισθηματική νοημοσύνη είναι ευαίσθητοι, αλλά κυριαρχούν στα αισθήματά τους και δεν αφήνουν τρίτους να τους ρίχνουν ή να τους καταστρέφουν τη μέρα. Τους αρέσει να διατηρούν τη θετική στάση τους και μπορούν να ανταπεξέλθουν σχεδόν άμεσα στο ενδεχόμενο μιας απόρριψης ή άλλων αρνητικών περιστάσεων.

5. Δεν εμπλέκονται σε περιττές διαμάχες
    Το να διαλέγεις τις μάχες σου είναι εξαιρετικά πολύτιμο όσον αφορά στη συναισθηματική μας υγεία.
Τα συναισθηματικά ευφυή άτομα δεν αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν μια διαμάχη, αλλά όταν παραστεί ανάγκη έχουν εξοικονομήσει ενέργεια για μια θετική διαντίδραση.

6. Δεν κουτσομπολεύουν
    Ξέρουν πόσο επιβλαβές είναι το κουτσομπολιό και τα αποφεύγουν. Αντίθετα, προτιμούν να ψάχνουν πιο θετικές συζητήσεις με άλλους και προσπαθούν να χτίσουν στέρεους δεσμούς με ανθρώπους, αποφεύγοντας εκείνους που θέλουν να κουτσομπολεύουν ή να κακολογούν.

7. Δεν φοβούνται να πουν όχι
    Πολλοί άνθρωποι διστάζουν να αρνηθούν και καταλήγουν να αναλαμβάνουν δεσμεύσεις υπερβολικά πολλές, με αποτέλεσμα να είναι δυστυχισμένοι. Οι συναισθηματικά ευφυείς άνθρωποι ξέρουν τα όριά τους και τιμάνε τον εαυτό τους θέτοντας τα στεγανά τους και όντας έτοιμοι να πουν όχι όταν το θεωρούν αναγκαίο.

8. Δεν αποζητούν την αποδοχή των άλλων
    Οι συναισθηματικά ευφυείς άνθρωποι γνωρίζουν ότι δεν έχουν ανάγκη την αποδοχή τρίτων για να πάρουν μια απόφαση. Εμπιστεύονται αρκετά τον εαυτό τους ώστε να ξέρουν ότι αυτό αρκεί. Αν θέλουν κάτι το κυνηγούν. Σέβονται και ακούν τη γνώμη των υπολοίπων, αλλά στο τέλος ξέρουν πως, εφόσον έχουν δουλέψει σκληρά, μπορούν να καταφέρουν οτιδήποτε, χωρίς να περιμένουν την έγκριση κάποιου άλλου.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι