Σταμάτησα να κυνηγώ την ευτυχία και άρχισα να απολαμβάνω τη ζωή μου με όλες της τις ατέλειες

Ο καθορισμός στόχων είναι σίγουρα μια δύσκολη υπόθεση. 

Οι στόχοι δίνουν στους ανθρώπους την προσμονή και το κίνητρο για κάτι που θα συμβεί στο μέλλον και έχει αποδειχτεί ότι αυτό δημιουργεί καλύτερες συνθήκες για την επιτυχία σε σχέση με τον μη καθορισμό στόχων. 

Αλλά αυτή η διαδικασία μπορεί επίσης να οδηγήσει και στην εμμονή, όπως και στην έλλειψη εστίασης στο παρόν. Και είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι μόλις ο στόχος επιτευχθεί, η χαρά που νιώθουμε δεν αξίζει τελικά τόσο το άσχημο και γεμάτο άγχος ταξίδι προς αυτό -εκτός κι αν το ταξίδι από μόνο του ήταν ήδη απολαυστικό. 

Αν το επίπονο ταξίδι σας κάνει να απομακρυνθείτε από τους φίλους, την οικογένεια και τους αγαπημένους σας, τότε είναι πιθανώς απαραίτητο να αλλάξετε την πορεία της ζωής σας, ώστε να αποφύγετε να γίνετε κάτι που θα μετανιώσετε και για το οποίο θα λυπάστε στο μέλλον. Είναι ανούσιο να αντιλαμβάνεστε τη ζωή ως έναν συνεχή αγώνα, αλλά αν προτιμάτε αυτή την οπτική, τότε είναι σημαντικό να θυμάστε ότι στο τέλος του αγώνα θα έχετε μάλλον μείνει μόνοι σας. Αυτό είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε στο σύγχρονο κόσμο με τόσα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και με τόσο «αισιόδοξο» καταναλωτισμό, αλλά χρειάζεται να βρείτε τους δικούς σας μοναδικούς στόχους και επιθυμίες, που θα είναι ειδικά προσαρμοσμένα τόσο στην βραχυπρόθεσμη, όσο και στη μακροπρόθεσμη ευτυχία, ηρεμία και επιτυχία σας.

Η απόλαυση δεν αποτελεί μέσο μέτρησης της προσπάθειας ή του επιτεύγματος· είναι περισσότερο ένας τρόπος ζωής και μια κατεύθυνση στη ζωή σας. Επιπλέον, η απόλαυση μπορεί κατά κάποιο τρόπο να μετρηθεί μέσω του γέλιου, της αγάπης και της αγάπης προς τον εαυτό μας. 

....................

Ένας άλλος τρόπος είναι το ημερολόγιο. Αποδοτικός και αποτελεσματικός τρόπος για να καθορίσετε ποιες πράξεις πρέπει να γίνουν, ώστε να επιτύχετε μια ουσιαστική και μακροχρόνια ευτυχία. Οι καλύτερες ώρες για να γράψετε στο ημερολόγιό σας είναι συνήθως το πρωί μόλις ξυπνάτε ή το βράδυ πριν αποκοιμηθείτε, αλλά όποτε μπορείτε, χρειάζεστε πέντε με δέκα λεπτά καθημερινά. Μπορείτε εκεί να μοιραστείτε τα πάντα, αλλά θα σας βοηθούσε ακόμα περισσότερο να σκεφτείτε από πριν τα θέματα που θέλετε να καταγράψετε και να το κάνετε με απόλυτη ειλικρίνεια χωρίς καμία λογοκρισία και φόβο!

Χρειάζεται όμως επιτέλους να εστιάσουμε στο σήμερα· μπορεί να μην είναι τέλειο, αλλά σίγουρα αποτελεί μια τέλεια ευκαιρία για να νιώσουμε λίγη ευτυχία. Αντίθετα από τις κοινές υποθέσεις και πεποιθήσεις, η βραχυχρόνια στεναχώρια δεν οδηγεί απαραίτητα σε μακροχρόνια ευτυχία. 

Όμως, η βραχυπρόθεσμη ευτυχία τροφοδοτεί την μακροπρόθεσμη· οπότε ένας από τους τρόπους να διασφαλίσετε ότι θα είστε ευτυχισμένοι στο μέλλον είναι να επιχειρήσετε να νιώσετε ικανοποιημένοι στο παρόν. Για άλλη μια φορά θα τονίσουμε ότι είναι σημαντικό να ανακαλύψετε τι είναι αυτό που αυθεντικά αξίζει για εσάς ως άνθρωπο και να αφήσετε την καρδιά και την ψυχή σας να μιλήσουν, δίνοντάς τους τον απαραίτητο χώρο και χρόνο να εκφραστούν.

Η ζωή μας φαίνεται ότι είναι ένα άλλοτε μακρύ και άλλοτε σύντομο ταξίδι. Και αποτελεί επίσης μια βεβαιότητα το γεγονός ότι η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της, αλλά παρά τις αναπόφευκτες αυτές εναλλαγές που κοστίζουν συναισθηματικά, σωματικά και πνευματικά, αν εσείς εστιάσετε σε ό,τι είναι σημαντικό για εσάς -και αν θέσετε την ευτυχία σας ως προτεραιότητα στο τώρα- είναι πιο πιθανό η διαδρομή να είναι πιο απολαυστική και ευχάριστη.

περισσότερα εδώ: Εναλλακτική Δράση

Διδάξτε στα παιδιά σας την ευτυχία όχι την τελειομανία

Φυσικά όλοι θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας αλλά θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι η τελειομανία δεν φέρνει την ευτυχία. Το πιο βασικό από όλα είναι τα παιδιά μας να μάθουν να ζουν ευτυχισμένα.

Διδάξτε στα παιδιά σας την ευτυχία και όχι την τελειομανία. Πολλοί γονείς θεωρούν ότι η ανώτατη εκπαίδευση και η τελειότητα είναι βασικές προϋποθέσεις για την ευτυχία. Η ανατροφή των παιδιών δεν είναι μόνο να καταφέρουν να μπουν στο καλύτερο σχολείο, να γνωρίζουν τρεις γλώσσες και να μοιάζουν σαν κούκλες σε βιτρίνα πολυκαταστήματος.

Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι οι γονείς που θέτουν υψηλούς στόχους προκαλούν σοβαρές ελλείψεις στις ζωές των παιδιών τους.

Το πιο πιθανό είναι να φτάσουν στην ενηλικίωση και να σκέφτονται ότι δεν είναι αρκετά καλοί και ότι ποτέ δεν θα είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των γονέων τους.

Αυτές οι ιδέες μπορούν να συνοψιστούν από μια απλή σχέση: στην προσπάθειά σας να αναθρέψετε τα τέλεια παιδιά θα αποκτήσετε μελαγχολικά παιδιά. Να σέβεστε την προσωπικότητά τους, να αφήνετε τη φωνή τους να ακουστεί και να ανησυχείτε μόνο για το αν είναι ευτυχισμένα.

Με αυτό τον τρόπο θρέφουμε τις καρδιές τους έτσι ώστε να μπορούν να αναπτύξουν ελεύθερη σκέψη, να γίνουν υγιείς ενήλικες και να έχουν ολοκληρωμένη ζωή. Ας εξετάσουμε λίγο αυτό το θέμα.

Σύνδρομο του πιεστικού γονέα: οι κίνδυνοι της τελειομανίας: Διδάξτε την ευτυχία, όχι την τελειομανία

Υπάρχει μια περίεργη ιστορία η οποία απεικονίζει άψογα αυτή την ιδέα: στη Ρώμη υπάρχει ένας τύμβος από το 94 π.Χ. που προσελκύει πάντα την προσοχή των τουριστών.

Η επιγραφή στην ταφόπλακα έχει ως εξής: “Ενθάδε κείται ο Quintus Sulpicius Maximus, ένας ρωμαίος νέος που έζησε 11 χρόνια, 5 μήνες και 12 ημέρες. Απεβίωσε μερικές μέρες μετά τη συμμετοχή του σε διαγωνισμό ποίησης για ενήλικες”.

Ήταν γνωστό ότι ο μικρός Quintus διέθετε ένα ξεχωριστό ταλέντο. Στις μέρες μας πιθανότατα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα παιδί-θαύμα. Ήταν τόσο πολυτάλαντος που οι γονείς του τον είχαν πάει σε όλους τους διαγωνισμούς ποίησης και λογοτεχνίας στη Ρώμη για να διαγωνιστεί με ενήλικες.

Λέγεται ότι το παιδί πέθανε επειδή κατέρρευσε από εξάντληση από την πολλή εργασία και δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθεί στις βαριές προσδοκίες που του είχαν θέσει οι γονείς του. Αυτή η ιστορία αποτελεί ένα κλασικό παράδειγμα του “συνδρόμου του πιεστικού γονέα”.

Η τρέχουσα εμμονή να έχουμε τέλεια παιδιά. Όχι στην τελειομανία

Πολλοί γονείς ονειρεύονται να έχουν όμορφα, ταλαντούχα παιδιά που προορίζονται να γίνουν επιτυχημένοι επαγγελματίες του αύριο.

• Το λάθος εδώ, χωρίς καμία αμφιβολία, είναι ότι οριοθετούν τα μικρά “στο μέλλον”, ξεχνώντας ότι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για τα παιδιά είναι το εδώ και το τώρα: η χαρά της στιγμής.
• Ως γονείς, θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας αλλά θα πρέπει να διατηρούμε και μια ισορροπία. Τα παιδιά θα πρέπει να είναι σε θέση να απολαμβάνουν την παιδική τους ηλικία.
• Είναι σημαντικό να μορφώνουμε τις καρδιές των παιδιών. Πρέπει να τα καθοδηγούμε και να τα συμβουλεύουμε και όχι να τα αναγκάζουμε να προχωρούν στο δρόμο των δικών μας προσδοκιών.

Κλειδιά για την ελάφρυνση της τελειομανίας όταν αναθρέφουμε τα παιδιά μας

Η αποφυγή της βλαβερής τελειομανίας είναι το πιο σημαντικό από όλα. Παραβιάζει τα δικαιώματα του παιδιού και προκαλεί πόνο, αντί να φέρνει ευτυχία. Για να μπορέσουμε να το αποφύγουμε θα πρέπει να έχουμε κατά νου αυτές τις αρχές:

Οι γονείς θα πρέπει να προσέχουν τη στάση και τη συμπεριφορά τους

Μερικές φορές οι γονείς αντί να είναι απαιτητικοί με τα παιδιά τους, τα παρακολουθούν καθώς θέτουν τις δικές τους προσδοκίες με κάπως τραγικό τρόπο.

Αυτό συμβαίνει επειδή στο σπίτι τα παιδιά προσέχουν τη στάση και τη συμπεριφορά μας. Αν είμαστε πραγματικά επικριτικοί για το περιβάλλον μας και θέτουμε πολύ αυστηρά πρότυπα για τον εαυτό μας τότε τα παιδιά που παρακολουθούν αυτή τη συμπεριφορά θα τη μιμηθούν.

Όταν ακούν εκφράσεις όπως: “Έκανα ένα λάθος στη δουλειά, απλά θέλω να πεθάνω. Καταστροφή”. Αυτό μπορεί να έχει σοβαρό αντίκτυπο σε ένα παιδί.

Να είστε προσεκτικοί με τις προσδοκίες που θέτετε στα παιδιά σας και με τον τρόπο που τα προστατεύετε

Θα σας δώσουμε ένα παράδειγμα: ο γιος σας είναι πραγματικά περήφανος για τον εαυτό του που πήρε καλό βαθμό στα μαθηματικά. Εσείς, αντί να χαρείτε με το επίτευγμά του, τον ενημερώνετε ότι την επόμενη φορά περιμένετε να πάρει ακόμη καλύτερο βαθμό.

Αυτό δεν είναι σωστό: να βοηθάτε τα παιδιά σας να εκτιμούν τα επιτεύγματά τους, να γνωρίζουν την αξία της σκληρής δουλειάς αλλά να μην αισθάνονται ταπεινωμένα όταν δεν μπορούν να επιτύχουν όλους τους στόχους που έχουν θέσει.

Να ελπίζετε για το καλύτερο αλλά να αποδέχεστε ότι όλοι κάνουμε λάθη, διδάξτε την ευτυχία όχι την τελειομανία

• Ένα λάθος ή μια αποτυχία δεν φέρνει το τέλος του κόσμου αλλά είναι ένας τρόπος να μαθαίνουμε και να το ξεπερνούμε. Να αφήνετε τα παιδιά σας να διαπρέπουν σε ό,τι επιθυμούν αλλά να τους δίνετε και το περιθώριο να κάνουν λάθη.
• Να ενισχύετε τα αισθήματα ανοχής, κατανόησης, αυτοπεποίθησης και το αίσθημα αυτοεκτίμησης. Ένα παιδί που σας εμπιστεύεται αρκετά για να σας μιλήσει για τις αμφιβολίες του και τα λάθη του, είναι ένα παιδί που προσπαθεί να συνδεθεί μαζί σας και αυτό είναι ένα εξαιρετικό προνόμιο.

Ξέρουμε ότι ζούμε σε μια περίοδο κοινωνικής κρίσης και ότι πρέπει τα παιδιά μας να είναι κατάλληλα προετοιμασμένα για το αύριο έτσι ώστε να έχουν πρόσβαση σε περισσότερες ευκαιρίες και να μπορέσουν να δημιουργήσουν έναν καλύτερο κόσμο.

Τώρα, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραμερίζουμε την αξία της εκπαίδευσής τους στη συναισθηματική νοημοσύνη έτσι ώστε να μεγαλώνουν και να γίνονται ευτυχισμένοι ενήλικες που θα είναι σε θέση να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό.

Είναι ένα έργο ζωτικής σημασίας που όλοι, μητέρες, πατέρες και εκπαιδευτικοί ακόμη και τα κοινωνικά ιδρύματα, είναι υπεύθυνα να διδάσκουν στα παιδιά την ευτυχία και όχι την τελειομανία.

meygeia.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Παγωτό με γιαούρτι, Ροδάκινο και Μέλι!!

Υλικά για 4-6 άτομα

• 340 γραμμάρια κατεψυγμένα, κομμένα σε φέτες ροδάκινα
• 3 κουταλιές ζεστό μέλι
• 1/2 φλιτζάνι γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά
• 1/4 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας
• μια πρέζα αλάτι

Peach Ice Cream

Εκτέλεση

Τοποθετήστε τα ροδάκινα  στο μπλέντερ μαζί με το μέλι και τα ανακατεύετε μέχρι να γίνει αλοιφή.
Προσθέστε το γιαούρτι, τη βανίλια και μια πρέζα αλάτι και τα ανακατεύετε απαλά με μια σπάτουλα για περίπου 1 λεπτό.
Στη συνέχεια μεταφέρετε σε ένα δοχείο με καπάκι και το παγώνετε για 5 -6 ώρες στην κατάψυξη.
Διαφορετικά ρίχνετε το μείγμα στη παγωτομηχανή και ακολουθείτε τις οδηγίες του παρασκευαστή, παγώνετε στην κατάψυξη για 2 ώρες.

Απαιτούμενος χρόνος: 15 λεπτάαπό sidagi

Τα βιώματα στέρησης στην παιδική ηλικία και το «Σύνδρομο του Καλού Παιδιού»

Τα πρώιμα βιώματα αποστέρησης έχουν για το παιδί δύο επιπτώσεις.
Η πρώτη επίπτωση είναι ότι μαθαίνει να παραιτείται πρόωρα, οπότε αναστέλλεται παντού η δυνατότητα του να διεκδικεί.
Όποιος όμως δε διεκδικεί και δεν μπορεί να πάρει, δύσκολα μπορεί να αποφύγει το συναίσθημα της ζήλιας, όταν μάλιστα βλέπει τους άλλους να παίρνουν χωρίς ενδοιασμό, αυτό που ο ίδιος δεν τόλμησε ποτέ να απαιτήσει.

Και επειδή η ζήλια δημιουργεί ενοχές, που τον κάνουν να αισθάνεται άσχημα, προσπαθεί να την αποφύγει, μετατρέποντας την αδυναμία του σε αρετή. Εξυψώνει δηλαδή την αναστολή του σε ιδεολογία, σε ταπεινοφροσύνη και ολιγάρκεια και με τον τρόπο αυτό παρηγορείται με το συναίσθημα της ηθικής υπεροχής.
 
Η άλλη επίπτωση των πρώιμων βιωμάτων αποστέρησης είναι η αίσθηση του παιδιού ότι δεν αξίζει να αγαπηθεί, πράγμα το οποίο είναι κατά βάση αίτιο για την δημιουργία και την διατήρηση αισθημάτων κατωτερότητας. Πρέπει πρώτα να έχει αγαπηθεί κανείς για να μπορέσει να αισθανθεί ότι αξίζει αυτό το συναίσθημα. Αν όμως δεν έχει βιώσει την αγάπη, τότε θεωρεί τον εαυτό του υπαίτιο για αυτό και άρα είναι εκείνος που δεν αξίζει να αγαπηθεί. Η δημιουργία των συναισθημάτων κατωτερότητας όμως σχετίζεται και με το γεγονός ότι το παιδί δεν έχει στην ηλικία αυτή την δυνατότητα της σύγκρισης.

Δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι είναι οι γονείς του αυτοί που δεν μπορούν να αγαπήσουν.

Ο κόσμος του είναι ο κόσμος γενικά και θεωρεί πως όπως είναι οι γονείς του είναι προφανώς και όλοι οι γονείς. Όταν διακατέχεσαι από βαθιά αισθήματα κατωτερότητας, είναι δυνατόν να σου δημιουργηθεί η αίσθηση ότι δεν έχεις δικαίωμα στη ζωή και ότι κάτι τέτοιο πρέπει να το έχεις κερδίσει πρώτα, επομένως δε δικαιούσαι να υπάρχεις παρά μόνο όταν ζεις για άλλους.
«Ακόμα και η ύπαρξη μου είναι μια ενοχή», είχε πει μια καταθλιπτική ασθενής με ανάλογες εμπειρίες στην παιδική της ηλικία. Το αίσθημα αυτό μπορεί να οδηγήσει σε επικέντρωση των ενοχών στο πρόσωπο της μητέρας ή και των δύο γονέων, πράγμα που συνεπάγεται την εμφάνιση τάσεων επανόρθωσης και αποκατάστασης απέναντι τους.

Έτσι, καταλήγεις να θυσιάσεις την ζωή σου στο βωμό των εγωιστικών απαιτήσεων των γονέων σου και μάλιστα αυτό το θεωρείς αυτονόητο.

Το τελικό αποτέλεσμα της επίδρασης της υπερπροστασίας και της αποστέρησης είναι παρόμοιο: και τα δύο οδηγούν στην δημιουργία μιας προσωπικότητας καταθλιπτικής δομής.
Το παραχαϊδεμένο παιδί κατά κανόνα αρχίζει να φοβάται και να έχει κρίσεις σε μεταγενέστερες εποχές, όταν δηλαδή η ζωή δεν του κάνει τα χατίρια του πλέον, όπως κάποτε η μητέρα του ή όταν δε βρίσκονται υποκατάστατα της όπως για παράδειγμα ένας γάμος που συντηρεί και στηρίζει ή διάφορα κοινωνικά ιδρύματα και άλλα. Τότε διαπιστώνει πως δεν είναι σε θέση να αντέξει τις απαιτήσεις και την σκληρότητα της ζωής και μπαίνει στην κατάθλιψη ή καταφεύγει στη χρήση της οποιασδήποτε μορφής ναρκωτικών ουσιών προκειμένου να βρει διέξοδο.
 
Το παιδί που μεγαλώνει με βιώματα αποστέρησης, μαθαίνει να παραιτείται από πολύ νωρίς και εξελίσσεται σε ένα ήσυχο, ντροπαλό, μη απαιτητικό παιδί, που «προσαρμόζεται» εύκολα. Γίνεται ένα «βολικό» παιδί για τους γονείς, οι οποίοι με την σειρά τους δεν αντιλαμβάνονται την κατάθλιψη που κρύβεται πίσω από μια τέτοια συμπεριφορά. Θα συνηθίσει δε τόσο πολύ να υποχωρεί και να μην έχει απαιτήσεις που και μελλοντικά θα προσανατολίζεται προς τους άλλους και θα προσπαθεί να εκπληρώνει τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις τους. Μιας και σαν άτομο δε θα έχει πολλά να προβάλει, θα γίνει αντικείμενο των άλλων.
 
Επειδή δε, θα του είναι όλο και πιο δύσκολο να εκπληρώνει τις αναπόφευκτες κατά την δική του εκτίμηση απαιτήσεις των άλλων, θα καταλαμβάνεται κατ’ επανάληψη από νέες ενοχές που θα τον οδηγούν όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που πολλοί καταθλιπτικοί άνθρωποι αποφεύγουν την επαφή με πολλά άτομα.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Τετραλογία του Φόβου» του Fritz Riemann

themamagers.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ποδόσφαιρο στην αλάνα, «καραβολίδες» και στα τρία κόρνερ πέναλτι...

Ξεσκονίζοντας τις προάλλες την αποθήκη μου, έπεσα πάνω σε ένα κιτρινισμένο τετράδιο που στο εξώφυλλο είχε κολλημένα ξεθωριασμένα αυτοκόλλητα της Panini με παίκτες που αγωνιζόντουσαν στο ελληνικό πρωτάθλημα στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

 

Το άνοιξα με ανυπομονησία για να δω και τα υπόλοιπα αυτοκόλλητα της τότε συλλογής μου, αλλά έπεσα πάνω σε κάτι που δεν περίμενα.
Στην πρώτη σελίδα έγραφα “Πρωτάθλημα 1993-1994”. 

Δεν επρόκειτο για το πρωτάθλημα της τότε Α’ Εθνικής, αλλά όπως μαρτύρησαν οι επόμενες σελίδες του τετραδίου, για ένα πρωτάθλημα μεταξύ των δύο ομάδων που είχαμε φτιάξει στην 5η δημοτικού.
Υπήρχαν γραμμένα τα ονόματα των συμμαθητών μου και πλάι τους τα γκολ που είχαν πετύχει σε κάθε αγώνα, ενώ υπήρχε και ένας πίνακας με τη βαθμολογία των δύο ομάδων. 

Τότε η νίκη έδινε ακόμα δύο βαθμούς και η ισοπαλία έναν. 

Στην επόμενες σελίδες υπήρχαν και άλλα αντίστοιχα “πρωταθλήματα”, ενώ στη μέση του τετραδίου υπήρχε γραμμένος ένας άλλος τίτλος: “Άλλα σχολεία”. Εκεί είχα περάσει τα αποτελέσματα των αγώνων του δικού μας κόντρα στα υπόλοιπα σχολεία της γειτονιάς.
Υπήρχαν σελίδες με τα ονόματα των παιδιών του κάθε σχολείου και πλάι σε αυτά το πόσο καλή μπάλα ήξερε κάθε παιδί και μια υποσημείωση για το δυνατό του σημείο, σε ένα άτυπο σκάουτινγκ της εποχής.
Συνέχισα να ξεφυλλίζω το τετράδιο και έπεσα πάνω σε ακατάλυπτα συστήματα και σε σημειώσεις με τα man-to-man κάθε αγώνα. Man-to-man που θεωρητικά έπρεπε να ακολουθήσουν όλοι οι παίκτες της ομάδας.
Ήθελα να το ζήσω ξανά όλο αυτό. Για κλάσματα δευτερολέπτου φαντάστηκα πως πήγαινα στο σταθερό μου να πάρω τηλέφωνο τον “Μπούμπη”, τον “Τσίλια” και τον “Σαλάτα” για να τους δώσω ραντεβού στις 4 στην πλατεία. “Πάρτε και τον “Ποντικό” και πείτε του να μην ξεχάσει να φέρει την μπάλα”…

Κάποτε παίρναμε μια μπάλα, μαζευόμασταν σε μια αλάνα, πλατεία, σχολείο και παίζαμε ένα διπλό από το μεσημέρι, μέχρι να νυχτώσει. Αυτοί οι ποδοσφαιρικοί «μαραθώνιοι» διέπονταν από κάμποσους κανόνες και είχαν αρκετά χαρακτηριστικά, που τους καθιστούσαν μοναδικούς και τους θυμόμαστε ακόμα με νοσταλγία. 

Το «γήπεδο» και η μπάλα
Τα βασικά μέρη που δίνονταν τα ποδοσφαιρικά ραντεβού ήταν προαύλια σχολείων, πλατείες, δρόμοι, γήπεδα μπάσκετ και αλάνες. Τα γήπεδα 5×5 αποτελούσαν ακόμα σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Το γεγονός ότι θα παίζαμε ποδόσφαιρο δεν σήμαινε απαραίτητα ότι θα είχαμε και μπάλα ποδοσφαίρου. Ποιος δεν έχει παίξει με πατημένο κουτάκι από αναψυκτικό; Όχι, όμως, πατημένο όπως να ναι. 

Υπήρχε συγκεκριμένη τεχνική, ώστε το κουτάκι να είναι κατάλληλο για ποδόσφαιρο. 

Έπρεπε να έχει πατηθεί εντελώς κάθετα και να μην είναι στραβό, ώστε να μπορεί να τσουλάει και να αντέχει.
Κάποιες φορές και ειδικά τα καλοκαίρια όλο και κάποιο μπαλάκι του τένις ή κάποια μπάλα του βόλεϊ θα είχε ξεμείνει από την οικογένεια κάποιου από την παραλία, με αποτέλεσμα να αναβαθμίζεται αισθητά το παιχνίδι μας.

Σαν εναλλακτική υπήρχαν και κάποιες μεγάλες μπάλες που πουλούσαν τα περίπτερα της γειτονιάς και είχαν πάνω τα σήματα μεγάλων ομάδων, γνωστές και ως «αερόμπαλες», αφού από τη στιγμή που σούταρες, ο αέρας ήταν εκείνος που αποφάσιζε την κατάληξή του σουτ.
Υπήρχαν και εκείνες οι ευλογημένες μέρες που η παρέα είχε στη διάθεση της κάποια κανονική, ποδοσφαιρική μπάλα. 

Μία «Select», μια «Mitre» ή κάποια που είχε δέρμα τέλος πάντων. Τότε τα πράγματα σοβάρευαν. Η αδρεναλίνη χτυπούσε κόκκινο και το παιχνίδι είχε την ένταση και το πάθος που θα ζήλευε και ένας τελικός Champions League.

Να παίζεις ποδόσφαιρο με μπάλα της οποίας έχουν φύγει οι ραφές και περισσεύει η σκασμένη σαμπρέλα, αξία ανεκτίμητη.

Ο κάτοχος της μπάλας
Το παιδί που διέθετε την μπάλα ήταν για την παρέα ό,τι ο Πλατινί για την UEFA. Μπορούσε σχεδόν να ορίσει τους κανόνες του παιχνιδιού από την αρχή και όχι μόνο δεν έβρισκε αντιδράσεις από τους υπόλοιπους, αντιθέτως μάλιστα τον είχαμε στα όπα όπα.
Αυτός όριζε την ώρα που θα ξεκινήσει, αλλά και θα τελειώσει το παιχνίδι και όλοι μαζευόμασταν και το «διαλύαμε» με βάση το πρόγραμμά του. 

Αν μάλιστα τον έφερνε ο πατέρας του, καλοπιάναμε και εκείνον, προκειμένου να αφήσει τον φίλο μας να κάτσει περισσότερο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που παρακαλούσαμε τον πατέρα να μας αφήσει την μπάλα με υποσχέσεις ότι θα την προσέχαμε σαν τα μάτια μας και θα του την επιστρέφαμε σώα την επομένη.
Τα προνόμια του κατόχου της μπάλας πολλές φορές επεκτείνονταν στο να μπορεί να διαλέξει τους συμπαίκτες του, ακόμα και αν δεν του χαμε κάνει ποτέ ξανά αυτή τη χάρη, αφού στην πραγματικότητα ήταν τελείως άμπαλος. 

Ο ορισμός του τέρματος
Στα γήπεδα που αγωνιζόμασταν μικροί είναι προφανές ότι δεν υπήρχαν τέρματα. Αν υπήρχαν, μάλλον δεν θα είχε και κανένα λόγο ύπαρξης το παρόν κείμενο.
Επομένως, πριν από κάθε αγώνα ορίζαμε νοητά το τέρμα. 

Τα κάθετα δοκάρια μπορούσαν να οριστούν με διάφορους τρόπους. Με σχολικές τσάντες, με πέτρες, με νοητά σημάδια από γκράφιτι σε κάποιο τείχο, με τις βάσεις από μπασκέτες, με ό,τι μπορείς να φανταστείς.
Για να 'ναι ίσα τα τέρματα μετρούσαμε βηματάκια, ενώ ήταν άπειρες οι φορές πριν από κάποιο, πέναλτι, κόρνερ ή φάουλ που ο εκάστοτε τερματοφύλακας αναπροσάρμοζε τις διαστάσεις του τέρματός του.

Η μαγεία, όμως, είχε να κάνει με τον ορισμό του οριζόντιου δοκαριού. Τις περισσότερες φορές το οριζόντιο δοκάρι ήταν μέχρι εκεί που έφτανε να πηδήξει ο τερματοφύλακας. Όταν, λοιπόν, ο τερματοφύλακας «έτρωγε» κάποιο γκολ με σουτ που πήγαινε ψηλά, ξεκινούσε καβγάς για το πού βρισκόταν το οριζόντιο δοκάρι, συνοδευόμενος από ταυτόχρονα πηδηματάκια με τεντωμένα χέρια από όλους μας για να δείξουμε ότι δεν φτάναμε το σημείο από το οποίο πέρασε η μπάλα. 

Πώς χωριζόμασταν σε ομάδες
Πριν μπουν τα «αριθμάκια» στη ζωή μας, είχαμε έναν πιο ευφάνταστο τρόπο για να ορίζουμε τις ομάδες. Δυο παιδιά, συνήθως οι καλύτεροι παίκτες ή ο κάτοχος της μπάλας, στεκόντουσαν ο ένας απέναντι στον άλλο και έκαναν «βηματάκια» για να δουν ποιος θα διαλέξει πρώτος παίκτη.
Θυμάστε τι ήταν τα βηματάκια; Στεκόντουσαν τα δύο παιδιά, το ένα απέναντι στο άλλο σε εύλογη απόσταση και έλεγαν εναλλάξ ονόματα ποδοσφαιρικών ομάδων ή παικτών. Για κάθε συλλαβή της λέξης που έλεγαν έκαναν και ένα βήμα προς τον «αντίπαλο». Όποιος πατούσε πρώτος τον αντίπαλό του, είχε το bonus να διαλέξει πρώτος παίκτη. Κι αν νομίζεις πώς τα «βηματάκια» ήταν κάτι τυχαίο, είσαι γελασμένος.

Υπήρχε τακτική, αφού χρησιμοποιούσαμε και πλαγιαστά «βηματάκια» προκειμένου να μείνουμε μακριά από τον αντίπαλο, αν θεωρούσαμε πως θα μας πατούσε πρώτος.

Αφού έβγαινε ο νικητής της παραπάνω διαδικασίας, συνήθως επέλεγε τον καλύτερο παίκτη ή αυτόν που ξέραμε πως θα κάτσει τερματοφύλακας σε όλο τον αγώνα χωρίς να γκρινιάξει και χωρίς να ζητήσει να παίξει καθόλου μέσα.
Όσον αφορά τον τερματοφύλακα, αν δεν υπήρχε κάποιος που θα καθόταν με την θέλησή του -πράγμα σπάνιο- τότε μπαίναμε όλοι τέρμα μέχρι να φάμε ένα γκολ. Επειδή, κάποιοι το έτρωγαν επίτηδες για να ξαναμπούν γρήγορα μέσα, βάζαμε άλλους κανόνες όπως «φάμε-βάλουμε δύο» ή χρονομετρούσαμε τη θητεία του καθενός στο τέρμα. Αν ο αριθμός των παιδιών ήταν μονός, η ομάδα με το πιο αδύναμο «ρόστερ» έπαιρνε τον παίκτη παραπάνω. 

Όταν χάναμε την μπάλα
Πόσες φόρμες και σορτσάκια έχουν σκιστεί στην προσπάθεια μας να φτάσουμε με τα πόδια την μπάλα που είχε καρφωθεί κάτω από κάποιο αυτοκίνητο ή είχε μπει σε κάποιο χώρο που έπρεπε να πηδήξουμε ένα συρματόπλεγμα;
Πόσες κλωτσιές έχουμε ρίξει ομαδικά στους κορμούς δέντρων για να πέσει η μπάλα που είχε σφηνώσει σε κάποιο κλαδί; 

Τις περισσότερες φορές τα παραπάνω γινόντουσαν ενώ φωνάζαμε εν χορώ: «πού ναι η μπάλα, οέο πού ναι η μπάλα».
Επίσης, άπειρες ήταν οι φορές που η μπάλα πήγαινε σε συγκεκριμένο μπαλκόνι ή έσπαγε τα ποτήρια στα τραπέζια συγκεκριμένης κάθε φορά καφετέριας και εμείς παρακαλάγαμε τον ιδιοκτήτη να μας την δώσει πίσω και υποσχόμασταν για χιλιοστή φορά πως η συγκεκριμένη ήταν η τελευταία που συνέβαινε κάτι τέτοιο. 

Το λεξικό του ποδοσφαίρου
Υπήρχαν μια σειρά από φράσεις και λέξεις που λέγαμε όσοι παίζαμε μπάλα που δεν καταλάβαινε κανείς πλην των συμμετεχόντων.
Φυσικό εμπόδιο: Την συγκεκριμένη φράση την αναφέραμε όταν παίζαμε ποδόσφαιρο σε κάποια πλατεία και η μπάλα έπεφτε σε κάποιον διερχόμενο. 

Λέγοντας «φυσικό εμπόδιο» εννοούσαμε πως το παιχνίδι συνεχίζεται κανονικά, αφού το να συμβεί κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο.
Περίπτερο/καφενείο: Έτσι αποκαλούσαμε τον παίκτη που ελλείψει offside άραζε στην άμυνα του αντιπάλου και δεν το κουνούσε αν δεν ερχόταν η μπάλα στα πόδια του. Προφανώς, το «καφενείο» δεν γυρνούσε ποτέ στην άμυνα.
Παγκότερμα / μπακότερμα: Όχι, δεν είναι ανακάλυψη του Νόιερ. «Παγκότερμα» είχαμε συνήθως όταν στο τέρμα καθόταν κάποιος πολύ καλός παίκτης ή κάποιος που βαριόταν να κάτσει τέρμα. Επομένως όταν η ομάδα του ήταν στην επίθεση έβγαινε και αυτός μπροστά, διατηρώντας ταυτόχρονα την ιδιότητα του τερματοφύλακα.
Γκελάκια/αγγελάκια/ποδαράκια: Με αυτή τη λέξη εννοούσαμε τα χτυπήματα που μπορούσε να κάνει κάποιος με την μπάλα χωρίς να πέσει εκείνη στο έδαφος. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάναμε διαγωνισμό για το ποιος έκανε τα περισσότερα.
Καραβολίδα: Το πάρα πολύ δυνατό σουτ. Υπήρχε μάλιστα ο άγραφος κανόνας σύμφωνα με τον οποίο απαγορεύονταν οι «καραβολίδες» από κοντά, κυρίως μετά από απαίτηση του άτυχου που τον έβαζαν πάντα τέρμα. Παραβίαση του συγκεκριμένου κανόνα ήταν λόγος για καβγά.
Ξερόμυτο: Το πολύ δυνατό σουτ που γινόταν με την μύτη του παπουτσιού.
Μπεκάτσα/τσαρούχι/στα περιστέρια: Το πολύ άστοχο σουτ που δεν έβρισκε στόχο και θεωρητικά πήγαινε στα πουλιά.

 

Οι κανόνες
Το γεγονός ότι παίζαμε ποδόσφαιρο, δεν σημαίνει πως οι κανόνες ήταν δεδομένοι. Προφανώς δεν υπήρχε offside, ενώ ένα ξακαθάρισμα που κάναμε από την αρχή του ματς ήταν το αν θα παίζαμε με «τους παλιούς ή με τους καινούργιους κανόνες». Το γεγονός ότι στην προηγούμενη πρόταση χρησιμοποιούσαμε πληθυντικό δεν είχε απολύτως κανένα νόημα, αφού στην ουσία ο μοναδικός κανόνας που άλλαζε ήταν το «έμμεσο».

Σύμφωνα με τους παλιούς κανόνες, μπορούσαμε να γυρίσουμε την μπάλα στον τερματοφύλακα και εκείνος να την πιάσει με τα χέρια, χωρίς να καταλογιστεί έμμεσο. Ενώ, με βάση τους καινούργιους, δεν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο.

Δεν μετράνε οι σπόντες: Ο συγκεκριμένος κανόνας έβρισκε εφαρμογή σε γήπεδα που περιλάμβαναν τείχους, όπως τα προαύλια σχολείων. Με αυτό τον κανόνα ξεκαθαρίζαμε το κατά πόσο θα μπορούσαμε να ντριμπλάρουμε κάνοντας σπόντες με τον τοίχο.
Στα τρία κόρνερ πέναλτι: Αυτός ο κανόνας αφορούσε τα μονά και συνέβαινε αυτό ακριβώς που περιγράφει. Όταν μια ομάδα έβγαζε την μπάλα τρεις φορές άουτ, οι αντίπαλοι χτυπούσαν πέναλτι.
«Αυτό δεν το είχαμε πει από την αρχή»: Η ατάκα αυτή λειτουργούσε ως κανόνας πάνω από τους κανόνες. Αν για παράδειγμα δεν είχαμε ξεκαθαρίσει από την αρχή αν θα παίζαμε π.χ. με σπόντα ή χωρίς, μόλις κάποιος έλεγε αυτή την ατάκα έθετε θέμα για τους κανόνες του παιχνιδιού από εκείνη τη στιγμή και μετά. Συνήθως ήταν λόγος για να ξεσπάσει σύρραξη στο γήπεδο. 

Η «φάση»
Η συγκεκριμένη λέξη αποτελεί την πιο «δημιουργική ασάφεια» του ποδοσφαίρου των παιδικών μας χρόνων. 

Όταν το παιχνίδι έφτανε χρονικά προς την λήξη του, η ομάδα που καιγόταν να ισοφαρίσει ή να πλησιάσει στο σκορ άρχιζε να φωνάζει «φάση».
Λέγοντας «φάση» στην ουσία εννοούσε πως έπρεπε να γίνει ακόμα μια φάση πριν να ολοκληρωθεί το παιχνίδι. Ποτέ, όμως, δεν είχε διευκρινιστεί με σαφήνεια αν η φάση τελείωνε όταν η μπάλα έβγαινε άουτ, πλάγιο, γινόταν φάουλ ή έμπαινε γκολ.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλές φορές η «φάση» να πλησιάζει σε διάρκεια ολόκληρο το μέχρι τότε παιχνίδι. Κατά τη διάρκεια της «φάσης» έχουν μπει τα πιο επικά γκολ, έχουν γίνει οι πιο εντυπωσιακοί πανηγυρισμοί και έχει πέσει το περισσότερο ξύλο στην ιστορία του ποδοσφαίρου της «αλάνας». 

Τα παιχνίδια
Πέρα από το κλασικό «διπλό» υπήρχε μια σειρά ποδοσφαιρικών παιχνιδιών που παίζαμε είτε για «ζέσταμα» είτε γιατί δεν μαζευόμασταν ο απαραίτητος αριθμός ατόμων για «διπλό’.
Πασούλες και σουτ: Μέχρι να μαζευτούμε για να αποφασίσουμε τι θα παίξουμε, όσοι είχαν πάει νωρίτερα στο «γήπεδο» έκαναν πάσες και σούταραν στον τερματοφύλακα. Τόσο απλό!
Μονό ή μονάκι: Στο μονό συνήθως συμμετείχαν 3 ή 5 άτομα.
Ένας εναντίον ενός ή δύο εναντίον δύο και ένας τερματοφύλακας. Το παιχνίδι ξεκινούσε με τον τερματοφύλακα να έχει γυρισμένη την πλάτη προς τους παίκτες και να τους πετάει την μπάλα στα τυφλά για λόγους αξιοκρατίας. Στο μονό έβρισκε εφαρμογή ο κανόνας «στα τρία κόρνερ πέναλτι».
Ένας άλλος κανόνας που ίσχυε στο μονό ήταν πως για να μετρήσει ένα γκολ θα έπρεπε η μια ομάδα να έχει περάσει τουλάχιστον έναν από τους αντιπάλους. Ο μοναδικός τρόπος για να μετρήσει το γκολ χωρίς να περάσεις τον αντίπαλό σου ήταν να βάλεις γκολ απευθείας από την επαναφορά του τερματοφύλακα, χωρίς εκείνη να έχει προλάβει να ακουμπήσει στο έδαφος.
Πρωταθληματάκια: Όταν υπήρχαν πολλά άτομα, αλλά βαριόμασταν να παίξουμε διπλό, χωριζόμασταν σε ομάδες των δύο ατόμων και παίζαμε knock-out μονάκια, μέχρι να αναδειχθεί ο πρωταθλητής.
Γερμανικό/άγια: Για το παιχνίδι αυτό χρειαζόταν ένας τερματοφύλακας και δύο έως τέσσερις παίκτες (παραπάνω δεν ήταν βολικό). Σε αυτό το παιχνίδι έπρεπε να σκοράρεις μετά από πάσα χωρίς η μπάλα να πέσει στο έδαφος. 

Ανάλογα με τον τρόπο που θα έβαζες το γκολ έπαιρνες και πόντους. Για απλό σουτ έπαιρνες έναν πόντο, για κεφαλιά δύο, για ψαλιδάκι -λέμε τώρα- πέντε.

Αφιερωμένο σε όσους συνεχίζουν να παίζουν σε αλάνες. 

dinfo.gr 

ideopigi

Η Αγραμματοσύνη της Ψυχής...

... δεν θεραπεύεται από κανένα πτυχίο

Όλοι μας, λίγο ή πολύ, καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά στην σημερινή κοινωνία. Υπάρχει ένα νέο είδος λαγνείας που αφορά τους πάντες. 

Η λαγνεία για απόκτηση “γνώσης”.
Για ποια γνώση όμως μιλάμε;

Για μία “γρήγορη γνώση” η οποία προσφέρει απόκτηση των λεγόμενων δεξιοτήτων, έτσι ώστε να γίνουμε πιο παραγωγικοί, πιο περιζήτητοι και να πουλάμε με τη σειρά μας την τεχνογνωσία μας έναντι αδρών αμοιβών.

Αυτή η γνώση είναι τόσο ατελής και καταστροφική όσο το να ξέρεις να οδηγείς μεν αλλά να γκαζώνεις προς τον τοίχο δε. Ναι, ξέρεις οδήγηση, αλλά ποιος είναι ο προορισμός;

Η επιλογή του προορισμού είναι αυτή που απαιτεί την πραγματική γνώση για έναν άνθρωπο. Διαφορετικά, απλώς επιταχυνόμαστε προς τον όλεθρο.

Συσσώρευση πτυχίων, τίτλων και πιστοποιήσεων με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής που όμως εν τω μεταξύ φεύγει μακριά…
Το όνειρο αρχίζει και γίνεται εφιάλτης και εμείς δυστυχώς το συνηθίζουμε.
Και κάπως έτσι αρχίζει να φαντάζει ουτοπική η ευτυχία. 

Τι να τις κάνεις τις γνώσεις αν χάθηκε το όνειρο;
    Διάβασα κάπου ότι “υπάρχει μία κάποια αγραμματοσύνη της ψυχής την οποία κανένα πτυχίο δεν μπορεί να θεραπεύσει” και αυτή η αγραμματοσύνη αφορά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου που είναι η συμπόνοια, η ενσυναίσθηση, η κατανόηση, η καλή σχέση με τη Φύση, η ταπεινότητα και γενικότερα η Αγάπη.
    Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που κάνουν έναν άνθρωπο εξελιγμένο και ευφυή και όχι τα πτυχία. Εξάλλου οι τεχνικές γνώσεις πολλαπλασιάζονται αναλογικά με την κοινωνία που δίνει έμφαση ξεκάθαρα στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα των πολιτών της.
    Προσπαθώντας να τιθασεύσουμε τους αριθμούς, γίναμε οι ίδιοι στατιστικά νούμερα στον αλγόριθμο του διεθνούς εμπορίου.
.............
η συνέχεια εδώ

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το υποχρεωτικό μάθημα...

Πρέπει επειγόντως να γίνει υποχρεωτικό στα σχολεία, ένα μάθημα όπου θα διδάσκεται, πώς να αγαπάς τον Εαυτό σου (όχι τον εαυτούλη σου), τον σεβασμό στον Συνάνθρωπο, τα Ζώα, τη Φύση και ίσως, κάποια μέρα, δούμε άσπρη μέρα σ' αυτόν τον κόσμο, που έχει γεμίσει απαίδευτους.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Η αξημέρωτη νύχτα του 1453»... και δυο ποιήματα για την Άλωση

Τρίτη 29 Μαΐου 1453: Η Πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου αλώθηκε.
Ύστερα από 58 μερόνυχτα πολιορκίας γίνεται η τρίτη και μεγαλύτερη επίθεση.

Κωνσταντίνος Καβάφης - Θεόφιλος Παλαιολόγος

Ὁ τελευταῖος χρόνος εἶν᾿ αὐτός. Ὁ τελευταῖος τῶν Γραικῶν
αὐτοκρατόρων εἶν᾿ αὐτός. Κι᾿ ἀλλοίμονον
τί θλιβερὰ ποὺ ὁμιλοῦν πλησίον του.
Ἐν τῇ ἀπογνώσει του, ἐν τῇ ὀδύνῃ
ὁ Κὺρ Θεόφιλος Παλαιολόγος*
λέγει «Θέλω θανεῖν μᾶλλον ἢ ζῆν».
...............
η συνέχεια εδώ: tetradia

Ὀδυσσέας Ἐλύτης - Θάνατος καὶ Ἀνάστασις τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου
................
III
Τώρα καθὼς τοῦ ἥλιου ἡ φτερωτὴ ὁλοένα γυρνοῦσε καὶ πιὸ γρήγο-
ρα οἱ αὐλὲς βουτοῦσαν μέσα στὸ χειμώνα κι ἔβγαιναν πάλι κατά-
κόκκινες ἀπ᾿ τὰ γεράνια
Κι οἱ μικροὶ δροσεροὶ τροῦλοι ὅμοια μέδουσες γαλάζιες ἔφταναν κά-
θε φορὰ καὶ πιὸ ψηλὰ στ᾿ ἀσήμια ποὺ τὰ ψιλοδούλευε ὁ ἀγέρας
γι᾿ ἄλλων καιρών πιὸ μακρινῶν τὸ εἰκόνισμα
Κόρες παρθένες φέγγοντας ἡ ἀγκαλιὰ τοὺς ἕνα θερινὸ ξημέρωμα
φρέσκα βαγιόφυλλα καὶ τῆς μυρσίνης τῆς ξεριζωμένης τῶν βυθῶν
σταλάζοντας ἰώδιο τὰ κλωνάρια
Τοῦ ῾φερναν Ἐνῶ κάτω ἀπ᾿ τὰ πόδια του ἄκουγε στὴ μεγάλη κά-
ταβόθρα νὰ καταποντίζονται πλῶρες μαύρων καραβιών τ᾿ ἀρχαῖα
καὶ καπνισμένα ξύλα ὄθε μὲ στυλωμένο μάτι ὀρθὲς ἀκόμη Θεό-
μήτορες ἐπιτιμούσανε
Ἀναποδογυρισμένα στὶς χωματερὲς ἀλόγατα σωρὸς τὰ χτίσματα
μικρὰ μεγάλα θρουβαλιασμὸς καὶ σκόνης ἄναμμα μὲς στὸν ἀέρα
Πάντοτε μὲ μιὰ λέξη μὲς στὰ δόντια του ἄσπαστη κειτάμενος
Αὐτὸς

ὁ τελευταῖος Ἕλληνας!

ολόκληρο το ποίημα εδώ: tetradia

Κακόβουλα άτομα: Πώς να προετοιμάσετε τα παιδιά σας (από 3 ετών)

Υπάρχουν δυστυχώς κάποιες φορές στις οποίες υπάρχει περίπτωση να υπάρχει συνάντηση ενός παιδιού με έναν κακόβουλο ενήλικα.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να προετοιμάσουν το παιδί τους έτσι, ώστε εκείνο να μπορέσει να κατανοήσει και να αντιδράσει τον πιθανό κίνδυνο στον οποίο αυτό βρίσκεται;

Η υπεράσπιση των συμφερόντων του απέναντι σε πράξεις άλλων ανθρώπων - παιδιών ή ενηλίκων είναι μία δεξιότητα που μπορεί ένα παιδί να μάθει με την βοήθεια των γονέων του.
Όσο περισσότερο οικειοποιείται ένα παιδί αυτή την δεξιότητα σε μικρή ηλικία (π.χ. από 3 ετών) τόσο μεγαλύτερες είναι και οι πιθανότητες να έχει αυτοπεποίθηση στο να αντιδράσει αργότερα σε κάποια άλλη ανεπιθύμητη κατάσταση.

Συμβουλές που μπορείτε να εφαρμόσετε σε παιδιά από 3 ετών:

Σωματική επαφή:
Η αγκαλιά είναι μία από τις πιο σημαντικές μορφές σωματικής επαφής που έχει ένα παιδί με άλλα άτομα ή παιδιά.
Είναι σημαντικό το παιδί να αισθάνεται την ελευθερία του να δεχτεί ή να μη δεχτεί την αγκαλιά κάποιου, είτε αυτός είναι μέλος της οικογένειας είτε άγνωστος είτε είναι ένα παιδί.
Ένα παιδί που οι γονείς θα του μάθουν να αγκαλιάζει όλους (ενήλικες ή παιδιά) έτσι ώστε να είναι ευγενικό, δεν θα μάθει να ακούει το ένστικτό του για το πότε θέλει να το αγκαλιάζουν και πότε όχι.
Έτσι εάν κάποιος αργότερα του ζητήσει να το αγκαλιάσει, ακόμα και αν το ένστικτό του του λέει όχι, ίσως πει ναι έτσι ώστε να είναι ευγενικό. Για αυτό το λόγο είναι σημαντικό να μην πιέζονται τα παιδιά να αγκαλιάζουν κάποιον, εάν εκείνα δεν το θέλουν ή είναι διστακτικά.

Υπακοή, υποχωρητικότητα, συμμόρφωση με κανόνες:
Ένα παιδί που θα μάθει να υπακούει τυφλά κανόνες που του δίνονται, δεν αντιστέκεται ποτέ, δεν λέει ποτέ όχι ή δεν αισθάνεται την ελευθερία να πει όχι – θα δυσκολευτεί περισσότερο αργότερα στο να αντιδράσει όταν χρειαστεί να παρακούσει κανόνες που πιθανώς θα του δοθούν από κακόβουλα άτομα ή παιδιά.

Υπάρχει ανάγκη λοιπόν το «όχι» ενός παιδιού να είναι αποδεκτό από τους γονείς και οι εντολές που δίνονται σε αυτό να περιέχουν κάποια εναλλακτική πρόταση την οποία αυτό μπορεί να επιλέξει.

Έτσι ένα παιδί θα γνωρίζει ότι μπορεί να πει «όχι».

Φόβος 

Ένα παιδί του οποίου ο φόβος μειώνεται από το περιβάλλον του με σχόλια όπως «μη φοβάσαι, γιατί φοβάσαι, δεν υπάρχει λόγος, δεν είναι τίποτα» μαθαίνει να καταπιέζει τον φόβο του.

Έτσι όταν βρεθεί σε μία κατάσταση που θα του προκαλέσει φόβο, αντί να τον αντιμετωπίσει, θα τον καταπιέσει και δεν θα αντιδράσει καθόλου.

Υπάρχει ανάγκη λοιπόν όταν ένα παιδί φοβάται, να το βοηθάμε να αντιμετωπίζει αυτό το φόβο ακόμα και με συμβολικό παιχνίδι. Αν πει: 

«Φοβάμαι ένα δράκο είναι εκεί πίσω από το μαξιλάρι!!!»

«Που εκεί; ναι! τον είδα! λοιπόν κάτσε να βγάλουμε τα μαγικά μας ραβδιά και να τον διώξουμε!! άκατα μάκατα σούκουτου μπέ άμπε φάμπε βγέ -και θα τον διατάξουμε και να φύγει- πες το μαζί μου! άμπε ...φάμπε.... Δράκε φύγε ! Δεν θέλω να μείνεις εδώ!»

Επίσης είναι σημαντικό όταν φοβάται κάποια δραστηριότητα να μην υπάρχει πίεση να συμμετάσχει ή εάν φοβάται κάποιον άνθρωπο να μην υπάρχει πίεση να τον συμπαθήσει (φυσικά είναι καλό να υπάρχει κάποια συζήτηση για το θέμα έτσι ώστε να διερευνηθεί για το αν ο φόβος είναι μεγάλος ή μικρός και για το αν ξεπερνιέται με κάποια αλλαγή πρακτική - λιγότερα παιδιά, λιγότερος θόρυβος, λίγο πιο μακριά κτλ).

Δεν μου αρέσει:
Ένα παιδί που δεν ερωτάται από τους γονείς του τι του αρέσει και δεν έχει την δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε δύο π.χ. πράγματα (πχ «θέλεις να φας μπρόκολο ή καρότο;» «θέλεις να φορέσεις κόκκινο ή μπλε μπλουζάκι») δεν θα συνηθίσει να ρωτάει και τον εαυτό του αν κάτι του αρέσει.

Εάν ένα παιδί γνωρίζει τί του αρέσει και τί όχι, τότε θα μπορέσει να προχωρήσει σε ένα ναι ή ένα όχι αργότερα.

Υπάρχει λοιπόν η ανάγκη οι γονείς να λαμβάνουν υπόψη τους με ερωτήσεις και επιλογές, τις προτιμήσεις του παιδιού τους και να τις υποστηρίζουν. 
Εργαλεία που τα παιδιά μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να βοηθήσουν τον εαυτό τους

Φωνή:
Η φωνή είναι ένα εργαλείο που μπορεί να φοβίσει/τρομάξει ένα παιδί ή έναν ενήλικα και πιθανώς να τον κάνει να ξανασκεφτεί αυτό που επιχειρεί να κάνει. Μία πάρα πολύ συχνή κατάσταση που πολλά παιδιά κάποια στιγμή αντιμετωπίζουν (είτε στον παιδικό σταθμό είτε στην παιδική χαρά):
Ένα παιδί 3 ετών δέχεται επίθεση από κάποιο άλλο που θέλει να του πάρει το παιχνίδι και παρ όλες τις λεκτικές παροτρύνσεις («όχι, σταμάτα δεν μου αρέσει») το παιδί αυτό δεν σταματάει το τράβηγμα ή το σπρώξιμο ή το χτύπημα.

Ο γονέας μπορεί να δείξει στο παιδί του πως εκείνο μπορεί να σταματήσει κάποιον με την φωνή του, με ένα παιχνίδι σαν και αυτό:

Μπορείτε να πείτε: «η φωνή μας είναι πολύ δυνατή» «Πάμε (κάπου που να μην ενοχλούν οι δυνατές φωνές) να δούμε πόσο δυνατή είναι;»
«Να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη; Ή θέλεις εσύ να φωνάξεις πρώτα;»
«Διάλεξε τι λέξη θα πούμε ή δείξε την με το δάχτυλό σου (πχ ασανσέρ)»
Πείτε και την λέξη «σταμάτα», «όχι, δεν μου αρέσει»
Κάντε διαγωνισμό ποιος θα την πει πιο γλυκά και μετά πιο θυμωμένα, πιο δυνατά και πιο σιγά, όπως και ποιος θα τρομάξει ποιόν.
Μην διστάσετε να υπερβάλλετε στις εκφράσεις σας. Ο στόχος είναι το παιδί σας να νιώσει την δύναμη της φωνής του.

Δύναμη:
Μιλήστε στο παιδί σας για τους μύες του σώματος και πως αυτοί λειτουργούν και μας δίνουν την δύναμή μας.
Όταν θέλουν να σταματήσουν κάποιον και παρ όλες τις παροτρύνσεις και φωνές εκείνος δεν σταματάει – τότε μπορούν να χρησιμοποιήσουν την δύναμή τους για να να τον απομακρύνουν.
Δείξτε στο παιδί σας πως μπορεί να τεντώσει το χέρι του με δύναμη προς τα εμπρός για να απομακρύνει ένα άλλο παιδί.
Κάντε ότι είσαστε εσείς το παιδί και πείτε του να προσπαθήσει να σας σπρώξει - έτσι ώστε να δει πόση δύναμη έχει.

Ενημέρωση:
Ένα παιδί που δεν γνωρίζει ότι ένας άνθρωπος μπορεί να είναι κακόβουλος, μπορεί να μην σκεφτεί να αρνηθεί σε κάποια παρότρυνση - ειδικά αν αυτή αρχικά φαίνεται αθώα.

Ενημερώστε το για το ότι:
Υπάρχουν άνθρωποι (λίγοι ευτυχώς) που μπορεί να είναι κακόβουλοι.
Εάν του ζητήσει κάποιος κάτι που εκείνο δεν θέλει να κάνει ή του φαίνεται λάθος, ότι έχει το δικαίωμα να αρνηθεί.

Για τον λόγο του ότι αυτοί δεν είναι πάντα άνθρωποι που είναι άγνωστοι, μην αναφέρετε την λέξη «ξένος», «άγνωστος» - παραπέμπει στο ότι δεν κινδυνεύει ποτέ από κάποιον τον οποίον γνωρίζει ή μπορεί να έχει δει μια δυο φορές στη γειτονιά. 

Είναι αποδεδειγμένο στατιστικά ότι παιδιά τα οποία δεν είναι ενημερωμένα για τον ενδεχόμενο κίνδυνο από άλλους ενήλικες, είναι τα συχνότερα θύματα κακόβουλων ατόμων.

Μ. Στυλιανάκη

πρόεδρος/διευθύνων σύμβουλος
Ελληνική Εταιρεία Ενημέρωσης Γονέων
Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία 
www.parents.gr

Πηγές: The Child Protection Handbook

Διαβάστε επίσης και το άρθρο «Κακόβουλα άτομα - προστατέψτε τα παιδιά σας (απο 6 ετών)»

Οι Γονείς μπορούν να διδάξουν τις Αξίες στα Παιδιά τους, μόνο αν οι ίδιοι τις εφαρμόζουν.

«Ελπίζω αυτό να σε μάθει να μην χτυπάς τον μικρό σου αδερφό!»

Οι γονείς, όπως και πολλοί άλλοι ενήλικες με τους οποίους έρχονται σε επαφή τα παιδιά, καθώς μεγαλώνουν, γίνονται πρότυπα για τα παιδιά.

Οι γονείς λειτουργούν συνεχώς ως πρότυπα, δείχνοντας με τις πράξεις τους, περισσότερο από ότι με τα λόγια τους, τι εκτιμούν ή τι πιστεύουν.

Σύμφωνα με τον Thomas Gordon, oι γονείς μπορούν να διδάξουν αξίες στα παιδιά τους, εφαρμόζοντάς τες στη ζωή τους.

Αν οι γονείς θέλουν να εκτιμούν τα παιδιά τους την εντιμότητα, πρέπει να επιδεικνύουν την δική τους εντιμότητα.

Αν θέλουν να γίνουν τα παιδιά τους γενναιόδωρα, πρέπει οι ίδιοι να συμπεριφέρονται γενναιόδωρα. Αυτός είναι ο καλύτερος και ίσως ο μόνος τρόπος για τους γονείς να «διδάξουν» αξίες στα παιδιά τους.

Το «Κάνε ό,τι σου λέω, όχι ότι κάνω» δεν είναι αποτελεσματικός τρόπος ούτε έχει μεγάλη πιθανότητα αλλαγής ή επηρεασμού ενός παιδιού. Το «Κάνε ό,τι κάνω», όμως, έχει μεγάλη πιθανότητα αλλαγής ή επίδρασης σε ένα παιδί.

Οι γονείς που θέλουν να γίνουν τα παιδιά τους ειλικρινή άτομα δεν επιτυγχάνουν τον σκοπό τους, αν για παράδειγμα, σε μια πρόσκληση που δέχονται τηλεφωνικά, προσποιούνται μπροστά στα παιδιά λέγοντας: «Ω, θα θέλαμε πολύ να έρθουμε, όμως, περιμένουμε επισκέπτες από το εξωτερικό».

Ή αν ο πατέρας καμαρώνει στο τραπέζι για την ικανότητά του να φουσκώνει τις αφορολόγητες δαπάνες του.

Ή αν η μητέρα προειδοποιεί την κόρη της: «Ας μην πούμε τίποτα στον μπαμπά για το πόσα πλήρωσα για το καινούργιο dvd player».

Ή αν και οι δυο γονείς δεν λένε στα παιδιά τους όλη την αλήθεια για την ζωή, το σεξ, τη θρησκεία.

Οι γονείς που θέλουν να εκτιμούν τα παιδιά τους την έλλειψη βίας στις ανθρώπινες σχέσεις θα φαίνονται υποκριτές εάν χρησιμοποιούν σωματική βία για να «επιβάλλουν πειθαρχία».

Θυμάμαι ένα δηκτικό σκίτσο που παρουσίαζε έναν πατέρα, ο οποίος είχε βάλει τον γιο του στα γόνατά του και τον ξυλοκοπούσε στον πισινό φωνάζοντας:
«Ελπίζω αυτό να σε μάθει να μην χτυπάς τον μικρό σου αδερφό!»
Οι γονείς διδάσκουν αξίες στα παιδιά τους, όταν ζουν την ζωή τους σύμφωνα με αυτές. Όχι όταν πιέζουν τα παιδιά να ζουν σύμφωνα με ορισμένους κανόνες.

Πιστεύω ακράδαντα ότι μία απ’τις κύριες αιτίες που διαμαρτύρονται οι έφηβοι σήμερα κι απορρίπτουν πολλές απ’τις αξίες της κοινωνίας είναι ότι αντιλαμβάνονται πως οι ενήλικες με ποικίλους τρόπους δεν εφαρμόζουν αυτά που κηρύττουν.
Ναι, οι γονείς μπορούν να διδάξουν τις αξίες στα παιδιά τους, αν τις εφαρμόζουν.

Όμως, πόσοι γονείς το κάνουν αυτό;

Διδάξτε τις αξίες σας.
Μπορείτε να το κάνετε μόνο με το παράδειγμά σας.
Όχι με λεκτικά επιχειρήματα ή με την άσκηση της γονεϊκής εξουσίας.
Διδάξτε οτιδήποτε εκτιμάτε εσείς ο ίδιος, όντας όμως ένα πρόσωπο που εφαρμόζει τις αξίες του.

Αυτό που απασχολεί τους γονείς είναι ότι τα παιδιά τους ίσως να μην πειστούν για τις αξίες τους. Αυτό είναι γεγονός, ίσως να μην πειστούν.
Ίσως κάποιες αξίες των γονέων να μην τους αρέσουν.
Ή μπορεί να διακρίνουν σωστά ότι κάποιες αξίες που έχουν φέρνουν αποτελέσματα που δεν αρέσουν στα παιδιά. Όπως στην περίπτωση κάποιων σημερινών νέων που απορρίπτουν τις εξοντωτικού ρυθμού και υψηλού στρες δουλειές των γονέων τους. Αυτό συμβαίνει γιατί τις βλέπουν σαν «αξίες» που προκαλούν καρδιοπάθειες και επαγγελματική εξουθένωση (burnout).

Όταν οι γονείς φοβούνται ότι οι νέοι μπορεί να μην ακολουθήσουν τις αξίες τους, επιστρέφουν στην εκλογίκευση. Υποστηρίζουν ότι δικαιολογούνται.
Ότι μπορούν να κάνουν χρήση της εξουσίας τους για να επιβάλουν τις αξίες στα παιδιά τους.

Η πρόταση: 

«Είναι πολύ μικρά για να κρίνουν μόνα τους», είναι η πιο συχνή δικαιολογία για την επιβολή αξιών στα παιδιά.

Είναι ποτέ δυνατόν να επιβάλει κανείς αξίες σε κάποιο άλλο υγιές άτομο με την χρήση δύναμης και εξουσίας;
Το πιο πιθανό είναι ότι αυτό το άτομο, θ’αντιδράσει ακόμη πιο σθεναρά σε μια τέτοια επιβολή.
Θ’αντιδράσει ακόμα πιο επίμονα υποστηρίζοντας τις πεποιθήσεις και τις αξίες του.

Η δύναμη και η εξουσία μπορούν να ελέγξουν τις πράξεις των άλλων. Σπάνια, όμως, ελέγχουν τις σκέψεις τους, τις ιδέες τους, τις πεποιθήσεις τους.
psychologos-mariakoraka
Το Χαμομηλάκι

«Ἄρτον καὶ θεάματα»: Μια τακτική που κρατάει σχεδόν 2.000 χρόνια

Χρησιμοποιούμε πολλές φορές την φράση «Άρτον και θεάματα», κυρίως κοροϊδευτικά. Η προέλευση της κρατάει σχεδόν 2.000 χρόνια και πάντα είχε την ίδια σημασία: τα τεχνάσματα των κυβερνώντων, ώστε να παραπλανούν τον λαό με εφήμερες απολαύσεις, αποσπώντας τον από τα πραγματικά του προβλήματα.

Στην ρωμαϊκή περίοδο, οι αυτοκράτορες μάζευαν τον λαό στις αρένες προσφέροντάς τους θέαμα, είτε με μονομαχίες είτε με λιοντάρια, ενώ κάποιες φορές από αυτές μοίραζαν σιτάρι ή ψωμί. Στα λατινικά η έκφραση ήταν «panem et circenses» και κατά τον διάσημο Ρωμαίο σατυρικό ποιητή Γιουβενάλη, ο λαός έστω και προσωρινά ξεχνούσε τα καθημερινά του προβλήματα, με αντάλλαγμα λίγο ψωμί ή διάφορες θεαματικές «παραστάσεις».

Η φράση ταξίδεψε στους αιώνες και έφτασε στο σήμερα. Και έφτασε στο σήμερα, κυρίως γιατί οι συγκεκριμένες τακτικές εφαρμόστηκαν από τους κυβερνώντες ανεξαρτήτως πολιτεύματος. Οι πολιτικοί συνεχίζουν να προσφέρουν εφήμερες απολαύσεις με σκοπό να αποσπάσουν την προσοχή από φλέγοντα ζητήματα και να την μεταφέρουν αλλού. Προσφέρουν δηλαδή «Άρτον και θεάματα», στιγμιαία πλην εντυπωσιακά τεχνάσματα, για να συνεχίσουν να κάνουν την δουλειά τους. Ή σε κάποιες περιπτώσεις να ζουν εις βάρος του λαού.

Ιδιαίτερα δημοσιογραφικά, η φράση χρησιμοποιείται σχεδόν σε όλον τον κόσμο. Το θέαμα στην αρένα ή το ψωμί, έχει αντικατασταθεί με το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ και έκτακτα επιδόματα. 

Και αυτό συμβαίνει σε όλον τον κόσμο. Όχι μόνο στην χώρα μας...

πηγήπηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα τρόφιμα που προορίζονται για τα παιδιά συχνά δεν είναι αυτό που φαίνονται...

Δημητριακά με μέλι για πρωινό που έχουν περισσότερες θερμίδες και αλάτι από τα σοκολατένια. 
Γιαούρτια με γεύσεις φρούτων που... περιέχουν λιγότερα λίπη από τα απλά, αλλά περισσότερες θερμίδες. 
Πατατάκια με ηλιέλαιο που έχουν σχεδόν τις μισές θερμίδες από αυτά με ελαιόλαδο. Τα τρόφιμα που προορίζονται για τα παιδιά συχνά δεν είναι αυτό που φαίνονται...

.

.«Θρεπτική αξία ανά 100 γραμμάρια: 392 θερμίδες, 0,7 γραμμάρια αλάτι» γράφει η συσκευασία μιας μάρκας δημητριακών με μέλι.  
«Ανά 100 γραμμάρια, 386 θερμίδες, 0,2 γραμμάρια αλάτι» αναγράφεται στα σοκολατένια δημητριακά της ίδιας εταιρείας. «383 θερμίδες και 1,15 γραμμάρια αλάτι» γράφουν τα σοκολατένια δημητριακά μιας άλλης εταιρείας.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι τιμές αυτές είναι πάρα πολύ υψηλές, δεδομένου ότι ένα παιδί σχολικής ηλικίας χρειάζεται την ημέρα 1.300 έως 1.500 θερμίδες (ανάλογα με το πόσο δραστήριο είναι) και 3 έως 5 γραμμάρια αλάτι. 

H σύγκριση, ωστόσο, των προϊόντων αυτών δημιουργεί την εύλογη απορία πώς είναι δυνατόν ένα τρόφιμο που περιέχει μέλι να είναι πιο παχυντικό και αλμυρό από ένα άλλο με σοκολάτα - και πώς μπορεί δύο παρόμοια προϊόντα να έχουν τόση διαφορά στο αλάτι που περιέχουν.
«Είναι γεγονός ότι αν διαβάσει κανείς πολύ προσεκτικά τις ετικέτες παρόμοιων προϊόντων για παιδιά, θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές στη σύνθεση και τη διατροφική αξία τους» απαντά ο κ. Αντώνης Καφάτος, καθηγητής Προληπτικής Ιατρικής και Διατροφής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. «Αυτό οφείλεται στο ότι για να είναι νόστιμο και ελκυστικό για το παιδί ένα τρόφιμο, πρέπει να περιέχει λίπος, ζάχαρη και αλάτι. Αν αφαιρέσεις αυτά τα συστατικά, απλούστατα δεν θα το θέλει, διότι από μικρό μαθαίνει σε αυτές τις γεύσεις και μετά δεν μπορεί να φάει κάτι απλό και υγιεινό όπως το παραδοσιακό, λίγο ξινό, λευκό γιαούρτι με φρεσκοκομμένα φρούτα».

 
«Δεν τα πιάνει το μάτι σου»
Μοιραία λοιπόν βρίσκει κανείς άφθονα λίπη, αλάτι και ζάχαρη, σε διάφορες αναλογίες, σε τρόφιμα που «δεν τα πιάνει το μάτι του». Παραδείγματος χάρη, το λευκό γιαούρτι για παιδιά μιας εταιρείας περιέχει 83 θερμίδες και 3,3 γραμμάρια λίπος, αλλά το αντίστοιχο μίας άλλης 108 θερμίδες και 4,6 γραμμάρια λίπος και μιας τρίτης 97 θερμίδες και 4,6 γραμμάρια λίπος. 

Αντίστοιχα, τα παιδικά γιαούρτια με γεύσεις φρούτων έχουν κατά μέσον όρο δέκα θερμίδες παραπάνω, αλλά λιγότερα λίπη (3 έως 4 γραμμάρια στις περισσότερες μάρκες) - ίσως διότι δεν τα έχουν και τόσο πολλή ανάγκη, αφού το φρούτο προσδίδει γεύση από μόνο του. Στα γιαούρτια αναγράφεται και ζάχαρη στα συστατικά τους - το ίδιο και σε προϊόντα όπως πολλές σάλτσες κέτσαπ, τροφές για μωρά και φρουτοχυμοί, για να είναι ελκυστικά στους λιλιπούτιους καταναλωτές τους. 

Εκεί, όμως, που γίνεται αληθινή «σφαγή», είναι στα σνακ όπως τα πατατάκια και τα γαριδάκια. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Κρήτης, με επικεφαλής τον κ. Καφάτο, ολοκλήρωσαν προσφάτως τη χημική ανάλυση σε 14 από αυτά, τα οποία προμηθεύθηκαν από σούπερ μάρκετ του Ηρακλείου, διαπιστώνοντας ότι πατατάκια και γαριδάκια παρουσιάζουν τεράστιες διακυμάνσεις στην περιεκτικότητά τους σε λίπη, αλάτι και θερμίδες. Στην πραγματικότητα, το αλάτι κυμαίνεται από 0,80 έως 3,86 γραμμάρια ανά 100 γραμμάρια τροφίμου, τα λίπη από 9 έως 42 γραμμάρια και οι θερμίδες από 82 έως 380!
Αυξάνουν τον κίνδυνο καρδιοπάθειας
«Αυτού του είδους τα σνακ περιέχουν μεγάλη ποσότητα λίπους και πολύ αλάτι, και μόνο υγιεινά και κατάλληλα για τα παιδιά δεν μπορούν να χαρακτηριστούν, όπως δυστυχώς ισχύει και για πολλά άλλα τρόφιμα που διατίθενται ως παιδικά στο εμπόριο» τονίζει ο κ. Καφάτος. «Και δεν είναι μόνο ότι παχαίνουν, αλλά συνήθως περιέχουν κακής ποιότητας λίπη, που αυξάνουν τον κίνδυνο καρδιοπάθειας και άλλων δεινών». 

Σε ανάλογο συμπέρασμα κατέληξε προ μηνός αντίστοιχη μελέτη που διεξήχθη στη Βρετανία από το Ίδρυμα Προδιαγραφών Εμπορίου (TSI) της χώρας. Σε αυτή τη μελέτη αναλύθηκαν 279 είδη παιδικών τροφίμων και το συμπέρασμα ήταν ότι τα λίπη και το αλάτι που αυτά περιέχουν «τροφοδοτούν την ωρολογιακή βόμβα της παχυσαρκίας».
Οι υπεύθυνοι αυτής της έρευνας ανακοίνωσαν ότι εάν ένα παιδί τρώει τα προϊόντα με την υψηλότερη περιεκτικότητα σε λίπη, είναι δυνατόν να καταναλώνει 130 γραμμάρια λίπους την ημέρα (!), όταν θα έπρεπε να καταναλώνεται περίπου η μισή ποσότητα. Αντίστοιχα, αν το παιδί τρώει τα τρόφιμα με το περισσότερο αλάτι, θα φτάσει να καταναλώνει 13,5 γραμμάρια αλάτι την ημέρα - ποσότητα σχεδόν τριπλάσια από τη συνιστώμενη.

Το διαβάσαμε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

εμείς το βρήκαμε εδώ: ksipnistere