Θέλω, σήμερα, να σου ζητήσω συγγνώμη για τον κόσμο που σου παραδίδω.
Έναν κόσμο που δεν νοιάζεται. Έναν κόσμο όπου η αδικία είναι ο κανόνας. Ένας κανόνας ντυμένος με κουστούμι και γραβάτα, γιατί η αδικία στις μέρες μας, γίνεται κομψά και καθαρά και όμορφα. Με την επίφαση της δικαιοσύνης.
Αγαπημένο μου παιδί,
Σου γράφω αυτό το γράμμα γιατί απόψε έχει φεγγάρι και γιατί… αύριο
μπαίνει το καλοκαίρι και είναι, έτσι λένε τουλάχιστον, η μέρα σου.
Λες
και δεν είναι κάθε μέρα δική σου μέρα.
Λες και δεν θα έπρεπε να γυρίζει
η Γη μόνο για σένα.
Λες και δεν δημιουργήθηκε το καλοκαίρι, το παγωτό,
το παιχνίδι μόνο για σένα.
Λες και έχει νόημα η αγάπη, η αγκαλιά, το
όνειρο, χωρίς εσένα μέσα να τα κυριεύεις, να τα μαζεύεις, να τα ρουφάς
σαν να μην υπάρχει αύριο. Ένα αύριο που και εκείνο για σένα
δημιουργήθηκε και μόνο χάρη σε εσένα υπάρχει.
Γιατί αύριο χωρίς παιδί
δεν υπάρχει.
Θέλω να σου μιλήσω.
Θέλω να σου πω όλα μου τα
μυστικά. Εκείνα που ποτέ δεν σου είπα. Είμαι ευάλωτος στην αγάπη σου.
Την χρειάζομαι για να συνεχίσω να υπάρχω. Χωρίς εσένα κανένα νόημα δεν
έχει η ζωή μου.
Θέλω να με αγαπάς χωρίς όρους, όπως σε αγαπώ εγώ. Ο
μόνος όρος που θέλω να βάζεις στην αγάπη σου για μένα είναι να είμαι
σωστός και αληθινός. Να μπορώ να τσαλακώνομαι μπροστά σου και να ζητώ
συγνώμη. Θέλω να με αγαπάς μόνο αν την αξίζω την αγάπη σου. Και σήμερα
θα σου το πω καθαρά κοιτάζοντας σε στα μάτια. Όχι, δεν την αξίζω την
αγάπη σου.
Σήμερα, θα σου ζητήσω συγγνώμη για όλα όσα έκανα.
Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για όλες εκείνες τις φορές που έσκυψα
το κεφάλι και δέχτηκα την αδικία που γινόταν μπροστά στα μάτια μου, γιατί
με βόλευε.
Για όλες εκείνες τις φορές που ενώ άκουγα τα ψέματα σώπαινα
γιατί η αλήθεια αν ειπωθεί ρέει και παρασέρνει ό,τι σαθρό δημιουργήσαμε
και την φοβάμαι την ανατροπή, γιατί ναι, είμαι δειλός.
Για εκείνες τις
φορές, και ήταν πολλές, που καταπάτησα το δικαίωμα του συνανθρώπου μου,
δήθεν γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώτικα.
Για κάθε φορά που ενώ ήξερα,
έκανα πως δεν ήξερα και αντί να δράσω, αδρανούσα. Θέλω να σου ζητήσω
συγγνώμη για όλες τις φορές που έσκυβα το κεφάλι μπροστά στην εξουσία και
έλεγα, «Ναι» ενώ δεν το πίστευα. Αλήθεια, πόσο βολικό είναι το ναι!
Πόσο
καλά σε κάνει να νιώθεις!
Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη και για όσα δεν έκανα.
Για όλες εκείνες τις μέρες και τις νύχτες που έλεγα: «Αυτό δεν με
αφορά. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Άλλοι αποφασίζουν για μένα. Άλλοι
έχουν τη δύναμη. Εγώ είμαι μόνο ένας. Πρέπει να σταματήσω να πολεμώ με
ανεμόμυλους!»
Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για κάθε φορά που τα παράταγα
και δεν δοκίμαζα ν΄αλλάξω τον κόσμο. Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη όχι μόνο
γιατί δεν τα κατάφερα να τον αλλάξω τον κόσμο αλλά γιατί και με τη
δράση και με την αδράνειά μου, τον έκανα χειρότερο.
Θέλω, σήμερα, να σου ζητήσω συγγνώμη για τον κόσμο που σου παραδίδω.
Έναν κόσμο που δεν νοιάζεται. Έναν κόσμο όπου η αδικία είναι ο κανόνας.
Ένας κανόνας ντυμένος με κουστούμι και γραβάτα, γιατί η αδικία στις
μέρες μας, γίνεται κομψά και καθαρά και όμορφα. Με την επίφαση της
δικαιοσύνης.
Έναν κόσμο όπου η δημοκρατία πληγώνεται καθημερινά με διαγγέλματα, διατάγματα και απειλές.
Με δολοφονίες εν ψυχρώ στη μέση των δρόμων από τα όργανα της τάξης.
Γιατί απλώς είσαι αλλιώτικος. Δεν δεν είσαι ένας από αυτούς. Έναν κόσμο
όπου γυναίκες και παιδιά, κακοποιούνται συστηματικά στο σώμα, στο μυαλό
στη ψυχή.
Έναν κόσμο ο οποίος δεν δίνει περισσότερα σε εκείνους που τα
χρειάζονται αλλά δίνει σε όλους τα ίδια. Γιατί αυτό λέει είναι το
δίκαιο. Έναν κόσμο όπου η παιδεία, η υγεία, η ασφάλεια, η χαρά, το
όνειρο… είναι για του λίγους.
Έναν κόσμο στον οποίο η κοινωνική δικαιοσύνη είναι μόνο λέξη σε έγγραφα και μελέτες.
Έναν
κόσμο που κορδώνεται σε κοινοβούλια και σε κέντρα εξουσίας για το πόσο
σπουδαίος και όμορφος είναι και όμως κρύβει τα στυγερά του εγκλήματα και
τις εγκληματικές του παραλείψεις κάτω από πολυτελή χαλιά.
Έναν κόσμο που δεν σου αξίζει σου παραδίδω. Και άντε μετά και εσύ να
βγάλεις άκρη. Σου μιλούμε για αγάπη και αλληλεγγύη και δικαιώματα. Για
αρχές και αξίες. Για το σωστό και το δίκαιο. Για την ελευθερία και τη
δημοκρατία.
Και μετά; Μετά, σε αμολούμε στη ζούγκλα που εμείς μέρα με τη μέρα οικοδομούμε προσεκτικά. Και μένεις αγαπημένο μου παιδί άναυδο. Πληγωμένο. Ανίκανο να καταλάβεις
το πώς και το γιατί. Και ναι, είτε γυρίζεις και μας φτύνεις κατάμουτρα
είτε γίνεσαι ένας από εμάς και σε παρασέρνει το ρέμα. Γίνε σε παρακαλώ
σολωμός. Κάνε μου αυτή τη χάρη. Κολύμπα ανάποδα στο ρεύμα και άλλαξε τον
κόσμο εσύ. Για το δικό σου το παιδί. Μόνο, που θέλω να θυμάσαι, πως κάθε
παιδί, παιδί μου, είναι δικό σου παιδί.
Υπογραφή
Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ.1
Tα παιδιά μας δεν είναι δικά μας παιδιά.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τον εαυτό της.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους αλλά όχι την ψυχή τους.
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που σεις δεν μπορείτε να επισκεφθείτε, ούτε στα όνειρά σας.
Kahlil Gibran
Υ.Γ. 2
Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί που θα ‘χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
Μ. Θεοδωράκης
