Θυμάστε ποιοι ήτανε οι παιδικοί σας ήρωες στην τηλεόραση;
Ήτανε ο Νιλς Χόλγκερσον, ο Ροζ Πάνθηρας, ο Φρου – Φρου, το Κογιότ με το Μπιπ – Μπιπ, ο Τομ και ο Τζέρι. Τους θυμάστε, έτσι δεν είναι;
Για ανοίξτε ένα πρωινό την τηλεόραση σήμερα να δείτε τι βλέπουνε τα πιτσιρίκια σήμερα: Τρανσφόρμερς, Πόκεμον, Τζι-Αι-Τζο κλπ κλπ, παντού τα παιδικά μάτια βλέπουνε τερατομορφές με κέρατα που ξερνάνε φωτιές και σκοτώνουνε ό,τι κινείται!
Τις τελευταίες εβδομάδες τόσα και τόσα γράφτηκαν για το βιασμό της Βουλγάρας μαθήτριας στο σχολείου της Αμαρύνθου, και για την αγριεμένη συμπεριφορά των σημερινών παιδιών στα σχολεία και στην καθημερινότητά τους.
Για να δούμε όμως τι συμβαίνει και σήμερα τα πιτσιρίκια έχουνε αγριέψει. Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή, να τα ρίξουμε δηλαδή όλα στην τηλεόραση και στα τραύματα που αφήνει στην παιδική ψυχή. Παίζει βέβαια τον ρόλο της. Με το να βλέπουνε κάθε μέρα φόνους και σκοτωμούς, με το να συμμετέχουν σε βιντεοπαιχνίδια γεμάτα αίμα, υποσυνείδητα αντιλαμβάνονται τη βία ως αποδεκτό τρόπο επίλυσης των διαφορών και την εφαρμόζουν στους τριγύρω τους.
Μόνο αυτό όμως φταίει;Εγώ πιστεύω πως η απάντηση βρίσκεται αλλού.
Βρίσκεται στον χρόνο που οι γονείς τους ΔΕΝ διαθέτουν για να τα μεγαλώσουν. Ψάξτε μέσα σε μια σημερινή ελληνική οικογένεια (και σε άλλες χώρες τα ίδια χάλια συμβαίνουν αλλά ας μιλήσουμε για μας) και δείτε πόσο έχουνε αλλάξει οι καθημερινές συνθήκες ζωής από την εποχή που εμείς ήμασταν παιδιά.
Εμένα ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Μεγαλώσαμε δυο αδέρφια σε μια οικογένεια που δούλευε μόνο ο ένας γονιός, ο πατέρας, και ένας μισθός τότε έφτανε για τη διαβίωσή μας.
Δεν κάναμε βέβαια ποτέ μεγάλη και πολυτελή ζωή, όμως ποτέ δεν μας έλειψε τίποτα, ούτε το φαγητό από το τραπέζι, ούτε τα ρούχα μας, ούτε οι βόλτες μας. Άσε που πιστεύω πως τότε τρώγαμε και καλύτερα. Στο σχολείο έπαιρνα για κολατσιό έναν ντάκο, σταρένιο παξιμάδι με τριμμένη ντομάτα, λάδι και ρίγανη, πολύ πιο δυναμωτικό από τα τοστ, τα μπέργκερς και τις άλλες αηδίες που τρώνε σήμερα τα παιδιά…Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας. Σήμερα τα παιδιά δεν ζούνε, δεν μεγαλώνουν με τις μανάδες τους, απλούστατα επειδή οι μανάδες χρειάζεται να εργάζονται για να φέρει βόλτα η οικογένεια τα έξοδα του σπιτιού. Τα παιδιά μεγαλώνουνε στους παιδικούς σταθμούς όπου κάποια ξένη νηπιαγωγός προσπαθεί να αντικαταστήσει το χάδι και την αγκαλιά της μάνας ή τα κρατάνε τα πεθερικά και καταλήγουνε αυτά τα άμοιρα να φωνάζουνε μάνα τη γιαγιά τους! Πρόσφατα σε κάποια εκπομπή της ΝΕΤ αναφέρθηκαν στην κατακόρυφη αύξηση των αυτιστικών παιδιών σε όλη την Ευρώπη και το αποδίδουν στο ότι ένα μωρό σήμερα δεν βλέπει το βλέμμα της μάνας του για να μπορέσει να καταλάβει τη σημασία των ανθρώπινων εκφράσεων του προσώπου και να μάθει να εκφράζει έτσι συναισθήματα. Καταλήγει έτσι αυτιστικό. Δεν μπορεί κοιτάζοντας κάποιον στα μάτια να καταλάβει aν αυτός χαίρεται, λυπάται, πονάει. Μεγαλώνει με μειωμένη αντίληψη κι αργότερα όταν έρθει η ώρα να πάει σχολείο δεν θα τα καταφέρει…Εκεί εντοπίζω κυρίως το πρόβλημα. Στις αυξημένες «ανάγκες» (το βάζω σε εισαγωγικά επειδή δεν θεωρώ ανάγκη το κινητό τέταρτης γενιάς ή την τηλεόραση πλάσμα 42 ιντσών…) έχουνε εγκλωβίσει τον κόσμο στο κυνήγι του χρήματος. Αγοράζουμε πράγματα που δεν αναλογούν στο πορτοφόλι μας, χρεωνόμαστε για να ξεπληρώσουμε, θέλουμε ολοένα και περισσότερα, κι έτσι η νέα ελληνική οικογένεια παραμελεί το παιδί της, οι γονείς κάνουνε δυο δουλειές επειδή πρέπει να πληρώσουνε τις δόσεις του δανείου…
gatopardos.blogspot.com
Πολύ σωστή η άποψη του φίλου, απ'όπου και την μετέφερες ατόφια!
ReplyDeleteΕπειδή ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε με τα προαναφερθέντα κινούμενα σχέδια, ομολογώ πως σήμερα, αν και τρελαίνομαι ακόμα για τα κόμιξ, ουδέποτε κατάφερα να παρακολουθήσω τις σαχλαμάρες που παίζει καθημερινά η τηλεόραση στην παιδική ζώνη! Κι όχι μόνο η τηλεόραση, αλλά και τα προσφερόμενα παιδικά DVD των εφημερίδων και των περιοδικών που τα περισσότερα προέρχονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, εκεί όπου η παιδική εγκληματικότητα αυξάνεται εντυπωσιακά τα τελευταία χρόνια με αλματώδης ρυθμούς!
Εμείς, οι τριαντάρηδες πια, μεγαλώσαμε κατά πολύ διαφορετικά, γιατί τα παιδικά μας χρόνια ήταν κι αυτά κατά πολύ αθώα!
Μεγαλώσαμε με Ελληνικούς μύθους, με Ανατολίτικα παραμύθια, με Ευρωπαϊκά ή Ασιατικά κινούμενα σχέδια, τότε που η βία δεν είχε κάνει αισθητή την παρουσία της στα παιδικά παιχνίδια! Σήμερα ακόμα και τα επιτραπέζια, έχουν πιστόλια,
εμείς είχαμε μόλις ένα φλιπεράκι και μια μονόπολη!
Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας για τη φιλία, τον έρωτα, την αληθινή αγάπη, τα υψηλά ιδανικά, την ελευθερία της πατρίδας μας από κάθε ξενόφερτο ζυγό, μεγαλώσαμε παίζοντας και διασκεδάζοντας κι όχι πολεμώντας τερατάκια και εξωγήινους πολιτισμούς!
Ποιος από μας δε θυμάται τα διδάγματα για τη φιλία και την ελευθερία του Σουηδού Νιλς Χόλγκερσον, ποιος δε θυμάται τα μαθήματα αγάπης που πήραμε από τη νοσοκόμα Candy, ποιος δε θυμάται τους Βέλγους στρουμφ που υπερασπίζονταν το χωριό τους από το στόμα ενός γιγάντιου δικτάτορα μάγου, όπως το ίδιο ακριβώς και οι Γαλάτες φίλοι του Asterix!
Εμείς που μεγαλώσαμε με τον πανέξυπνο λαγό Bugs Bunny, έστω κι αν μας ήρθε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, εμείς που γαλουχηθήκαμε με τα Γιαπωνέζικα Παραμύθια στην ΕΡΤ τη δεκαετία του '80, είμαστε και παραμείναμε παιδιά, αγνοί, τρυφεροί, ευαίσθητοι, αθώοι, άνθρωποι πάνω από όλα!
Αμφιβάλω, τα δικά μας παιδιά μεθαύριο (για όσους αποφασίσουν βέβαια να τεκνοποιήσουν), αν θα αποκτήσουν τα ίδια υψηλά ιδανικά και τον ίδιο αγνό χαρακτήρα των γονιών τους.
Κι όπως σου έχω ξαναπεί, τα θέματα που αναπτύσσεις στο blog σου είναι εξαιρετικά! Συνέχισε, γιατί όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα θα πρέπει να ειπωθούν, από όλους μας!
ReplyDeleteΑνεβάζω κι ένα ακόμα σχόλιο, το οποίο με κάνει περήφανο, που μεγάλωσα με κινούμενα σχέδια σαν τα Στρουμφάκια!
ReplyDeleteΤο βρήκα στο νετ, δεν είναι δικό μου, το κείμενο δε φέρει την υπογραφή κάποιου, όμως με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο!
Αν θέλεις ανέβασέ το κι αυτό να το έχουμε!
~~~
Η θεωρία ότι τα αθώα στρουμφάκια προβάλλουν την κομμουνιστική θεωρία
κυκλοφορεί εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ενώ οι συνοδευτικές θεωρίες συνωμοσίας
(ότι δηλαδή είναι πράγματι φτιαγμένα έτσι από τους σοβιετικούς για να έχουν
τα παιδιά επαφή με τα κομμουνιστικά ιδεώδη) αντικρούονται ως υπερβολικές, τα
σημάδια ότι, ηθελημένα ή μη, το χωριό των αγαπημένων ηρώων των παιδικών μας
χρόνων είναι στην πραγματικότητα μια μικρογραφία της ουτοπικής
κομμουνιστικής κοινωνίας, είναι αδιάψευστα.
Αρχίζει πρώτα κανείς από το γεγονός ότι το χρήμα απουσιάζει από το
στουμφοχωριό. Οι δουλειές έχουν μοιραστεί στα μισά περίπου στρουμφάκια που
έχουν στερεοτυπικούς ρόλους μέσα στην στρουμφοκοινωνία: ο Προκόπης είναι ο
εργάτης, ο Κηπευτής (farmer) είναι η αγροτική τάξη, ο Ζωγράφος και ο Ντορεμί
οι καλλιτέχνες, ο Λιχούδης ο μάγειρας και ο Ράφτης είναι... ο ράφτης. Όλοι
αυτοί κάνουν ο καθένας τη δουλειά του για όλα τα στρουμφάκια του χωριού
χωρίς να ζητάνε αντάλλαγμα. Τα άλλα μισά στρουμφάκια είναι παραδείγματα
ελαττωμάτων που η κοινωνία των στρουμφ βλέπει ως αρνητικά. Ο Χουζούρης έχει
την τεμπελιά του, ο Λιχούδης την λαιμαργία, ο Μελένιος τη ματαιοδοξία.
Τα περισσότερα επεισόδια με κεντρικούς ήρωες τέτοιους χαρακτήρες έχουν
ηθικό δίδαγμα το πόσο κακό είναι το αντίστοιχο ελάττωμα για τη
στρουμφοκοινωνία. Και φυσικά το δίδαγμα το εκφράζει πολύ συχνά η
συμβουλευτική φωνή του πάνσοφου Παπαστρούμφ. Ο "κόκκινος πατέρας" όλου του
χωριού που φροντίζει για τη ευημερία αλλά και την ισότητα στο χωριό, είναι ο
μοναδικός αξιωματούχος στο χωριό και ο μοναδικός που αναγνωρίζεται ως
κοινωνικά ανώτερος από οποιοδήποτε άλλο στρουμφάκι. Συγκεκριμένα τα κόκκινα
ρούχα του έχουν εμπνεύσει και το (σχεδόν σίγουρα retro-acronym) S.M.U.R.F. =
Socialist Men Under a Red Father. Παρά την οπτική ομοιότητά του όμως με την
επίσης γενειοφόρα φιγούρα του Μαρξ ο ρόλος του στη στρουμφοκοινωνία είναι ο
ίδιος με του Στάλιν.
Η μεγαλύτερη βέβαια απόδειξη για τον παραλληλισμό με το σοβιετικό καθεστώς
είναι ο Σπιρτούλης. Ο Σπιρτούλης είναι ο Τρότσκι. Λέει ότι είναι βοηθός (και
διάδοχος σε ένα επεισόδιο) του Παπαστρούμφ, αν και σε ένα άλλο επεισόδιο
κάνει ένα από τα πραξικοπήματα που έχουν γίνει στο στρουμφοχωριό και γίνεται
βασιλιάς απουσία του Παπαστρούμφ (τα μισά στρουμφάκια διοργανώνουν
αντίσταση). Και φυσικά το κλασσικό πέταγμα του Σπιρτούλη από το χωριό είναι
παραλληλισμός με την εξορία του Τρότσκι.
Και ο Δρακουμέλ; Απλώς ένας κακός μάγος που κυνηγάει τα στρουμφάκια για να
τα φάει; Να τα φάει από ένα σημείο και μετά γιατί στα αρχικά επεισόδια θέλει
να πιάσει έξι από αυτά για να τελειώσει το ξόρκι που θα του επιτρέψει να
φτιάξει χρυσάφι. Έτσι κάποιος μπορεί να δει το Δρακουμέλ σαν ενσάρκωση του
καπιταλισμού που σκοπό έχει να καταστρέψει την ουτοπική κοινωνία των στρουμφ
για το κέρδος.
Και βέβαια υπάρχουν συγκεκριμένα επεισόδια που μπορεί να χρησιμοποιήσει
κανείς ως επιχειρήματα. Το επεισόδιο με τα σοκολατένια νομίσματα είναι το
πιο συχνά αναφερόμενο. Ο Δρακουμέλ και η μαμά του στέλνουν το σατανικό σπόρο
στην αυλή του Λιχούδη και φυτρώνει ένα δέντρο με σοκολατένια νομίσματα τα
οποία δοκιμάζει ο Λιχούδης. Μετά αντί να τα μοιραστεί με
τα άλλα στρουμφάκια (τι πιο φυσιολογικό στην κομμουνιστική κοινωνία) τα
θεωρεί δικά του (ιδιοκτησία = καπιταλισμός) και τα πουλάει στα άλλα
στρουμφάκια αντί απαραίτητων γι’ αυτά εργαλεία (τα βάρη του Προκόπη, την
τσάπα του κηπουρού, τα εργαλεία του ξεφτέρη). Χωρίς αυτά η στρουμφοκοινωνία
καταρρέει αφού δεν μπορεί να παραχθεί τίποτα. Η κατάσταση σώζεται μετά από
παρέμβαση του Παπαστρούμφ που εξηγεί στο Λιχούδη ότι για την κατάσταση
φταίει η παράλογη ανάγκη του να συγκεντρώσει πλούτο.
Σε άλλο επεισόδιο η αυτόματη μηχανή παραγωγής φαγητού του Ξεφτέρι οδηγεί τα
στρουμφάκια σε υπερκατανάλωση με αποτέλεσμα να εξαντληθούν οι φυσικοί πόροι
(στρουμφόμουρα). Ακολουθεί πανικός και την κρίση αποτρέπει ο Παπαστρούμφ
μετά από καταστροφή της μηχανής με ένα πενταετές πλάνο... εεε.. δηλαδή με
μια αποθήκη με φαγητό.
Πραξικόπημα στο χωριό γίνεται 2 φορές. Μία από τον Σπιρτούλη και μία από τη
Στρουμφίτα που θέλει να γίνει "Βασίλισσα για μια μέρα". Και τα δύο
καταλήγουν σε μάχη που όμως σταματά ο Παπαστρούμφ βάζοντας τέλος σε ιδέες
περί βασιλείας.