ΠΩΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ;

Θυμάστε την παιδική σας ηλικία;

Θυμάστε ποιοι ήτανε οι παιδικοί σας ήρωες στην τηλεόραση;

Ήτανε ο Νιλς Χόλγκερσον, ο Ροζ Πάνθηρας, ο Φρου – Φρου, το Κογιότ με το Μπιπ – Μπιπ, ο Τομ και ο Τζέρι. Τους θυμάστε, έτσι δεν είναι;

Για ανοίξτε ένα πρωινό την τηλεόραση σήμερα να δείτε τι βλέπουνε τα πιτσιρίκια σήμερα: Τρανσφόρμερς, Πόκεμον, Τζι-Αι-Τζο κλπ κλπ, παντού τα παιδικά μάτια βλέπουνε τερατομορφές με κέρατα που ξερνάνε φωτιές και σκοτώνουνε ό,τι κινείται!

Τις τελευταίες εβδομάδες τόσα και τόσα γράφτηκαν για το βιασμό της Βουλγάρας μαθήτριας στο σχολείου της Αμαρύνθου, και για την αγριεμένη συμπεριφορά των σημερινών παιδιών στα σχολεία και στην καθημερινότητά τους.

Για να δούμε όμως τι συμβαίνει και σήμερα τα πιτσιρίκια έχουνε αγριέψει.

Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή, να τα ρίξουμε δηλαδή όλα στην τηλεόραση και στα τραύματα που αφήνει στην παιδική ψυχή. Παίζει βέβαια τον ρόλο της. Με το να βλέπουνε κάθε μέρα φόνους και σκοτωμούς, με το να συμμετέχουν σε βιντεοπαιχνίδια γεμάτα αίμα, υποσυνείδητα αντιλαμβάνονται τη βία ως αποδεκτό τρόπο επίλυσης των διαφορών και την εφαρμόζουν στους τριγύρω τους.

Μόνο αυτό όμως φταίει;Εγώ πιστεύω πως η απάντηση βρίσκεται αλλού.

Βρίσκεται στον χρόνο που οι γονείς τους ΔΕΝ διαθέτουν για να τα μεγαλώσουν. Ψάξτε μέσα σε μια σημερινή ελληνική οικογένεια (και σε άλλες χώρες τα ίδια χάλια συμβαίνουν αλλά ας μιλήσουμε για μας) και δείτε πόσο έχουνε αλλάξει οι καθημερινές συνθήκες ζωής από την εποχή που εμείς ήμασταν παιδιά.

Εμένα ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Μεγαλώσαμε δυο αδέρφια σε μια οικογένεια που δούλευε μόνο ο ένας γονιός, ο πατέρας, και ένας μισθός τότε έφτανε για τη διαβίωσή μας.

Δεν κάναμε βέβαια ποτέ μεγάλη και πολυτελή ζωή, όμως ποτέ δεν μας έλειψε τίποτα, ούτε το φαγητό από το τραπέζι, ούτε τα ρούχα μας, ούτε οι βόλτες μας. Άσε που πιστεύω πως τότε τρώγαμε και καλύτερα. Στο σχολείο έπαιρνα για κολατσιό έναν ντάκο, σταρένιο παξιμάδι με τριμμένη ντομάτα, λάδι και ρίγανη, πολύ πιο δυναμωτικό από τα τοστ, τα μπέργκερς και τις άλλες αηδίες που τρώνε σήμερα τα παιδιά…Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας. Σήμερα τα παιδιά δεν ζούνε, δεν μεγαλώνουν με τις μανάδες τους, απλούστατα επειδή οι μανάδες χρειάζεται να εργάζονται για να φέρει βόλτα η οικογένεια τα έξοδα του σπιτιού. Τα παιδιά μεγαλώνουνε στους παιδικούς σταθμούς όπου κάποια ξένη νηπιαγωγός προσπαθεί να αντικαταστήσει το χάδι και την αγκαλιά της μάνας ή τα κρατάνε τα πεθερικά και καταλήγουνε αυτά τα άμοιρα να φωνάζουνε μάνα τη γιαγιά τους!

Πρόσφατα σε κάποια εκπομπή της ΝΕΤ αναφέρθηκαν στην κατακόρυφη αύξηση των αυτιστικών παιδιών σε όλη την Ευρώπη και το αποδίδουν στο ότι ένα μωρό σήμερα δεν βλέπει το βλέμμα της μάνας του για να μπορέσει να καταλάβει τη σημασία των ανθρώπινων εκφράσεων του προσώπου και να μάθει να εκφράζει έτσι συναισθήματα. Καταλήγει έτσι αυτιστικό. Δεν μπορεί κοιτάζοντας κάποιον στα μάτια να καταλάβει aν αυτός χαίρεται, λυπάται, πονάει. Μεγαλώνει με μειωμένη αντίληψη κι αργότερα όταν έρθει η ώρα να πάει σχολείο δεν θα τα καταφέρει…Εκεί εντοπίζω κυρίως το πρόβλημα. Στις αυξημένες «ανάγκες» (το βάζω σε εισαγωγικά επειδή δεν θεωρώ ανάγκη το κινητό τέταρτης γενιάς ή την τηλεόραση πλάσμα 42 ιντσών…) έχουνε εγκλωβίσει τον κόσμο στο κυνήγι του χρήματος. Αγοράζουμε πράγματα που δεν αναλογούν στο πορτοφόλι μας, χρεωνόμαστε για να ξεπληρώσουμε, θέλουμε ολοένα και περισσότερα, κι έτσι η νέα ελληνική οικογένεια παραμελεί το παιδί της, οι γονείς κάνουνε δυο δουλειές επειδή πρέπει να πληρώσουνε τις δόσεις του δανείου…

gatopardos.blogspot.com