Παιδιά ενός κατώτερου Θεού με λάμψη ψυχής!

Παιδιά αθίγγανων, παιδιά μεταναστών, παιδιά της διπλανής πόρτας, που σε κοιτούν στα μάτια με απορία, που λαχταρούν να μάθουν πότε θα ’ρθουν οι γεννήτορές τους ή κάποιος συγγενής, αν δηλαδή έχουν αυτή την πολυτέλεια. Εκεί στις παιδοπόλεις του υπουργείου Υγείας, έτσι όπως λέγονται οι χώροι φιλοξενίας τους, έχουν βρεθεί μετά από εισαγγελική παραγγελία, είτε λόγω παραμέλησης, είτε λόγω κακοποίησης. Τώρα πλέον μπορούν να νιώθουν ασφαλή, είναι προφυλαγμένα.

Αποτυπωμένα στα παιδικά τους πρόσωπα η θλίψη, η ωριμότητα της ζωής που επεφύλασσε γι’ αυτά ένα διαφορετικό ξύπνημα και μιας παιδικής ηλικίας που χάθηκε στα χρόνια της αθωότητας. Για μερικά απ’ αυτά λες και ο χρόνος έχει σταματήσει, μνήμες που χάνονται, που μπερδεύονται, που κουβαριάζονται στο χθες και το σήμερα. Σημάδια ανεξίτηλα με σύμμαχο τον χρόνο και η προσμονή μιας διαφορετικής καλύτερης ημέρας «φωτίζει» τα σκοτεινά βλέμματά τους.

Αλήθεια, πόσα από αυτά μπορούν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο; Σε ένα χάδι από μια ανάδοχη μάνα που θα σκύψει ευλαβικά πάνω απ’ όσα «κουβαλούν» για να γιατρέψει τις πληγές τους; Αυτές που χαράζονται ακόμη βαθύτερα στην ψυχή, όταν η φυσική μάνα έχει διαλέξει τη λήθη, την άρνηση, την φυγή.

Η μικρή Αγγελικούλα ένα επτάχρονο μελαχρινό κορίτσι, δεν χάνει το χαμόγελό της, παρ’ όλα όσα πέρασε σε εκείνο το χωριό στο Νομό Φθιώτιδας. Εικόνες και μνήμες κλειδώθηκαν σε κάποιο κρυφό σημείο του μυαλό της. Κοιτώντας τη κατάματα δυσκολεύεσαι να πιστέψεις τη μικρή - μεγάλη ιστορία της.
Η μητέρα της μια Αθίγγανη Βουλγάρα, εγκαταστάθηκε πριν από μια οκταετία σε κάποιο χωριό στη Φθιώτιδα. Μαζί με άλλα 6 παιδιά που έφερε στον κόσμο από διάφορους συντρόφους και με τη βοήθεια του τελευταίου φίλου της, αγωνίζεται προσπαθώντας να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Εργάζεται περιστασιακά στα χωράφια και σε ό,τι άλλο τύχει στο χωριό. Η ίδια -όπως εξάλλου λένε και οι εκθέσεις των κοινωνικών λειτουργών της αρμόδιας κοινωνικής υπηρεσίας της Νομαρχίας- δεν διαθέτει ικανότητες οργάνωσης, αλλά ούτε φροντίζει την οικογένειά της. Οι συνθήκες διαβίωσης; Αθλιες για εκείνη και τα επτά παιδιά της.

Η μικρή Αγγελικούλα μεγαλώνει σε αποθήκη ζωοτροφών, εκεί είναι το σπίτι τους. Χωρίς φυσικά τον απαραίτητο οικιακό εξοπλισμό, χωρίς θέρμανση, χωρίς νερό, χωρίς όλα όσα έχουν πολλοί συνομήλικοί της. Βρώμικη και ατημέλητη, όπως επίσης και τα υπόλοιπα αδέλφια της, περιφέρεται στους δρόμους του χωριού, χωρίς καμιά προσοχή και προστασία. Συνήθως επαιτεί, ζητιανεύει την τροφή, ακόμη και το νερό για να ξεδιψάσει. Και, το χειρότερο, ζει μαζί με τον νεαρό σύντροφο της μητέρας της, που πίνει για να ξεχνιέται και μεταμορφώνεται σε βίαιο δυνάστη που εκτονώνεται σε όλα τα παιδιά. Η συμπεριφορά του ενοχλεί, οι κάτοικοι διαμαρτύρονται, θέλουν να τους απομακρύνουν.

Μετά από λίγο η κοινωνική υπηρεσία της Νομαρχίας επεμβαίνει σώζοντας τα παιδιά από την εξαθλίωση και από όλους τους άλλους κινδύνους που «καιροφυλακτούσαν» μέχρι τότε. Η μητέρα, αδύναμη να αντιμετωπίσει το οτιδήποτε, συναινεί και τα παιδιά οδηγούνται σε Ιδρύματα του υπουργείου Υγείας. Εκεί στις παιδοπόλεις αφήνονται πλέον ασφαλή στην αγκαλιά των νηπιοκόμων που παίρνουν το ρόλο της μάνας, όταν η βιολογική δεν εμφανίζεται ούτε για μία τυπική επίσκεψη. Δεν έχουν πια τι να περιμένουν…

Τις σκέψεις μου διακόπτει η Χριστινούλα, κολλητή της Αγγελικής, το ίδιο σκερτσόζα με 3 αδέλφια, έχει υποστεί και αυτή κακοποίηση, και όμως σχεδόν πάντα σου γελά, άλλοτε με συστολή, άλλοτε θορυβωδώς. Της αρέσει πολύ να ζωγραφίζει, εκεί μπορεί και εκφράζεται καλύτερα.
Στα παιδικά της σκίτσα δεν παραλείπει να λέει πόσο πολύ αγαπάει το προσωπικό της παιδόπολης και τις νηπιοκόμους που τη φροντίζουν. Αγαπώ την Ανθούλα, τη Μαρίνα, την Αλέκα, και ζωγραφίζει αφήνοντας πίσω το γνώριμο γκρι που αποτύπωνε τη θλίψη της. Τώρα πια η ζωή της πιο φωτεινή, μαζί και τα όνειρά της που παίρνουν χρώμα από το ηλιοβασίλεμα.

Βλέπεις άρχισαν να φεύγουν οι φοβίες. Σε αυτό βοήθησε και «μαμά Ανθούλα» έτσι όπως αποκαλεί τη γυναίκα που τη φροντίζει με περίσσια αγάπη και ζεστασιά. Οπως ακριβώς συμβαίνει και με τις υπόλοιπες νηπιοκόμους που εργάζονται στο ίδρυμα. Τα βράδια λίγο πριν κοιμηθεί τη φωνάζει μαμά, περιμένοντας την πιο ζεστή αγκαλιά της και τότε ηρεμεί, αφήνεται πια στα όνειρά της. «Η πιο δύσκολη ώρα της ημέρας μαζί τους είναι το βράδυ, η στιγμή της καληνύχτας» επισημαίνει η Ανθούλα Λαμπίρη - Βασιλείου, παιδαγωγός - νηπιοκόμος στην παιδόπολη «Αγιος Ανδρέας» και γραμματέας του συλλόγου εργαζομένων μονάδων Πρόνοιας στην 1η ΥΠΕ.

Και συνεχίζει: «Μπορεί να φαίνεται απλό, ωστόσο είναι πάρα πολύ δύσκολο. Οταν περνάς από κάθε κρεβάτι χωριστά για να πεις «όνειρα γλυκά» και αισθάνεται δυο μικρά χεράκια να τυλίγονται γύρω από το λαιμό σου και να σε σφίγγουν με δύναμη περιμένοντας αυτά τα παιδιά να ακούσουν από εσένα πόσο ξεχωριστά είναι και πόσο πολύ τα αγαπάς, περισσότερο απ’ όλα τα άλλα εκείνα, αισθάνεσαι ότι «αδειάζει η ψυχή σου». Ιδίως όταν σου ψιθυρίζουν μείνε μαζί μου λίγο ακόμα, μη βιάζεσαι να φύγεις. Και εσύ όμως βιάζεσαι, γιατί είναι 15 ζευγάρια χεράκια στη σειρά που σε περιμένουν.

Θυμάμαι πριν λίγο καιρό παρέλειψα να περάσω από το κρεβατάκι του μικρού μας Αλέξη ενός αγοριού μόλις 5 ετών. Και λίγο πριν φύγω από την παιδόπολη, μια ώρα μετά την καληνύχτα μας, πέρασα να ρίξω μια τελευταία ματιά. Μπαίνοντας στο δωμάτιο ακούω μια φωνούλα να λέει σιγανά κυρία Ανθούλα δεν θα περάσεις να μου πεις καληνύχτα; Ταράχτηκα, πήγα γρήγορα κοντά του, τον πήρα στην αγκαλιά μου. Στα δυο πρώτα λογάκια μου αποκοιμήθηκε, δεν πρόλαβε να ακούσει τίποτα και έτσι όπως αφέθηκε επάνω μου, ούτε που σάλεψε όταν το άφησα στο κρεβατάκι του. Πώς άντεξε αλήθεια να περιμένει ξάγρυπνο μια ώρα μέσα στο σκοτάδι; Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα».

Η ζωή με 32 παιδιά ηλικίας από 4 έως 12 ετών που ζουν στην παιδόπολη δεν είναι εύκολη, πολύ περισσότερο όταν το καθένα απ’ αυτά έχει τη δική του ιστορία, τη δική του προσωπικότητα, τις δικές του ανάγκες, τις δικές του ιδιαιτερότητες. Ομως όλες αυτές οι παιδικές ψυχές έχουν ένα κοινό: διεκδικούν την αγάπη, την αποκλειστικότητα, τη φροντίδα μόνο για εκείνα. Τη μητρική αγκαλιά που η ζωή τους «άρπαξε», βάζοντας επάνω τους την σφραγίδα «παιδιά ενός κατώτερου Θεού». Γιατί έτσι τα βλέπουν όσοι δεν τα γνώρισαν, όσοι δεν πέρασαν ποτέ την καγκελένια πόρτα του Ιδρύματος. Κάπως έτσι η στείρα κοινωνία τα αντιμετωπίζει. Στο περιθώριο. Ομως υπάρχει πάντα και η άλλη όψη…

«Για εμάς τις νηπιοκόμους που ζούμε την καθημερινότητά τους δίνοντας την «ψυχή» μας σε αυτά τα παιδιά, δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Είναι όπως όλα τα παιδιά του κόσμου που το καθένα απ’ αυτά ξεχωρίζει, όχι φυσικά γιατί είναι παιδί της παιδόπολης αλλά για όσα χαρίσματα έχει, για εμάς είναι ένα από τα παιδιά μας.

Είναι υποχρέωση όλων μας να δώσουμε όσα η ζωή τους στέρησε, την οικογένεια, το φυσικό τους χώρο, την αγάπη, την αποκλειστικότητα, να τα κάνουμε να νιώσουν ασφάλεια, εμπιστοσύνη αναπτύσσοντας τις όποιες δεξιότητές τους και τελικά να λάμψουν», προσθέτει με έμφαση η Α. Λαμπίρη - Βασιλείου. «Η εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια, μου έχει διδάξει πως θα σωθούν μόνο αν ενταχθούν σε ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον είτε μέσω του θεσμού της αναδοχής, είτε μέσω της υιοθεσίας που δυστυχώς είναι χρονοβόρα. Η Πολιτεία ας σκύψει επιτέλους πάνω από αυτά τα παιδιά, ας στελεχώσει τις μονάδες μας με περισσότερο προσωπικό, ας εξελίξει την ποιότητα της δουλειάς μας και τις υπηρεσίες που παρέχουμε απέναντι στο παιδί».

Η συζήτησή μας διακόπτεται όταν το βλέμμα μου πέφτει στο γράμμα της 8χρονης Ιωάννας: «Μήπως αγαπώ την οικογένειά μου; Ή μήπως δεν τη δέχομαι; Μήπως αγαπώ τη μαμά μου ή μήπως αγαπώ… τι άλλο να αγαπήσω, μήπως τη μαμά μου; Μήπως θα αγαπήσω την αδελφή μου; Αμα είναι θα αγαπήσω τον εαυτό μου, μόνο εγώ…». Η αβεβαιότητα, η άρνηση για τη βιολογική της οικογένεια και ένα σωρό άλλα συναισθήματα που «φώλιαζαν» στην μπερδεμένη ψυχή της δεν υπάρχουν πλέον. Ηταν από τα τυχερά παιδιά. Η Ιωάννα σήμερα βρίσκεται σε ανάδοχη μητέρα. Τα μάτια της λάμπουν, βρήκε επιτέλους αυτό που στερήθηκε. Οταν επισκέπτεται το Ιδρυμα έχει μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους, γελάει ευτυχισμένη. «Εγινε το αστέρι, είμαι βέβαιη ότι θα πετύχει» προσθέτει η Α. Λαμπίρη.
Διάβασα πολλά ακόμη γράμματα. Ολα στο ίδιο ύφος: «Σας αγαπώ πάρα πολύ, σαν να είστε η μαμά μου, όταν με φιλάτε είστε ο άγγελός μου, τώρα έγινα καλό κορίτσι. Μαρία».

Η ώρα πέρασε. Ο ήλιος έδυσε. Το ταξίδι μας στον κόσμο των παιδοπόλεων, στις παιδικές αυτές «τραυματισμένες» αλλά «λαμπερές» ψυχές φθάνει στο τέλος του. Ο δεκάχρονος Μανώλης, παιδί της παιδόπολης, κλείνει με ένα τραγούδι που έγραψε πριν από ένα μήνα, προς την κυρία Ανθούλα: «Αστρο φωτεινό, κάθε βράδυ λάμπεις στον ουρανό. Ελα πιο κοντά, άγγιξέ με στα κρυφά, σε παρακαλώ, πες πως με αγαπάς, κι αν έρθεις το βράδυ να με δεις, ένα δάκρυ στο μάγουλο θα βρεις, άστρο φωτεινό που πολύ σε αγαπώ. Οταν φτερουγίζεις με τους αγγέλους εκεί ψηλά, εγώ σε ψάχνω εδώ χαμηλά, άστρο φωτεινό, που πολύ σε αγαπώ...».

Καληνύχτα Μανώλη, η ζωή ας «φωτίσει» τα όνειρά σου…

Της ΣΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΔΕΑ

Αναρτήθηκε από Sourta - Ferta

«Άλλαξα δουλειά για να είμαι κοντά στα παιδιά μου»

Ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί ο συνδυασμός προσωπικής και επαγγελματικής ζωής.

Η έλλειψη ισορροπίας μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής είναι διεθνές φαινόμενο που επηρεάζει την οικογένεια και την υγεία 

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Αγγελική Καραγεώργου
tanea.gr

«Παλαιότερα δούλευα σε πολυεθνική εταιρεία και ξέρω από πρώτο χέρι πώς είναι να δουλεύεις μακριά από το σπίτι με συγκεκριμένο ωράριο, καθώς και τις δυσκολίες που συναντάς όταν για παράδειγμα αρρωστήσει ένα παιδί. Αυτοί οι λόγοι με οδήγησαν, ύστερα από οκτώ χρόνια δουλειάς, στην απόφαση να αφήσω τη θέση της βοηθού διευθυντή marketing και να δημιουργήσω τη δική μου δουλειά από το σπίτι».
Η κ. Έλενα Μπούση είναι μητέρα τριών παιδιών και πριν από δύο χρόνια αποφάσισε να ιδρύσει το δικό της διαδικτυακό κατάστημα κοσμημάτων, το www. silvermade. gr, εξισορροπώντας έτσι δύο βασικούς τομείς της ζωής της, την οικογένεια και τη δουλειά. Πλέον η καθημερινότητα της έχει αλλάξει. Ευέλικτο ωράριο εργασίας και κανένα πρόβλημα στις μετακινήσεις είναι μόνο δύο παραδείγματα, τα οποία επιβεβαιώνουν την καλύτερη ποιότητα ζωής της. «Το ωράριό μου δεν είναι σταθερό και τις περισσότερες φορές προσαρμόζεται στις ανάγκες της οικογένειας. Καθώς η εργασία μου βρίσκεται μέσα στο σπίτι, όταν οι περιστάσεις το ζητούν μπορώ να συμπληρώσω τις εργασιακές ώρες το απόγευμα ή ακόμη και το βράδυ. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί είναι άρρωστο μπορώ να είμαι δίπλα του και παράλληλα να εργάζομαι στο διπλανό δωμάτιο» λέει. Παράλληλα επισημαίνει ότι τα παιδιά της αντιλαμβάνονται πως οι ώρες που βρίσκεται στο εργαστήριο είναι ώρες δουλειάς. «Γνωρίζουν πως όταν η μαμά βρίσκεται στο εργαστήριο είναι σαν να βρίσκεται στη δουλειά της. Το σέβονται απόλυτα, αλλά ταυτόχρονα ξέρουν πως ανά πάσα στιγμή μπορώ να διακόψω και να ασχοληθώ με τις ανάγκες τους».

Έρευνα σε 24 χώρες
Έρευνα που διεξήχθη σε 24 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, κατέδειξε ότι η έλλειψη ισορροπίας μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής είναι διεθνές φαινόμενο που επηρεάζει την οικογένεια και την υγεία. Συγκεκριμένα, 69% του εργαζόμενου πληθυσμού δεν έχει ικανοποιητική ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, ενώ 49% αισθάνεται ότι αυτή η ανισορροπία επηρεάζει προσωπικούς τομείς όπως η υγεία, η οικογένεια και η σχέση με τον σύντροφο.
Η εξισορρόπηση προσωπικής και επαγγελματικής ζωής απαιτεί, σύμφωνα με την οικογενειακή σύμβουλο κ. Έφη Σαρηγιαννίδου, συνεννόηση και προετοιμασία. «Εάν η επιλογή κάποιου είναι ένα συγκεκριμένο επάγγελμα και δίνει μεγάλο κομμάτι του εαυτού εκεί, τότε η οικογένεια πρέπει να προωθεί και να στηρίζει το όνειρό του. Εκείνος, από την πλευρά του, πρέπει να ακολουθεί το όνειρό του, στον βαθμό όμως που δεν θα βλάπτεται το οικογενειακό συμφέρον».
Ο χρόνος εκτός δουλειάς, κατά την κ. Σαρηγιαννίδου, είναι καλό όχι μόνο να υπάρχει, αλλά και να αξιοποιείται. «Στόχος του εργαζόμενου πρέπει να είναι, να οργανώσει τη ζωή του έτσι ώστε να υπάρχει διαθέσιμος χρόνος για τον σύντροφο και τα παιδιά. Ο χρόνος αυτός εκτός από υπαρκτός πρέπει να είναι και ουσιαστικός» αναφέρει η οικογενειακή σύμβουλος και υπογραμμίζει ότι ένα επάγγελμα που ευνοεί την οικογενειακή ζωή δεν καθορίζεται μόνο από το ωράριο αλλά και από τις ευθύνες που έχει αυτός που το ασκεί.
Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο κ. Χαράλαμπο Στρέτσο, όταν η εργασία βρίσκεται κοντά στο σπίτι είναι ένδειξη πολιτισμού. «Πολιτισμός είναι ο ελεύθερος χρόνος και σε περίπτωση που απουσιάζει από τη ζωή μιας οικογένειας, τότε αναπόφευκτα θα υπάρξει διάρρηξη των προσωπικών σχέσεων και ελάχιστος χρόνος με τα παιδιά».

 

«Είναι θέμα ψυχής και αφοσίωσης»
«ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ το μεσημέρι και μετά η ημέρα μου είναι αφιερωμένη στα παιδιά και τις ανάγκες της οικογένειας, ενώ οι άδειες και οι αργίες που είναι οι ίδιες και για τους τρεις μας, προσθέτουν στη ζωή μου ακόμα περισσότερο χρόνο μαζί τους».
Ο κ. Μανώλης Αρχοντάκης είναι δάσκαλος και πατέρας δύο κοριτσιών. 
Όπως λέει, οι λίγες ώρες διδασκαλίας σε συνδυασμό με το γεγονός ότι πλέον όλα τα σχολεία έχουν γίνει πρωινά δίνουν στο επάγγελμα του εκπαιδευτικού τη δυνατότητα να ασχοληθεί με πολλούς τομείς της ζωής του και όχι μόνο με τον επαγγελματικό. «Το δημοτικό όπου διδάσκω είναι πέντε λεπτά από το σπίτι μου και παρότι οι κόρες μου πάνε σε διαφορετικό σχολείο έχουμε συνδυάσει με τη γυναίκα μου, η οποία είναι γιατρός, να τις πηγαίνει το πρωί εκείνη και το μεσημέρι να τις παίρνω εγώ».
Το επάγγελμα του κ. Αρχοντάκη έχει και άλλα θετικά. 
«Ο εκπαιδευτικός έχει το πλεονέκτημα να ξέρει τι ζητάει το σχολείο και είναι εκείνος που θα διαβάσει τα παιδιά του και θα ασχοληθεί με τη γνώση τους. Σε γενικές γραμμές, θα μπορούσαμε να πούμε ότι προετοιμάζει τα παιδιά του να ανταποκριθούν καλύτερα στις σχολικές υποχρεώσεις. Υπάρχει βέβαια ο κίνδυνος να μετατρέψει το σπίτι του σε δεύτερο σχολείο και να πιέσει περισσότερο τα παιδιά του. Το σημαντικό λοιπόν είναι να ισορροπήσει τον ρόλο του γονιού και του δασκάλου» σημειώνει και επισημαίνει ότι καλός γονιός δεν είναι μόνο εκείνος που διαθέτει πολύ χρόνο. «Σαφώς ο χρόνος είναι σημαντικός γιατί βοηθάει να οργανώσεις το πρόγραμμά σου καλύτερα και με αξιοπρέπεια. Το να ανταποκρίνεσαι όμως στον ρόλο σου ως γονιού είναι θέμα ψυχής, αφοσίωσης και προτεραιοτήτων».

.

«Με βοηθά το ωράριο»

«ΕΧΩ ΣΤΑΘΕΡΟ ΩΡΑΡΙΟ, οκτώ με τέσσερις, από Δευτέρα έως Παρασκευή. Αυτό με βοηθάει σε ό,τι σχετίζεται με το μεγάλωμα του παιδιού και τις υπόλοιπες οικογενειακές υποχρεώσεις» λέει στα «ΝΕΑ» η κ. Ζωή Πλαστρά, υπάλληλος στα γραφεία του Μετρό και μητέρα ενός μικρού αγοριού.
«Για μια γυναίκα είναι καθοριστικός ο ρόλος της μητέρας.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποτιμάται ο ρόλος της ως επαγγελματία, αλλά ένα σταθερό ωράριο προσφέρει πιο ουσιαστικό χρόνο με το παιδί» αναφέρει η κ. Πλαστρά και τονίζει ότι για τα ζευγάρια που δεν έχουν βοήθεια από συγγενείς, ο διαθέσιμος χρόνος είναι πολυτέλεια. «Οι γονείς του άντρα μου και οι δικοί μου ζουν μακριά. Έτσι κι εμείς αποφασίσαμε να έχουμε αντίθετα ωράρια, για να μην απουσιάζουμε από το πλευρό του γιου μας».

Ο «φίλος» της μάνας κακοποιούσε και σεξουαλικά το 5χρονο παιδάκι της...

Η είδηση φρέσκια, γκρίζα, πρωινή γροθιά στο στομάχι και την καρδιά μας.

Πεντάχρονο χαμομηλάκι, αγοράκι...

στη Σύρο...

η Νηπιαγωγός παρατήρησε ότι το παιδάκι είχε μώλωπες...

οι γιατροί διαπίστωσαν και χτυπήματα στο κεφάλι.

Η συνολική εξέταση του παιδιού αποκάλυψε και σεξουαλική κακοποίηση...

Το κτήνος είναι ο «φίλος» της μητέρας...

αυτή δεν αντιδρούσε...

αυτή δεν μίλαγε...

Ξυπνήστε μανάδες...

ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΟΙ «ΦΙΛΟΙ»...

ΚΑΝΤΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ, ΑΛΛΑ ΕΚΤΟΣ ΣΠΙΤΙΟΥ...

Το σπίτι είναι ΙΕΡΟΣ ΧΩΡΟΣ, όταν υπάρχουν χαμομηλάκια...

Αυτά έχουν την απόλυτη προτεραιότητα....

ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ...

Αυτισμός: Η σκοτεινή πλευρά των «ατόμων με ειδικές ανάγκες»

Τα αυτιστικά παιδιά!

Κάποτε όμως τα παιδιά γίνονται άνδρες και γυναίκες. Το σώμα τους αναπτύσσεται και φτάνουν στην ωριμότητα, με όλα τα παρακολουθήματα. Η ψυχή τους, όμως, και το πνεύμα τους μένουν στάσιμα, κλεισμένα σε σκοτεινό θάλαμο, άγνωστο σε μας τους απέξω.

Ακούνε και καταλαβαίνουν, αλλά «δεν θέλουν» να μιλήσουν, «δεν θέλουν» να επικοινωνήσουν.

Έχουν συναισθήματα: αισθάνονται χαρά, λύπη, αγάπη, μίσος και αγανάκτηση, όπως όλοι μας, «δεν θέλουν» όμως να τα εκφράσουν, να μιλήσουν γι' αυτά ή τα εκφράζουν με δικό τους τρόπο, συχνά βίαιο.

Ο αυτισμός είναι σχετικά «νέα αρρώστια». Υπάρχει βέβαια από καταβολής κόσμου, αλλά «ανακαλύφθηκε» μόλις τον περασμένο αιώνα. Μέχρι τότε, αλλά και τώρα ακόμη, τα αυτιστικά άτομα συγχέονταν και εξακολουθούν να συγχέονται με τα ψυχικά ασθενή ή εκείνα που πάσχουν από νοητική καθυστέρηση. Και, φυσικά, κλείνονταν και κλείνονται σε ψυχιατρεία και άσυλα.

Ο αυτισμός δεν είναι ούτε ψυχασθένεια ούτε διανοητική καθυστέρηση. Μπορεί όμως να καταλήξει και στο ένα και στο άλλο, αν αφήσουμε στη μοίρα το αυτιστικό άτομο.
Η ψυχοθεραπεία και τα ψυχοφάρμακα δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα.

Το αυτιστικό άτομο είναι απροσπέλαστο σε κάθε ψυχοθεραπευτική προσπάθεια, ενώ τα ψυχοφάρμακα επιδεινώνουν την κατάστασή του. Η επιβάρυνση όμως που προκαλούν στην οικογένεια είναι τόσο μεγάλη και βασανιστική και επιπλέον τόσο πολυδάπανη, ώστε πολλοί γονείς αναγκάζονται να καταφύγουν σε ψυχιατρεία, σε άσυλα και σε ηρεμιστικά ιδιοσκευάσματα.

Δεν υπάρχει φάρμακο;

Με την έννοια του ιδιοσκευάσματος δεν υπάρχει. Το μόνο φάρμακο, που τουλάχιστον ανακόπτει ή επιβραδύνει την εξέλιξη της νόσου και βελτιώνει κάπως τη ζωή του αυτιστικού ατόμου και του περιβάλλοντός του είναι η ειδική αγωγή από ειδικευμένο προσωπικό.
Δεν είναι εξακριβωμένο πού ακριβώς οφείλεται ο αυτισμός. Η ασθένεια είναι «νέα» και οπωσδήποτε νέα και η επιστήμη που την παρακολουθεί, μόλις τώρα προσπαθεί να συγκεντρώσει τα στατιστικά στοιχεία, ώστε να την περιγράψει με κάποια πληρότητα. Οι επιστήμονες μάλλον καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οφείλεται σε βλάβη του εγκεφάλου, αλλά δεν γνωρίζουν ποια ακριβώς είναι και το πότε και πώς προκλήθηκε. Οι γονείς αντιλαμβάνονται τον αυτισμό, ακριβέστερα ότι «κάτι έχει το παιδί» μετά παρέλευση αρκετού χρόνου από τη γέννησή του και πιστεύουν ότι φέρει εκ γενετής την ασθένεια. Άλλοι σχηματίζουν την υπόνοια ότι προκλήθηκε κατά τη διάρκεια της γέννας ή στα πρώτα στάδια της ζωής του βρέφους ή ακόμη και κατά τη διάρκεια της κύησης.

Πόσα αυτιστικά άτομα υπάρχουν στην Ελλάδα;

Κανείς δεν ξέρει και μάλλον δεν υπάρχει τρόπος ακριβούς καταμέτρησης, καθώς πολλές φορές ο αυτιστικός εκλαμβάνεται, ενίοτε και σκόπιμα, ως ψυχικά ασθενής ή νοητικά καθυστερημένος. Όταν καταργήθηκε, με επέμβαση της E.E., το άσυλο της Λέρου, σχηματίσθηκε η υπόνοια ότι πολλοί ασθενείς δεν έπασχαν από ψυχική νόσο, αλλά από αυτισμό. Στις βαριές περιπτώσεις του αυτισμού, όπου λείπει παντελώς ο λόγος και η επικοινωνία, είναι πολύ δύσκολη ή αδύνατη, παρατηρείται νοητική καθυστέρηση, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι οφείλεται στην ασθένεια ή στη μοιραία εξέλιξή της.
Έγινε διεθνώς αποδεκτό ότι στα 10.000 άτομα τα 50 είναι αυτιστικά. Συνεπώς, η Ελλάδα έχει 50.000 αυτιστικά άτομα. Διεθνώς παρατηρείται το παράδοξο φαινόμενο ότι τα 2/3 των αυτιστικών είναι άνδρες και το 1/3 γυναίκες. Η Εταιρεία Προστασίας Αυτιστικών Ατόμων κατέγραψε 657 περιπτώσεις αυτιστικών παιδιών σχολικής ηλικίας. Να σημειώσουμε εδώ ότι η ειδική αγωγή δεν απαιτείται μόνο για τα παιδιά, αλλά για όλα τα αυτιστικά άτομα σε ολόκληρη τη ζωή τους, προκειμένου να κρατηθούν σε κάποια υποφερτή κατάσταση. Είναι βέβαιο ότι η κατάσταση επιδεινώνεται με την πάροδο του χρόνου, όταν δεν υπάρχει ανασταλτική αγωγή.

Σήμερα, το βάρος των αυτιστικών ατόμων φέρουν, σχεδόν αποκλειστικά, οι γονείς και οι οικογένειές τους. Τα αυτιστικά άτομα έχουν μεγάλη προσκόλληση στους γονείς και ιδιαίτερα στη μάνα, η οποία υποχρεώνεται να ασχολείται μόνο με το αυτιστικό παιδί και όταν αυτό μεγαλώσει.

Στην Ελλάδα σημειώθηκε μία τουλάχιστον αυτοκτονία μητέρας, αρκετές απόπειρες αυτοκτονίας και μία περίπτωση, όπου η μητέρα αποπειράθηκε να σκοτώσει το παιδί της και η ίδια να αυτοκτονήσει! Δημοσιεύουμε σε ένθετο παλαιότερη επιστολή μιας μητέρας, η οποία προσπαθεί να περιγράψει τη ζωή της με το αυτιστικό παιδί της.
Πρόσφατα, τα ευρωπαϊκά δικαστήρια, έπειτα από προσφυγή της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας για την Προστασία των Αυτιστικών Ατόμων καταδίκασε το γαλλικό κράτος γιατί δεν έλαβε τα απαιτούμενα μέτρα για την προστασία και την ειδική αγωγή των αυτιστικών ατόμων. Με βεβαίωσαν και το πιστεύω ότι η φροντίδα και η προστασία στη Γαλλία βρίσκεται... σε υψηλό επίπεδο σε σχέση με την Ελλάδα, εναντίον της οποίας κανείς ακόμη δεν προσέφυγε στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, αλλά μην αποκλείετε ότι αυτό δεν θα συμβεί στο μέλλον.
Έπειτα από πολλές προσπάθειες της Εταιρείας Προστασίας Αυτιστικών Ατόμων περιελήφθη στον νόμο 2817 του 2000, ως ξεχωριστή περίπτωση των ατόμων με ειδικές ανάγκες, η ομάδα των αυτιστικών. Για τα παιδιά σχολικής ηλικίας προβλέπεται η φοίτηση σε ειδικά σχολεία, και όπου δεν υπάρχουν, στα άλλα σχολεία αλλά με ειδικό δάσκαλο. Υποτίθεται ότι η πολιτεία εκπληρώνει τη συνταγματική της υποχρέωση να παρέχει δωρεάν βασική εκπαίδευση σε όλα τα παιδιά, χωρίς εξαίρεση.

Η πραγματικότητα είναι μάλλον ζοφερή.

Ειδικά σχολεία με εκπαιδευμένο προσωπικό υπάρχουν τα εξής ελάχιστα: ένα στη Θεσσαλονίκη, ένα στην Παμμακάριστο στην Αθήνα, που λειτουργεί πολύ καλά, ένα στον Πειραιά που δεν λειτουργεί, ένα στα Χανιά που επίσης δεν λειτουργεί και ένα στα Γιάννενα. Επίσης, στου Nταού Πεντέλης, η ψυχολόγος Aλεξάνδρα Pούσσου κάνει πολύ καλή δουλειά, αλλά με επικουρικές φιλανθρωπικές ενισχύσεις. Στα κοινά σχολεία γρήγορα διαπιστώνουν ότι το αυτιστικό παιδί δεν μπορεί να παρακολουθήσει, ειδοποιούν τους γονείς και με αυτό φαίνεται ότι εξαντλούνται οι υποχρεώσεις της Πολιτείας! Στις βαριές περιπτώσεις αυτιστικών παιδιών φαίνεται ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από το ψυχιατρείο και το άσυλο, δημόσια και ιδιωτικά, όπου οι γονείς απλώς «παρκάρουν» το παιδί τους. Εν τούτοις η ειδική αγωγή θεωρείται το μόνο φάρμακο για τα αυτιστικά άτομα που μπορεί να αποτρέψει ή να επιβραδύνει την εξέλιξη της ασθένειας στο χειρότερο.
Εκτός από τα ελάχιστα ειδικά σχολεία, υπάρχουν επίσης ελάχιστα κέντρα διαβίωσης (και προστασίας) αυτιστικών ατόμων. Πολύ καλά λειτουργούν τα κέντρα της Zίτσας (ξεκίνησε από φιλανθρωπική πρωτοβουλία και χρηματοδοτείται από το κράτος, το κέντρο «Ελευθερία» της Λάρισας, δωρεά της ημερήσιας εφημερίδας «Ελευθερία». Το κέντρο στη Νέα Ιωνία του Βόλου, κτιριακά έτοιμο από χρόνια, δεν κατέστη δυνατό να λειτουργήσει, ενώ εντάχθηκε στο B΄ KΠΣ! Περίπου αυτά είναι όλα κι όλα! Υπάρχουν και μερικά ιδιωτικά κέντρα διαβίωσης.
Τέλος, το κράτος χορηγεί 200 ευρώ τον μήνα σε κάθε αυτιστικό άτομο, εφόσον διαπιστωθεί (πώς) ότι έχει αναπηρία 67% από νοητική στέρηση.
Το σημείωμα αυτό προέκυψε από συζήτηση με τον πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας Αυτιστικών Ατόμων, τον καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και πατέρα δύο δίδυμων αυτιστικών παιδιών, κ. Χρήστο Aλεξίου. Το σημείωμα έχει ένα σκοπό, να δείξει τη σκοτεινή πλευρά της αναπηρίας, εκεί που δεν υπάρχει ούτε λάμψη ούτε μεγαλείο ούτε αξιοπερίεργο ούτε αξιοθαύμαστο.

Η μαρτυρία μιας μητέρας
Σας γράφω τη ζωή που κάνω εδώ και 30 χρόνια με τον γιο μου Κωνσταντίνο. 30 χρόνια 30 μέρες ηρεμίας δεν είδα. Το σπίτι μου είναι μια κόλαση. Όλη η οικογένεια περνάμε ένα μεγάλο δράμα. Τον Κωνσταντίνο, τον Ντίνο όπως τον φωνάζουμε παρά τα όσα μας κάνει τον αγαπάμε πολύ. Δεν είναι σωστό αυτά τα παιδιά να κλείνονται στα ψυχιατρεία ή στα τρελοκομεία.

Ισχυρίζονται ορισμένοι. Κλείστε το αφού υποφέρει όλη η οικογένεια. Γιατί το κρατάτε; Αυτά τα παιδιά θέλουν ειδική βοήθεια. Πού είναι όμως η πολιτεία; Είναι απούσα. Ειδικά απ' τα αυτιστικά παιδιά. Και οι γιατροί τι να παρακολουθήσουν, γράφουν κάνα φάρμακο κι αν τους πεις για αυτισμό δεν γνωρίζουν τίποτε, περιμένουν να μάθουν από μας να τους κάνουμε μάθημα.

Ωχ Θεέ μου αυτισμός. Όποιος δεν έχει ζήσει. Απορώ και μόνη μου πως κρατάμε ακόμη τη λογική μας. Να κοιμάμαι τη νύχτα με φόβο μην τον πιάσουν τα νεύρα και μας επιτεθεί. Το χειρότερο είναι όταν αρχίζει να χτυπιέται. Τα αυτιστικά παιδιά έχουν και πολλές αϋπνίες. Να βλέπεις τους τοίχους από τα χτυπήματα να είναι γεμάτοι από αίμα. Επίσης ζημιές, να σπάει τα πάντα. Όλη η οικογένεια είμαστε διαλυμένοι. Έφτασα δύο φορές στην αυτοκτονία. Όμως τη θέλω τη ζωή μου. Και πάντα έχω μια ελπίδα πως θα βρεθεί μια λύση και για τον Ντίνο μου. Πιστεύω στο Θεό, παρακαλώ κάθε μέρα και λέω Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες.

Δεν ξέρω τι θα πει έξω κόσμος, ζω όπως με θέλει ο Ντίνος. Μέχρι πότε όμως. Ας βάλει ο Θεός το χέρι του να ενταχθεί και ο Ντίνος, όταν γίνει αυτό το ίδρυμα, ας το πω έτσι. Στο χωριό που πηγαίνουμε στο Καρπενήσι έχει πολλή ησυχία εκεί και πολλές φορές έφευγε μόνος του όχι πολύ μακριά βέβαια και γυρνούσε πάλι μόνος του. Ωραία ήταν. Άλλαζε λίγο η ζωή μου.

Ζούμε με ηρεμιστικά χάπια. Γιατί; Κι αυτά τα παιδιά έχουν δικαίωμα να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Εμείς οι γονείς πόσο θ' αντέξουμε ακόμα. Αλλά πιστεύω πως κάτι θα γίνει και για τον Ντίνο μου. Πολλές φορές όταν είναι ήρεμος προσπαθεί κάτι να κάνει μόνος του. Ξηρά φαγητά χωρίς κουτάλι τα τρώει μόνος του. Προσπαθεί και με το κουτάλι, αλλά δεν τα καταφέρνει. Μ' αυτά θα τελειώσω γιατί περισσότερα τι να γράψω, δεν τελειώνω ποτέ. Κύριε Aλεξίου, αν λάβετε κι άλλες επιστολές από άλλους γονείς, καλό θα ήταν να απευθυνθείτε μέχρι και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εσείς που ξέρετε κάτι παραπάνω από μας. Μήπως και πάρει χαμπάρι η πολιτεία ότι υπάρχουν αυτιστικά παιδιά και είναι και αυτοί άνθρωποι.

Αντώνης Καρκαγιάννης, Εφημερίδα Καθημερινή, 3-10-2004

Το άρθρο προέρχεται από το Special Educationhttp://www.specialeducation.gr/

Η URL αυτού του άρθρου είναι:http://www.specialeducation.gr/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=212

Προσοχή σε ό,τι γυαλίζει

Πλησιάζουν οι γιορτάδες.

Εκτός από τις ετοιμασίες, τα γλυκά, τις μυρωδιές
και τα στολίδια θα μας πιάσει και το φιλανθρωπικό μας. 

Εδώ θέλει προσοχή.

Οι περισσότεροι το βλέπουμε σαν καθήκον, σαν κάτι
που γίνεται από συνήθεια, να μας δει και το Θείο βρέφος
να συχωρέσει τα ανομολόγητα μας.
Εδώ θέλει προσοχή.

Όχι στους τηλεμαραθώνιους αγάπης.

Πάλι θα βρεθεί η τραπεζική γραφειοκρατία, να μπλοκάρει
το χαρτζιλίκι,
των παιδιών μας και την προσφορά των καλών προθέσεων μας.
Και μη μου πείτε ότι λέω βλακείες, το παρελθόν τους
αποδείχτηκε ΕΝΟΧΟ.

Οι πρέσβειρες, οι κυρίες των κυρίων με τα δις ευρώ που θα βγουν
στο γυαλί με έτοιμα κειμενάκια , να σας συγκινήσουν
ύποπτες μου μοιάζουν.


Αν θέλουν να προβάλλονται δικό τους θέμα.
Ας ανοίξουν το βαρύ μπεζαχτά τους, ας δώσουν
και ας το βουλώσουν. Δεν θα στερηθούνε και ΤΙΠΟΤΑ!
 

Δεν γίνονται φιλανθρωπίες με φαμφάρες , σινιέ μοντελάκια
και ένα μικρόφωνο που θα σας καλεί στη συμμετοχή, αγάπης.

Υπάρχει το χαμόγελο του παιδιού.
Τα παιδιά που ζουν στις φυλακές (το Ξεμπλογκάρισμα).
Οι παραδιπλανοί στις γειτονιές μας.
Οι μοναχικοί γέροντες.
Τα γηροκομεία.
Τα ορφανοτροφεία.

Τα νοσοκομεία.

Μπορούμε και μόνοι μας, μανταμίτσες της σιλικόνης,
του πλούτου, της ανίας!

Πάνω από όλα υπάρχει η ανωνυμία .
Ό,τι διατυμπανίζεις, χάνει την αξία του.
ΕΣΕΙΣ ΞΕΡΕΤΕ !
Είναι η ταπεινή μου άποψη και αν διαφωνείτε δεκτόν.
 

από giagia-antigonh

Παιδιά από τη γέννησή τους μέχρι τριών μηνών

0-3 μηνών - Το μωρό σας είναι εκπληκτικά μικρούλι!!!

Πράγματα που μπορεί να κάνουν τα μωρά τους πρώτους τρεις μήνες της ζωής τους

• Εστιάζουν το βλέμμα τους σε αντικείμενα που βρίσκονται περίπου 12 εκατοστά μακριά από αυτά.
• Σηκώνουν το κεφάλι όταν ξαπλώνουν με το στομάχι τους.
• Τρομάζουν όταν ακούν δυνατές φωνές.
• Χαμογελούν όταν τους χαμογελάς.
• Κρατούν μια κουδουνίστρα για μερικά λεπτά.
• Γελούν δυνατά.
• Βγάζουν περίεργους θορύβους.
• Παρακολουθούν τα χέρια τους να κουνιούνται.

 

Παιχνίδια που Μπορείτε να φτιάξετε ή να αγοράσετε

• Εικόνες, πρόσωπα ή ακόμα ασπρόμαυρα μοτίβα τα οποία κρέμονται πάνω από το κρεβάτι του.
• Ένα καθρέπτη - που δεν σπάει - να κρέμεται από την μια άκρη του κρεβατιού του για να μπορεί να παρακολουθεί τον εαυτό του. 
• Μικρές κουδουνίστρες σε μέγεθός που μπορεί να τις κρατάει στα χεράκια του.
• Παιχνίδια με έντονα ανοιχτά χρώματα που δένονται στην άκρη του κρεβατιού του και τα οποία μπορεί να τα χτυπάει με τα χέρια του ή τα πόδια του.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΣΩΣΤΑ  

• Πολύ απαλά χτυπήστε τα δάχτυλα του, τα χέρια του, τα πόδια του και τις πατούσες του με την άκρη των δαχτύλων σας. Θυμηθείτε ότι το ανθρώπινο άγγιγμα κάνει θαύματα.
• Το άγγιγμα σας λέει στο παιδί ότι το αγαπάτε, το κάνει να νιώθει ασφάλεια και ότι είναι προστατευμένο. Αυτό πυροδοτεί την φυσική εξέλιξη του σώματος και του εγκεφάλου του. Είναι απαραίτητο για το παιδί σας. 
• Τραγουδήστε, διαβάστε του ή μιλήστε του ήσυχα και μαλακά όταν τον κρατάτε. Έτσι καλλιεργείται στο παιδί σας ένα συναίσθημα ασφάλειας που θα τον συνοδεύει σε όλη του την ζωή.
• Πείτε του τι κάνετε όταν το φροντίζετε «Τώρα αλλάζω την πάνα σου» ή «Ας πλύνουμε τα πόδια σου τώρα» ή «Τώρα βέβαια ήρθε η ώρα να πλύνουμε τα χέρια σου». 
• Κρατήστε το μπροστά από ένα καθρέπτη ώστε να μπορεί να δει και τον εαυτό του και εσάς. Μιλήστε του όσο και οι δύο κοιτάζετε τον καθρέπτη.
• Τοποθετήστε μία κουδουνίστρα στο χέρι του και δείτε πόσο μπορεί να την κρατήσει. Στην αρχή θα την κρατάει για πολύ λίγο και όσο μεγαλώνει θα είναι σε θέση να την κρατάει όλο και περισσότερο.
• Χαμογελάστε του και κοιτάξτε απευθείας στα μάτια του όταν του μιλάτε. Έτσι του δίνετε να καταλάβει ότι είναι το πιο σημαντικό πράγμα στο κόσμο.

UNICEF: Η ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

ΣΤΟ ΡΙΟ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ

Η ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Στην παιδική σεξουαλική εκμετάλλευση δεν υπάρχουν αθώοι παρατηρητές.
Η σιωπή είναι αποδοχή.

25 Νοεμβρίου 2008, Ρίο ντε Τζανέιρο - Σχεδόν 3.000 αντιπρόσωποι από πάνω από 125 χώρες βρίσκονται στο Ρίο ντε Τζανέιρο στη Βραζιλία για τη μάχη κατά της παιδικής σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

Η σεξουαλική εκμετάλλευση αφήνει τα παιδιά με ψυχικά και σωματικά τραύματα και μειώνει τις ελπίδες τους για μια αξιοπρεπή ζωή, υποστηρίζει η UNICEF. Καμία χώρα ή περιοχή δεν είναι αλώβητη και δεν υπάρχουν αθώοι παρατηρητές.

Η Σεξουαλική εκμετάλλευση είναι η χειρότερη παραβίαση του δικαιώματος ενός παιδιού σε φροντίδα και προστασία. Το Συνέδριο θα εξετάσει τις διάφορες μορφές σεξουαλικής εκμετάλλευσης των παιδιών, συμπεριλαμβανόμενων της σεξουαλικής εκμετάλλευσης μέσα στην οικογένεια, τους γάμους παιδιών, τη σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών που απασχολούνται ως οικιακοί βοηθοί, την εμπορική βιομηχανία του σεξ, καθώς και την παιδική πορνογραφία και τη σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών στο διαδίκτυο.

Οι εκμεταλλευτές εξακολουθούν να χρησιμοποιούν νέες μεθόδους για να παγιδεύουν παιδιά, συμπεριλαμβανόμενου του κυβερνοχώρου και τεχνολογιών της νέας γενιάς κινητών τηλεφώνων και ενήλικες μπορούν να κυνηγούν παιδιά σε chat rooms και να χρησιμοποιούν το ίντερνετ για να δημοσιεύουν ή να κατεβάζουν πορνογραφικό υλικό.

«Η σεξουαλική εκμετάλλευση είναι η υπέρτατη κατάχρηση εξουσίας,» είπε η Εκτελεστική Διευθύντρια της UNICEF, Αν Βένεμαν. «Πριν λίγα χρόνια συνάντησα μια 16χρονη κοπέλα στη Ρουάντα που μου έκανε μια πολύ ευθεία ερώτηση: - Τι κάνετε για να σταματήσετε τους βιασμούς; - Είναι μια ερώτηση που πρέπει να απαντήσουμε από κοινού και μάλιστα με μια ανανεωμένη αίσθηση του επείγοντος.»

Το Συνέδριο της Βραζιλίας θα εξετάσει στρατηγικές για την καταπολέμηση και των μη εμπορικών μορφών παιδικής σεξουαλικής εκμετάλλευσης, στα σπίτια τους, από θρησκευτικούς λειτουργούς, από δασκάλους, από προσωπικό ειρηνευτικών αποστολών και από ένοπλες ομάδες σε ζώνες πολέμου.

Η Σεξουαλική Εκμετάλλευση των παιδιών στον Κόσμο

• Η Μελέτη του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών για τη Βία ενάντια στα Παιδιά του 2006, παρέθετε στοιχεία της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας για 150 εκατομμύρια κορίτσια και 73 εκατομμύρια αγόρια κάτω των 18 ετών που έχουν εξαναγκαστεί σε σεξουαλική συνεύρεση ή υποστεί άλλες μορφές σεξουαλικής βίας και εκμετάλλευσης που ενέχουν φυσική επαφή.
• Η έρευνα αυτή κατέγραψε πως οι περισσότερο συχνά αναφερόμενοι ως δράστες σεξουαλικής βίας κατά των κοριτσιών είναι μέλη της οικογένειας, αδελφοί, θείοι, ακολουθούμενοι από θετούς πατέρες, πατέρες αλλά και θηλυκά μέλη της οικογένειας.
• Η σεξουαλική βία κατά των παιδιών αναφέρθηκε επίσης πως συμβαίνει στο χώρο της εκπαίδευσης, με αναφορές για δασκάλους που εμπορεύονται καλούς βαθμούς για σεξουαλικά ανταλλάγματα και σε ιδρύματα φροντίδας ή κρατητήρια όπου η άσκηση σεξουαλικής βίας μπορεί να χρησιμοποιείται ως τιμωρία ή για την επιβολή μιας σχέσης από θέση ισχύος.
• Το 2000, η Παγκόσμια Οργάνωση Εργασίας υπολόγισε πως 1,8 εκατομμύρια παιδιά πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης στην πορνεία ή την πορνογραφία.
• Το Μάιο του 2006, η βάση δεδομένων της Interpol με φωτογραφίες παιδικής κακοποίησης περιείχε φωτογραφικό υλικό για περισσότερα από 20.000 παιδιά-θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης για την παραγωγή υλικού παιδικής πορνογραφίας, στην πλειοψηφία τους καινούργιες φωτογραφίες, που αποδεικνύουν πρόσφατες ή εν εξελίξει υποθέσεις παιδικής εκμετάλλευσης.
• Οι περιφερειακές συναντήσεις για την ετοιμασία της Έρευνας για τη Βία ενάντια στα Παιδιά, επιβεβαίωσαν πως ο βιασμός στα πλαίσια ενός εξαναγκαστικού και πρώιμου γάμου είναι επίσης κοινή πρακτική σε πολλά κράτη. Η UNICEF αναφέρει πως περίπου 82 εκατομμύρια κορίτσια σε όλο τον κόσμο, μερικά μόλις και 10 ετών, παντρεύονται πριν τα 18 τους χρόνια.
• Η Έρευνα για τη Βία ενάντια στα Παιδιά διαπίστωσε πως σε πολλές περιοχές, θρησκευτικές κοινότητες και φυλές συνεχίζουν να δικαιολογούν τη σεξουαλική εκμετάλλευση των παιδιών από φυλάρχους ή ιερείς βάσει ιεραρχικών ή ποιμαντικών κανόνων.

Το ατίθασο παιδί και η δική μας ήρεμη δύναμη

Πως πρέπει να συμπεριφερθούμε γονείς και εκπαιδευτικοί σε ένα παιδί που είναι ατίθασο και προκαλεί με την συμπεριφορά του;

Σίγουρα χρειάζονται όλη την βοήθεια που μπορεί να τους προσφερθεί.

Οι παρακάτω ιδέες που δίνουμε στηρίζονται στην σύγχρονη παιδαγωγική έρευνα που αποδεικνύει ότι τα παιδιά με χρόνια αντικοινωνική συμπεριφορά δυσκολεύονται να μάθουν μέσα από την τιμωρία και την επιβολή ποινών.

Τι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας όταν είμαστε έτοιμοι να τιμωρήσουμε το παιδί μας σε περίπτωση που θέλουμε να βάλουμε όρια σε μια προκλητική επιθετική και απείθαρχη συμπεριφορά;

Γιατί πρέπει να αποφύγουμε την επίπληξη τις φωνές, την τιμωρία, τις απειλές;

• -Όσο εκνευρισμένοι και αν είμαστε θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο τρόπος που διορθώνουμε ένα παιδί μετά από μια ανεπιθύμητη πράξη τελικά θα επηρεάσει το κατά πόσο το ίδιο το παιδί θα θελήσει να αλλάξει την συμπεριφορά του στο μέλλον.
• Φωνές, επικρίσεις και απειλές συνήθως ενισχύουν το πρόβλημα. Κάποια παιδιά συμπεριφέρονται πολύ χειρότερα και αντιδρούν απότομα στο άκουσμα των λέξεων «μην τολμήσεις» η να μην ξαναγίνει» «θα φας ξύλο».
• Καταφέρνουμε μόνο προσωρινά να διακόψουμε την επιθετική ενέργεια του.
• -Του δίνουμε το ερέθισμα να εκδηλώσει ακόμη περισσότερη επιθετικότητα στο μέλλον, καθώς η τιμωρία, η βία και οι απειλές λειτουργούν ως μοντέλο επιθετικότητας για τα παιδιά μας.
• -Στην πλειοψηφία, τα παιδιά δεν έχουν αναπτύξει ακόμα το μοντέλο του καλού και του κακού και για αυτό αρκούνται να μιμούνται με επιτυχία αυτό που βλέπουν να κάνουν οι ενήλικοι. Έτσι, δεν αποκλείεται το παιδί αυτό να ανταποκριθεί με βία στον ενήλικα που του έχει επιβάλλει μια τιμωρία.
• -Η συμπεριφορά που τιμωρήσαμε μπορεί να μειωθεί σημαντικά στους χώρους που είμαστε παρόντες π.χ στο σπίτι και να αυξηθεί σημαντικά σε άλλους χώρους όπου το παιδί περνά πολλές ώρες και νιώθει ότι δεν παρακολουθείται στενά, π.χ στο σχολείο.
• -Η συχνή τιμωρία οδηγεί κάποια παιδιά να κλείνονται ερμητικά στον εαυτό τους ή να γίνονται απότομα και απορριπτικά.
• -Τα θυμωμένα παιδιά μπορεί να εξαγριωθούν ακόμα περισσότερο στο μέλλον και και να αρχίσουν να καταστρώνουν επικίνδυνα σενάρια εκδίκησης.
• -Τιμωρώντας ένα παιδί το αναγκάζουμε να υποφέρει από συναισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης, ντροπής και άλλων αρνητικών σκέψεων, το κάνουμε να πιστεύει ότι είναι κακό άτομο και ότι δεν αξίζει την αγάπη κανενός.
• -Η τιμωρία δεν του προσφέρει τις εναλλακτικές θετικές συμπεριφορές που χρειάζεται και τελικά το εγκλωβίζει σε ένα φαύλο κύκλό επανάληψης των ίδιων αρνητικών πράξεων.

Κάθε φορά που καλούμαστε να επιλύσουμε μια προβληματική συμπεριφορά πρέπει να θυμόμαστε ότι:

• Το παιδί έχει ανάγκη να ακούσει διορθωτικές παρεμβάσεις σε ήρεμο τόνο και με εκφράσεις θετικές καθώς και νέες αξίες που χρειάζεται να σέβεται
• Λέγοντας στο παιδί τι να κάνει και τι να μην κάνει συνήθως καταφέρνουμε εγγυημένα ακριβώς το αντίθετο. Το παιδί θα πάει και θα κάνει ακριβώς αυτό που του απαγορεύσαμε.

Πως λοιπόν μπορούμε να παρέμβουμε αποτελεσματικά σε μια επιθετική πράξη; Τι μπορούμε να πούμε σε ένα παιδί που προκαλεί;

• -Να προσπαθήσουμε αρχικά να προκαλέσουμε το φιλότιμο του παιδιού και την αίσθηση του δικαίου που έχει μέσα του, ας του δείξουμε τις συνέπειες της πράξης του και ας του ζητήσουμε να κάνει μια δίκαιη εκτίμηση του τι έκανε.
• -Ας αναγνωρίσουμε στο παιδί την υπευθυνότητα για τις πράξεις του εξηγώντας του ότι δεν φταίνε πάντα οι άλλοι για τον τρόπο που αντιδρά.
• -Ας αναζητήσουμε μαζί με το παιδί τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να είχε αντιδράσει διαφορετικά. Στην περίπτωση αυτή μπορούμε να δώσουμε στο παιδί μι επιλογή ανάμεσα σε δύο εναλλακτικές πράξεις και να το αφήσουμε να διαλέξει αυτήν που του ταιριάζει ώστε να διορθώσει μόνο του την κατάσταση.
• -Ας ζητήσουμε από το παιδί να δεσμευτεί σε ένα προσωπικό συμβόλαιο με τον εαυτό του που θα λέει ότι δεν θα επαναλάβει την ανεπιθύμητη συμπεριφορά του για ένα χρονικό διάστημα και ότι κάθε φορά που θα νιώθει ότι εκνευρίζεται θα αντιδρά με ένα συγκεκριμένο εναλλακτικό τρόπο.
• -Ας τελειώσουμε την συζήτησή μας χωρίς επικρίσεις κάνοντας το παιδί να νιώσει καλύτερα με τον εαυτό του.

2007: Χρόνια Πολλά Χαμομηλάκι

Σήμερα, ημέρα της γιορτής του Αγίου Στυλιανού, προστάτη των παιδιών, γιορτάζει η σελίδα μας. Το blog hamomilaki κλείνει ένα χρόνο από την δημιουργία του.

Το χαμομηλάκι ετοιμάζει … τούρτα.
Ευχηθείτε του όλοι χρόνια πολλά, να «στεριώσει».

Χρόνια πολλά και σε όλα τα παιδάκια.

The Gummy Bear Song: Καλημέρα σε όλους 😀

Μικροί και μεγάλοι, ας ξεκινήσουμε ευχάριστα τη μέρα και τη βδομάδα μας   😀

Oh, I'm a Gummy Bear

Yes, I'm a Gummy Bear!

Oh, I'm a Yummy, Chummy, Funny, Lucky Gummy Bear.

Don't call me jelly bear, Cuz I'm a Gummy bear,

Oh I'm a movin', groovin', Jammin', Singin' Gummy Bear

Oh Yeah!

Haha Duba duba yum yum

Haha Duba duba yum yum

Haha Duba duba yum yum

Three times you can bite me

(Gummy Gummy Gummy Gummy Gummy bear) [Pop!]

Oh, I'm a Gummy Bear

Yes, I'm a Gummy Bear!

Oh, I'm a Yummy, Chummy, Funny, Lucky Gummy Bear.

Don't call me jelly bear, Cuz I'm a Gummy bear,

Oh I'm a movin', groovin', Jammin', Singin' Gummy Bear

Oh Yeah!

Haha Duba duba yum yum...

(Gummy Gummy Gummy Gummy Gummy bear) [Pop!]

Oh, I'm a Gummy Bear

Yes, I'm a Gummy Bear!

Oh, I'm a Yummy, Chummy, Funny, Lucky Gummy Bear.

Don't call me jelly bear, Cuz I'm a Gummy bear,

Oh I'm a movin', groovin', Jammin', Singin' Gummy Bear

Oh Yeah!

Haha Duba duba yum yum...

(Gummy Gummy Gummy Gummy Gummy bear) [Pop!]

Oh, I'm a Gummy Bear

Yes, I'm a Gummy Bear!

Oh, I'm a Yummy, Chummy, Funny, Lucky Gummy Bear.

Don't call me jelly bear, Cuz I'm a Gummy bear,

Oh I'm a movin', groovin', Jammin', Singin' Gummy Bear

Oh Yeah!

Haha Duba duba yum yum...

(Gummy Gummy Gummy Gummy Gummy bear) [Pop!]

Alex Papadiamantis

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

25 Νοεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα για την Καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών

Η Επιτροπή και τα κράτη μέλη θα πρέπει να «αναγνωρίσουν ως έγκλημα την συζυγική σεξουαλική βία και να προσχωρήσουν στην ποινικοποίηση του βιασμού εντός του γάμου». Επιπλέον, θα πρέπει να επιδείξουν μηδενική ανοχή σε όλες τις μορφές της βίας κατά των γυναικών και να δεσμεύσουν πόρους για την αποτίμηση του κόστους που συνεπάγεται η βία των ανδρών κατά των γυναικών στην ΕΕ. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα αιτήματα μιας έκθεσης που ενέκρινε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Υιοθετώντας την έκθεση της κ. Maria CARLSHAMRE (ΦΙΛ, SE) σχετικά με την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών οι ευρωβουλευτές καλούν ακόμη τα κράτη μέλη και την Επιτροπή:

• να μην αποδεχθούν καμία αναφορά σε πολιτισμικές πρακτικές ως ελαφρυντικές περιστάσεις σε υποθέσεις βίας κατά των γυναικών, ιδίως όταν πρόκειται για εγκλήματα τιμής και για ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων·
• να διασφαλίσουν το δικαίωμα των θυμάτων στην ασφαλή πρόσβαση στη δικαιοσύνη και στην αποτελεσματική επιβολή του νόμου, περιλαμβανομένης της πρόβλεψης για παροχή αποζημίωσης·
• να εξετάσουν κατά πόσο τα παιδιά που είναι μάρτυρες της κακοποίησης των μητέρων τους πρέπει να θεωρούνται θύματα, καθώς και κατά πόσο θα πρέπει να δικαιούνται αποζημίωση σύμφωνα με το εθνικό δίκαιο·
• να εξετάσουν τους κινδύνους που ενέχει τόσο για το παιδί όσο και για τη μητέρα η από κοινού κηδεμονία με τον δράστη της βίας και να θεσπίσουν αποτελεσματικά μέτρα που θα διασφαλίζουν την ασφαλή αλλαγή κηδεμονίας σε περιπτώσεις χωρισμού και διαζυγίου·
• να μην δεχτούν οποιαδήποτε αναφορά σε μέθη από αλκοόλ ως ελαφρυντικό παράγοντα σε περιπτώσεις βίας ανδρών κατά των γυναικών. Οι ευρωβουλευτές ζητούν επίσης από τα κράτη μέλη να κάνουν χρήση του προγράμματος Daphne II προκειμένου να καταπολεμήσουν τα εγκλήματα τιμής, να κατασκευάσουν και να συνδράμουν περισσότερα καταφύγια για γυναίκες που είναι θύματα βίας και να εκπαιδεύσουν ειδικούς που εξειδικεύονται στη μεταχείριση θυμάτων εγκλημάτων βίας.
• Επιπλέον, θα πρέπει «να καταπολεμήσουν την αντίληψη ότι η πορνεία ισοδυναμεί με την άσκηση επαγγέλματος».
• Τέλος, η ολομέλεια καλεί τα κράτη μέλη να λάβουν κατάλληλα μέτρα ώστε να τεθεί τέρμα στον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων. Όπως τονίζει, «η αποτροπή και η απαγόρευση του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων και η δίωξη των δραστών πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα σε όλες τις σχετικές πολιτικές και τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

 A6-0404/2005
europarl.europa.eu

Νόμος για την αντιμετώπιση της παιδεραστίας

Σκληρή αντιμετώπιση της παιδεραστίας

Ποινές μέχρι ισόβια, φρένο στην παραγραφή αδικημάτων
με το νέο νομοσχέδιο

 

Κατατέθηκε στη Βουλή νομοσχέδιο που ρυθμίζει ειδικά θέματα για την αντιμετώπιση των παιδεραστών από τη Δικαιοσύνη αλλά και επιβάλλει σκληρές ποινές και θεσπίζει μέχρι και μετά την ενηλικίωση τη δυνατότητα καταγγελίας που θα οδηγήσει σε δίωξη.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, ο νέος νόμος θα επιταχύνει δραστικά την εκδίκαση υποθέσεων παιδεραστίας, ενώ οι ποινές που θα επιβάλλονται θα είναι κατά πολύ σκληρότερες και θα φτάνουν ως τα ισόβια.

Η κυριότερη ωστόσο ρύθμιση σε ότι αφορά την απόδοση δικαιοσύνης είναι η επέκταση του χρόνου μετά τον οποίο παραγράφονται αδικήματα σχετικά με την παιδεραστία.

Συγκεκριμένα, η νομοθεσία ορίζει ότι εάν ένα αδίκημα δεν καταγγελθεί ή δεν ασκηθεί δίωξη μέχρι και πέντε χρόνια μετά την τέλεσή του, παραγράφεται.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση ωστόσο, ο χρόνος παραγραφής θα είναι τρία έτη από την ενηλικίωση του θύματος, ανεξάρτητα από το χρόνο τέλεσης, ώστε να μπορούν τα θύματα ως ενήλικες να καταγγείλουν τέτοια συμβάντα (ειδικά δε, όταν οι δράστες προέρχονται από το οικογενειακό περιβάλλον).

ethnos.gr

Αγαπημένοι μας φίλοι,

έρχεται, κατά τα φαινόμενα, ο νομοθέτης να καλύψει ένα κενό στην καταστολή της παιδοφιλίας και της κακοποίησης των παιδιών. Ένα νομοθετικό πλαίσιο, αυστηρότερο του προηγουμένου θα υπάρχει προκειμένου να προστατεύονται τα χαμομηλάκια.

Είναι ένα βήμα αυτό, ένα.

Ξύπνησε η ελληνική πολιτεία και μέσα στην παραζάλη της αποφάσισε κάτι να κάνει, αλλά, ως συνήθως, άρχισε από το τελευταίο, απαραίτητο αλλά τελευταίο.

Έφτασε ο νομοθέτης στη σύλληψη των παιδόφιλων χωρίς να λάβει υπόψη του ότι ελάχιστες των περιπτώσεων καταγγέλονται, ελάχιστοι κακοποιοί παιδόφιλοι, αιμομίκτες, συλλαμβάνονται.

Το πρόβλημα έχει ρίζες βαθιές και η θεραπεία του πρέπει με τις ρίζες αυτές να ασχοληθεί και αυτές να γιατρέψει.

Είναι πολυσύνθετο το τεράστιο αυτό θέμα.

• Τα κακοποιημένα παιδάκια δεν μιλούν.
• Η οικογένεια καλύπτει, σκεπάζει τα εγκλήματα.
• Ενημέρωση δεν υπάρχει.
• Το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν ενημερώνει τα χαμομηλάκια για τα δικαιώματά τους.
• Δεν υπάρχουν ειδικοί παιδοψυχολόγοι στα σχολεία όλων των βαθμίδων.

ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, μιας Παιδείας ευρύτατης που θα προλαβαίνει το έγκλημα, αφού, όταν συντελεστεί, η θεραπεία των ψυχών και των σωμάτων των παιδιών είναι εξαιρετικά δύσκολη.

ΣΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΝΑ ΕΣΤΙΑΣΟΥΜΕ

ΣΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ...

Οδός Ονείρων | Hadjidakis - Street of Dreams

Οδός ονείρων - Κάθε κήπος
Street of dreams - Every garden

Στίχοι και μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Music and Lyrics: Manos Hadjidakis
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μαρίνος 

Κάθε κήπος έχει
μια φωλιά για τα πουλιά.
Κάθε δρόμος έχει
μια καρδιά για τα παιδιά.

Μα κυρά μου εσύ,
σαν τι να λες με την αυγή
και κοιτάς τ' αστέρια
που όλο πέφτουν σαν βροχή.

Δός μου τα μαλλιά σου
να τα κάνω προσευχή,
για να ξαναρχίσω
το τραγούδι απ' την αρχή.

Κάθε σπίτι κρύβει
λίγη αγάπη στη σιωπή.
Μα ένα αγόρι έχει
την αγάπη για ντροπή.

Street of dreams
Every garden has a nest for the birds
Every street has a heart for the children
But you my lady, what are you chatting with the dawn about
gazing at the stars that keep falling like rain...
Give me your hair to make them a prayer
And I will start my song from the beginning
Every house hides some love
In its silence
But there is a boy who treats love
As shame.