Οι γονείς έχουν την συνεχή τάση να θέλουν να διαμορφώσουν την συμπεριφορά και την προσωπικότητα των παιδιών τους ακριβώς όπως είναι εκείνοι χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ιδιαιτερότητες και χαρίσματα που μπορεί να έχει το παιδί.
Οι περισσότεροι γονείς αγνοούν τις ιδιαιτερότητες της παιδικής ψυχής λόγω του άγχους που επικρατεί στην καθημερινότητα τους και δεν συμπεριφέρονται με τρόπους που ευνοούν την ομαλή ανάπτυξη των παιδιών.
Τα παιδιά πρέπει να τα αφήνουμε να πειραματίζονται να παίρνουν πρωτοβουλίες και να αυτενεργούν. Σημαντικό είναι το παιδί να μάθει να απομακρύνεται και να μην παραμένει προσκολλημένο στους γονείς γιατί αυτό είναι που θα καθορίσει την ψυχολογική του ωριμότητα στο μέλλον.
"Όταν αγαπάς κάτι να το απομακρύνεις, όχι γιατί δεν το αγαπάς αλλά για να του δώσεις φτερά να πετάξει".
Σε άλλες περιπτώσεις οι γονείς δεν βάζουν όρια στα παιδιά τους. Το παιδί χρειάζεται όρια στην συμπεριφορά του γιατί θα το βοηθήσουν να προσαρμοστεί στη κοινωνική ζωή αλλιώς αν δεν μάθει να συντονίζεται θα έχει δυσκολίες προσαρμογής.
Ακόμα οι γονείς οφείλουν να είναι συνεπής και να κρατάνε τις υποσχέσεις τους γιατί το παιδί έχει την ανάγκη να εμπιστεύεται το περιβάλλον γύρω του, αλλιώς θα μεγαλώσει μέσα στην ανασφάλεια και το ίδιο θα είναι ασυνεπής και ανεύθυνο.
Επιπλέον ένα λάθος που κάνουν αρκετοί γονείς είναι να φορτώνουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σε διαπροσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο στο παιδί, χωρίς να λάβουν υπόψη τους ότι το παιδί δεν ωφελείται με το να το μαθαίνει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γονείς του.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των γονέων πιστεύουν πως ‘το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο’ και καταφεύγουν σ’ αυτό. Όμως έχει αποδειχτεί πως το ξύλο είναι το μέσο με το οποίο εκφράζουμε τα δικά μας συναισθήματα και θυμό και όχι τακτική που χρησιμοποιούμε για να διαπαιδαγωγήσουμε το παιδί για να αποτρέψουμε την συμπεριφορά του. Το ξύλο τραυματίζει την αυτοπεποίθηση διδάσκει βία και όχι τον αυτοέλεγχο.
Για επίλογο παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τον Khalil Gibran το οποίο εάν θέλουμε να γίνουμε τέλειοι γονείς, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ.
"Τα παιδιά σου δεν είναι τα δικά σου παιδιά. Είναι οι γιοι και οι κόρες της νοσταλγίας της ζωής για την ζωή".
Έρχονται μέσα από σένα, αλλά όχι για σένα και αν και είναι δικά σου, δεν σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη, όχι τις σκέψεις σου, γιατί έχουν τις δικές τους.
Μπορείς να προσπαθήσεις να είσαι όμοιος με αυτά, αλλά μην επιδιώξεις να τα κάνεις όμοια με σένα.
Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει πίσω. Είσαι το τόξο που θα εκτοξευθούν σαν ζωντανά βέλη τα παιδιά σου".
Εάν κάθε γονιός είχε ως παράδειγμα το παραπάνω απόσπασμα και το έκανε πράξη, θα είχαν αποφευχθεί και λυθεί πολλά προβλήματα στις σχέσεις, μεταξύ αυτών και των παιδιών τους.
Σαραντόπουλος Αντώνης - Νησίδη Μαρίζα
arcadia.ceid.upatras.gr
Εάν κάθε γονιός είχε ως παράδειγμα το παραπάνω απόσπασμα και το έκανε πράξη, θα είχαν αποφευχθεί και λυθεί πολλά προβλήματα στις σχέσεις, μεταξύ αυτών και των παιδιών τους.
Σαραντόπουλος Αντώνης - Νησίδη Μαρίζα
arcadia.ceid.upatras.gr
Οι γονείς δε θα ήθελα να αισθανθούν ότι είναι στη θέση του απολογούμενου. Το έργο τους είναι βαρύ και δύσκολο. Η αποστολή τους υπεύθυνη. Δεν έχω κάνει γονιός και καμία φορά αισθάνομαι άσχημα να μιλάω για τους γονείς. Και αυτό γιατί, αισθάνομαι σαν να είμαι έξω από τον χορό και να μιλάω. Όμως, έχω περάσει από την παιδική ηλικία, δεν ξέρω κατά πόσο την έχω ξεπεράσει, καθώς ακόμα αισθάνομαι σαν ένα μεγάλο παιδί μέσα μου. Τα παιδιά με το ξύλο πράγματι δε μαθαίνουν. Απεναντίας, αγρεύουν, την επιθετικότητα αυτή τη βγάζουν στους συμμαθητές τους και έτσι αναπαράγονται συμπεριφορές βίαιες. Οι καιροί είναι δύσκολοι, οι απαιτήσεις πολλές, τα άγχη μεγάλα. Τα ζούνε οι γονείς και όντως πρέπει όσο μπορούνε, να τα κρατάνε έξω από το σπίτι. Θα πρέπει όμως, με τρόπο καλό, να δώσουν στο παιδί τους να καταλάβει και το τι τραβάνε οι ίδιοι, για να μπορεί εκείνο να πηγαίνει στο σχολείο, να έχει το χαρτζιλίκι του, το κινητό του (σήμερα άκουσα για ένα περιστατικό με ανήλικους που τράβηξαν σε κινητό τα καμώματά τους σε έναν άλλον ανήλικο και έκανε το βίντεο αυτό το γύρω του σχολείου δημιουργώντας στον παθόντα ανήλικο προβλήματα) και να το μάθουν το παιδί να σέβεται. Να σέβεται το γονιό και τον μεγαλύτερό του. Όμως και το συνομήλικό του και τον μικρότερό του. Οπότε εδώ είναι τα όρια που πρέπει να μπαίνουν από τους γονείς. Για να μπούνε όμως όρια, απαιτείται ενδιαφέρον. Οι γονείς που ενδιαφέρονται για τα παιδιά τους, οφείλουν να τα βάλουν όρια. Ο τρόπος που θα το κάνουν, μετράει πολύ. Με τρόπο τέτοιο που θα δώσουν στο παιδί να καταλάβει, ότι είναι για καλό του. Το παιδί από μόνο δεν έχει όρια. Έτσι μπορεί να γίνει εύκολα υποχείριο κάποιων ξύπνιων, με κόστος βαρύ στον ψυχικό κόσμο του παιδιού. Τα παιδιά, με κάποια ιδιαιτερότητα, χρειάζονται από τους γονείς, αλλά και όλους μας, μια αντιμετώπιση περισσότερο προσεκτική. Μια αντιμετώπιση που θα την υποδείξουν οι ειδικοί. Νομίζουμε πολλές φορές ότι τα ξέρουμε όλα. Σε πολλά πράγματα δεν τα ξέρουμε. Καλό είναι, να ρίξουμε τον εγωισμό μας και να ρωτήσουμε. Καλό είναι να ρίξουμε τον εγωισμό μας και να αποδεχτούμε ένα παιδί με μια ιδιαιτερότητα. Κάποιοι λίγοι γονείς δε θέλουν να το δεχτούν. Όσο δεν το δέχονται, τόσο άδικα βασανίζονται μέσα τους, αλλά φέρνουν και σε δύσκολη θέση το παιδί. Αν είμαστε κοντά στα παιδιά, σε αυτό που βλέπουν στην τηλεόραση, σε αυτό που παίζουν στον υπολογιστή, αν γνωρίζουμε τις παρέες τους, δε σημαίνει ότι τα παρακολουθούμε. Με τρόπο καλό αν τα κάνουμε και όχι με τρόπο αδιάκριτο και προκλητικό, δείχνουμε ενδιαφέρον. Πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο και να δούμε τα παιδιά μας, τι κάνουν, που πάνε, τι παρακολουθούν. Αν δεν το κάνουμε, μην απορούμε μετά, από είδε ή έμαθε άσχημα πράγματα. Χρόνο χρειάζεται να έχουμε και καλή διάθεση. Μην τα αφήνουμε μόνα τα παιδιά. Να είμαστε κοντά τους με τρόπο καλό. Με τρόπο που θα τα κάνει να μας θέλουν και όχι να μας αποφεύγουν και να μας φοβούνται. Υπάρχουν τρόποι, αρκεί να υπάρχει θέληση. Αυτή είναι η γνώμη μου από τη θέση ενός ανθρώπου που ακόμα δε μεγάλωσε όσο οι άλλοι.
ReplyDeleteΜε αγάπη πάντα
Agorafoviagr