Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός αν κρίνεις απ' τα σύννεφα

Ο τίτλος είναι του Οδυσσέα Ελύτη, από το άρθρο του Ψυχίατρου ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΥ, διευθυντή του Κέντρου Ψυχικής Υγείας Χανίων:

«Ο λιθοβολημένος ξενώνας ως πυλώνας της ερήμου»

που δημοσιεύτηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 15/10/2007 και το πήραμε από την ιστοσελίδα «Πανελλαδική ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ».

...
Τον άρρωστο που η ψυχιατρική απομονώνει, εγκλείει, αποκλείει, περιθωριοποιεί, μεταφέρει με την κλούβα των μεταγωγών για νοσηλεία(!), καθηλώνει, μετά έχει την απαίτηση ο μέσος πολίτης να τον δεχτεί στην πολυκατοικία του; Ο κόσμος, φρονώ, δεν χρειάζεται αυτό που εμείς οι ψυχίατροι λέμε «ευαισθητοποίηση», ο κόσμος είναι ευαισθητοποιημένος. Εκείνο που χρειάζεται είναι η ψυχιατρική να αλλάξει το ψυχιατρικό παράδειγμά της, το ψυχιατρικό σκέπτεσθαι και ιδίως το ψυχιατρικό πράττειν. Να επιδιώξει και να εμπεδώσει μια άλλη συνάντηση με την τρέλα, πιο φιλική, πιο θεραπευτική, πιο ανοιχτή. Η τρέλα είναι τρόπος τού υπάρχειν στον κόσμο. Μια ανάγκη του ικανοποιεί ο άνθρωπος μέσα από αυτήν. Εκείνο που πρέπει να κατανοήσουμε ως θεραπευτές είναι ότι θεραπεία είναι η συνοδοιπορία και η βοήθεια στον άρρωστο για να ικανοποιεί αυτή του την ανάγκη με έναν πιο συμβατό τρόπο. Και όχι να τον αποκλείουμε και να τον αποκόπτουμε από το κοινωνικό σώμα.

Αν αυτό κάνει η ψυχιατρική, τότε θα σταματήσουν σύντομα οι λιθοβολισμοί...