ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΟΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΘΩΑ -ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ- ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ (χωρίς, δα, να απαιτείται, π.χ. και καμία δικαστική απόφαση για να το πιστοποιήσει αυτό), ως πιθανός γονιός, μια υπόσχεση δίνω στον εαυτό μου και τη δίνω με όση ειλικρίνεια και δύναμη ψυχής έχω:Ό,ΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΝ ΑΠΟ ΜΙΚΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ, σε οποιοδήποτε σπορ, ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ.
Αλλά ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΔΙΩΞΟΥΝ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟ, ΕΙΔΙΚΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΣΠΟΡ, ΘΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠ’ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ!
Υπό το βάρος, αν μη τι άλλο, της εμπειρίας 23 «συντάξιμων» ετών στο αθλητικό ρεπορτάζ, στο ίσως φτωχό μου μυαλό, ταξινομώ τον πρωταθλητισμό, ειδικά σε κάποια συγκεκριμένα σπορ, στο ίδιο γένος με την κατάχρηση ουσιών (καπνού, ναρκωτικών, αλκοόλ) την αμορφωσιά και τον κ-οπαδισμό οιουδήποτε είδους.
Ο αθλητισμός σε φέρνει σε επαφή με τα σημαντικότερα από τα ψυχικά χαρίσματα που ήδη έχεις και καλλιεργώντας αυτά, σου δημιουργεί κι άλλα τόσα.
Υπό το βάρος, αν μη τι άλλο, της εμπειρίας 23 «συντάξιμων» ετών στο αθλητικό ρεπορτάζ, στο ίσως φτωχό μου μυαλό, ταξινομώ τον πρωταθλητισμό, ειδικά σε κάποια συγκεκριμένα σπορ, στο ίδιο γένος με την κατάχρηση ουσιών (καπνού, ναρκωτικών, αλκοόλ) την αμορφωσιά και τον κ-οπαδισμό οιουδήποτε είδους.
Ο αθλητισμός σε φέρνει σε επαφή με τα σημαντικότερα από τα ψυχικά χαρίσματα που ήδη έχεις και καλλιεργώντας αυτά, σου δημιουργεί κι άλλα τόσα.
Κι επειδή, μέσω της ευεξίας, της κοινωνικότητας και της υγείας που σου προσφέρει σε κάνει να αγαπάς το σώμα σου, σε υποχρεώνει να το σέβεσαι κιόλας.
Όποιος σέβεται το σώμα του, σέβεται και τον εαυτό του. Συνεπώς και τους άλλους.
Ο πρωταθλητισμός επιδιώκει να σε κάνει απλώς”πρώτο” και μόνο αυτή την ανάγκη σου καλλιεργεί: να είσαι πρώτος. Με κάθε τρόπο. Με κάθε μέσον. Με κάθε κόστος. Κυρίως, δε, μισώντας κατά βάθος το σώμα σου, θεωρώντας το “εμπόδιο” που πρέπει να ξεπεραστεί, φυλακή απ’ τα όρια της οποίας οφείλεις να αποδράσεις και όχι αναπόσπαστο μέρος της ύπαρξής σου. Όποιος μισεί το σώμα του, μισεί και τον εαυτό του. Και συνεπώς και τους άλλους.
Οι “μοναχικοί δρόμοι μέχρι τη δικαίωση whatever it takes” γίνονται ίσως πιασάρικα φιλμ για τους γελοίους Αμερικανούς που πρεσβεύουν τη μεγαλύτερη μ...κία όλων των εποχών, το “ο πρώτος είναι όλα, ο δεύτερος τίποτε”, αλλά ΤΡΟΠΟΣ με τον οποίο θέλω εγώ τουλάχιστον ν’ αρχίσουν ποτέ να σκέφτονται ή να δρουν τα παιδιά μου, ΔΕΝ είναι. Κατάρα το θεωρώ κάτι τέτοιο και γι’ αυτό λέω πώς, Ό,ΤΙ περνάει από το χέρι μου για να μην τους συμβεί, θα το κάνω.
Επειδή, όμως, «Αιών παις έστι παίζων, πεσσεύων· παιδός η βασιληίη», μακάρι, μαζί με όσα θα κάνω εγώ, να βοηθήσει και η ίδια η ζωή να μη δω ποτέ τα παιδιά μου:
Ο πρωταθλητισμός επιδιώκει να σε κάνει απλώς”πρώτο” και μόνο αυτή την ανάγκη σου καλλιεργεί: να είσαι πρώτος. Με κάθε τρόπο. Με κάθε μέσον. Με κάθε κόστος. Κυρίως, δε, μισώντας κατά βάθος το σώμα σου, θεωρώντας το “εμπόδιο” που πρέπει να ξεπεραστεί, φυλακή απ’ τα όρια της οποίας οφείλεις να αποδράσεις και όχι αναπόσπαστο μέρος της ύπαρξής σου. Όποιος μισεί το σώμα του, μισεί και τον εαυτό του. Και συνεπώς και τους άλλους.
Οι “μοναχικοί δρόμοι μέχρι τη δικαίωση whatever it takes” γίνονται ίσως πιασάρικα φιλμ για τους γελοίους Αμερικανούς που πρεσβεύουν τη μεγαλύτερη μ...κία όλων των εποχών, το “ο πρώτος είναι όλα, ο δεύτερος τίποτε”, αλλά ΤΡΟΠΟΣ με τον οποίο θέλω εγώ τουλάχιστον ν’ αρχίσουν ποτέ να σκέφτονται ή να δρουν τα παιδιά μου, ΔΕΝ είναι. Κατάρα το θεωρώ κάτι τέτοιο και γι’ αυτό λέω πώς, Ό,ΤΙ περνάει από το χέρι μου για να μην τους συμβεί, θα το κάνω.
Επειδή, όμως, «Αιών παις έστι παίζων, πεσσεύων· παιδός η βασιληίη», μακάρι, μαζί με όσα θα κάνω εγώ, να βοηθήσει και η ίδια η ζωή να μη δω ποτέ τα παιδιά μου:
ούτε (κατα)χρήστες ουσιών,
ούτε αμόρφωτους ή ημιμαθείς ενήλικες,
ούτε μονομανή, φανατισμένα «πρόβατα»
ούτε πρωταθλητές σε κάποια συγκεκριμένα σπορ.
Ούτε, πολύ περισσότερο, και τα τέσσερα μαζί…
Το blog είναι, όπως πάντοτε, ανοιχτό στα σχόλια και τις απόψεις σας…
Ούτε, πολύ περισσότερο, και τα τέσσερα μαζί…
Το blog είναι, όπως πάντοτε, ανοιχτό στα σχόλια και τις απόψεις σας…
