Αγάπη. Τι όμορφη λέξη και πόσο απλή...
Η πρώτη φορά που χαρίζουμε απλόχερα την αγάπη μας είναι η στιγμή που γεννιόμαστε... στη μητέρα μας.
Κι εκείνη... υποχρεώνεται τόσο που μας χαρίζει τη δική της κάθε στιγμή για το υπόλοιπο της ζωής της.
Ίσως όχι πάντα με τον τρόπο που εμείς θέλουμε να τη λαμβάνουμε... αλλά σίγουρα με όλη τη δύναμη της ψυχής της.
Τόσο απλή λέξη η αγάπη. Κι όμως... νιώθω τόσο δέος στα πόδια της. Ήθελα μέρες να κάνω αυτή την ανάρτηση, όμως δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω... τι να γράψω.
Αμήχανα γράφω...
Κάπου εκεί, λίγο πριν, λίγο μετά την εφηβεία, έρχεται "η πρώτη αγάπη". Η πρώτη αγάπη που δε θα ξεχάσουμε ποτέ...
Έτσι ξαφνικά χωρίσαμε.
Τι απέμεινε;
Χάθηκαν τα πάντα απ' όσα ζήσαμε.
Πώς έγινε; Πώς έγινε; Τι έγινε;
Μόνος μου διαβάζω γράμματα
που έγραφες.
Έχω ακόμη τα δικά σου πράγματα
που ξέχασες. Τα ξέχασες. Με ξέχασες...
Δε σε ξέχασα ποτέ.
Δε σε μίσησα ποτέ.
Όσα χρόνια κι αν περάσανε... δε σε ξέχασα ποτέ. Ποτέ.
Γιατί ήσουν αγάπη μου η πρώτη μου αγάπη
κι η πρώτη αγάπη ποτέ δεν τελειώνει.
Τα χείλη σου μού 'καναν το πρώτο σημάδι.
Το πρώτο σημάδι ποτέ δεν παλιώνει.
Πάνω απ' τη φωτογραφία σου
έκλαψα.
Και σιγοτραγούδησα τους στίχους που
για σένα και για όσα ζήσαμε έγραψα.
Brainwaves
Για την πρώτη αγάπη. Απόσπασμα.
Αφιερωμένο στην Αντωνία. Γραμμένο για την Αντωνία. Που δεν ξεχνώ, ποτέ.
Μετά θα έρθουν άλλες αγάπες. Λίγες, πολλές, μία... Εξαρτάται. Και κάποια στιγμή ίσως έρθει "η αγάπη για πάντα".
Σε όλη μας τη διαδρομή, πολλές παράλληλες αγάπες μας συντροφεύουν. Φίλοι, συγγενείς, δάσκαλοι, ερεθίσματα...
Ένα γραμμόφωνο και πάνω του πλέει κάποιος δίσκος.
Γλυκές μελωδίες, νοσταλγικές, γεμίζουν το δωμάτιο.
Δυο ίσκιοι χορεύουν, σφιχτά αγκαλιασμένοι.
Κι έξω, η βροχή πέφτει απαλά,
συμπληρώνοντας τις νότες του τραγουδιού.
Μαργαρίτα Σ. Γριμάνη
Στιγμές αγάπης.
Το οξύμωρο με την αγάπη είναι ότι δεν κοστίζει κι όμως είναι πολύτιμη.
Και το παράδοξο είναι ότι, ενώ δεν κοστίζει, είναι σπάνια...
Η ιστορία δείχνει ότι πολλές φορές τιμωρείται η αγάπη... Ο Χριστός τιμωρήθηκε με την έσχατη των ποινών επειδή δίδαξε το αυτονόητο... το πιο αυθόρμητο ένστικτο της ανθρώπινης φύσης. Το ένστικτο που συχνά καταπιέζουμε γιατί δεν είναι πάντα της μόδας.
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι.
και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία.
πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.
η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται.
είτε γλώσσαι παύσονται.
είτε γνώσις καταργηθήσεται.
εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν.
όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται.
ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην.
ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου.
βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον.
άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην.
νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα.
μείζων δε τούτων η αγάπη.
Απόστολος Παύλος.
Προς Κορινθίους Επιστολή Α'. 13ο κεφάλαιο.
Τα υπόλοιπα θα τα πούμε παρέα...
