Οι Μεγάλοι και οι ελάχιστοι

Για τους Τρεις Ιεράρχες

30 Ιανουαρίου τους «σωτήριου» έτους 2012. Γιορτή τον Τριών Ιεραρχών. 

Νομίζω θα είναι η πρώτη φορά που μερικά σχολεία θα λειτουργούν τέτοια μέρα. 

Έτσι αποφάσισε η υπουργός, για να κερδίσουν τα παιδιά τα μαθήματα που έχασαν με τις καταλήψεις τους. Εδώ τους έπιασε μια προκοπή μεγάλη, για να καλυφθούν μερικές διδακτικές ώρες για τα  παιδιά. 

Αφού κατέστρεψαν το μέλλον τους, αποφάσισαν να κάνουν μάθημα στη γιορτή της παιδείας για να αναπληρώσουν τα κενά της παιδείας.  
Κι ας μη μπορούν να κάνουν μάθημα οι δάσκαλοι, γιατί βιβλία ακόμη δεν μοιράστηκαν, γιατί πολλές αίθουσες είναι παγωμένες, επειδή πετρέλαιο δεν υπάρχει. 

Στη γιορτή των τριών Ιεραρχών θα κάνουν μάθημα τα παιδιά, για να σωθεί η παιδεία, κι ας αποφασίστηκε από του χρόνου, για πρώτη φορά στην ιστορία της πατρίδας μας να κοπεί ο Επιτάφιος του Περικλή, Ο ύμνος της Δημοκρατίας. 

Για πρώτη φορά αποφασίστηκε να κόψουν εντελώς τα αρχαία κείμενα, δεν θα γίνεται πλέον μετάφραση, αλλά μόνο το νόημα του κειμένου θα αποδίδεται. 

Δεν πειράζει όμως, έχει εξαγγελθεί ο διαδραστικός πίνακας και μπροστά σ’ αυτόν τι μας χρειάζονται τα άλλα; 
Τι μας χρειάζονται οι δάσκαλοι, τι μας χρειάζονται κι οι μαθητές εδώ που τα λέμε, θα 'χουν έναν πίνακα στην οθόνη του υπολογιστή τους τα παιδιά και ούτε χρειάζεται να έρχονται στα σχολεία. Ούτε αίθουσες μας χρειάζονται, ούτε σχολεία. 

Κι αν δεν μας χρειάζονται όλα αυτά, τι μας χρειάζονται οι Τρείς Ιεράρχες, τι να τους κάνουμε; Να γλυτώσουμε και από αυτούς, αρκετά μας ταλάνισαν.

Το Σάββατο, μας κάλεσαν σε ένα «τσάι», απογευματινό. Νωρίς ήταν η πρόσκληση, αλλά τι να κάνεις, υποχρεώσεις …
Καθίσαμε, πήραμε το τσάι μας, καφέ ήθελα εγώ, αλλά δεν βαριέσαι, ήπια τσάι. Ήθελα και ένα τσιγαράκι, αλλά δεν ήταν πολιτικώς ορθόν και βγήκα έξω στο αγιάζι να κάνω το τσιγάρο μου. Ξεπάγιασα κιόλας κι όταν γύρισα, είχε χωριστεί η ομήγυρης σε δυο παρέες, η μια στον καναπέ οπού λέγανε πως ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν υπεύθυνος για όλα τα δεινά της χώρας. Η άλλη παρέα συνέχιζε να κάθεται στο τραπέζι που πήραμε το τσάι.
—Έλα, έλα να ακούσεις με φώναξαν, στο τραπέζι.
Πλησίασα και άκουσα πράγματα για τους τρεις Ιεράρχες, από μια εκδότρια, που δεν ήξερα που να τα … κατατάξω.
—Που τα βρήκατε αυτά, ρώτησα;
—Από τα κείμενα τους, μου απάντησε.
—Τα δικά τους κείμενα, ρώτησα;
—Τα δικά τους …
—Ποιο ακριβώς διαβάσατε;
—…
—Μήπως διαβάσατε το «Προς τους Νέους», λέω , μήπως το διαβάσατε, και παρατηρήσατε, ότι κάνει συνοπτική αναφορά σε όλη την ελληνική φιλοσοφία; 

Μήπως είδατε πόση αγάπη τρέφει για τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους; 

Μήπως ξέρετε ότι ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος σπούδασαν στην Αθήνα, στην Ακαδημία Πλάτωνος; 

Μήπως γνωρίζετε, ότι ο  Πλάτωνας αποκαλείται «θείος» από αυτούς τους «ακατονόμαστους» όπως τους χαρακτηρίζετε;
Μήπως γνωρίζετε ότι ο Ιωάννης σπούδασε στον Λιβάνιο, τον τελευταίο εθνικό νεοπλατωνιστή φιλόσοφο; 

Μήπως γνωρίζετε ότι ο Λιβάνιος ήθελε να παραδώσει την σχολή του στον Ιωάννη;  

Μήπως γνωρίζετε ότι όλη η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στα Ελληνικά; 

Μήπως γνωρίζετε ότι όλη η Ορθοδοξία βασίσθηκε στην ελληνική φιλοσοφία και συμπληρώθηκε από τους λόγους του Χριστού;
— Εγώ διαβάζω πίσω από τις λέξεις και βλέπω άλλα πράγματα … (!!)  
και απομακρύνθηκε από την τράπεζα του τσαγιού.
Ανακατεύτηκα, από την ευκολία του διασυρμού, από την λάσπη που έριχνε αριστερά και δεξιά, άκριτα και ασυλλόγιστα, έτσι για να είναι μοντέρνα, για να κάνει εντύπωση, για να πουλάει τα βιβλία της. Και αυτή είναι η απλή εκδοχή.
Χαιρετηθήκαμε μετά από λίγο. Σηκωθήκαμε να φύγουμε όλοι. Η εκδότις ασπάστηκε τους πάντες, άπλωσα το χέρι μου και απευθύνθηκε σε μένα.
—Δεν θες να σε φιλήσω; Φοβάσαι να σε φιλήσει μια … παγανίστρια; 
—Φίλα με, της λέω, αλλά πες μου σε παρακαλώ, τι υποστηρίζετε εσείς οι … παγανιστές;
—Εμείς, απάντησε, αγαπάμε τα λουλούδια, τα φυτά, την φύση, τα ζώα, αυτά υποστηρίζουμε.
—Γιατί, εμείς οι χριστιανοί δεν τα αγαπάμε; Δεν μας αρέσουν τα λουλούδια; Δεν πάμε εκδρομές; Δεν αγαπάμε την φύση; Τα ζώα; Σε συμβουλεύω να διαβάσεις την «Εξαήμερο» του Μεγάλου Βασιλείου, έναν ύμνο στη Φύση.
 

Γιατί, τόσο μίσος καλοί μου φίλοι; Τι συμβαίνει; 

Τον Άι Βασίλη των παιδιών; Γιατί Έλληνες χτυπάμε Έλληνες, γιατί τους πετάμε από τα σχολεία μας; 

Τι πάθαμε; Βασιλάκη τον λέγανε, ελληνόπουλο ήταν, εκεί στον πόντο γεννήθηκε, ήρθε στην Αθήνα και σπούδασε και μετά μόνασε και μετά όντας γιατρός γιάτρευε κόσμο και κοσμάκη και διάλεξε να πάει στην πιο μακρινή ελληνική γη, να κρατάει ζωντανή την Ελλάδα και τον λόγο του Χριστού και έφτιαξε την ξακουστή Βασιλειάδα, μια πόλη ολόκληρη φιλανθρωπικών ιδρυμάτων για να υποστηρίζει όλους τους αδύναμους, χωρίς διάκριση, εθνικούς ή χριστιανούς, άντρες ή γυναίκες, γέρους ή παιδιά.

 
—Τι πάθαμε, συνέλληνες; Τι πάθαμε;!!

«Αφού απελπίστηκα πια ότι θα μ’ ακολουθήσεις, ζήτησα καταφύγιο εδώ, στον Πόντο. Και ο Θεός μ’ οδήγησε σ’ έναν τόπο που μ’ ευχαριστεί πάρα πολύ. Θυμάσαι καμιά φορά που παίζοντας πλάθαμε με τη φαντασία μας όμορφες τοποθεσίες; Τέτοιο είναι και το μέρος που ζω σήμερα. Είναι ένα ψηλό βουνό σκεπασμένο από πυκνό δάσος. Εδώ κι εκεί τρέχουν κρύα και κατακάθαρα νερά. Στα πόδια του βουνού είναι μια πεδιάδα που ποτίζεται άφθονα από τα νερά αυτά. Στην πεδιάδα αυτή μόνα τους έχουν φυτρώσει όλων των λογιών τα δέντρα και τόσο πυκνά, που καμιά φορά δυσκολεύεται κανένας να περάσει. Μπροστά στην τοποθεσία αυτή δεν είναι τίποτε το νησί της Καλυψώς, που τόσο θαύμασε την ομορφιά του ο Όμηρος.»

από γράμμα του Βασιλείου στο φίλο του Γρηγόριο

«Μαμά μην κλαις, θα τα λέμε στο skype»...

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΑΤΑΝΑΣΤΕΥΟΥΝ ΞΑΝΑ

Αν είναι αλήθεια ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία, στην περίπτωση της Ελλάδας ισχύει σαφώς το δεύτερο. Εγκλωβισμένη στη δίνη της κρίσης και με την ανεργία να σπρώχνει στο περιθώριο στρατιές νέων, η χώρα βλέπει για μια ακόμα φορά το παραγωγικό της δυναμικό να μεταναστεύει, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο στην Ευρώπη, την Αμερική, ακόμα και την Αυστραλία.

Το θλιβερό της όλης υπόθεσης είναι, μάλιστα,
ότι το νέο μεταναστευτικό κύμα σπρώχνει
στους δρόμους της φυγής το πιο εξειδικευμένο
τμήμα της νέας γενιάς, επιστήμονες με πτυχία,
πολυετείς σπουδές και προσόντα, τους νέους ανθρώπους,
δηλαδή, που, υπό άλλες συνθήκες, θα αποτελούσαν
τον κινητήριο μοχλό για την ανασυγκρότηση της χώρας.

Στις σελίδες που ακολουθούν, το FORUM δίνει το λόγο σε Έλληνες επιστήμονες, καλλιτέχνες και συγγραφείς που διαπρέπουν στο εξωτερικό, ζητά τη γνώμη των συμπατριωτών μας που αγωνίζονται χρόνια τώρα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και κουβεντιάζει με νέους Έλληνες που αναζητούν εδώ και λίγο καιρό την τύχη τους στις απαιτητικές μητροπόλεις της Δύσης.

• Η ηλεκτρονική σελίδα του «Εθνους» είναι ανοικτή στους αναγνώστες και ευχαρίστως φιλοξενεί σχόλια και αντιδράσεις. Τμήμα αυτών θα αναδημοσιευτεί στην έντυπη έκδοση του επόμενου τεύχους του Forum (Σάββατο, 4 Φεβρουαρίου)

Στο σημερινό τεύχος γράφουν:

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΙΜΙΖΗΣ
Επίτιμος διευθυντής της Διοίκησης Διαστήματος και επιστημονικός διευθυντής του Πανεπιστημίου Johns Hopkins των ΗΠΑ
«Δεν το θεωρώ έντιμο να τους συμβουλεύσω να παραμείνουν στην Ελλάδα και να περιμένουν βελτίωση της οικονομίας, διότι όλοι γνωρίζουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο η οικονομία: είναι η αναξιοκρατία, η αδιαφάνεια, η χωλαίνουσα κρατική διοίκηση, η διαφθορά, η ατιμωρησία της παρανομίας, η εκπαίδευση σε όλα τα επίπεδα, το σύστημα υγείας και γενικότερα το κοινωνικό ήθος », αναφέρει ο κ. Κριμιζής στο άρθρο του: Τρίβουν τα χέρια τους στη ΝASA και το Κολοράντο

ΛΟΗΣ ΛΑΜΠΡΙΑΝΙΔΗΣ
Οικονομικός γεωγράφος, καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας
«Γιατί χιλιάδες επιστήμονες, κυρίως νέοι με καλές και πολυετείς σπουδές, αναζητούν καλύτερη τύχη στο εξωτερικό;», διερωτάται ο καθηγητής που δίδει τις δικές του απαντήσεις στο άρθρο «Όταν ο Κρόνος τρώει τα καλύτερα παιδιά του»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΩΡΑΦΑΣ
«Οι περισσότεροι που σήμερα μεταναστεύουν, θα γυρίσουν μεταφέροντας στις αποσκευές τους κάτι καλό για τη χώρα », σημειώνει στη δική του παρέμβαση (Θα επιστρέψουν καλύτεροι...) ο διάσημος ηθοποιός που ζει και εργάζεται στη Γαλλία.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ
«Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πλήρη αποτυχία: Μια χώρα που δεν μπορεί να κρατήσει τα παιδιά της, μια χώρα χωρίς ελπίδα », παρατηρεί ο συγγραφέας που ζει στη Γαλλία, στο άρθρο «Μεταναστεύει και η ελπίδα»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΥΚΕΣΑΣ
«Τώρα φεύγουν οργισμένοι. Στις βαλίτσες κουβαλάνε τα πτυχία τους, βουβό θυμό κι ένα δακρυσμένο άι σιχτίρ για την πατρίδα που τους αποβάλλει σαν ανεπιθύμητα μπάσταρδα », γράφει ο συγγραφέας και δημοσιογράφος παραθέτοντας μία ακόμη ανάγνωση στο φαινόμενο της νέας μετανάστευσης. (Μαμά μην κλαις, θα τα λέμε στο «skype»

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΠΙΕΡΡΑΚΑΚΗΣ
Υποψήφιος διδάκτωρ Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης
Οι «σκαντζόχοιροι» (δηλαδή εκείνοι που έχουν υπερεξειδικευμένα προσόντα και μια αίσθηση σκοπού σε αυτά) που δεν βρίσκουν απορρόφηση στην Ελλάδα, αυτονόητα θα προτιμήσουν το «φεύγω», ενώ οι «αλεπούδες» (δηλαδή άτομα με πιο ευέλικτα προσόντα και προτιμήσεις) μπορούν να διαπρέψουν και στη χώρα μας» καταθέτει ο Κ. Πιερρακάκης στο Οι σκαντζόχοιροι, οι αλεπούδες και η κρίση

Αναστάσιος Γουδουλάκης: Οι Κινέζοι μάς θέλουν

Λιάνα Κυπριωτάκη: Επιστροφή στην Αγγλία

Γιάννης Κουτσουρίδης: Ευτυχώς... Φινλανδία

Ακύλλας Κατραζής: Άλλο η περιπέτεια, κι άλλο η προσφυγιά

Αλεξάνδρα Πασχαλίδου: Η Σουηδία δεν είναι παράδεισος

Θοδωρής Καλλιφατίδης: Γιατί η πατρίδα δεν μας χωράει

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Η ομάδα - θρύλος και ο σκληρός Τζίμι: Η ιστορία του Πανελληνίου, της πρώτης ποδοσφαιρικής ομάδας Ελλήνων μεταναστών που έγινε θρύλος στην Αυστραλία πίσω στη δεκαετία του '50

Τιμοκατάλογος… αγάπης και προσφοράς

Προχθές ο μικρός Γιάννης μπήκε στη κουζίνα την ώρα που η μητέρα του ετοίμαζε το βραδυνό της οικογένειας. Την πλησίασε και της έδωσε μια σελίδα απο το τετράδιο του για να διαβάσει κάποια πράγματα που είχε γράψει. 

το κόστος της αγάπης μου είναι:
Δωρεάν

Η μητέρα του σκουπισε τα χέρια της, πήρε το χαρτί και ξεκίνησε να διαβάζει:

Για το συμμαζεμα του δωματίου μου: 2 Ευρώ
Για το πέταγμα των σκουπιδιών: 2 Ευρώ
Για τους βαθμούς μου: 5 Ευρώ
Για το κουβάλημα από το Σουπερ: 5 Ευρώ
Σύνολο που μου χρωστάς: 14 Ευρώ. 

Όταν εκείνη τελείωσε το διάβασμα, κοίταξε το γιο της που περίμενε με ανυπονησία και για λίγο ξέφυγε ο νους της στα περασμένα. Υστερα, πήρε ενα άλλο κομμάτι χαρτί, στυλό και έγραψε τα παρακάτω
Για τους εννέα μήνες που σε κουβαλούσα στη κοιλιά μου: Δωρεάν
Για τις ατέλειωτα βράδυα που ξενυχτούσα στο προσκεφάλι σου να σε προσέχω και να σε φροντίζω: Δωρεάν
Για όλα τα δάκρυα και τη κούραση που μου προκάλεσες όλα αυτά τα χρόνια: Δωρέαν
Για τα παιχνίδια, το φαγητό, το σχολείο, τα ρούχα: Δωρεάν
Αν τα προσθέσεις αυτά το κόστος της αγάπης μου είναι: Δωρεάν

Όταν ο μικρός τέλειωσε να διαβάζει όσα του είχε γράψει η μητέρα του, γέμισαν δάκρυα τα μάτια του. Την κοίταξε βαθιά στα μάτια και της είπε:

«Μαμά στα σίγουρα σ αγαπώ»
Μετά πήρε το στυλό και με μεγάλα γράμματα έγραψε στο δικό του χαρτί τα παρακάτω λόγια:

«Ξεπληρώθηκαν στο ακέραιο»

πηγές:
Πηγή
agathan
ΠΗΓΗ: Τιμοκατάλογος….αγάπης και προσφοράς

Μμμμ... η μανούλα έφτιαξε τούρτα με κάστανα!!

Τα κάστανα, ψητά, ωμά ή βραστά, σε σάλτσες, γλυκάκια, τούρτες, είναι μια από τις χαρές του χειμώνα

Περισσότερα για τα κάστανα, στο πράσινο χαμομηλάκι

Chocolate Chestnut Cake Recipe

Τούρτα κάστανο με μαύρη σοκολάτα

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 κιλο κάστανα
• 1/2 φλυτ γαλα γλυκό
• 2 κουτ. βούτυρο φρέσκο
• 175 γρ. σαβαγιαρ
• κονιακ, λιγο γαλα
• σαντιγι
• σοκολάτα γάλακτος 

Πως το κάνουμε:

1. Οταν ειμαι βιαστική, παίρνω έτοιμα κάστανα, αυτα που ειναι σε στυλ κομπόστας. Τα στραγγίζω και κρατάω το σιρόπι.
2. Τα κάνω πουρε και τα βάζω σε σιγανή φωτια με το γάλα για λιγο. Προσθέτω το βούτυρο.
3. Μουσκεύω τα σαβαγιάρ στο σιρόπι που κράτησα και στο οποίο είχα προσθέσει το κονιάκ. Μετά βαζω σε πιατέλα τα σαβαγιαρ και στον πάτο αλλά και όρθια στα πλάγια.
4. Απλώνετε το πουρε απο επανω, κατοπιν κάνετε ροζετες με τη σαντιγυ, και για τελείωμα τρίβετε σοκολατα απο το χονδρό τρίφτη. 

sintagespareas