Γιατί προσπαθούμε να φέρουμε τα παιδιά στα μέτρα μας;

Ας παραδειγματιστούμε από τα παιδιά,

αντί να προσπαθούμε να τα φέρουμε στα μέτρα μας

Του Γιώργου Βασιλορεΐζη

Σύμφωνα με την κοινωνία, οι ενήλικες είναι συνήθως μορφωμένοι, καλλιεργημένοι και ώριμοι άνθρωποι, ενώ τα παιδιά είναι συνήθως πλάσματα ατίθασα, ζωηρά και ανώριμα.

Και σκέφτομαι: 

~Τα παιδιά χαίρονται να παίζουν, 

οι μεγάλοι έχουν ξεχάσει να χαίρονται.

~Τα παιδιά εκφράζουν τα συναισθήματά τους, 

οι μεγάλοι έχουν κλειστεί στον εαυτό τους.

~Τα παιδιά δεν παίρνουν τα πάντα στα σοβαρά, 

οι μεγάλοι είναι σοβαροφανείς.

~Τα παιδιά έχουν έμφυτη την περιέργεια να ψάξουν και να ανακαλύψουν, 

οι μεγάλοι ακολουθούν μηχανικά και υπνωτισμένα την περιγραφή του κόσμου που τους δόθηκε.

~Τα παιδιά όταν θυμώνουν, μετά από λίγη ώρα το ξεχνάνε. 

Οι μεγάλοι πίνουν το δηλητήριο της μνησικακίας και μετά ελπίζουν ότι έτσι θα «σκοτώσουν» τον άλλο.

~Τα παιδιά εκφράζουν τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους, 

οι μεγάλοι τις καταπιέζουν.

~Τα παιδιά έχουν θάρρος, 

οι μεγάλοι φοβούνται μην…

~Τα παιδιά λειτουργούν με αθωότητα. 

Οι μεγάλοι με δόλο.

~Τα παιδιά δεν γεννιούνται κρίνοντας. 

Οι μεγάλοι; ρατσιστές.

~Τα παιδιά λειτουργούν περισσότερο με τα θέλω της καρδιάς, 

οι μεγάλοι με τα πρέπει του μυαλού.

~Τα παιδιά αποδέχονται και αγαπούν γιατί έτσι νιώθουν. 

Οι μεγάλοι αγαπούν υπό όρους.

Και ερωτώ, ποια είναι πιο φυσική συμπεριφορά; 

Γιατί προσπαθούμε να φέρουμε αυτά τα πλάσματα στα μέτρα μας; 

Kαι στην τελική, ποιος είναι ώριμος και ποιος ανώριμος;

enallaktikidrasi