- «Είναι υιοθετημένη…» - «Ναι. Και είναι υπέροχο. Αν μπορείτε, να υιοθετήσετε και εσείς ένα παιδάκι»

Την δεκαετία του ’80, γεννήθηκε ένα κοριτσάκι. Eνα κοριτσάκι που η μαμά του δεν μπορούσε να το φροντίσει. Θα είχε μείνει και αυτό στο νοσοκομείο και θα περιπλανιόταν από ίδρυμα σε ίδρυμα, αν δεν είχαν βρεθεί δυο υπέροχοι γονείς για να το πάρουν μαζί τους.

Η μικρή Διοχάντη. Ένα τυχερό παιδί…

Η Διοχάντη, έτσι λένε το κοριτσάκι, θα μάθαινε την ιστορία της 12 χρόνια αργότερα. Θα της την έλεγε -σαν παραμύθι- η ίδια της η μητέρα. Ποια μητέρα; 

Για την Διοχάντη η μητέρα είναι μία. 
Αυτή που μεγαλώνει το παιδί.

Ας αρχίσουμε από την αρχή. Καμιά φορά τα σχολικά προαύλια γίνονται πολύ σκληρά. Παιδικά δάχτυλα σηκώνονται καταγγελτικά για να καταδείξουν το διαφορετικό. Τον χοντρό, τον κοντό, τον γυαλάκια, το φυτό της τάξης… Εκείνη την ημέρα, στην πέμπτη δημοτικού, ένα παιδικό δαχτυλάκι σηκώθηκε, έδειξε προς την Διοχάντη και φώναξε. 

«Μην την παίζεται! Είναι υιοθετημένη!» Υιοθετημένη; Τι σημαίνει υιοθετημένη; «Κυρία! Με είπε υιοθετημένη!», «Μαμά, με είπε υιοθετημένη»… Τότε η μαμά κατέβασε όλα τα άλμπουμ και τις φωτογραφίες για να της δείξει πόσο πολύ μοιάζουνε και πόσο πολύ μοιάζει με την γιαγιά. «Και πράγματι ήμουν ίδια η γιαγιά!» λέει η ίδια. Διοχάντη: «Διός Άνθη», τα άνθη του Δια δηλαδή. Το όνομα μιας νύφης που ζούσε στην Εύβοια.

Eνα μεσημέρι όμως, δύο χρόνια αργότερα, η μαμά ήταν πια έτοιμη να διηγηθεί το παραμύθι της μικρής Διοχάντης. Το κλίμα στο σπίτι ήταν εορταστικό. Το φαγητό μύριζε όμορφα. Η τηλεόραση ήταν κλειστή. Και η Διοχάντη άφησε την τσάντα με τα βιβλία της πρώτης γυμνασίου στο δωμάτιό της. 

Το παραμύθι ξεκινούσε κάπως έτσι… «Μια φορά και έναν καιρό, μία μαμά και ένας μπαμπάς έκαναν ένα μακρινό ταξίδι για να δουν ένα κοριτσάκι που μόλις είχε γεννηθεί. Το κοριτσάκι ήταν πολύ όμορφο και η μαμά και ο μπαμπάς το αγάπησαν από την πρώτη στιγμή. Τους αγάπησε κι εκείνο. Και έτσι αποφάσισαν να το πάρουν μαζί τους…»

Η Διοχάντη διηγείται γεμάτη περηφάνια αυτή την ιστορία. Από τότε… όποτε ακούει φωνές να ψιθυρίζουν «Είναι υιοθετημένη…» απαντάει «Ναι. Και είναι υπέροχο. Αν μπορείτε να υιοθετήσετε και εσείς ένα παιδάκι». Οσο για την γυναίκα που την γέννησε; Η μαμά της κάποτε της έδωσε ένα κλειδί. Ένα κλειδί που ταιριάζει σε μια θυρίδα στην τράπεζα. Της είπε πως αν ποτέ θελήσει να μάθει ποια είναι η βιολογική της μητέρα και γιατί την άφησε, οι απαντήσεις βρίσκονται εκεί.

Η Διοχάντη όμως, είπαμε, δεν πιστεύει σε βιολογικούς και θετούς γονείς. Πιστεύει στους γονείς που μεγαλώνουν το παιδί. 

«Ευχαριστώ την γυναίκα που με έφερε στην ζωή, γιατί είχε και την επιλογή να μην με φέρει. Αλλά από τη στιγμή που αποφάσισε να με δώσει, αποφάσισε να κόψει και κάθε δεσμό», λέει. 

Η Διοχάντη έχει το κλειδί πάντα στο πορτοφόλι της. Περνάει κάθε μέρα από την τράπεζα. Δεν θα ανοίξει όμως την θυρίδα. «Μετά από τόσα χρόνια δεν αισθάνομαι υιοθετημένη. Και τεστ DNA να μου κάνουνε, θα βγει ότι είμαι βιολογικό παιδί των γονιών μου!» λέει χαμογελώντας. 

Τα χρόνια πέρασαν. Το κοριτσάκι μεγάλωσε. Και τώρα που έγινε και η ίδια μανούλα… είναι πια σίγουρη πως το κλειδί πρέπει να παραμείνει στο πορτοφόλι της…

Η Διοχάντη έφτιαξε ένα blog, μοιράστηκε την ιστορία της, και κάλεσε όλους τους γονείς που υιοθέτησαν ένα παιδάκι και όλα τα παιδάκια που υιοθετήθηκαν να γράψουν και τη δική τους ιστορία, έτσι ώστε να μην μένει κανένα παιδάκι στο ίδρυμα. Να αποκτήσουν όλα, έναν μπαμπά, μία μαμά και μία ζεστή αγκαλιά.

https://adoptedingr.wordpress.com/