Για ένα παιδί που το έλεγαν Μανόλη, που είχε φίλο ένα αηδόνι και που δεν ήθελε να πάει σχολείο, παρά τις συμβουλές του φίλου του,
Καλοί μου φίλoι, καλό Σαββατοκύριακο!
Για ένα παιδί που το έλεγαν Μανόλη, που είχε φίλο ένα αηδόνι και που δεν ήθελε να πάει σχολείο, παρά τις συμβουλές του φίλου του, κάνουν λόγο τα παιδιά της Β2 τάξης του Δημ. Σχολείου “Χρυσόστομος Σμύρνης” του Λεοντείου Λυκείου Αθηνών, σ’ ένα υπέροχο παραμύθι που έγραψαν και εικονογράφησαν, έχοντας εμψυχώτρια τη δασκάλα τους Αναστασία Ρήγα.
Και σαν επιβράβευση της συνεργασίας που αναπτύσσεται μεταξύ των δασκάλων, με ανταλλαγές των εργασιών που κάνουν στις τάξεις των…
Ταξιδιάρικα πουλιά τελικά οι εργασίες των παιδιών!
Ένα πρωί πήγε στην αποθήκη να πάρει ξερά χόρτα για να ταΐσει τα ζώα. Πάνω στη βιασύνη του δεν πρόσεξε καλά και κλείστηκε μέσα.
Όσο κι αν φώναζε, κανένας δεν μπορούσε να τον ακούσει, γιατί οι γονείς του ήταν στις δουλειές τους και τα αδέρφια του στο σχολείο.
«Συγγνώμη, μικρέ μου φίλε! Πες μου τι μπορώ να κάνω για να με συγχωρέσεις;».«Θέλω να πας στο σχολείο. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, όχι για μένα αλλά για σένα»
είπε το αηδόνι και σκούπισε τρυφερά με τη φτερούγα του τα δάκρυα του Μανώλη.
Σας χαιρετώ
με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, δάσκαλος
Για ένα παιδί που το έλεγαν Μανόλη, που είχε φίλο ένα αηδόνι και που δεν ήθελε να πάει σχολείο, παρά τις συμβουλές του φίλου του, κάνουν λόγο τα παιδιά της Β2 τάξης του Δημ. Σχολείου “Χρυσόστομος Σμύρνης” του Λεοντείου Λυκείου Αθηνών, σ’ ένα υπέροχο παραμύθι που έγραψαν και εικονογράφησαν, έχοντας εμψυχώτρια τη δασκάλα τους Αναστασία Ρήγα.
Για ένα αηδόνι που το φυλάκισε το παιδί σ’ ένα κλουβί κι αυτό σταμάτησε να κελαηδάει… Και με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς η δημοσίευση στον σημερινό Παιδότοπο του β’ μέρους του παραμυθιού με τις σχετικές ζωγραφιές, απ’ το ιδιαίτερα επιμελημένο χειρόγραφο, βιβλιαράκι (σε φωτοτυπία) που έφτασε στα χέρια μου μέσω του γνωστού φίλου, καλού δασκάλου Μύρωνα Παναγιωτάκη.
Και σαν επιβράβευση της συνεργασίας που αναπτύσσεται μεταξύ των δασκάλων, με ανταλλαγές των εργασιών που κάνουν στις τάξεις των…
Ταξιδιάρικα πουλιά τελικά οι εργασίες των παιδιών!
Ένα πρωί πήγε στην αποθήκη να πάρει ξερά χόρτα για να ταΐσει τα ζώα. Πάνω στη βιασύνη του δεν πρόσεξε καλά και κλείστηκε μέσα.
Όσο κι αν φώναζε, κανένας δεν μπορούσε να τον ακούσει, γιατί οι γονείς του ήταν στις δουλειές τους και τα αδέρφια του στο σχολείο.
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε πώς ένιωθε το αηδόνι και μετάνιωσε γι’ αυτό που είχε κάνει στον καλύτερό του φίλο.Έπρεπε οπωσδήποτε να επανορθώσει…Ο Μανώλης έμεινε στην αποθήκη μέχρι το απόγευμα που επέστρεψαν οι δικοί του και του άνοιξαν. Όσο κι αν ήταν πεινασμένος και διψασμένος έτρεξε στο δωμάτιό του και με δάκρυα στα μάτια ελευθέρωσε τον φίλο του και του ζήτησε συγγνώμη.
«Συγγνώμη, μικρέ μου φίλε! Πες μου τι μπορώ να κάνω για να με συγχωρέσεις;».«Θέλω να πας στο σχολείο. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, όχι για μένα αλλά για σένα»
είπε το αηδόνι και σκούπισε τρυφερά με τη φτερούγα του τα δάκρυα του Μανώλη.
Ο Μανώλης δεν το σκέφτηκε καθόλου. Κατάλαβε ότι το αηδόνι ήταν πραγματικός του φίλος και ήθελε μόνο το καλό του. Από την άλλη μέρα κιόλας ξεκίνησε να πηγαίνει στο σχολείο και ήταν πολύ χαρούμενος. Έκανε καινούργιους φίλους και έμαθε να διαβάζει, να γράφει και να λογαριάζει. Ήξερε πολύ καλά ότι όλα αυτά τα όφειλε στον φίλο του, το αηδόνι.Όταν μεγάλωσε μάλιστα έγινε δάσκαλος και έλεγε την ιστορία του στους μαθητές του τονίζοντας τόσο την αξία της μόρφωσης, όσο και την αξία της πραγματικής φιλίας.
Σας χαιρετώ
με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, δάσκαλος
πολύ όμορφο και διδακτικό, ευγε στους συντελεστές της κίνησης αυτής μαθητές και δάσκαλους!
ReplyDelete