Όσες φορές κι αν έχω πέσει στα πατώματα και έχω ανοίξει διάπλατα τα χέρια μου να σας αγκαλιάσω και τους δύο μαζί, ξέρω πως εκείνη τη στιγμή κανείς από τους δύο σας δεν παίρνει όοολη μου την αγάπη.
Ούτε τις φορές που σας χαζεύω να παίζετε, ούτε εκείνες δεν δίνω όλη μου την προσοχή σε εσένα, μόνο σε σένα.
Κι όταν κλαις και όταν με ικετεύεις να σε σηκώσω στα χέρια και τα χέρια μου είναι κατειλημμένα από τον αδερφό σου ή την αδερφή σου, πάλι νιώθω άσχημα που δεν έχω άλλο ένα ζευγάρι χέρια να σε σηκώσω κι εσένα!
Κι όταν διδυμάκια μου σας ταΐζω, πάλι η φροντίδα μου και η περιποίηση μου μοιράζεται.
Διαβάζω στα διάφορα ρητά στο διαδίκτυο ότι η αγάπη όταν έχεις δίδυμα πολλαπλασιάζεται, δεν διαιρείται.
Όμως η προσοχή, η φροντίδα, ο χρόνος, η αφοσίωση, η όρεξη για παιχνίδι, οι αγκαλιές, όλα αυτά -θέλοντας και μη- διαιρούνται.
Και να σου οι τύψεις μετά, και παρά τον προγραμματισμό για να τα μοιράσεις όλα δίκαια, θες κάποιες φορές σε κάποιο από τα δύο να δώσεις λίγο παραπάνω!
Αλλά αυτό δε γίνεται εύκολα, γιατί στην περίπτωση των διδύμων οι ανάγκες είναι παράλληλα οι ίδιες!
Δεν είναι όπως με δύο παιδιά διαφορετικής ηλικίας, που έχουν ζήλιες κ.τ.λ.
Μιλάω για ανάγκες! Που σε φτάνουν πραγματικά στο σημείο να παρακαλάς να σου φυτρώσουν άλλα δύο χέρια, όχι για να προλάβεις, αλλά για να μην αδικήσεις!
Όλα αυτά βέβαια γίνονται μέσα σου, γιατί έξω το παίζεις πειθαρχία «κι έτσι».
Ένα από τα θετικά που θα βγει πιθανότατα από όλο αυτό είναι ότι τα διδυμάκια θα μάθουν να μοιράζονται τα πάντα και για πάντα!
Μαθαίνουν να περιμένουν, να νιώθουν εμπιστοσύνη και να ξέρουν ότι κάτι μπορεί να αργεί να γίνει, αλλά στο τέλος γίνεται.
Μαθαίνουν να είναι λιγότερο ζηλιάρικα και μαθαίνουν, πιθανώς, να συνυπάρχουν καλύτερα με άλλα παιδάκια.
Σας αγαπώ τόσο πολύ! Και στο τέλος-τέλος έχουν δίκιο:Η αγάπη πολλαπλασιάζεται δεν διαιρείται!
Άντα Μελά
No comments:
Post a Comment