(Εδώ δεν μπορώ να το πιστέψω εγώ ακόμα.)
Έτσι ξεκινούν όλα τα άρθρα, που θέλουν να τραβήξουν την προσοχή.Ε, τούτο έχει έναν λόγο αλήθειας, γιατί δεν θα πιστέψετε, τί άκουσα η μάνα.Ακόμη να το χωνέψω.
..... ποτέ δεν ήμουν η μαμά που ονειρευόμουν να δω το κοριτσάκι μου πριγκίπισσα, βασίλισσα, νεράιδα και κάθε αέρινη οπτασία με οργάντζες και τούλια, αλλά όχι κι έτσι.
#hello_εφηβεία και θα το κάνω hastag, γιατί το βλέπω να “παίζει” πολύ από εδώ και στο εξής.
Κάθομαι να γράψω αυτό το άρθρο και γελάω.
Γελάω με την καρδιά μου με τις αντιδράσεις της κόρης μου.
Η περίοδος της εφηβείας είναι στα κόκκινα, αλλά έχει απίστευτο ενδιαφέρον (εκτός από τα τεράστια αποθέματα υπομονής που χρειάζονται).
Σαν γονιός είναι λες και ανεβαίνεις επίπεδο αντίληψης… επίπεδο διανόησης.
Ανεβαίνεις γενικά πίστα, βρε παιδί μου!
Οι ατάκες της κόρης είναι πια απανωτές και αποστομωτικές και δεν αφήνει πολλά περιθώρια αντίδρασης.
Δεν είναι πια απλές ατάκες.
Είναι η προσωπικότητα που διαμορφώνεται μπροστά μας και δεν προλαβαίνω να καταγράφω. Ή… δεν έχω την ανάγκη να καταγράφω.
Νιώθω ότι κάποια πράγματα χρειάζεται απλά να τα ζεις.
Ξέρετε, ως blogger, μπορεί πολύ εύκολα να πέσεις στην “παγίδα” να είσαι με ένα σημειωματάριο στο χέρι και να καταγράφεις τα πάντα.
Το ονομάζω “παγίδα”, γιατί κάποια πράγματα, δεν έχουν ανάγκη καταγραφής σε κείμενο.
Νομίζω μάλιστα, ότι κάτι τέτοιο τα αποδυναμώνει.
Είναι αυτές οι φορές που αρκεί να αφήσεις τη στιγμή να σε συνεπάρει και τίποτε περισσότερο. Έτσι νομίζω.
Έχω 1-2 σκηνικά που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, για να πάρετε μια μικρή γεύση από το μεγαλείο, που ζούμε στο σπίτι καθημερινά.
Πάμε, λοιπόν!
Ήταν πριν λίγες μέρες, που ενώ μου έλεγε την Ιστορία, εκνευρίστηκε, γιατί της ζήτησα επίμονα να μου ξαναπεί το μάθημα.
Εκείνη δεν ήθελε και θύμωσε. Στην επιμονή μου , λοιπόν, και επειδή ήθελε να ξεσπάσει το θυμό της (#hello_εφηβεία), πήρε ένα μπαλάκι που είχε στα χέρια της και το πέταξε με δύναμη στην άκρη του δωματίου.
Η έκφρασή μου εκείνη την ώρα ήταν αυστηρή, οπότε με κοιτάζει και μου λέει:
“Τί; Περνούσε ένα μυγάκι και το σκότωσα”.
Kάποια άλλη φορά την είχα στείλει να κάνει μόνη της κάτι για πρώτη φορά.
Για μία μάνα κάθε πρώτη φορά για το παιδί της, φαντάζει ένα τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα κι ένας ένας λόγος να συγκινηθεί, οπότε και όταν ήρθε κοντά μου, την αγκάλιασα την φίλησα και γυρίζει και μου λέει:
“Σιγά το κατόρθωμα, βρε μαμά! Δεν έκανα τίποτα. Περπατούσα. Γι' αυτό συγκινήθηκες; Αει, καλά! Το’χασες!”
Και είχε ένα μικρό δίκιο, μεταξύ μας.
Έρχεται, που λέτε, η εποχή της αποκριάτικης στολής, .... οπότε και ήρθε η ανακοίνωση της φετινής επλογής της:“Μαμά, φέτος θέλω να ντυθώ Χάρος!”
Η πρώτη (εσωτερική) αντίδραση :
ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ ΜΟΥ!
Η δεύτερη (συγκρατημένη εξωτερικευμένη ψύχραιμη) αντίδραση:
“Πώς προέκυψε αυτό, αγάπη μου;”
-“Γιατί; Δεν σου αρέσει;”
-“Δεν θα σου πω ψέμματα.
Όχι, δεν μου αρέσει. Αλλά θα με ενδιέφερε να ακούσω, πώς ακριβώς το αποφάσισες και τί σημαίνει για σένα.”
-“Έχουμε πει με τους φίλους μου, να ντυθούμε κάτι που δεν θα φαινόμαστε, οπότε σκέφτηκα μια στολή που θα είναι όλη μαύρη, με μαύρη κουκούλα και μαύρη μάσκα. Ε, τί είναι τόσο μαύρο; O Xάρος.”
-” Και ο Ζορό, αγάπη μου, μαύρα φοράει και μαύρη μάσκα. Κι έχει και μαύρη κάπα. Και ο Σούπερμαν .....
Το σκέφτεται λίγο και μετά λέει…
“Ναι, βρε μαμά, αλλά… δεν είναι τόσο εντυπωσιακό.
Εσένα σε πειράζει, δηλαδή, να ντυθώ Χάρος;
Ένα παιχνίδι είναι, βρε μαμά!
Ξέρω ότι είναι άγριο πράγμα, αλλά….σιγά.
Σκέψου ότι εγώ θα παίζω με τους φίλους μου χαρούμενη. Τί σε πειράζει;”
Με αποστόμωσε.
Σε μία ακόμη προσπάθεια για να δώσει μια ευκαιρία (σε μένα ουσιαστικά), πήρε ένα διαφημιστικό φυλλάδιο που είχε πολλές στολές και τις απέρριψε όλες.
Η μία έχει τουτού και “Δεν θα μπορώ να τρέχω” (είχε δίκιο), η άλλη “Είναι πολύ κοντή και είναι σαν να μην φοράει τίποτα” (είχε δίκιο κι εδώ)…προβληματίστηκε πολύ και τελικά έρχεται με αποφασιστικότητα και μου λέει.
“Μαμά, μπορεί να μην σας αρέσει, αλλά εγώ θέλω να ντυθώ Χάρος!” (#hello_εφηβεία)
Κάτι μου λέει, ότι δεν θα αλλάξει γνώμη.
Και κατά βάθος δεν με πειράζει.😉
Μόνη της παρουσίασε τα επιχειρήματα.
Αφού θα είναι χαρούμενη.
Θα είναι ο πιο γλυκός και χαρούμενος Χάρος, που έχω δει (ΤΙ ΛΕΩ, ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ ΜΟΥ!! ΜΑΖΕΨΤΕ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΣ. ..Και ο Brad Pitt στο Joe Black δεν ήταν άσχημος.😉)
(Μεταξύ μας, θα ξανακάνω μια κουβέντα κι αν τα καταφέρω, θα σας πω .)
Μαμά Μαμαδοπούλου
No comments:
Post a Comment