Η Ομορφιά Ανθίζει και στην Πέτρα!

Λίγο χώμα, μια στάλα κλεμμένη υγρασία και φως, 
πολύ φως, 
του Αιγαίου το «φωτεινό» φως 
και να το λουλούδι, η ζωή, 
η ομορφιά!

Πόσο ολιγαρκές είναι το λουλουδάκι του βράχου! 
Η ζωή μπορεί να ανθίσει και να χωρέσει παντού! Δεν νοιάζεται για το μάτι του ανθρώπου· αν θα το δει, αν θα το θαυμάσει, αν θα εντυπωσιαστεί από την παρουσία του! 
Ανθίζει γιατί το καλεί η ίδια η ζωή, γιατί αυτός είναι ο προορισμός του σπόρου. 
Ταπεινό και σιωπηλό! Αφήνει τη δύναμη των χρωμάτων του να μιλήσει. Μια υπενθύμιση ελπίδας για ζωή! Εκεί που νομίζεις πως δε θα τη συναντήσεις. 
Ένα χαμόγελο στην τραχύτητα της πέτρας!

Ποιος μπορεί να κατανοήσει το θαύμα που γίνεται μπροστά στα μάτια μας, κάθε στιγμή και κάθε ώρα, εδώ χρόνια πολλά από τότε που υπάρχει η αφεντιά μας πάνω στον «Τρίτο Βράχο» από τον Ήλιο; Το θεωρούμε φυσικό. Αλλά δεν στοχαζόμαστε για να κατανοήσουμε το βαθύτερο περιεχόμενο μιας φοβερής μεταμόρφωσης. 
Καθετί που συμβαίνει διαρκώς και αενάως, που το βλέπουμε από τότε που συνειδητοποιούμε τον κόσμο, του προσδίδουμε την έννοια του φυσικού συμβάντος και του απόλυτα δεδομένου και δεν μας κεντρίζει το δημιουργικό στοχασμό και τη φιλοσοφική απορία, που καθένας μας έχει «κληρονομήσει» από τη δωρεά της σκέψης και της συνείδησης, για να αναλογιστούμε, να προβληματιστούμε, να ερευνήσουμε, να ονειρευτούμε.

    Μπορεί η επιστήμη να μας εξηγεί την υλική βάση του γεγονότος: ένας σπόρος φυτού, νερό μια σταλιά στου βράχου τη σχισμάδα μαζί με σταγόνες της πρωινής πάχνης και άπειρα φωτόνια που έχουν ξεκινήσει από τον πυρήνα του «Άστρου της Ημέρας» και γλυκοβομβαρδίζουν κάθε επιφάνεια του πλανήτη μας με την γνωστή μας μέγιστη, οριακή ταχύτητα – και στη συνέχεια οι μεταμορφώσεις είναι όλο και πιο γρήγορες για να φτάσουμε στη δημιουργία του ανθού, του δημιουργού της ομορφιάς αλλά και της ζωής, γιατί εδώ είναι το παιχνίδι της αναπαραγωγής της και της αέναης εξέλιξής της.

Αλλά μας αρκεί αυτή η ερμηνεία; 
Δεν μας μένει ένα κενό για να αγγίξουμε τη μαγεία της γέννησης ενός λουλουδιού, την ίδια την ανάδυση της ζωής και της ομορφιάς; 
Δεν εκκρεμεί μια απορία που να δίνει πνοή στο συναίσθημά μας, στο θαυμασμό μας, στη φαντασίωσή μας, στην ονειροπόλησή μας;

Μόνο η ποίηση μπορεί να ψυχανεμιστεί στη γλυκύτητα του θαύματος του λουλουδιού, της ζωής, της ομορφιάς. 
Γιάννης Ρίτσος, ο ποιητής της Ρωμιοσύνης, με τo λυρισμό του αγγίζει την ψυχή του θαύματος.

Κυκλάμινο – κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα
πού βρήκες χρώματα κι ανθείς πού μίσχο και σαλεύεις
Μέσα στο βράχο σύναξα το γαίμα στάλα-στάλα
μαντήλι ρόδινο έπλεξα κι ήλιο μαζεύω τώρα

alfavita
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι