Πως να ηρεμήσεις ένα παιδί που ουρλιάζει σε δημόσιο χώρο

Μια άβολη και δυσάρεστη κατάσταση για τους γονείς είναι εκείνη που το παιδί τους φωνάζει, κλαίει και… «χτυπιέται», ειδικά σε κάποιον δημόσιο χώρο, όπου τα επικριτικά βλέμματα των άλλων τους «καρφώνουν».
Είναι αλήθεια, πως σε μια τέτοια κατάσταση η υπομονή χάνεται εύκολα και η αντίδραση του γονέα μπορεί να είναι σπασμωδική και χωρίς αποτέλεσμα. Μπορεί και εκείνος να φωνάξει, να αδιαφορήσει ή ακόμα - είναι σπάνια περίπτωση, αλλά συμβαίνει - και να βάλει το χέρι του στο στόμα του παιδιού για να σταματήσει τις φωνές.
Έτσι, όμως, η κατάσταση δεν διορθώνεται, χειροτερεύει. Μία γιατρός με εξειδίκευση στην ανάλυση συμπεριφοράς, προτείνει 4 βήματα, τα οποία θα βοηθήσουν τους γονείς να βγουν αλώβητοι από την «μάχη» με την υπερβολική συμπεριφορά του παιδιού τους.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα βρεθείτε σε αντίστοιχη θέση και το παιδί σας θα ουρλιάζει, δοκιμάστε τα παρακάτω 4 βήματα για να την αντιμετωπίσετε.

Σταματήστε: Οι γονείς θα έπρεπε να σταματούν ό,τι κάνουν και να δίνουν την προσοχή τους στο παιδί. Νιώθει παραμελημένο, ενθουσιασμένο; Πεινάει, διψάει; Το ενοχλεί κάτι, μήπως πονά; Αφήστε στην άκρη τα υπόλοιπα και δώστε σημασία στο παιδί σας, για να καταλάβετε τι συμβαίνει.
Γονατίστε: Όταν οι γονείς κατεβαίνουν στο επίπεδο του παιδιού τους, το κοιτούν στα μάτια και του μιλούν ξεκάθαρα, τότε του δίνουν να καταλάβει, ότι το εκτιμούν και το σέβονται. Επιπλέον, με τον τρόπο αυτό και ο γονέας αντιλαμβάνεται καλύτερα και ευκολότερα την κατάσταση και τον λόγο για τον οποίο το παιδί του συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται.
Ψιθυρίστε: Οι γονείς πρέπει να χαμηλώσουν τη φωνή τους και να χαμογελάσουν στο παιδί. Έτσι θα ακούσουν και εκείνοι καλύτερα τι συμβαίνει και θα γίνουν σωστό παράδειγμα αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων για το παιδί τους.
Τραγουδήστε: Αν τα παιδιά είναι απαρηγόρητα, τότε δοκιμάστε να τραγουδήσετε χαμηλόφωνα. Ένα τραγούδι που το παιδί αγαπά θα το βοηθήσει πολύ σε ψυχολογικό επίπεδο.
Τα 4 αυτά βήματα, υποστηρίζει η ειδικός, μπορούν να εφαρμοστούν οπουδήποτε και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Το καλύτερο, όμως, που έχει να κάνει ένας γονέας  - αν έχει τη δυνατότητα – είναι να απομακρύνει το παιδί από την κατάσταση που του προκαλεί άγχος και στρες. «Φύγετε από το σινεμά, το κατάστημα ή την αίθουσα με το παιδί μέχρι εκείνο να ηρεμήσει. Τα παιδιά πρέπει να νιώσουν αγάπη και ηρεμία, όχι ένταση και θυμό», προτείνει συγκεκριμένα.

Πηγή: fatherly.com
infokids.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πώς να είναι ήσυχο το παιδί όταν ταξιδεύετε με αεροπλάνο

Όλοι ξέρουμε πως κάθε ταξίδι με τα παιδιά ισοδυναμεί με περιπέτεια, καθώς από την ώρα της προετοιμασίας μέχρι και την ώρα της αναχώρησης τα πάντα μπορούν να συμβούν. Ανεξαρτήτως του μέσου μεταφοράς, τα παιδιά θα προλάβουν να βαρεθούν στο δευτερόλεπτο, να πεινάσουν, ενώ έχουν φάει, να γκρινιάζουν «γιατί ο ουρανός είναι μπλε» και για κάποιο μυστήριο λόγο θα έχουν μια τρομακτική υπερδιέγερση και θα μιλούν ακατάπαυστα.

Και έχει καλώς, όταν μια οικογένεια ταξιδεύει με το πλοίο ή το αυτοκίνητο. Θα κάνεις μια στάση, θα περπατήσεις στο κατάστρωμα, θα το πάρεις μια αγκαλιά να το νανουρίσεις, υπάρχει γενικά μια ελευθερία κινήσεων. Τι γίνεται, όμως, όταν πρέπει να ταξιδέψετε με το αεροπλάνο;

Για όσους δεν το έχουν ζήσει, είναι μια εμπειρία που μένει αξέχαστη σε γονιούς και παιδιά για διαφορετικούς λόγους. Τα παιδιά, μόλις συνηθίσουν, θα το διασκεδάσουν και οι γονείς θα θέλουν να κρυφτούν από τα ενοχλημένα βλέμματα των συνεπιβατών τους. Αποφύγετε αυτό το ενδεχόμενο ακολουθώντας τις παρακάτω συμβουλές.

Πηγαίνετε νωρίτερα στο αεροδρόμιο

Tα μικρά παιδιά θέλουν να έχουν ελευθερία κινήσεων και δύσκολα θα καταλάβουν τον λόγο για τον οποίο πρέπει να βάλουν ζώνη στο αεροπλάνο και να μείνουν στη θέση τους. Προκειμένου λοιπόν, να μην συσσωρευτεί αυτή η ενέργεια και βγει στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια της πτήσης, πηγαίνετε νωρίτερα στο αεροδρόμιο και αφήστε τα να «τρέξουν», να περπατήσουν, να ανακαλύψουν τους χώρους, πάντα με τη συνοδεία σας. Με αυτό τον τρόπο θα είναι πιο ήρεμα όταν μπουν στο αεροπλάνο.

Η ώρα της οθόνης

Καταλαβαίνουμε ότι η συγκεκριμένη τακτική δεν ευχαριστεί πολλούς γονείς, καθώς δίνουμε μεγάλο αγώνα να ξεκολλήσουν τα παιδιά από την οθόνη. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση θα μπορούσαμε, ίσως να κάνουμε τα στραβά μάτια. Πριν φύγετε από το σπίτι, περάστε παιδικές ταινίες στο tablet ή κατεβάστε εφαρμογές με παιδαγωγικό και ψυχαγωγικό χαρακτήρα, έτσι ώστε να μπορείτε να απασχολήσετε το παιδί με δύο διαφορετικές εναλλακτικές. Αν πάλι θεωρείτε ότι δεν αξίζει τον κόπο να πέσετε στην ανάγκη της οθόνης, δοκιμάστε να βάλετε στο παιδί να ακούσει μουσική. Εξοπλιστείτε με mp3 και ακουστικά και ακούστε παρέα τα αγαπημένα του τραγούδια.

Παίξτε παιχνίδια

Οφείλετε να είστε προετοιμασμένοι για το ότι τα παιδιά θα βαρεθούν σύντομα, αλλά και για το ότι ο περιορισμός στις κινήσεις τους, είναι πιθανό να προκαλέσει αντιδράσεις και κλάματα. Ένας τρόπος να αποφύγετε, τα ενοχλημένα βλέμματα των συνεπιβατών σας και να έχετε μια ήρεμη πτήση είναι τα παιχνίδια. Είτε είναι αυτοσχέδια, είτε έχετε προνοήσει και έχετε μαζί σας τα αγαπημένα του παιχνίδια, σίγουρα θα κρατήσετε το ενδιαφέρον του για αρκετή ώρα. Ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι-ρόλων που μπορείτε να δοκιμάσετε είναι αυτό του πιλότου-αεροσυνοδού. Πείτε στο παιδί ότι θα έχει το ρόλου του πιλότου και εσείς κάνετε την αεροσυνοδό. Ανοίξτε το τραπεζάκι που έχετε μπροστά σας και προσποιηθείτε ότι πατάτε κουμπιά για να οδηγήσετε το αεροπλάνο.

Βοηθήστε τα να χαλαρώσουν και -γιατί όχι;- ακόμη και να κοιμηθούν

Ακόμη κι όταν η διάρκεια της πτήσης είναι μικρή, το ταξίδι με το αεροπλάνο μπορεί να είναι αρκετά αγχωτικό για ένα παιδί. Φροντίστε να έχετε μαζί σας αντικείμενα που να θυμίζουν «σπίτι», όπως για παράδειγμα το μαξιλάρι και την κουβερτούλα του. Η θερμοκρασία στην καμπίνα είναι αρκετά χαμηλή, οπότε οι πιθανότητες να κρυώσει είναι πολλές. Βάλτε το μαξιλάρι στα πόδια σας και προτρέψτε το να ξαπλώσει πάνω του, σκεπάστε και τους δύο σας με την κουβέρτα και χαμηλόφωνα διαβάστε ή πείτε του μια ιστορία και προσπαθήστε να το νανουρίσετε.

Να έχετε μαζί σας σνακ

Όλοι ξέρουμε, πόσο δύσκολο μπορεί να γίνει ένα παιδί όταν πεινάει. Ακόμη κι αν το αεροπλάνο προσφέρει φαγητό, σπάνια θα ταιριάζει στα γούστα του παιδιού. Προνοήστε λοιπόν, να έχετε μαζί σας σνακ για να αποφύγετε οποιοδήποτε ξέσπασμα εξαιτίας της πείνας. Προτιμήστε σνακ που να μην έχουν πολλή ζάχαρη όπως, μπάρες δημητριακών, κράκερ ολικής άλεσης, μια μπανάνα και, φυσικά, μην ξεχάσετε να έχετε μαζί σας ένα μπουκάλι νερό.

Μικρές εκπλήξεις

Σε περίπτωση που καμία από τις παραπάνω συμβουλές δεν λειτουργήσει, χρησιμοποιήστε τα μεγάλα μέσα. Πριν την αναχώρηση, κρύψτε στην τσάντα σας μικρά και φθηνά δωράκια, όπως για παράδειγμα ένα κουτί πλαστελίνης, ένα βιβλίο ζωγραφικής ή μια μινιατούρα. Φροντίστε να έχουν και το κατάλληλο περιτύλιγμα, γιατί μ' αυτόν τον τρόπο θα καταφέρετε να αποσπάσετε την προσοχή του και θα το βοηθήσετε να ηρεμήσει. Επιπλέον, η διαδικασία να ξετυλίξει το δώρο του και να ανακαλύψει το περιεχόμενό του-ας το παραδεχτούμε- βγάζει τον καλύτερο εαυτό ενός παιδιού.

Όταν το ταξίδι φτάνει στο τέλος του

Θα έχετε παρατηρήσει, ότι ακόμη και τα πιο ήσυχα παιδιά την ώρα της προσγείωσης αρχίζουν και κλαίνε. Πέρα από τον φόβο, ένας άλλος σημαντικός λόγος είναι η πίεση που νιώθουν στα αυτιά. Αν το παιδί σας είναι μικρής ηλικίας, καλύψτε του τα αυτιά ή έχετε μαζί σας παιδικές ωτοασπίδες. Αν είναι μεγαλύτερης ηλικίας, δώστε του να μασήσει μια τσίκλα.
Κανένα ταξίδι δεν είναι εύκολο και ίσως, θα υπάρξουν και μερικοί επιβάτες που δεν θα κατανοήσουν την κατάστασή σας. Μην πτοηθείτε από ενοχλημένα σχόλια και βλέμματα! Όταν ένας γονιός προσπαθεί να ησυχάσει το παιδί του και δεν αδιαφορεί, τότε ο κόσμος καταλαβαίνει.

Ιόλη Πολύζου 

mama365.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το παιδί μου δεν έχει πρόβλημα!

Είναι δεκάδες οι φορές που κάποιος γονιός μου είπε ότι το παιδί του έχει «μαθησιακές δυσκολίες» 

Μια από τις μεγάλες χαρές που έχουμε οι εκπαιδευτικοί είναι ότι κάθε χρόνο συναντάμε πολλά και διαφορετικά παιδιά. Κάθε παιδί είναι μια νέα πρόκληση και πρόσκληση για να γίνουμε καλύτεροι δάσκαλοι. Τι ωραιότερο από αυτό;

Πολύ συχνά, το παιδί έχει ιδιαίτερες εκπαιδευτικές ανάγκες. Όταν υπάρχει διάγνωση από τους αρμόδιους φορείς όλα καλά. Αν είμαστε στον δημόσιο τομέα, συνήθως υπάρχουν ειδικοί παιδαγωγοί που βοηθούν. Αν είμαστε του ιδιωτικού τομέα, τους παραπέμπουμε σε συναδέλφους ειδικούς παιδαγωγούς και η ιστορία τελειώνει. Αμ δε!

Είναι δεκάδες οι φορές που κάποιος γονιός μου είπε ότι το παιδί του έχει «μαθησιακές δυσκολίες», χωρίς να υπάρχει επίσημη διάγνωση. Αν δεν έχεις διάγνωση, αν δεν θέλεις διάγνωση, αν δεν σε πολυνοιάζει βρε αδερφέ να καταλάβεις, αλλά κάτι πρέπει να πεις η φράση κλειδί είναι μια:  «το παιδί έχει μαθησιακές δυσκολίες». Τι είδους; Τι βαθμού σοβαρότητας; Ποια προσέγγιση είναι η ενδεδειγμένη; Κανείς δεν ξέρει αλλά περιμένει από εσένα να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.

Από την άλλη, είναι μεγάλος ο αριθμός των γονιών που κάνουν «διάγνωση»  στα παιδιά από μόνοι τους και ταυτόχρονα αρνούνται την θεραπεία. Είναι ακόμα μεγαλύτερος ο αριθμός των γονιών που δεν δέχεται να ακούσει ούτε σαν υπονοούμενο ότι το παιδί του έχει εξειδικευμένες μαθησιακές ανάγκες. Μην αναφερθώ καν σε αυτούς που έχουν την διάγνωση αλλά αρνούνται να δεχτούν θεραπεία για «να μην νιώθει διαφορετικό το παιδί». Αυτή η τελευταία κατηγορία γονιών αναζητά παιδαγωγούς γενικής αγωγής για ιδιαίτερα και επιμένει να ανέβουν οι βαθμοί πάση θυσία. Θεωρούν ότι το παιδί τους είναι λίγο αργό, μπορεί και λίγο τεμπελάκι, αλλά έλα μωρέ με βοήθεια στο σπίτι θα τα καταφέρει, όπως τόσα και τόσα παιδιά. Αρνούνται να δεχτούν οτι το παιδί έχει κάποιους περιορισμούς οι οποίοι δεν θα αρθούν με μαγικό τρόπο αλλά μόνο με συγκεκριμένη βοήθεια από εξειδικευμένους ανθρώπους.

Γιατί το κάνουν αυτό; Γιατί δυστυχώς βλέπουν τα παιδιά τους ως προέκταση του εαυτού τους και θεωρούν ότι αν αποδεχθούν το πρόβλημα, είναι σαν παραδοχή προσωπικής τους αποτυχίας. Νιώθουν οτι δεν έκαναν ό,τι μπορούσαν ή ότι φταίνε αυτοί με κάποιον τρόπο και έτσι παραδομένοι στην άρνηση τους αρνούνται να ζητήσουν βοήθεια και τότε πράγματι, δεν κάνουν όσα θα μπορούσαν.

Οι μαθησιακές δυσκολίες είναι ένας γενικός όρος που αναφέρεται σε μια ανομοιογενή ομάδα διαταραχών οι οποίες εκδηλώνονται με σημαντικές δυσκολίες στην πρόσκτηση και χρήση ικανοτήτων ακρόασης, ομιλίας, ανάγνωσης, γραφής, συλλογισμού ή μαθηματικής ικανότητας.  Οι διαταραχές αυτές είναι εγγενείς στο άτομο και μπορεί να συνυπάρχουν με προβλήματα συμπεριφοράς, κοινωνικής αλληλεπίδρασης ή σοβαρότερες καταστάσεις μειονεξίας οπως αισθητηριακή βλάβη, νοητική καθυστέρηση και συναισθηματικές διαταραχές. Όπως καταλαβαίνετε, είναι πολύ δύσκολο όχι μόνο να αντιληφθείς ότι κάτι συμβαίνει, αλλά ακόμα και να βρεις τους σωστούς ειδικούς ή να κατανοήσεις επακριβώς την διάγνωση.

Οι γονείς συχνά αισθάνονται θυμό και απογοήτευση όταν ανακαλύπτουν ότι το παιδί τους έχει κάποια δυσκολία. Οι άνθρωποι αποκτούν παιδιά γεμάτοι όνειρα και προσδοκίες, οπότε δεν είναι εύκολη η συνειδητοποίηση ότι το παιδί τους δεν είναι όπως όλα τα υπόλοιπα. Οι αντιδράσεις των γονιών συχνά είναι δυσανάλογες της διάγνωσης και ο βασικός λόγος είναι η ματαίωση που βιώνουν. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί ζητούν διαρκώς νέες διαγνώσεις ή αναπτύσσουν ακόμα και άρνηση.

Μετά την αρχική προσαρμογή, οι γονείς προσπαθούν να κατανοήσουν την αιτία και να βρουν εξειδικευμένη βοήθεια. Στην περίπτωση της αποδοχής, οι γονείς μαθαίνουν να εστιάζουν στα θετικά, χαίρονται ειλικρινά με την πρόοδο και δεν επικεντρώνονται στην αποτυχία. Δυστυχώς, είναι πάμπολλες οι περιπτώσεις που οι γονείς προβάλλουν μη ρεαλιστικές απαιτήσεις που εμποδίζουν την μέγιστη ανάπτυξη του παιδιού. Πιέζουν για τάχιστη βελτίωση των βαθμών και αναμένουν άμεσα, θεαματικά αποτελέσματα από την αρχή των θεραπειών. Άλλοι, κατεβάζουν στο ελάχιστο τις προσδοκίες τους, επιβραβεύουν το οτιδήποτε με υπερβολικά θετικά σχόλια και έτσι το παιδί μειώνει τις προσπάθειες ή παρατούν το παιδί στην μοίρα του θεωρώντας το «καμένο χαρτί».

Μια από τις πιο τρανταχτές περιπτώσεις που μου έτυχαν ήταν για ένα έφηβο παιδί με «προβλήματα στα μαθήματα», τα οποία μάλιστα η μητέρα απέδιδε στους κακούς καθηγητές του σχολείου. Το παιδί ήταν ξεκάθαρα στο φάσμα του αυτισμού αλλά η μαμά δεν ήθελε να το δεχθεί. Για άλλο παιδί μου έχουν πει ότι  «δυσκολεύεται λίγο στη έκθεση» και όταν είδα τετράδιο, η κάθε πρόταση του ήταν γεμάτη ανεστραμμένα γράμματα και χαμένες συλλαβές. Κουβέντα για μαθησιακές δυσκολίες, απέδιδαν τα προβλήματα στο ότι βιάζεται. Μου έχει τύχει μαθητής με βαρβάτη διάγνωση, οι γονείς του οποίου για χρόνια μου έλεγαν ξανά και ξανά πόσο στεναχωριούνται που δεν τα καταφέρνει. Στις προτάσεις μου για συμβουλή ειδικών, συναντούσα τοίχο. Η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Έχω αμέριστη κατανόηση για τους γονείς. Δεν είναι εύκολο να παραδεχθείς οτι το παιδί σου δεν είναι «τέλειο» ή ότι πρέπει να δαπανηθεί πολύς χρόνος, χρήμα και κόπος για κάτι που πολλοί θεωρούν αυτονόητο. Δεν είναι εύκολο να παραδεχθείς οτι το παιδί έχει προβλήματα συμπεριφοράς, συναισθηματική ανωριμότητα, μαθησιακές δυσκολίες, ψυχολογικά προβλήματα, ακόμα και διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές.

Παρόλη την συμπάθεια προς τους γονείς όμως, είναι υποχρέωση του εκπαιδευτικού να δώσει αντικειμενική πληροφόρηση και σταθερή υποστήριξη ώστε να κατευθύνει τους γονείς στην επιλογή των κατάλληλων υπηρεσιών και στην λήψη σωστών εκπαιδευτικών αποφάσεων. Ο νόμος εξασφαλίζει την συμμετοχή των γονέων στις εκπαιδευτικές αποφάσεις για το παιδί τους. Οι γονείς παίρνουν την τελική απόφαση για τις θεραπείες, οι γονείς υπογράφουν για να μπει σε τμήμα ένταξης ή για να έχει παράλληλη στήριξη ή να φοιτήσει σε ειδικό σχολείο.

Επίσης, οι γονείς θεωρούνται σημαντικότατο κομμάτι για την ανάπτυξη και εφαρμογή του εξατομικευμένου εκπαιδευτικού προγράμματος που ορίζουν οι ειδικοί παιδαγωγοί και θεραπευτές.   Είναι αποδεδειγμένο πως η καλή συνεργασία γονιών και εκπαιδευτικής ομάδας, αυξάνει την θετική στάση του παιδιού και οι παρεμβάσεις καθίστανται αποτελεσματικότερες. Οι γονείς όμως είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη, οπότε εμείς οι δάσκαλοι δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε λέγοντας «εγώ τα είπα, αφού δεν καταλαβαίνουν τι να κάνω;». Ξαναπές τα!

Εύα Ευσταθιάδου

ampa.lifo.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι