προσφέρουμε γιατί γεμίζουμε με συναισθήματα.
Δεν περιμένουμε ανταμοιβές υλικές ή άλλες. Δεν κρατάμε λίστα με χρωστούμενα.
Το δούναι και λαβείν θα εξουσιάζει πάντοτε τις σχέσεις μας, σε οποιοδήποτε τομέα. Το ζύγισμα αυτό, του “τι πήρα και τι έδωσα” θα είναι πάντοτε ο τύραννος του μυαλού μας. Του μυαλού που αρέσκεται να τετραγωνίζει με ακρίβεια, να τεμαχίζει, να αφαιρεί και να προσθέτει και γενικώς να κάνει υπολογισμούς.
Διότι η λογική είναι μία ψυχρή επιστήμονας που τα θέλει όλα μετρημένα και τακτοποιημένα με τη σειρά. Ακόμη και τις αφηρημένες έννοιες επιθυμεί να τις περιορίζει στο χώρο της έρευνας και να καταγράφει τα αποτελέσματα.
Οι αφηρημένες έννοιες μόνο “αφηρημένες” δεν είναι και δεν έχουν, ούτε θέλουν και να έχουν, καμία σχέση με τα μαθηματικά. Αναπνέουν ελεύθερες και δεν δέχονται χαλινάρι τ’ αριθμητικά ψηφία. Εναλλάσσονται ανάλαφρες στους αεροδιαδρόμους επικοινωνίας μας με τους άλλους ανθρώπους. Αυξάνονται, ανθίζουν, σκορπίζονται για να ξανασυγκεντρωθούν, πέφτουν σε χειμερία νάρκη για να επωαστούν και ν’ αναγεννηθούν δυνατότερες και καλύτερες.
Πώς μπορούμε εμείς να τις δεσμεύσουμε και να τις πολλαπλασιάσουμε κατά βούληση, να τις επιστρέψουμε πίσω με την ίδια μορφή που τις λάβαμε, αν δεν είναι γνήσιες και αυθεντικές; Απλά, επειδή μας προσφέρθηκαν, πρέπει μηχανικά να τις ανταποδώσουμε;
“Σε αγαπώ”, “Σε λατρεύω”, “Μόνο εσένα έχω στη σκέψη μου”, “Είσαι ο καλύτερος μου φίλος”, “Για σένα θα έπεφτα και στη φωτιά” και πόσα άλλα, λόγια διακοσμητικά, λόγια που εμείς τα υποβιβάζουμε σε κολακείες και κανακέματα.
Λόγια κενά χωρίς αξία, αφού δεν συνοδεύονται από πράξεις. Και είναι ο μόνος κρίκος που συνδέει το μέτρημα των μαθηματικών με τις διαθέσεις των αφηρημένων εννοιών. Οι πράξεις. Εάν στο μοναχικό βίο που διανύουμε, χρειαζόμαστε την αλήθεια μπροστάρη και οδηγό μας, πρέπει να καταλύσουμε αυτή την τυραννία του ζυγίσματος.
Όχι, για να πέφτουμε ανυποψίαστοι σε καλοστημένες ενέδρες, ούτε για ν’ αφηνόμαστε στα πελάγη των σχέσεων χωρίς σωσίβιο. Αντίθετα, για να καλωσορίζουμε ό,τι μας προσφέρεται αβίαστα. Για ν’ αφήνουμε ανοιχτή την εξώπορτα του μυαλού μας, ώστε να φυσάνε οι άνεμοι της υπομονής και της ενσυναίσθησης.
Δεν είναι ανάγκη να μας παρασύρει το λάσο της βιασύνης, στην εποχή της ταχύτητας που ζούμε. Άλλωστε, δεν δίνουμε για να πάρουμε πίσω τ’ ανάλογα. Δίνουμε γιατί πλημμυρίζουμε από συναισθήματα. Δίνουμε για να μοιραστούμε αυτό το πλεόνασμα. Δίνουμε γιατί δίνοντας, γινόμαστε πλουσιότεροι και καλύτεροι.
Δεν περιμένουμε ανταμοιβές υλικές ή άλλες. Δεν κρατάμε λίστα με χρωστούμενα. Δεν χρειαζόμαστε κι άλλη νοθεία στη ζωή μας. Μόνο αληθινή αγάπη.
Σαντίνα Δεναξά
enallaktikidrasi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Δεν περιμένουμε ανταμοιβές υλικές ή άλλες. Δεν κρατάμε λίστα με χρωστούμενα.
Δεν χρειαζόμαστε κι άλλη νοθεία στη ζωή μας. Μόνο αληθινή αγάπη.
Διότι η λογική είναι μία ψυχρή επιστήμονας που τα θέλει όλα μετρημένα και τακτοποιημένα με τη σειρά. Ακόμη και τις αφηρημένες έννοιες επιθυμεί να τις περιορίζει στο χώρο της έρευνας και να καταγράφει τα αποτελέσματα.
Εκεί, πάνω στον πάγκο εργασίας τοποθετούνται όλα: η αγάπη, η φιλία, η εμπιστοσύνη, η καλοπροαίρεση και τόσα άλλα, που κάνουν τον άνθρωπο τον πιο αξιαγάπητο ξενιστή, όταν αποφασίσουν ν’ αποικήσουν στη ψυχή του.Μετρώνται όμως όλα αυτά, όπως ένα κιλό ζάχαρη ή μισό λίτρο πορτοκαλάδα; Μπορούμε να κόψουμε στα μισά ένα πακέτο αγάπη, όπως το φρέσκο βούτυρο; Αφού δεχτήκαμε τόσα σπυριά καλοσύνης, να δώσουμε πίσω αντανακλαστικά τόσα σπυριά τρυφερότητας;
Οι αφηρημένες έννοιες μόνο “αφηρημένες” δεν είναι και δεν έχουν, ούτε θέλουν και να έχουν, καμία σχέση με τα μαθηματικά. Αναπνέουν ελεύθερες και δεν δέχονται χαλινάρι τ’ αριθμητικά ψηφία. Εναλλάσσονται ανάλαφρες στους αεροδιαδρόμους επικοινωνίας μας με τους άλλους ανθρώπους. Αυξάνονται, ανθίζουν, σκορπίζονται για να ξανασυγκεντρωθούν, πέφτουν σε χειμερία νάρκη για να επωαστούν και ν’ αναγεννηθούν δυνατότερες και καλύτερες.
Πώς μπορούμε εμείς να τις δεσμεύσουμε και να τις πολλαπλασιάσουμε κατά βούληση, να τις επιστρέψουμε πίσω με την ίδια μορφή που τις λάβαμε, αν δεν είναι γνήσιες και αυθεντικές; Απλά, επειδή μας προσφέρθηκαν, πρέπει μηχανικά να τις ανταποδώσουμε;
Να προσποιηθούμε, δηλαδή, έρωτα, πόθο, ενδιαφέρον, αλληλεγγύη, κατανόηση, φιλία για να μη βρεθούμε λιγότεροι στο μέτρημα;Αυτό, όμως, μας μετατρέπει αυτόματα σε υποκριτές. Μας μεταλλάσσει σε ψεύτες που χαρίζουν απλόχερα:
“Σε αγαπώ”, “Σε λατρεύω”, “Μόνο εσένα έχω στη σκέψη μου”, “Είσαι ο καλύτερος μου φίλος”, “Για σένα θα έπεφτα και στη φωτιά” και πόσα άλλα, λόγια διακοσμητικά, λόγια που εμείς τα υποβιβάζουμε σε κολακείες και κανακέματα.
Λόγια κενά χωρίς αξία, αφού δεν συνοδεύονται από πράξεις. Και είναι ο μόνος κρίκος που συνδέει το μέτρημα των μαθηματικών με τις διαθέσεις των αφηρημένων εννοιών. Οι πράξεις. Εάν στο μοναχικό βίο που διανύουμε, χρειαζόμαστε την αλήθεια μπροστάρη και οδηγό μας, πρέπει να καταλύσουμε αυτή την τυραννία του ζυγίσματος.
Όχι, για να πέφτουμε ανυποψίαστοι σε καλοστημένες ενέδρες, ούτε για ν’ αφηνόμαστε στα πελάγη των σχέσεων χωρίς σωσίβιο. Αντίθετα, για να καλωσορίζουμε ό,τι μας προσφέρεται αβίαστα. Για ν’ αφήνουμε ανοιχτή την εξώπορτα του μυαλού μας, ώστε να φυσάνε οι άνεμοι της υπομονής και της ενσυναίσθησης.
Δεν είναι ανάγκη να μας παρασύρει το λάσο της βιασύνης, στην εποχή της ταχύτητας που ζούμε. Άλλωστε, δεν δίνουμε για να πάρουμε πίσω τ’ ανάλογα. Δίνουμε γιατί πλημμυρίζουμε από συναισθήματα. Δίνουμε για να μοιραστούμε αυτό το πλεόνασμα. Δίνουμε γιατί δίνοντας, γινόμαστε πλουσιότεροι και καλύτεροι.
Δεν περιμένουμε ανταμοιβές υλικές ή άλλες. Δεν κρατάμε λίστα με χρωστούμενα. Δεν χρειαζόμαστε κι άλλη νοθεία στη ζωή μας. Μόνο αληθινή αγάπη.
Σαντίνα Δεναξά
enallaktikidrasi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
No comments:
Post a Comment