Όλοι θυμόμαστε το παιδί του τελευταίου θρανίου, το παιδί που πάντα ήταν ένα βήμα πίσω, αυτό που στο διάλειμμα καθόταν μόνο του και σκεπτικό.
Πάντοτε θα βρισκόταν κάποιος να το πειράξει, να το κοροϊδέψει. Μπορεί αυτό το παιδί, αν κοιτάξουμε στον καθρέφτη, να πάρει μορφή. Ήμουν εγώ, ίσως κι εσύ…
Για το παιδί του τελευταίου θρανίου, για το ανομολόγητο αδιέξοδό του, σχεδιάστε τα φτερά, ζωγραφίστε ουρανό…
Κατερίνα Σοφιανίδου - Γλωσσολόγος - Ειδική Παιδαγωγός
Πάντοτε θα βρισκόταν κάποιος να το πειράξει, να το κοροϊδέψει. Μπορεί αυτό το παιδί, αν κοιτάξουμε στον καθρέφτη, να πάρει μορφή. Ήμουν εγώ, ίσως κι εσύ…
Τα τελευταία χρόνια, στο σχολείο συναντώ όλο και περισσότερα παιδιά με συναισθηματικές δυσκολίες και συμπεριφορικά προβλήματα.
Ο αριθμός τους είναι ανησυχητικά αυξανόμενος. Πολλές φορές, σε αυτές τις δυσκολίες γονείς και δάσκαλοι δεν δίνουν ιδιαίτερη προσοχή κι αυτό γιατί δεν αφορά ακαδημαϊκή γνώση.
Αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, καθώς υπάρχει και η γνώση για τη ζωή, αυτή που θα κάνει τα παιδιά μας ανεξάρτητα, που θα τους δώσει φτερά και θα τα κάνει ικανά να ζήσουν παράλληλα με εμάς, χωρίς εμάς.
Όταν λοιπόν στο σπίτι ή στην τάξη μας αναγνωρίσουμε κάποια δυσκολίαστο παιδί που αφορά στην εκδήλωση ή ακόμη και στην αναγνώριση του συναισθήματος, όταν αντιληφθούμε ότι δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στο οργανωμένο με κανόνες περιβάλλον της τάξης, όταν τα παράπονα σχετικά με την απροσεξία, την ανυπακοή, την αταξία ή αντίστροφα την απομόνωση, την μελαγχολία, την απόσυρση πληθαίνουν, τότε είναι ώρα να πάρουμε τη γνώμη ενός ειδικού.
Οι ειδικοί παιδαγωγοί βοηθούν στο να φτάσουμε στην αναγνώριση. Μέσω ανίχνευσης, με τη βοήθεια κριτηρίων, προκύπτει το προφίλ του μαθητή και κατόπιν οι περιοχές στις οποίες θα πρέπει να υπάρξει στήριξη.
Προκύπτουν, λοιπόν, οι ελλειμματικές περιοχές και σχεδιάζεται εξατομικευμένο πρόγραμμα παρέμβασης, το οποίο συνέχεια αναπροσαρμόζεται.
Ο χρόνος αντίδρασης του γονέα έχει πολύ μεγάλη σημασία, αποτελεί κλειδί και επηρεάζει τόσο τη δυνατότητα παρέμβασης όσο και το χρόνο βελτίωσης.
Δεν φοβόμαστε, λοιπόν, να παραδεχτούμε τη δυσκολία, ζητούμε βοήθεια, δείχνουμε απόλυτη εμπιστοσύνη και σεβασμό.
Αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, καθώς υπάρχει και η γνώση για τη ζωή, αυτή που θα κάνει τα παιδιά μας ανεξάρτητα, που θα τους δώσει φτερά και θα τα κάνει ικανά να ζήσουν παράλληλα με εμάς, χωρίς εμάς.
Όταν λοιπόν στο σπίτι ή στην τάξη μας αναγνωρίσουμε κάποια δυσκολίαστο παιδί που αφορά στην εκδήλωση ή ακόμη και στην αναγνώριση του συναισθήματος, όταν αντιληφθούμε ότι δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στο οργανωμένο με κανόνες περιβάλλον της τάξης, όταν τα παράπονα σχετικά με την απροσεξία, την ανυπακοή, την αταξία ή αντίστροφα την απομόνωση, την μελαγχολία, την απόσυρση πληθαίνουν, τότε είναι ώρα να πάρουμε τη γνώμη ενός ειδικού.
Οι ειδικοί παιδαγωγοί βοηθούν στο να φτάσουμε στην αναγνώριση. Μέσω ανίχνευσης, με τη βοήθεια κριτηρίων, προκύπτει το προφίλ του μαθητή και κατόπιν οι περιοχές στις οποίες θα πρέπει να υπάρξει στήριξη.
Προκύπτουν, λοιπόν, οι ελλειμματικές περιοχές και σχεδιάζεται εξατομικευμένο πρόγραμμα παρέμβασης, το οποίο συνέχεια αναπροσαρμόζεται.
Ο χρόνος αντίδρασης του γονέα έχει πολύ μεγάλη σημασία, αποτελεί κλειδί και επηρεάζει τόσο τη δυνατότητα παρέμβασης όσο και το χρόνο βελτίωσης.
Δεν φοβόμαστε, λοιπόν, να παραδεχτούμε τη δυσκολία, ζητούμε βοήθεια, δείχνουμε απόλυτη εμπιστοσύνη και σεβασμό.
Για το παιδί του τελευταίου θρανίου, για το ανομολόγητο αδιέξοδό του, σχεδιάστε τα φτερά, ζωγραφίστε ουρανό…
Κατερίνα Σοφιανίδου - Γλωσσολόγος - Ειδική Παιδαγωγός
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
No comments:
Post a Comment