«Δεν βλέπω τα παιδιά μου αλλά τα αγγίζω, τα νιώθω, τα μυρίζω»!!!
διαβάζουμε το παραμύθι μας, τα φιλάω και τα βάζω για ύπνο.
Η μόνη διαφορά ανάμεσα σε εμένα και εκατομμύρια άλλες μαμάδες σε όλο τον κόσμο που έχουν την ίδια καθημερινότητα με μένα είναι το γεγονός ότι δεν μπορώ να δω.
Δεν ξέρω πως είναι τα παιδιά μου, ούτε γνωρίζω το χρώμα των μαλλιών τους.
Δεν μπορώ να παρακολουθήσω μαζί τους τα αγαπημένα τους κινούμενα σχέδια ή να δω τις ζωγραφιές που μου φτιάχνουν.
Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαι καλή μαμά;
Φυσικά και όχι, κάθε μέρα όμως έρχομαι αντιμέτωπη με απίστευτες προκαταλήψεις και ρατσιστικές συμπεριφορές ότι η ανικανότητα μου να δω σημαίνει ότι δεν είμαι και καλή μητέρα.
Δυστυχώς πολλοί εξακολουθούν να είναι καχύποπτοι και να αμφιβάλλουν κατά πόσο γυναίκες σαν και μένα μπορούν να γίνουν μαμάδες.
Όταν ήμουν έξι μηνών έγκυος στο πρώτο μου παιδί το 2012, ήμουν στο τρένο μαζί με τον σκύλο-οδηγό μου.
«Τι σου συνέβη;», ακούστηκε η φωνή μιας γυναίκας.
«Ποιος θα φροντίσει το παιδί σου;», είπε κάποια άλλη.
«Άλλο ένα παιδί που θα καταλήξει στο ορφανοτροφείο!!!», είπε κάποιος άλλος.
Ήταν ξένοι. Δεν με γνώριζαν. Πώς τολμούσαν να με κατηγορούν ότι είμαι ανίκανη να μεγαλώσω το παιδί μου;
Φυσικά και όχι, κάθε μέρα όμως έρχομαι αντιμέτωπη με απίστευτες προκαταλήψεις και ρατσιστικές συμπεριφορές ότι η ανικανότητα μου να δω σημαίνει ότι δεν είμαι και καλή μητέρα.
Δυστυχώς πολλοί εξακολουθούν να είναι καχύποπτοι και να αμφιβάλλουν κατά πόσο γυναίκες σαν και μένα μπορούν να γίνουν μαμάδες.
Όταν ήμουν έξι μηνών έγκυος στο πρώτο μου παιδί το 2012, ήμουν στο τρένο μαζί με τον σκύλο-οδηγό μου.
«Τι σου συνέβη;», ακούστηκε η φωνή μιας γυναίκας.
«Ποιος θα φροντίσει το παιδί σου;», είπε κάποια άλλη.
«Άλλο ένα παιδί που θα καταλήξει στο ορφανοτροφείο!!!», είπε κάποιος άλλος.
Ήταν ξένοι. Δεν με γνώριζαν. Πώς τολμούσαν να με κατηγορούν ότι είμαι ανίκανη να μεγαλώσω το παιδί μου;
«Δουλεύω και θα μεγαλώσω μία χαρά το παιδί μου. Κρατήστε σας παρακαλώ τη γνώμη σας για τον εαυτό σας»,
τους είπα εξοργισμένη και έτοιμη να βάλω τα κλάματα.
Έκλαψα πολύ εκείνο το βράδυ όταν γύρισα σπίτι. Γιατί να έχει κάποιος τόσο χαμηλές προσδοκίες από μένα ως μητέρα;
Καθόλη τη διάρκεια της πορείας μου ως μητέρα έχουν υπάρξει πολλά περιστατικά που με έχουν ενοχλήσει.
Μία φορά θυμάμαι ότι μπήκα σε ένα μαγαζί με τα παιδιά να τους πάρω γλυκά και η κυρία που μας εξυπηρέτησε απευθύνθηκε μόνο στα παιδιά λες και εγώ ήμουν αόρατη.
Πριν γεννηθεί η κόρη μου κάποιος με ρώτησε πώς ένιωθα για το γεγονός ότι δεν θα έβλεπα ποτέ τα πρόσωπα των παιδιών μου.
Έκλαψα πολύ εκείνο το βράδυ όταν γύρισα σπίτι. Γιατί να έχει κάποιος τόσο χαμηλές προσδοκίες από μένα ως μητέρα;
Καθόλη τη διάρκεια της πορείας μου ως μητέρα έχουν υπάρξει πολλά περιστατικά που με έχουν ενοχλήσει.
Μία φορά θυμάμαι ότι μπήκα σε ένα μαγαζί με τα παιδιά να τους πάρω γλυκά και η κυρία που μας εξυπηρέτησε απευθύνθηκε μόνο στα παιδιά λες και εγώ ήμουν αόρατη.
Μία άλλη φορά μία κυρία στο πάρκο μου είπε «δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα καταφέρνεις».Έχω μάθει να διαχειρίζομαι τη δυσπιστία κάποιων, αυτό όμως δε σημαίνει ότι αυτή η προκατάληψη που αντιμετωπίζω κάθε μέρα δεν με ενοχλεί.
Πριν γεννηθεί η κόρη μου κάποιος με ρώτησε πώς ένιωθα για το γεγονός ότι δεν θα έβλεπα ποτέ τα πρόσωπα των παιδιών μου.
Καταλαβαίνω πως όσοι βλέπουν δίνουν πολύ μεγάλη αξία σε αυτό που βλέπουν, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν ότι οι τυφλοί χρησιμοποιούν τις υπόλοιπες αισθήσεις τους, οι οποίες είναι πολύ πιο οξυμένες για να αντεπεξέλθουν στην έλλειψη της όρασης.
Ένα λάθος των γιατρών, οι οποίοι μου έδωσαν παραπάνω οξυγόνο απ’ ότι έπρεπε, έβλαψε την όρασή μου.
Μπορώ μόνο να ξεχωρίζω το φως από το σκοτάδι και όσο περίεργο
και αν σας ακούγεται, ευγνωμονώ το Θεό που είμαι μόνο τυφλή και τίποτα άλλο.
Ένα μωρό που γεννιέται τόσο μικρό συνήθως έρχεται αντιμέτωπο με πολλά προβλήματα, πολύ πιο σοβαρά ακόμα και θανατηφόρα.
Πήγα σε δημοτικό σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες και χρησιμοποιούσα μπαστούνι μέχρι την ηλικία των 8 ετών, επειδή φοβόμουν τα σκυλιά γι’ αυτό και δεν ήθελα σκυλο-οδηγό.
Γυμνάσιο και Λύκειο πήγα σε κανονικό σχολείο χρησιμοποιώντας τη γραφή Μπράιγ.
Κατάφερα να κάνω φίλους και να σπουδάσω.
Οι γονείς μου δεν συμφιλιώθηκαν ποτέ με την ιδέα ότι το παιδί τους ήταν τυφλό.
Για εκείνους ένα παιδί με αναπηρία ήταν πολύ μεγάλο στίγμα.
Ανησυχούσαν πολύ και επειδή φοβούνταν ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να ζήσω σαν κανονική γυναίκα με είχαν κλείσει μέσα σε ένα «γυάλινο κλουβί».
Τους καταλαβαίνω εν μέρει.
Μπορεί να μην έβλεπα, αλλά μπορούσα να αγγίξω τα παιδιά μου,να τα ακούσω, να τα μυρίσω και να νιώθω τις κλωτσιές τους στην κοιλιά μου.Γεννήθηκα πρόωρα.
Ένα λάθος των γιατρών, οι οποίοι μου έδωσαν παραπάνω οξυγόνο απ’ ότι έπρεπε, έβλαψε την όρασή μου.
Μπορώ μόνο να ξεχωρίζω το φως από το σκοτάδι και όσο περίεργο
και αν σας ακούγεται, ευγνωμονώ το Θεό που είμαι μόνο τυφλή και τίποτα άλλο.
Ένα μωρό που γεννιέται τόσο μικρό συνήθως έρχεται αντιμέτωπο με πολλά προβλήματα, πολύ πιο σοβαρά ακόμα και θανατηφόρα.
Η απώλεια της όρασής μου είναι το τίμημα που πληρώνω που είμαι ζωντανή. Κατά τα άλλα είμαι απόλυτα υγιής.Μεγαλώνοντας μου φαινόταν απόλυτα φυσιολογικό το να μη βλέπω. Για μένα τίποτα δεν ήταν διαφορετικό.
Πήγα σε δημοτικό σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες και χρησιμοποιούσα μπαστούνι μέχρι την ηλικία των 8 ετών, επειδή φοβόμουν τα σκυλιά γι’ αυτό και δεν ήθελα σκυλο-οδηγό.
Γυμνάσιο και Λύκειο πήγα σε κανονικό σχολείο χρησιμοποιώντας τη γραφή Μπράιγ.
Κατάφερα να κάνω φίλους και να σπουδάσω.
Οι γονείς μου δεν συμφιλιώθηκαν ποτέ με την ιδέα ότι το παιδί τους ήταν τυφλό.
Για εκείνους ένα παιδί με αναπηρία ήταν πολύ μεγάλο στίγμα.
Ανησυχούσαν πολύ και επειδή φοβούνταν ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να ζήσω σαν κανονική γυναίκα με είχαν κλείσει μέσα σε ένα «γυάλινο κλουβί».
Τους καταλαβαίνω εν μέρει.
Παρά το γεγονός ότι ζούσα μία φυσιολογική ζωή, είχα παρέες, έβγαινα, σπούδαζα, εκείνοι εξακολούθησαν να με αντιμετωπίζουν σαν ανάπηρη και να απορούν τι μέλλον θα μπορούσα να έχω.
Ευτυχώς για μένα οι φόβοι τους μου έδιναν κουράγιο και αποφασιστικότητα: δεν θα άφηνα ποτέ την αναπηρία μου να σταθεί εμπόδιο στη ζωή μου.
Όσο περισσότερο με κορόιδευαν, τόσο περισσότερο προσπαθούσα να τους αποδείξω ότι είμαι καλά, υγιής, ανεξάρτητη και ζω μία φυσιολογική ζωή.
Το 2001 έφυγα από το σπίτι για να σπουδάσω σε μία σχολή για τυφλά άτομα.
Εκεί γνώρισα και το σύζυγό μου.
Είχε γεννηθεί με σοβαρά προβλήματα όρασης, αλλά στα 8 του την έχασε εντελώς.
Εκεί γνώρισα και το σύζυγό μου.
Είχε γεννηθεί με σοβαρά προβλήματα όρασης, αλλά στα 8 του την έχασε εντελώς.
...............
η συνέχεια εδώ: e-vima
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
No comments:
Post a Comment