Κυριάκος Παππούλης: Ο δικός μου ήρωας

Όταν τον Οκτώβριο του 1943 οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Κω ο πατέρας μου ο Χρήστος Παππούλης ήταν 16 χρονών.

Όσοι από τους Ιταλούς τάχτηκαν στο πλευρό των συμμάχων που αμύνθηκαν για το νησί κυνηγήθηκαν και αιχμαλωτίστηκαν από τους Γερμανούς. 

Αρκετοί άρχισαν να κρύβονται και να αναζητούν τρόπο να διαφύγουν στην Ανατολή.

Εκείνο το φθινόπωρο ο πατέρας μου έκανε ζευγάρι μαζί με τον μεγάλο του αδελφό τον Κυριάκο που ήταν τότε 30 χρονών στην περιοχή του Χριστού στο Βουνάρι ανατολικά της Αντιμάχειας όπου βρίσκεται σήμερα το πεδίο βολής του στρατοπέδου 543.

Εκεί γνώρισαν δυο Ιταλούς οι οποίοι ήταν πεινασμένοι χωρίς πολλά ρούχα και κρυβόντουσαν σε μια μικρή σπηλιά την οποία είχαν ανοίξει με τα χέρια τους.

Κρυφά από τους γονείς τους και την οικογένεια άρχισαν να τους προμηθεύουν με λίγα ρούχα,ψωμί και ελιές από το έτσι κι αλλιώς λιγοστό φαγητό τους, βάζοντας σε μεγάλο κίνδυνο την ζωή τους αφού όποιος βοηθούσε τότε τους Ιταλούς εκτελούταν άμεσα.

Μια μέρα μάλιστα, έφτασε Γερμανική περίπολος την ώρα που έτρωγαν μαζί τους, αλλά τους πέρασε όλους για Έλληνες. 

Δεν γνωρίζω την τύχη των Ιταλών αφού μετά από λίγο καιρό έφυγαν προς την Καρδάμαινα, αναζητώντας τρόπο διαφυγής για την Τουρκία. Ούτε ξέρω αν αυτή η πράξη εκ μέρους του πατέρα μου και του αδελφού του μπορεί να θεωρηθεί ηρωική.

Ήρωας όμως για μένα είναι ο πατέρας μου για τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του,αφού στάθηκε αφοσιωμένος στο πλευρό της άρρωστης και κατάκοιτης μητέρας μου της αγαπημένης του Κατίνας. Είναι ο « δικός μου ήρωας» και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.

aegeanews.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι