Γονέας παιδιού με αναπηρία: Ήρωας ή ισορροπιστής;

Έχει προωθηθεί έντονα η άποψη ότι ο γονέας παιδιού με αναπηρία, είναι ήρωας.

Πώς νιώθει όμως ένας γονέας όταν μαθαίνει ότι το παιδί του έχει αναπηρία; Ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις που περνάνε από το μυαλό του; Αναμφισβήτητα, πρόκειται για μια πάρα πολύ δύσκολη στιγμή. Ο ψυχισμός του υφίσταται ένα σοκ, καθώς με βίαιο τρόπο ματαιώνονται οι προσδοκίες και τα όνειρα που έχει για το παιδί του.

Διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης

Ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει με το δικό του τρόπο τις προκύπτουσες δυσκολίες ή/και κρίσεις. Ανάλογα με τα πιστεύω του, τις αντιλήψεις, τις εμπειρίες κ.α, έχει διαμορφώσει έναν εξατομικευμένο μηχανισμό επεξεργασίας των πληροφοριών που βοηθάει στη λήψη αποφάσεων. Μπορεί όμως ο γονέας παιδιού με αναπηρία να εκτιμήσει ορθά μια τέτοια κατάσταση και να ιεραρχήσει τις ανάγκες;
Ο γονέας παιδιού με αναπηρία, βρίσκεται διαρκώς σε μία εσωτερική σύγκρουση. Υπάρχουν στιγμές που η αμείλικτη πραγματικότητα συνθλίβει το συναίσθημα αλλά και το αντίστροφο. Ποιος αντέχει ν’ αντιμετωπίζει μια διαρκή κατάσταση δυσκολιών η οποία περιορίζει την κοινωνική ενσωμάτωση του παιδιού του; Το σίγουρο είναι ο,τι κανείς γονέας δεν τη θέλει.

Υπάρχουν γονείς που καταρρέουν στην είδηση ότι το παιδί τους είναι διαφορετικό. Άλλοι αρνούνται πεισματικά να δεχθούν ότι το παιδί τους έχει αναπηρία και προσποιούνται ότι όλα είναι φυσιολογικά. Κάποιοι, δεν αντέχουν το “φορτίο” κι απομακρύνονται ή μπορεί ακόμα και να εγκαταλείψουν τα παιδιά τους.

Αντίθετα, υπάρχουν γονείς που βρίσκονται δίπλα στο παιδί τους αλλά αδυνατούν να διαχειριστούν επαρκώς μια τόσο απαιτητική κατάσταση. Επιπλέον, συμβαίνει το εξής παράδοξο, όπου οι γονείς ενός παιδιού με αναπηρία, βιώνουν την ίδια κατάσταση, ο καθένας μ’ εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Επίκριση ή επιδοκιμασία;
Ποιος όμως μπορεί να επικρίνει ένα γονέα που εγκαταλείπει τη μάχη, μη αντέχοντας να βλέπει την αναπηρία του παιδιού του; Εσύ πώς θ’ αντιμετώπιζες το ενδεχόμενο το παιδί σου να γεννηθεί με σπάνιο σύνδρομο ή σε νεαρή ηλικία ν’ απολέσει την όραση του; Πώς θ’ αντιδρούσες εάν μάθαινες ότι το παιδί σου βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού ή πώς έχει βαριά νοητική υστέρηση; Θ’ άλλαζαν τα συναισθήματα σου; Θα το αγαπούσες λιγότερο;

Από την άλλη, ποιος μπορεί να επιδοκιμάσει ένα γονέα που κινεί γη και ουρανό για να βοηθήσει το παιδί του; Εσύ, δεν βοηθάς το παιδί σου που δεν έχει αναπηρία; Είσαι “λιγότερο” γονέας από εκείνον που το παιδί του έχει αναπηρία;

Ουδείς γονέας είναι προετοιμασμένος ν’ αντεπεξέλθει ψυχικά στο γεγονός ότι το παιδί του έχει αναπηρία. Ουδείς γονέας γνωρίζει πως ν’ αντιμετωπίσει πρακτικά μια τέτοια κατάσταση. Ενδεχομένως, να απαιτηθεί χρόνος ή/και ψυχολογική απόσταση. Πάρ’ αυτά, η συνεννόηση κι η συνεργασία μεταξύ των γονέων θεωρούνται εκ των ων ουκ άνευ για την αποτελεσματική υποστήριξη του παιδιού.

Αναμφίβολα, προτεραιότητα έχει το παιδί κι όχι η ψυχολογική κατάσταση του γονέα. Όμως, ο βαθμός υποστήριξης του παιδιού κι η ικανότητα λήψης των ιδανικών αποφάσεων για την αντιμετώπιση των δυσκολιών, σχετίζονται άμεσα με την ψυχολογική κατάσταση του γονέα. Ενίοτε και τη σωματική κούραση.

Επί της ουσίας, πρόκειται για μία διαρκή πάλη με έντονες διακυμάνσεις ανάμεσα στο συναίσθημα και στην πραγματικότητα, ώστε να επιτευχθεί και να διατηρηθεί η πολυπόθητη ισορροπία.

maxmag.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι