Το Παιδί του Τελευταίου Θρανίου

Όλοι θυμόμαστε το παιδί του τελευταίου θρανίου, το παιδί που πάντα ήταν ένα βήμα πίσω, αυτό που στο διάλειμμα καθόταν μόνο του και σκεπτικό.
Πάντοτε θα βρισκόταν κάποιος να το πειράξει, να το κοροϊδέψει. Μπορεί αυτό το παιδί, αν κοιτάξουμε στον καθρέφτη, να πάρει μορφή. Ήμουν εγώ, ίσως κι εσύ…

Τα τελευταία χρόνια, στο σχολείο συναντώ όλο και περισσότερα παιδιά με συναισθηματικές δυσκολίες και συμπεριφορικά προβλήματα. 

Ο αριθμός τους είναι ανησυχητικά αυξανόμενος. Πολλές φορές, σε αυτές τις δυσκολίες γονείς και δάσκαλοι δεν δίνουν ιδιαίτερη προσοχή κι αυτό γιατί δεν αφορά ακαδημαϊκή γνώση.

Αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, καθώς υπάρχει και η γνώση για τη ζωή, αυτή που θα κάνει τα παιδιά μας ανεξάρτητα, που θα τους δώσει φτερά και θα τα κάνει ικανά να ζήσουν παράλληλα με εμάς, χωρίς εμάς.

Όταν λοιπόν στο σπίτι ή στην τάξη μας αναγνωρίσουμε κάποια δυσκολίαστο παιδί που αφορά στην εκδήλωση ή ακόμη και στην αναγνώριση του συναισθήματος, όταν αντιληφθούμε ότι δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στο οργανωμένο με κανόνες περιβάλλον της τάξης, όταν τα παράπονα σχετικά με την απροσεξία, την ανυπακοή, την αταξία ή αντίστροφα την απομόνωση, την μελαγχολία, την απόσυρση πληθαίνουν, τότε είναι ώρα να πάρουμε τη γνώμη ενός ειδικού.

Οι ειδικοί παιδαγωγοί βοηθούν στο να φτάσουμε στην αναγνώριση. Μέσω ανίχνευσης, με τη βοήθεια κριτηρίων, προκύπτει το προφίλ του μαθητή και κατόπιν οι περιοχές στις οποίες θα πρέπει να υπάρξει στήριξη.

Προκύπτουν, λοιπόν, οι ελλειμματικές περιοχές και σχεδιάζεται εξατομικευμένο πρόγραμμα παρέμβασης, το οποίο συνέχεια αναπροσαρμόζεται.

Ο χρόνος αντίδρασης του γονέα έχει πολύ μεγάλη σημασία, αποτελεί κλειδί και επηρεάζει τόσο τη δυνατότητα παρέμβασης όσο και το χρόνο βελτίωσης.

Δεν φοβόμαστε, λοιπόν, να παραδεχτούμε τη δυσκολία, ζητούμε βοήθεια, δείχνουμε απόλυτη εμπιστοσύνη και σεβασμό.

Για το παιδί του τελευταίου θρανίου, για το ανομολόγητο αδιέξοδό του, σχεδιάστε τα φτερά, ζωγραφίστε ουρανό…
Κατερίνα Σοφιανίδου - Γλωσσολόγος - Ειδική Παιδαγωγός

beasy

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα στο πράσινο, έχουν καλύτερη ψυχική υγεία ως ενήλικες

«O κίνδυνος ανάπτυξης κάποιας ψυχικής διαταραχής μειώνεται όσο περισσότερο περιβάλλεται κανείς από πράσινο από τη γέννηση του έως την ηλικία των δέκα ετών»

Τα παιδιά που μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον με πολύ πράσινο έχουν σημαντικά μικρότερο κίνδυνο εμφάνισης διαφόρων ψυχικών διαταραχών αργότερα στη ζωή τους, σύμφωνα με μια νέα δανική επιστημονική έρευνα, που αναδεικνύει τη σημασία των χώρων πρασίνου (και) για την ψυχική υγεία των ανθρώπων.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του 'Ααρχους (μεταξύ των οποίων ο ελληνικής καταγωγής Κωνσταντίνος Τσιρογιάννης), με επικεφαλής τη δρα Κριτσίνε Ένγκεμαν του Τμήματος Βιοεπιστήμης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), χρησιμοποίησαν δορυφορικά δεδομένα για να χαρτογραφήσουν τους χώρους πρασίνου γύρω από τα σπίτια σχεδόν ενός εκατομμυρίου παιδιών.

Στη συνέχεια, συσχέτισαν αυτά τα δεδομένα με τον κίνδυνο εκδήλωσης 16 διαφορετικών ψυχικών διαταραχών μετά την ενηλικίωση.

Η μελέτη δείχνει ότι τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα στο πράσινο, είχαν κατά μέσο όρο 55% μικρότερο κίνδυνο εμφάνισης κάποιας ψυχικής διαταραχής αργότερα στη ζωή τους, 

ακόμη κι αν λαμβάνονταν υπόψη άλλοι παράγοντες κινδύνου (κοινωνικο-οικονομική κατάσταση, οικογενειακό ιστορικό ψυχικών προβλημάτων κ.α.).

Οι ερευνητές επεσήμαναν ότι ένα ολοένα μεγαλύτερο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε πόλεις και όχι στην ύπαιθρο και μάλιστα συχνά σε γειτονιές με ελάχιστο ή καθόλου πράσινο. Από την άλλη, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, περισσότεροι από 450 εκατομμύρια άνθρωποι πάσχουν από κάποια ψυχική διαταραχή, ένας αριθμός που προβλέπεται ότι θα αυξηθεί στο μέλλον.

Οι επιστήμονες γνωρίζουν από παλαιότερες έρευνες ότι περιβαλλοντικοί παράγοντες όπως ο συχνός θόρυβος (π.χ. από κοντινά αεροδρόμια ή δρόμους ταχείας κυκλοφορίας) και η ρύπανση του αέρα, οι λοιμώξεις και η φτώχεια αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης κάποιας ψυχικής διαταραχής. 

Από την άλλη, έχει διαπιστωθεί ότι οι περισσότεροι χώροι πρασίνου σε μια περιοχή δημιουργούν μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή, αυξάνουν τα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας των κατοίκων και βελτιώνουν τη νοητική ανάπτυξη των παιδιών. 

Η νέα μελέτη δείχνει ότι τελικά το πόσο πράσινο υπάρχει γύρω από το σπίτι ενός παιδιού, μπορεί να παίξει ρόλο στο πόσο ψυχικά υγιής θα είναι όταν μεγαλώσει.

«Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι ο κίνδυνος ανάπτυξης κάποιας ψυχικής διαταραχής μειώνεται όσο περισσότερο περιβάλλεται κανείς από πράσινο από τη γέννηση του έως την ηλικία των δέκα ετών. Συνεπώς, η παρουσία πρασίνου κατά την παιδική ηλικία είναι τρομερά σημαντική», δήλωσε η Έγκεμαν. «Αυξάνονται πλέον οι ενδείξεις ότι το φυσικό περιβάλλον παίζει μεγαλύτερο ρόλο για την ψυχική υγεία από ό,τι είχε θεωρηθεί έως τώρα», προσέθεσε.

Πηγή: ΑΠΕ
newpost.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΗΡΩΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Τον παρατηρώ που ετοιμάζεται για τη δουλειά και αισθάνομαι τυχερή που υπάρχω στη ζωή του. Που μου έχει δώσει μια θέση στη γεμάτη καθημερινότητα του.  Μια αφορμή για περισσότερο φως.

Είναι ο άνθρωπος μου. Γιατί με κερδίζει κάθε μέρα με την αυθεντικότητα του χαρακτήρα του, με τη διαφορετικότητα, με την αισιοδοξία και την αγάπη που έχει στα απλά, τα καθημερινά. Αυτά που εσύ θεωρείς δεδομένα, ο ίδιος τα θεωρεί ευλογία. Και κάπως έτσι, αλλάζει μοναδικά τα πάντα γύρω του, τα πάντα και στη δική μου ζωή.

Δεν παραπονιέται, δεν μιζεριάζει, δημιουργεί τόσες ευκαιρίες για τον εαυτό του. Έχει μια λάμψη στην οποία κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί. Το αντίθετο μάλλον. Θες να «ρουφήξεις» από αυτή και να γεμίσεις το μέσα σου.  

Είναι ο άνθρωπος μου. Ξέρεις γιατί; Επειδή, θέλει και βρίσκει πάντα τον τρόπο να διακρίνει το καλό στους άλλους ακόμη κι αν οι ίδιοι το έχουν κρύψει πολύ καλά, για τους δικούς τους λόγους. Εκεί που εσύ πιθανόν να θες να δώσεις μπουνιά, να φωνάξεις, να θυμώσεις, ήρεμος, σε κοιτάζει και σου λέει, θα περάσει. Σαν να βάζει με την ηρεμία του τα πράγματα στη θέση τους.

Είναι ο άνθρωπος μου γιατί αγάπησε και ερωτεύτηκε σε μένα όσα εγώ δεν έβλεπα. Δίπλα του νιώθω σαν να με γνωρίζω και πάλι από την αρχή. Μου βγάζει τον καλύτερο μου εαυτό και μου ξυπνά όλες τις αισθήσεις. Δεν βλέπω το χρόνο που περνά, δεν έχει σημασία. 
Γιατί με έχει μάθει να τον γεμίζω με τόσο όμορφες στιγμές. Δεν με αγχώνει τίποτα γιατί μου δίδαξε τον τρόπο να αντιμετωπίζω το κάθε τι αλλιώς.

Δεν έχει τις τέλειες αναλογίες, δεν ασχολείται με ότι οι περισσότεροι. Έχει μια γεμάτη καρδιά, ένα τεράστιο χαμόγελο και μια σπίθα για το κάθε τι. 

Έχει τόσο γεμάτη ζωή. Από περιπέτειες, από ανθρώπους, από δουλειά. Γεμίζει τη μέρα του με όσα αγαπά. Δεν είναι υπέροχο να μπορείς να το κάνεις αυτό; Δεν είναι η καλύτερη επιλογή και το πιο ξεχωριστό δώρο στον εαυτό και τον κόσμο γύρω σου;
Βοηθά τον κόσμο. Γνωστούς και αγνώστους. Κάνει απλώς ότι μπορεί κι όμως κάνει τα πάντα.  Από μια γιαγιά που θα συναντήσει στο δρόμο, τον συνεργάτη, το φίλο του. Αυτό δεν αξίζει πιο πολύ από όλα;

Είναι ο άνθρωπος μου. Για τόσους και άλλους πολλούς ακόμη λόγους…

dolce.com.cy
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι