Οι Γονείς που δεν «βλέπουν» τα Παιδιά τους...

Είναι ο μπαμπάς που θέλει με το ζόρι να κάνει αθλητή έναν γιο, που δεν αγαπά ιδιαίτερα τα αθλήματα.

Η μητέρα που επιμένει να γίνει άριστο το παιδί στη γεωμετρία, ενώ η κλίση του είναι αλλού. 

Είναι οι γονείς που δεν "βλέπουν" τα παιδιά τους.

Οι γονείς αυτοί συχνά βάζουν ετικέτες στα παιδιά. 

«Είναι ντροπαλή και καλλιτέχνης», 

«Είναι πεισματάρης, όπως ο μπαμπάς του». 

Όταν όμως κατηγοριοποιούμε τα παιδιά, τα αποτρέπουμε από το να δουν ποιοι πραγματικά είναι.

Ακόμη και στις πιο σημαντικές στιγμές μας, μπορεί να πέσουμε στην παγίδα της ελπίδας ότι τα παιδιά μας είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι. 

Μπορεί να θέλουμε το παιδί μας μελετηρό, σούπερ αθλητή, καλλιτέχνη κοκ. 

Αλλά τι γίνεται όταν δεν ενδιαφέρεται ή δεν μπορεί να σουτάρει μια μπάλα σε ένα δίχτυ; 

Αν δεν ενδιαφέρεται να παίξει φλάουτο; 

Αν δεν αισθάνεται ο εαυτός του όταν συμμορφώνεται με τα πρότυπα της παρέας;

Το να βλέπουμε τα παιδιά μας, σημαίνει να είμαστε πρόθυμοι να κοιτάξουμε πέρα από τις προθέσεις και τις ερμηνείες μας. 

Εάν το παιδί σας δεν ανοίγει κουβέντα με τον επισκέπτη σας, μπορεί να είναι ντροπαλό ή ανήσυχο. 

Αντί να διορθώσετε τους τρόπους του, παρατηρήστε τι αισθάνεται. 

Νιώσετε τι συμβαίνει μέσα του.
Παρατηρήστε το πρόσωπο του. 

Τι το γοητεύει; 

Τι το απωθεί; 

Τι το δυσκολεύει;

Αν δεν είμαστε εκεί να δούμε ποια είναι πραγματικά τα παιδιά μας, πώς μπορούμε να πούμε ότι τα αγαπάμε; 

Πώς θα τα αγκαλιάσουμε ως άτομα;

Δεν χρειάζεται να είστε σούπερ γονείς. 

Δεν χρειάζεται να τα τρέχετε σε χίλιες δυο δραστηριότητες και να παριστάνετε τους τέλειους. 

Απλά εμφανιστείτε επιτρέποντας στα παιδιά σας να αισθάνονται ελεύθερα. έτσι θα τους διδάξετε πως αγαπάει κανείς και θα το πράξουν αργότερα και τα ίδια με τους άλλους ανθρώπους με τους οποίους θα σχετιστούν.

περισσότερα εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι