Η παιδική Ανεμελιά και τα Μαθητικά Χρόνια το μεγαλύτερο Θύμα του Covid-19

Γράφει η Ελένη Καραγιάννη*

Διαβάζουμε πολλές φορές ιστορίες σχετικά με τα μαθητικά χρόνια των δεκαετιών που περάσανε. Κάθε δεκαετία έχει και τις δικές της μνήμες.

Πειράγματα, παιχνίδια, παιδικοί έρωτες, αγωνία στα θρανία για το μάθημα, ανταγωνισμοί, εξετάσεις, αναμνήσεις με τους συμμαθητές, δασκάλους και καθηγητές μας. 

Το καθημερινό μας άγχος για το πώς θα πάει η μέρα μας, το φροντιστήριο. Ακόμα και η αγωνία της παρέλασης, οι μαθητικοί αγώνες και η προσμονή για τις διακοπές του Πάσχα.

Αυτά όλα τα ζούσαμε, μας συντρόφευαν στο μεγάλωμά μας και γίναμε αυτοί οι άνθρωποι που είμαστε σήμερα. Ιστορίες και εμπειρίες των σχολικών και μαθητικών μας χρόνων μας συντροφεύουν μέχρι και σήμερα και τις διηγούμαστε με γέλια και δάκρυα στα μάτια.

Άλλωστε τα παιδικά βιώματα λειτουργούν και ως μαθήματα ζωής για τα μετέπειτα χρόνια μας. 

Τα βιώματα είναι το όχημα της μάθησης. 

Τα παιδιά στο σχολείο μαθαίνουν να λειτουργούν μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο εκτός από τις γνώσεις που αποκομίζουν από την εκπαίδευση. Το κάθε παιδί άλλωστε προέρχεται από διαφορετική οικογένεια.

Στις σχολικές τάξεις γίνεται όλη η δουλειά αναδόμησης και διαμόρφωσης χαρακτήρων.

Τα παιδιά εντάσσονται σε μικρές κοινωνίες και προσπαθούν να προσαρμοστούν και να συνυπάρξουν μέσα στις τάξεις ανεξάρτητα από το βαθμό διαφορετικότητας, με τη βοήθεια των δασκάλων και καθηγητών τους. 

Η τάξη λειτουργεί σαν μία μικρή ορχήστρα με διαφορετικά μουσικά όργανα και μαέστρο τον δάσκαλο. Ο δάσκαλος θα πρέπει να αναδείξει τα καλά χαρακτηριστικά του κάθε παιδιού, οδηγώντας τα παιδιά στα μονοπάτια της γνώσης.

Τα κοινωνικά πρότυπα και στερεότυπα της κοινωνίας μας υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Στο σχολείο τα παιδιά βιώνουν τα κοινωνικά στερεότυπα και τις κοινωνικές ανισότητες και εκτός των άλλων μαθαίνουν ν’ αντιμετωπίζουν καταστάσεις που συνδέονται με όλα αυτά και διδάσκονται την ενσυναίσθηση. 

Αναπτύσσονται συναισθηματικά και κοινωνικά μέσα παράλληλα μέσα από την κοινωνική επαφή και τη δια ζώσης παρουσία τους στις τάξεις.

Κατά τη διάρκεια της Καραντίνας, οι μαθητές τήρησαν τα μέτρα και βίωσαν για ένα δημιουργικό εξάμηνο της ζωής τους την Κοινωνική Απομόνωση. Γιατί το εξάμηνο ή τετράμηνο δεν είναι μόνο ο ένας μήνας της Καραντίνας αλλά το πριν και το μετά. Αυτό ήταν πρωτόγνωρο.

Είμαστε μία κοινωνία που απότομα αφαίρεσε την παιδική ξεγνοιασιά από τα παιδιά. Τα έφερε αντιμέτωπα με την νέα κοινωνική πραγματικότητα. 

Αναρωτιόμαστε αν προετοιμάζονται οι επόμενες γενιές για κάτι νέο που θ’ ακολουθήσει… ή απλώς πρόκειται για μια μικρή παρένθεση αναγκαία για την επιβίωσή μας. Όπως και να χει τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ τα ίδια.

Κι ενώ για χρόνια συζητάμε τους κινδύνους από τον κοινωνικό αποκλεισμό ή ακόμα και την ψηφιακή εποχή και τον εθισμό στο διαδίκτυο, συμμορφωθήκαμε για λόγους επιβίωσης σε Κοινωνική Απομόνωση και Καραντίνα εξαιτίας του Κορωνοϊού ή άλλως Covid-19. 

Μεταφέραμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την τάξη και το μάθημα στο Η/Υ των παιδιών στα σπίτια τους. Η μάθηση από διά ζώσης έγινε εξ αποστάσεως και μέσω διαδικτύου. Μοιάζει όχι σαν να είδαμε το είδωλο της κοινωνίας μας σ’ έναν καθρέπτη αλλά σαν να γίναμε εμείς ο καθρέπτης της κοινωνίας μας.

Το παρόν, όταν θα γίνει παρελθόν, θα βρει τα παιδιά στην ενήλικη ζωή τους ν’ αφηγούνται τις μνήμες από την κοινωνική απομόνωση και το χειρότερο είναι πως το άγχος ν’ αποφύγουν τις συναναστροφές με τους συμμαθητές τους, τους συναθλητές τους, ακόμα και τους οικείους τους συγγενείς παππούδες αλλά και με κάθε συνάνθρωπό τους θα τους έχει γίνει συνήθεια.

Ίσως μία ανάπαυλα να «ξεκούρασε» λίγο τα παιδιά από τις δραστηριότητές τους, αλλά τα περιόρισε μακριά από τα σχολεία τους, τους συμμαθητές και δασκάλους τους δηλαδή τη ζωή τους. 

Τρομάζω να σκεφτώ τις συνέπειες στην ψυχοσύνθεση των παιδιών που ζουν σε οικογένειες με κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Αυτά έχουν το σχολείο φωτεινό δρόμο για ελπίδα και για τη ζωή.

Συγχωρέστε με, δεν είμαι ειδική παιδαγωγός ούτε ψυχολόγος. Είμαι μητέρα και μέσα από το μεγάλωμα του παιδιού μου ξαναζώ μνήμες δικές μου. 

Συγκρίνω σαν ταξιδιώτης μέσα στο χρόνο και προσπαθώ να συντελέσω κατά τρόπο σωστό στην ανατροφή του παιδιού μου διορθώνοντας δικά μου λάθη. 

Άλλωστε οι γονείς είμαστε και κηδεμόνες και αδέρφια σύμφωνα με τη Χριστιανική Ορθόδοξη θρησκεία μας και οφείλουμε ν’ αφήσουμε μια κοινωνία παρακαταθήκη στα παιδιά μας. 

Είμαστε ένα πέρασμα στη ζωή στη δύσκολη αυτή συγκυρία που βιώνουμε όλοι κι αναλωνόμαστε πολλές φορές σε πράγματα μικρά χάνοντας την ουσία.

Αν είχαν μορφή η παιδική ηλικία, τα παιδικά και σχολικά μας χρόνια πώς θα ήταν άραγε; Αν βλέπαμε την εικόνα ή μήπως η εικόνα είμαστε εμείς και τι εικόνα δώσαμε στους επόμενους μέσα απ’ αυτή τη συγκυρία; Θεωρώ ότι έχουμε ευθύνη για το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας. 

Το δίδαγμα ίσως του φετινού «Χριστός Ανέστη», ίσως να είναι αυτό ακριβώς. Νικήσαμε τον θάνατο και τον Κορωνοϊό μέσα από τη στάση μας και την Κοινωνική Απομόνωση... 

Ίσως όμως ήρθε η ώρα ν’ αναστηθούμε κι εμείς σαν κοινωνία και να προχωρήσουμε για το καλό των παιδιών μας και του μέλλοντός μας, χωρίς να χαθούν οι αξίες και οι παραδόσεις μας.

* Αθλήτρια Τριάθλου, Απόφοιτη Τμ. Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Απόφοιτη ΑΣΠΑΙΤΕ παρ. Ρόδου

rodiaki
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι