Πώς καλλιεργείται η έννοια της Ισότητας στα Παιδιά

Ζούμε σε μια εποχή όπου αναβιώνει το φαινόμενο του ρατσισμού και των διακρίσεων, όπου οι άνθρωποι αντί να αγαπιούνται, στοχοποιούνται λόγω των μοναδικών χαρακτηριστικών τους.

Μικρά παιδιά βιώνουν την ανισότητα στο σχολείο, παραγκωνίζονται και εκφοβίζονται επειδή είναι χαμηλών τόνων, πολύ αδύνατα, με περιττά κιλά ή πολύ έξυπνα.

Το γυναικείο φύλο κάθε ηλικίας, σε περιπτώσεις, συνεχίζει να αμφισβητείται για τις ικανότητές του και οι αλλοδαποί, οι άνθρωποι με αναπηρίες ή μεγάλης ηλικίας, αντιμετωπίζονται ως υποδεέστεροι και μοιάζει σαν να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους τους “φυσιολογικούς”.

Το διαφορετικό ξενίζει, και δημιουργεί αισθήματα ενόχλησης και ανασφάλειας. Άλλος λόγος είναι ότι στη φύση της προσωπικότητας υπάρχει ανάγκη υπεροχής του άλλου. Αυτό οδηγεί σε συμπεριφορές σύγκρισης μέσω της κριτικής και ανταγωνισμού.

Ο ρατσισμός και η διάκριση σαν συμπεριφορά δείχνει ότι δεν υπάρχει αντίληψη στην αναγκαία και φυσική ύπαρξη της διαφορετικότητας. Αλλιώς θα ήταν σαν να είχαμε βγει από το ίδιο καλούπι.

Οι αρετές που φέρουμε στο DNA μας και οι διαφορές στις δεξιότητες που αναπτύσσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας είναι αυτές που μας καθιστούν χρήσιμους και απαραίτητους στη ζωή την δική μας και των άλλων.

Η διαφορετικότητα φέρνει την συμπλήρωση, και την συνένωση. Επίσης αυτό που καθορίζει την ανθρώπινη ύπαρξη είναι ότι πίσω από την εμφάνιση, το φύλο και πίσω από την κουλτούρα βρίσκεται μια ψυχή που αισθάνεται με τον ίδιο τρόπο.

Πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε στα παιδιά την έννοια της ισότητας;

Στην πραγματικότητα, τα μικρά παιδιά διακατέχονται από μια έμφυτη σοφία και αίσθηση αλληλεγγύης.

Ένα παιδάκι δεν φοβάται να κάτσει δίπλα σε κάποιον που έχει διαφορετικό χρώμα δέρματος, δεν θα κοροϊδέψει ποτέ τον συμμαθητή του που είναι σε αναπηρικό καροτσάκι ούτε θα προσβάλει τον φίλο του ο οποίος δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει καινούργια ρούχα και παπούτσια.

Το παιδί αυτό, θα αποδεχθεί αβίαστα την διαφορετικότητα που υπάρχει γύρω του, και χωρίς να το σκεφτεί θα μοιραστεί το φαγητό του και το καινούργιο του παιχνίδι και

όταν θα κοιτάει τον έγχρωμο φίλο του, θα βλέπει απλά τον Γιώργο, τον Κώστα ή τη Μαρία και όχι τον Αφρικανό, τον Πακιστανό ή οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας συμμαθητή του.

Μήπως λοιπόν το πρόβλημα ξεκινά όταν εμείς οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και η κοινωνία γενικότερα, παρεμβαίνουμε στη φύση τους και τα βομβαρδίζουμε με τα στερεότυπα και τις περιοριστικές αντιλήψεις που κουβαλάμε;

Ας δούμε πώς μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που συμβαίνει.

Μέσω της μίμησης
Τα παιδιά μεγαλώνοντας βλέπουν, ακούν και παρατηρούν το περιβάλλον τους και απλά το μιμούνται. Μιμούνται συμπεριφορές, ενστερνίζονται απόψεις και στη συνέχεια πράττουν όπως ακριβώς έχουν μάθει.

Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε το σωστό παράδειγμα.

Να μιλάμε με σεβασμό για τον συνάνθρωπό μας, να μην ασκούμε κριτική και να προσέχουμε τι συζητάμε μπροστά στα παιδιά.

Έτσι θα τους καλλιεργήσουμε ήθος, αξίες και δεξιότητες ώστε να έχουν τα απαραίτητα εφόδια και γνώσεις για να υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα.

..........

η συνέχεια εδώ: enallaktikidrasi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι