Το γράμμα ενός παιδιού... σε καραντίνα

«Αγαπητή κυρία Νίκη, 

Ζητώ συγγνώμη για την οικειότητα, αλλά το επίθετό σας με δυσκόλεψε. Αυτό το –μέως ή μαίος, δεν το ξαναείδα και δεν ξέρω ποιο είναι σωστό. Τέλος πάντων, σκέφτηκα ότι δεν πρέπει να γράψω το επίθετο της υπουργού λάθος...

Σας γράφω από το σπίτι μου, μόνη στο δωμάτιό μου, γιατί θέλω να σας πω κάποια μυστικά που σίγουρα δεν σας λένε, γιατί οι μεγάλοι πολλές φορές, χωρίς λόγο, μιλάνε πολύ και άλλες φορές πάλι, δεν μιλάνε όταν πρέπει. 

Με λένε Αθηνά και είμαι 12 ετών. Είμαι μαθήτρια στην έκτη δημοτικού. 

Το σχολείο μού αρέσει γενικά, αλλά πολλές φορές, αγχώνομαι πολύ και γυρίζω στο σπίτι ένα κουρέλι. Αυτό τον καιρό με τον ιό και την καραντίνα, κατάλαβα πολλά. 

Η μαμά μου είναι με ένα νεφρό και έφυγε από τη δουλειά την πρώτη μέρα. Ο μπαμπάς μου είναι οδηγός σε μεταφορική εταιρεία και δουλεύει συνέχεια. 

Εγώ είμαι στο σπίτι, μαζί με την αδερφή μου που είναι στη Β’ Λυκείου (δεν είναι ώρα να σας πω γι' αυτή- η μαμά λέει ότι είναι έτσι, γιατί είναι στην εφηβεία..). 

Ακούω όλους να λένε διάφορα για την καραντίνα, αλλά εγώ είμαι σίγουρη ότι πολλές φορές λένε ψέματα. Την ώρα που χάνονται τόσοι άνθρωποι, πώς να σας πουν ότι η καραντίνα ήταν για τους μαθητές, δώρο Θεού; Αυτήν την αλήθεια σας κρύβουν. Μην τους πιστεύετε, θέλουν να σας... αποπλανήσουν. 

Εγώ τι σας λέω να ακούτε, γιατί από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια! 

Στην καραντίνα, νιώσαμε άνθρωποι. Ξυπνάγαμε γύρω στις 9 το πρωί, χουζουρεύαμε λίγο, τρώγαμε πρωινό και γύρω στις 10 αρχίζαμε διάβασμα ή τηλεκπαίδευση, κάναμε μικρά διαλείμματα, ξαπλώναμε το μεσημέρι, συνεχίζαμε με ξένες γλώσσες το απόγευμα και νωρίς το βράδυ μας έμενε χρόνος για τόσα πολλά πράγματα. 

Πολλές φορές είπαμε με τους φίλους μου ότι αυτές τις μέρες, μάθαμε όσα δεν μάθαμε χρόνια... 

Επιτέλους, μια φορά διαβάζαμε, συζητάγαμε, και σταμάτησε η παπαγαλία και αυτό το «πες το απ’ έξω» της μαμάς, που δεν αντέχεται, κάθε βράδυ. 

Κυρία Νίκη, να ξέρετε ότι τα παιδιά είναι λυπημένα που θα γυρίσουν στο σχολείο και αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια που σας κρύβουν. Δεν ξέρω αν αυτό το κάνουν οι δάσκαλοί μας γιατί φοβούνται να μην τους διώξετε, ή οι γονείς μας γιατί δεν έχουν πού να μας αφήσουν, πάντως έτσι είναι τα πράγματα. Το σχολείο είναι σαν κλουβί. 

Ο τρόπος που κάθε μέρα γίνονται όλα, σε κάνει να μην θέλεις να το δεις στα μάτια σου. 

Μετά από ολόκληρο εξάωρο γυρίζουμε στο σπίτι μας και δεν προλαβαίνουμε να φάμε, γιατί πάμε στο φροντιστήριο αγγλικών, μετά στα κομπιούτερ και μετά στο βόλεϊ. 

Το βράδυ, γύρω στις 9 που γυρίζουμε, έχουμε να ετοιμάσουμε τα ελληνικά, τα αγγλικά και την εργασία της εβδομάδας. 

Τα παιδιά του λυκείου, όπως η αδερφή μου, είναι πολύ χειρότερα. 

Κυρία Νίκη, με όλο το θάρρος, σας ρωτάω: Είναι ζωή αυτή; 

Τώρα είδαμε πώς ζει ο κόσμος! Εγώ να φανταστείτε που από μικρή μού άρεσε το διάβασμα και αγόραζα πολλά βιβλία, τώρα βρήκα την ευκαιρία να διαβάσω δύο από αυτά. 

Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε που τα αγόρασα! Τώρα συμπλήρωσα το αγαπημένο φυτολόγιό μου. Τώρα βρήκα λίγο χρόνο να παίξω με την Μπιζού, το σκυλάκι μας. Τώρα έζησα λίγο μέσα στο σπίτι μου, τακτοποίησα το δωμάτιό μου, πέταξα παλιά και άχρηστα πράγματα, έβαλα σε σειρά τη ζωή μου. 

Πώς τώρα θα τα αφήσω όλα αυτά; 

Πώς θα ξαναγυρίσω πίσω; 

Εσείς που είστε τόσο έξυπνη και φτάσατε τόσο ψηλά, δεν μπορείτε αλήθεια να βρείτε κάποιους καλούς ανθρώπους, που να έρθουν στο σχολείο να δουν από κοντά τα παιδιά και να σας πούνε την αλήθεια; 

Την είδατε την ταινία με τον Σβατσενέγκερ που ήταν μυστικός αστυνομικός και έγινε νηπιαγωγός, για να βρει την αλήθεια; Αυτό να κάνετε. Μυστικούς να στείλετε... Είμαι σίγουρη ότι τότε θα καταλάβετε και θα κάνετε το σωστό. 

Το όνειρο το δικό μου και των φίλων μου είναι το σχολείο μας να γίνει όμορφο και ευχάριστο – όπως το θέατρο, η μουσική, οι παιδικές χαρές. Να μαθαίνουμε καινούρια πράγματα, να μην μας βάζουν να τα παπαγαλίζουμε και μετά να μην θυμόμαστε τίποτε! Τόσος κόπος χαμένος και στο τέλος είμαστε άσχετοι, ειδικά στην Ιστορία και τη Γεωγραφία. 

Εσείς, δεν σκέφτεστε γιατί μπερδεύουμε τις επαναστάσεις και τις πρωτεύουσες; 

Εμάς δεν μας πειράζει να μένουμε περισσότερο στο σχολείο και να φεύγουμε αργότερα, αλλά να μην κουβαλάμε πάλι το σχολείο μαζί μας, μέχρι αργά το βράδυ. 

Σήμερα αποφάσισα να σας γράψω, γιατί ξύπνησα πολύ χάλια. Τις τελευταίες ημέρες, όσο κοντεύει να τελειώσει η καραντίνα, αγχώνομαι πολύ. Στο μυαλό μου τριγυρνάει συνέχεια ένα ερώτημα, που κανείς δεν μου το απαντά... Σκέφτηκα, μήπως μου το απαντήσετε εσείς: Κυρία Νίκη,
Είναι φυσιολογικό τα παιδιά να προτιμούν τη φυλακή της καραντίνας από το σχολείο;

Με αγάπη Αθηνά».

(Για τη «μεταφορά» Ευαγγελία Λιακούλη)

eleftheria.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι