Όπως όλα τα παιδιά, έτσι κι εκείνο το κορίτσι κάποτε
επιχείρησε να μετρήσει τα αστέρια του ουρανού. Πολύ μικρή, αλλά αρκετά
μεγάλη για να ονειρεύεται «να γίνω κάτι πολύ σπουδαίο». Πολιτικός
μηχανικός, γιατρός, καθηγήτρια σε ένα πανεπιστήμιο.
Τίποτα
από αυτά δεν συνέβη στο μέλλον, που σχεδόν ποτέ δεν είναι όπως το
σχεδιάζουμε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Και πότε βγαίνει σε καλό
και πότε σε κακό. Το μόνο που απέμεινε από τα όνειρα ήταν οι λέξεις και
τα χρώματα, να τα μπερδεύει πότε πότε και να αναπαριστά κόσμους
υπαρκτούς, είτε να φτιάχνει άλλους, κομμάτι της φαντασίας.
Ένα καλοκαιρινό βράδυ, από αυτά που ο ουρανός μοιάζει με σκούρο μπλε
μετάξι, κεντημένο με πολύτιμες πέτρες, αποφάσισε να τις μετρήσει: όσο
περισσότερες μπορούσε. Ήταν 10 χρονών και, ξαπλωμένη σε ένα ντιβάνι σε
μια βεράντα στην εξοχή, με σβηστά τα φώτα, άρχισε την επίπονη εργασία.
Διάλεξε
μια γωνιά του ουρανού, βάζοντας σημάδι ένα μεγάλο άστρο και ξεκίνησε:
ένα, δύο, τρία, τέσσερα… εκατόν είκοσι τρία, εκατόν είκοσι τέσσερα…
εκατόν τριάντα πέντε, εκατόν τριάντα έξι…
Κάπου
εκεί, στο εκατόν πενήντα τέσσερα, σταμάτησε. Αυτό το αστέρι τής φάνηκε
πολύ μεγάλο και πολύ πιο φωτεινό από τα υπόλοιπα, το χρώμα του λίγο πιο
κίτρινο από τα άλλα. Η καταμέτρηση των συντρόφων του πήγε περίπατο. Σιγά
σιγά ο ουρανός σαν να έχανε ύψος και της φάνηκε ότι μπορούσε να τον
αγγίξει, ότι αν απλώσει το χέρι της θα πιάσει αυτό το αστέρι και θα το
κρατήσει στην παλάμη της.
Δεν μπόρεσε να το
αγγίξει φυσικά, αλλά άρχισε να γράφει μια ιστορία για το λαμπερό αυτό
αστέρι. Ότι νά, εκεί, σε κείνο το μακρινό ουράνιο σώμα, σε μια άλλη
βεράντα, σε μία άλλη εξοχή, εκείνη την ίδια νύχτα, ένα άλλο παιδί έκανε
ό,τι και εκείνη: μετρούσε τα αστέρια του ουρανού. Μπορεί το σπίτι του να
μην έμοιαζε πολύ με το δικό της και τα νυχτολούλουδα εκεί να μύριζαν
αλλιώς, να μην υποχρεωνόταν να πιει γάλα το πρωί, αλλά να του άρεσαν
φρούτα που έμοιαζαν με φράουλες, αλλά ήθελε κι αυτό να μάθει τα μυστικά
του κόσμου.
Άραγε μπορούσε να τους δώσει και
ονόματα; Γιατί εκείνη δεν ήξερε τα ονόματά τους. Μπορούσε εκείνο το
μακρινό παιδί να ξέρει ότι υπάρχει ο πλανήτης Γη και ότι τον κατοικούν
άνθρωποι;
Κανείς δεν μπορούσε να της
απαντήσει, το ήξερε. Παλεύοντας με τις σκέψεις, αποκοιμήθηκε στο
ντιβάνι, αλλά ξύπνησε στο κρεβάτι της.
Ζήτησε
να της αγοράσουν σκούρο μπλε χαρτί, κόλλα και χρυσόσκονη. Ήθελε να
φτιάξει έναν ουρανό. «Πού θα βρούμε τέτοια πράγματα στην εξοχή;» της
είπε ο πατέρας. «Φτιάξ’ τον με τις μπογιές σου».
Και
έτσι έκανε. Ζωγράφισε αστέρια κίτρινα, μικρά, μεγαλύτερα, πολλά, πάρα
πολλά, όσα χωρούσε το χαρτί. Τα χρωμάτισε με προσοχή για να μη φύγει
χρώμα από τα περιθώρια. Στο κέντρο έβαλε ένα μεγάλο. Γέμισε το υπόλοιπο
χαρτί με μπλε χρώμα. Το βράδυ θα το σύγκρινε με τον πραγματικό ουρανό.
«Πολύ ωραίο», της είπαν όλοι, όπως θα έλεγαν σε κάθε παιδί. Τους κοιτούσε με δυσπιστία. Περίμενε το βράδυ.
Η
απογοήτευσή της ήταν απόλυτη. Τα αστέρια της δεν έμοιαζαν με τα
αληθινά, αλλά με αυτά των χριστουγεννιάτικων δέντρων. Το αστέρι
πρωταγωνιστής ήταν τόσο θαμπό! Έψαξε τον ήρωά της στον ουρανό και δεν
τον βρήκε, ούτε ήξερε πού να κοιτάξει.
Έβαλε τα κλάματα. «Ποτέ δεν θα τα καταφέρω», είπε στον πατέρα. «Δεν μπορώ να φτιάξω ούτε ένα αστέρι σωστό».
Εκείνος
την καθησύχασε κοιτώντας τη ζωγραφιά. «Εγώ εδώ βλέπω πολλά όμορφα
αστέρια. Και είναι όμορφα γιατί είναι τα δικά σου. Ο,τι φτιάχνεις με
φροντίδα είναι όμορφο. Νά κοίταξε, εδώ, στο αστέρι το μεγάλο σε χαιρετά
ένα παιδί», της είπε.
Το κορίτσι πήρε τη
ζωγραφιά και έτρεξε μέσα. Θα ζωγράφιζε ένα κορίτσι σε μια βεράντα να
χαιρετά τον ουρανό. Και θα περίμενε μια απάντηση.
archkatsoura@yahoo.gr
efsyn.gr
No comments:
Post a Comment