Τα «παιδιά της καρδιάς» να τα αγαπάμε πιο πολύ

Υιοθεσία: Μια μεγαλειώδης πράξη που αξίζει να την εξυμνήσουμε. Γιατί υπάρχουν δεκάδες παιδιά που περιμένουν και δεκάδες υποψήφιοι γονείς που θέλουν.

Πριν από λίγες ημέρες μου διηγήθηκαν μια συγκινητική ιστορία. Μια πράξη ανθρωπιάς από εκείνες που θα έπρεπε να αναδεικνύονται, να βραβεύονται, να γίνονται παράδειγμα προς μίμηση μιας κοινωνίας που εθελοτυφλεί μπροστά στα μείζονα και ασχολείται με τα ποταπά.

Ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων που δεν μπόρεσαν να κάνουν παιδιά, αποφάσισαν να υιοθετήσουν. Αποφάσισαν να γίνουν… γονείς της καρδιάς κι όχι γονείς της κοιλιάς, όπως συνηθίζεται να λέγεται στις αναδοχές.

Αναζήτησαν, λοιπόν, τα… παιδιά της καρδιάς τους και τότε έκαναν κάτι που ελάχιστοι στον κόσμο θα τολμούσαν.
Υιοθέτησαν τρία παιδιά, τρία αδέρφια που το σύστημα πρόνοιας τους είπε ότι θα ήταν καλύτερα να μη χωρίσουν. Υιοθέτησαν ένα παιδί 4,5 ετών, ένα 2,5 ετών κι ένα 1,5 έτους. Τρία αδελφάκια που για διάφορους λόγους –και δεν έχουν καμιά σημασία μπροστά στο μεγαλειώδες- εγκαταλείφθηκαν αλλά δεν έπρεπε να χωρίσουν.
Αυτοί οι νέοι συμπολίτες μας πήραν μια τεράστια απόφαση και γέμισαν το σπίτι τους, όχι μια ένα παιδικό γέλιο, αλλά με τρία. Γιατί αποφάσισαν ότι η αγκαλιά τους μπορούσε να χωρέσει τρεις αθώες ψυχές, τρία αδελφάκια που έτσι θα είναι για πάντα μαζί.
Αυτό, ναι, είναι μεγαλείο ψυχής και ξεπερνά όλα όσα ζούμε στην καθημερινότητα.

Γνωρίζω κι άλλες υποθέσεις όπου ένας συμπολίτης μας αποφασίζει να υιοθετήσει, γιατί έχει τέτοια αγάπη για τα παιδιά που αδυνατεί να τα βλέπει σε κάποιο ίδρυμα.

Ενας φίλος υιοθέτησε ένα παιδί λίγων ημερών και το γέμισε με τόση αγάπη, όσο δεν έχω δει ούτε σε βιολογικούς γονείς.
Μια αγαπημένη φίλη έκανε κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Υιοθέτησε ένα παιδί με σύνδρομο Ντάουν. Έναν άγγελο που μεγαλώνει με τόση στοργή ώστε πλέον δεν είναι «ξεχωριστό» από τα άλλα παιδιά, αλλά «ξεχωρίζει» γιατί έχει γεμίσει με αγάπη.
Πλήθος ιστοριών θα μπορούσαν όλοι να διηγηθούν. Περίσσεμα αγάπης υπάρχει παντού τριγύρω μας, μόνο που εμείς δεν το βλέπουμε, δεν το ακούμε ή το προσπερνάμε.

Τα παιδιά που βρίσκονται σε κάποια δομή φιλοξενίας σε όλη την Ελλάδα περιμένουν. Είναι εκεί και περιμένουν μια οικογένεια.
Εκτιμάται ότι είναι πάνω από 1.800 παιδιά, αν και το σύστημα καταγραφής όσων είναι διαθέσιμα προς υιοθεσία αναφέρει ότι είναι 700-800.

Καμιά σημασία. Εκατοντάδες παιδιά, από βρέφη μέχρι έφηβοι, ζουν μακριά από μια οικογένεια και αυτό πρέπει να σταματήσει.
Οι πρόσφατες προσπάθειες της υφυπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Δόμνας Μιχαηλίδου είναι αξιέπαινες. Πήρε πάνω της ένα τεράστιο κοινωνικό ζήτημα κι αν καταφέρει να διευκολύνει τις υιοθεσίες, τηρώντας πάντα τους νόμους για την καλύτερη προστασία και τύχη των παιδιών, θα έχει αφήσει μεγάλη πολιτική παρακαταθήκη.

Όμως, νόμοι μπορεί να υπάρχουν, χωρίς την κοινωνική… ανάταση ψυχής δεν θα γίνει τίποτε. Χωρίς την ενημέρωση των πολιτών και την ευαισθητοποίησή τους τα παιδιά θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν σε ένα ιδρυματικό περιβάλλον.

Κι αυτό είναι έγκλημα που πρέπει να το σταματήσουμε τώρα.
Είναι αδιανόητο να πετάμε χιλιάδες τρόφιμα και ρούχα κάθε χρόνο και να μην μπορούμε να υιοθετήσουμε ένα παιδί.

Είναι αδιανόητο να μας ενδιαφέρουν οι πολυτελείς διακοπές και η καλοπέραση όταν παιδιά έχουν εγκαταλειφθεί σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου ή στο «Χαμόγελο του Παιδιού», στην «Κιβωτό» και σε άλλες δομές.

Δεν αρκούν οι τιτάνιες προσπάθειες που κάνουν άξιοι συνάνθρωποί μας για να βοηθήσουν αυτά τα παιδιά. Χρειαζόμαστε όλοι, κανείς δεν περισσεύει.

Τα παιδιά της καρδιάς μπορούν να είναι ίδια με τα παιδιά της κοιλιάς. Γιατί είναι απλά αθώες παιδικές ψυχές όλα τους.

Μην το ξεχνάμε αυτό.

in.gr