« ...
Ατενίζω στο βάθος την Πλατυτέρα. Ιστορημένη στο κέντρο της αψίδος, λάμπει μέσα στο χρυσό της κάμπο. Το κυανούν μαφόριον τονίζει το αειπάρθενον της αμολύντου Κόρης. Εις τας αγκάλας φέρει με πολλήν τρυφερότητα τον προαιώνιον Λόγον, τον αμήτορα εκ Πατρός και απάτορα εκ Μητρός. Για πεντακόσια χρόνια ήταν σοβατισμένη. Παχύ κονίαμα εκάλυπτε όλην αυτή την μεγαλειώδη παράστασι, αυτόν τον γλυκασμό των αγγέλων, αυτό το χάρμα οφθαλμών.
Είναι μεσημέρι. Οι ακτίνες του ηλίου κατακλύζουν κατά δέσμες τον ναό. Ο αέρινος τρούλλος λάμπει όλος και πετά, χάνεται προς τον ουρανό. Ώσπου ουρανός και τρούλλος γίνονται ένα. Ένας τρούλλος που φαντάζει πως δεν στηρίζεται πουθενά, χωρίς βάρος, άυλος, όλος φως…
…Μου ‘ρθε ένας κόμπος στο λαιμό. Ένα πικρό παράπονο. Γιατί Θεέ μου, γιατί; Θέλω να κλάψω. Θέλω τα δάκρυά μου να ενωθούν με τα δάκρυα της πονεμένης Ρωμηοσύνης. Τα δάκρυα που ποτέ δεν στεγνώνουν…»*
Την αγάπη αυτή και το μεγαλείο της Αγιά Σοφιάς αλλά και της Πόλης των Πόλεων, τα κατανοείς, τα νιώθεις, τα βιώνεις μέσα από τα μάτια του π. Δοσίθεου, είτε διαβάζεις βιβλία του είτε μιλάς μαζί του από κοντά. Κατανοείς γιατί δεν είναι Αγιά Σοφιά, αλλά ο ναός Της Του Θεού Σοφίας που στέκεται αγκαλιά με το ναό Της Του Θεού Ειρήνης, ο οποίος βρίσκεται δίπλα του ακόμη και το ναό Της Του Θεού Δύναμης, ο οποίος δεν διασώζεται. Και όπως μας εξηγούσε ο π. Δοσίθεος, χτίστηκε ο μεγάλος ναός της Σοφίας, για να έχει δύναμη το κράτος θα πρέπει έχει τη σοφία Του Θεού και ειρήνη…
Αυτό που με βεβαιότητα γνωρίζω είναι ότι οι συμβολισμοί δεν χάνονται. Όσο κι αν ποδοπατιούνται, υπάρχουν. Ίσως κοιμούνται μέσα στην ιστορία, αλλά αναδίδουν την ενέργειά τους. Ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους που η Κωνσταντινούπολη είναι η Πόλη που κανένας δεν μπορεί να αποχωριστεί.
»
Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
* Από τον πρόλογο του βιβλίου του ‘Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο’, του Αρχιμανδρίτη Δοσίθεου, Ηγούμενου της Ιεράς Μονής Παναγίας Τατάρνης.
https://www.evrytanikospalmos.gr/
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Ατενίζω στο βάθος την Πλατυτέρα. Ιστορημένη στο κέντρο της αψίδος, λάμπει μέσα στο χρυσό της κάμπο. Το κυανούν μαφόριον τονίζει το αειπάρθενον της αμολύντου Κόρης. Εις τας αγκάλας φέρει με πολλήν τρυφερότητα τον προαιώνιον Λόγον, τον αμήτορα εκ Πατρός και απάτορα εκ Μητρός. Για πεντακόσια χρόνια ήταν σοβατισμένη. Παχύ κονίαμα εκάλυπτε όλην αυτή την μεγαλειώδη παράστασι, αυτόν τον γλυκασμό των αγγέλων, αυτό το χάρμα οφθαλμών.
Είναι μεσημέρι. Οι ακτίνες του ηλίου κατακλύζουν κατά δέσμες τον ναό. Ο αέρινος τρούλλος λάμπει όλος και πετά, χάνεται προς τον ουρανό. Ώσπου ουρανός και τρούλλος γίνονται ένα. Ένας τρούλλος που φαντάζει πως δεν στηρίζεται πουθενά, χωρίς βάρος, άυλος, όλος φως…
…Μου ‘ρθε ένας κόμπος στο λαιμό. Ένα πικρό παράπονο. Γιατί Θεέ μου, γιατί; Θέλω να κλάψω. Θέλω τα δάκρυά μου να ενωθούν με τα δάκρυα της πονεμένης Ρωμηοσύνης. Τα δάκρυα που ποτέ δεν στεγνώνουν…»*
Την αγάπη αυτή και το μεγαλείο της Αγιά Σοφιάς αλλά και της Πόλης των Πόλεων, τα κατανοείς, τα νιώθεις, τα βιώνεις μέσα από τα μάτια του π. Δοσίθεου, είτε διαβάζεις βιβλία του είτε μιλάς μαζί του από κοντά. Κατανοείς γιατί δεν είναι Αγιά Σοφιά, αλλά ο ναός Της Του Θεού Σοφίας που στέκεται αγκαλιά με το ναό Της Του Θεού Ειρήνης, ο οποίος βρίσκεται δίπλα του ακόμη και το ναό Της Του Θεού Δύναμης, ο οποίος δεν διασώζεται. Και όπως μας εξηγούσε ο π. Δοσίθεος, χτίστηκε ο μεγάλος ναός της Σοφίας, για να έχει δύναμη το κράτος θα πρέπει έχει τη σοφία Του Θεού και ειρήνη…
Αυτό που με βεβαιότητα γνωρίζω είναι ότι οι συμβολισμοί δεν χάνονται. Όσο κι αν ποδοπατιούνται, υπάρχουν. Ίσως κοιμούνται μέσα στην ιστορία, αλλά αναδίδουν την ενέργειά τους. Ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους που η Κωνσταντινούπολη είναι η Πόλη που κανένας δεν μπορεί να αποχωριστεί.
»
Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
* Από τον πρόλογο του βιβλίου του ‘Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο’, του Αρχιμανδρίτη Δοσίθεου, Ηγούμενου της Ιεράς Μονής Παναγίας Τατάρνης.
https://www.evrytanikospalmos.gr/
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
No comments:
Post a Comment