Στην αλλαγή του Χρόνου

Τελειώνει αυτή η χρονιά, 

Η χρονιά με τα πολλά θύματα από την επιδημία

Η χρονιά που μείναμε κλεισμένοι μέσα περισσότερο από ποτέ άλλοτε σε όλη μας την ζωή

Η χρονιά που δεν είχαμε κοντά μας τα παιδιά μας

Η χρονιά που πολλοί δεν είχαν κανένα κοντά τους

Η χρονιά με συνανθρώπους μας χωρίς φαγητό

Η χρονιά με συνανθρώπους μας χωρίς στέγη

Η χρονιά με ασθενείς έξω από τα νοσοκομεία, επειδή είναι το αδιαχώρητο εκεί

Η χρονιά με την ελλειμματική φροντίδα στους αδύναμους

Η χρονιά με τους γέροντες στις διάφορες στέγες, εγκαταλελειμμένους και ευάλωτους

Η χρονιά που κι αυτοί που θέλουν να βοηθήσουν, δεν μπορούν

Η χρονιά με τους αλειτούργητους

Η χρονιά αυτή να πάει στο καλό και να μας αφήσει ήσυχους

Όχι ότι θα αλλάξει κάτι από απόψε το βράδυ

Όχι ότι αύριο όλα θα είναι καλά

Αλλά να, ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ελπίζει, αναζητάει τα ορόσημα, λες και μαγικά θα αλλάξουν πράγματα.

Πολλά μας βάρυναν την χρονιά που φεύγει και για πολλούς οι συμφορές θα είναι αμετάκλητες

Τί να πεις σε έναν που έχασε τον άνθρωπο του;

Τί να πεις σε ένα που έκλεισε το μαγαζάκι του;

Κι εκείνη η ρημάδα η αλληλεγγύη, φαντάζει τόσο λιγοστή και ανήμπορη.

Ένα πράγμα μας μένει, στην αλλαγή του χρόνου και σε κάθε αλλαγή και σε κάθε χρόνο.

«Βόηθα Παναγιά μου»

Παναγία μου, δώσε βοήθεια στους αβοήθητους

Παναγία μου, δώσε δύναμη στους ανήμπορους

Παναγία μου, δώσε χαρά στους στους λυπημένους

Παναγία μου, δώσε ελπίδα στους απελπισμένους, υγεία στους αρρώστους, παρηγοριά στους πενθούντες

«Βόηθα Παναγιά μου»

Και μόνο να το πεις, θα νιώσεις καλύτερα

 

Καλή Χρονιά

 

Το Χαμομηλάκι

Για όλα εκείνα τα παιδιά που περνάνε δύσκολα

Λέτε να είναι οι μέρες τέτοιες; Που περνάμε δύσκολα αλλά σκεφτόμαστε ότι είναι γιορτινές μέρες; Λέτε να είναι οι μέρες τέτοιες που στο μυαλό γυροφέρνει το κάθε παιδί; Λέτε να είναι εκείνα τα παιδικά χαμόγελα, που αγγίζουν τις πιο ευαίσθητες χορδές μας ή εκείνα τα αγνά αλλά κάποιες φορές μελαγχολικά παιδικά μάτια; Τα περισσότερα παιδιά αυτούς τους μήνες πέρασαν και περνάνε δύσκολα, όπως και πολλές οικογένειες. Για κάποιες από αυτές η επιβίωση είναι πραγματικά καθημερινός αγώνας. Όχι μόνο στη χώρα μας αλλά παντού στον κόσμο. Πόσα παιδιά περιμένουν τον Άγιο Βασίλη να αφήσει το δώρο κάτω από το δέντρο. Αλήθεια, πόσα παιδιά δεν θα τα επισκεφτεί ποτέ; Κι εμείς; Εμείς κάναμε ότι μπορούσαμε για το παιδί; Ανοίξαμε διάπλατα την αγκαλιά μας; Το σκεπάσαμε στο κρύο; Του ζητήσαμε μία συγγνώμη για όλα αυτά που του φορτώσαμε; Του ζητήσαμε συγχώρεση για το ότι το βάλαμε στο λούκι να μεγαλώσει πιο γρήγορα;

Σήμερα, η στήλη επιλέγει το συγκλονιστικό γράμμα που συνόδευσε την αποστολή βιβλίων στα παιδιά του Λιβάνου. Μια αποστολή που συντονίζεται από το υπουργείο Εξωτερικών αλλά με πρωτοβουλία του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου και τη συνεργασία των εκπαιδευτικών οργανώσεων. Το κείμενο έχει γραφεί από την πρόεδρο του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου κι έχει τίτλο «Γράμμα σε ένα παιδί». 

«Αγαπημένο μου παιδί, 

Σου γράφω αυτό το γράμμα γιατί απόψε έχει φεγγάρι και γιατί, όπως λένε, αυτές οι γιορτινές μέρες είναι οι μέρες σου. Λες και δεν είναι κάθε μέρα δική σου μέρα. Λες και δεν θα έπρεπε να γυρίζει η Γη μόνο για σένα. Λες και δεν δημιουργήθηκε το καλοκαίρι, το παγωτό, το παιχνίδι, τα δώρα τα Χριστούγεννα, μόνο για σένα. Λες και έχει νόημα η αγάπη, η αγκαλιά, το όνειρο, χωρίς εσένα μέσα να τα κυριεύεις, να τα μαζεύεις, να τα ρουφάς σαν να μην υπάρχει αύριο. Ένα αύριο που και εκείνο για σένα δημιουργήθηκε και μόνο χάρη σε εσένα υπάρχει. Γιατί αύριο χωρίς παιδί δεν υπάρχει. Σήμερα, θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για όλα όσα έκανα. Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για όλες εκείνες τις φορές που έσκυψα το κεφάλι και δέχτηκα την αδικία. Για όλες εκείνες τις φορές που ενώ άκουγα τα ψέματα σώπαινα. Για εκείνες τις φορές, και ήταν πολλές, που καταπάτησα το δικαίωμα του συνανθρώπου μου, δήθεν γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώτικα. Για κάθε φορά που ενώ ήξερα, έκανα πως δεν ήξερα και αντί να δράσω, αδρανούσα. Θέλω να σου ζητήσω, λοιπόν, συγνώμη και για όσα δεν έκανα. Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για κάθε φορά που τα παράταγα και δεν δοκίμαζα να τον αλλάξω τον κόσμο. Θέλω, σήμερα, να σου ζητήσω συγνώμη για τον κόσμο που σου παραδίδω. Έναν κόσμο που δεν νοιάζεται. Έναν κόσμο όπου η αδικία είναι ο κανόνας. Έναν κόσμο όπου η δημοκρατία πληγώνεται καθημερινά με διαγγέλματα, διατάγματα και απειλές. Με δολοφονίες εν ψυχρώ στη μέση των δρόμων από τα όργανα της τάξης. Έναν κόσμο όπου γυναίκες και παιδιά, κακοποιούνται συστηματικά στο σώμα, στο μυαλό, στην ψυχή. Έναν κόσμο όπου η παιδεία, η υγεία, η ασφάλεια, η χαρά, το όνειρο, είναι για τους λίγους. Έναν κόσμο στον οποίο η κοινωνική δικαιοσύνη είναι μόνο λέξη σε έγγραφα και μελέτες. Έναν κόσμο που κορδώνεται σε κοινοβούλια και σε κέντρα εξουσίας για το πόσο σπουδαίος και όμορφος είναι και όμως κρύβει τα στυγερά του εγκλήματα και τις εγκληματικές του παραλείψεις κάτω από πολυτελή χαλιά. Σου παραδίδω έναν κόσμο που δεν σου αξίζει. Γίνε σε παρακαλώ σολομός. Κάνε μου αυτή τη χάρη. Κολύμπα ανάποδα στο ρέμα και άλλαξε τον κόσμο εσύ. Για το δικό σου το παιδί. Μόνο, που θέλω να θυμάσαι, πως κάθε παιδί, παιδί μου, είναι δικό σου παιδί»! 

e.sizopoulou@phileleftheros.com 

Ευαγγελία Σιζοπούλου
philenews.com 

Υπάρχει ελπίδα: 13χρονος μάζεψε 5.000 για να πάρει δώρα για 60 παιδιά άπορων οικογενειών

O Jaxson Turner είχε ξεκινήσει να μαζεύει χρήματα από την 1η Οκτωβρίου και είδε την προσπάθειά του να προσφέρει τεράστια χαρά.

Τα παιδιά προσφέρουν την ελπίδα για το μέλλον και αν αυτά μεγαλώσουν όπως ο Jaxson Turner, τότε το μέλλον όλων μας θα είναι πολύ καλύτερο.

Αυτός ο 13χρονος από το Τέξας λοιπόν, αντί να σκέφτεται όπως όλοι οι άλλες πιτσιρικάδες της ηλικίας του, έχει διαφορετικές ανησυχίες. Ενδιαφέρεται και νοιάζεται για τον δίπλα του, αποτελώντας το φωτεινό παράδειγμα για όλους…

Όπως τα δύο προηγούμενα χρόνια λοιπόν, έτσι και φέτος, έκανε έρανο μέσω της πλατφόρμα GoFundMe, του Facebook και άλλων social media, προκειμένου να μαζέψει χρήματα και να αγοράσει Χριστουγεννιάτικα δώρα για 60 παιδιά άπορων και άστεγων οικογενειών.

«Νομίζω ότι πρέπει να βοηθήσουμε τόσες πολλές οικογένειας που λόγω της πανδημίας χάνουν τις δουλειές, τα σπίτια τους και γενικώς αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Έχω τόσα στο κεφάλι τους για να ανησυχούν, γιατί πρέπει να έχουν και αυτό των Χριστουγεννιάτικων δώρων», είπε ο Jaxson Turner, ο οποίος έχει ιδρύσει τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Never Too Young To Care (N2Y2C) για αυτό το λόγο. 

«Πολλές οικογένειες έκλαιγαν από χαρά. Μία από τις αυτές που είχε τέσσερα παιδιά, μου είπε η μητέρα πως τα παιδιά της δεν είχαν φορέσει ποτέ καινούργια παπούτσια», είπε κατά την διάρκεια του event που αποτέλεσε επιστέγασμα μίας προσπάθειας που ξεκίνησε την 1η Οκτωβρίου.

«Η μητέρα μου με ρωτούσε τι δώρο θα ήθελα για τα γενέθλιά μου και τότε αποφάσισα πως ήθελα να βοηθήσω τους άπορους να φάνε», είπε σχετικά με το πώς του ήρθε η ιδέα να προχωρήσει στην δημιουργία του μη κερδοσκοπικού οργανισμού, το Πάσχα πριν από δύο χρόνια.

gazzetta.gr

Λίγο πολύ, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε

Τους βλέπεις γύρω σου να έχουν τις τέλειες ζωές. Τέλειες οικογένειες, με τέλειους συζύγους, τέλεια παιδιά, τέλειες δουλειές. Όλα να τα έχουν υπό έλεγχο, όλα προγραμματισμένα, όλα να τα έχουν ταιριασμένα, όλα σε μια σειρά. 

Μια τέλεια καθημερινότητα, λες και βγήκε από διαφήμιση…

Και μετά βλέπεις και τον εαυτό σου… Βλέπεις εσένα. Μέσα στη πιο πεζή σου καθημερινότητα. Μέσα στο μαύρο σου το χάλι.

«Τι κάνω λάθος ρε παιδί μου; Τί κάνω τόσο λάθος;», σκέφτεσαι.

«Πως γίνεται όλοι γύρω μου να τα έχουν όλα τόσο τακτοποιημένα, όλα τόσο τέλεια και εγώ να μην ξέρω τι μου γίνεται; Εγώ να μην μπορώ να σηκώσω κεφάλι. Τόσο άχρηστος πια; Τόσο αδύναμος; Τόσο λίγος;»

Ξέρεις…
Δεν είναι τα πράγματα πάντα όπως φαίνονται. Πίσω από αστραφτερά χαμόγελα, πίσω από επιτυχίες, πίσω από ψυχαναγκαστικά τακτοποιημένες ζωές, κρύβονται πολλές φορές άσχημα πράγματα. 

Κρύβεται πόνος, κρύβεται άδειασμα, κρύβεται απελπισία.

Δεν στο λέω αυτό για να χαρείς. Όχι.

Για να μην απελπίζεσαι στο λέω. Λίγο πολύ, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Απλά κάποιοι, μπορούν και υποκρίνονται καλύτερα από κάποιους άλλους.

Μην απελπίζεσαι. Έχει ο Θεός.
Με θάρρος.
Ρίξου πάλι στον αγώνα.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος - Ψυχολόγος M.Sc.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Παιδιά σε απόγνωση

Παιδιά σε απόγνωση δυστυχώς υπάρχουν πολλά. Τα παιδιά σε απόγνωση είναι παιδιά που μπορεί να μένουν στο διπλανό σπίτι. Ναι, στο διπλανό σπίτι. 

Ένα σπίτι που να σας χωρίζει ένας τοίχος. Μπορεί να ακούς πολλά. Όπως…φωνές, κλάματα γενικά μια φασαρία, μια έκκληση βοήθειας θα έλεγε κανείς καλύτερα. Είναι γνωστό εξάλλου, ότι κανένας δεν θα βάλει τυχαία τα κλάματα η δεν θα αρχίσει να φωνάζει τυχαία. 

Παιδιά σε απόγνωση λοιπόν, είναι όλα εκείνα τα παιδιά που βιώνουν καθημερινά ενδοοικογενειακή κακοποίηση. Ψυχολογική, σωματική, λεκτική.

Παιδιά σε απόγνωση, είναι εκείνα τα παιδιά που βιώνουν κακοποίηση από του συμμαθητές τους, από κάποιον άγνωστο-γνωστό διότι όπως συχνά διαφαίνεται και στις ειδήσεις ανά τον κόσμο, ένα παιδί σε απόγνωση, ένα παιδί που θα βιώσει κακοποίηση από κάποιον "έξω" από το οικογενειακό πλαίσιο, συνήθως είναι άτομο γνωστό στην οικογένεια.

Παιδιά σε απόγνωση, είναι τα παιδιά που χρόνια βρίσκονται αντιμέτωπα με τους πολλαπλούς καβγάδες των γονιών τους μέσα στο οικογενειακό σύστημα το οποίο έχουν χτίσει. Παιδιά που έχουν κουραστεί να ακούνε συνέχεια τους πολλαπλούς τσακωμούς των γονιών τους μέσα στο σπίτι.

Παιδιά σε απόγνωση, είναι εκείνα τα παιδιά που προσπαθούν να δείξουν με όποιον τρόπο στους γονείς του, ότι ναι! Δεν θέλουν άλλο να φάνε, έχουν χορτάσει από ύπνο. Ναι! Έχουν κάνει όλα τα μαθήματα τους και Ουφ! φθάνει πιά, κάνανε ήδη πέντε φορές επανάληψη τα αυριανά τους μαθήματα για το σχολείο.

Παιδιά! Ναι, είναι παιδιά! Μόνο…που δεν θα έπρεπε να είναι παιδιά σε απόγνωση. 

Για όλα τα παιδιά εκεί έξω που νιώθουν ανασφάλεια και φόβο μέσα στο σπίτι τους, στην παρέα τους, στον δρόμο, σε τραπέζι με "φίλους" των γονιών τους. 

Για όλα εκείνα τα παιδιά, που νιώθουν ότι αυτή η εκδήλωση αγάπης των γονιών τους, δεν τους αφήνει ιδιωτικό χώρο και χρόνο. 

Η υπερποστρατευτικότητα εξάλλου, δεν σημαίνει αγάπη. 

Είναι αναγκαίο, ο κάθε άνθρωπος αυτού του πλανήτη, να έχει τον δικό του χώρο και χρόνο. Να εισακούγεται όταν λέει «όχι, αυτό δεν μου αρέσει», «έχω φάει ήδη αρκετά, δεν θέλω άλλο».

Είναι αναγκαίο, ο κάθε άνθρωπος αυτού του πλανήτη, να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον ασφαλές, χωρίς το αίσθημα του φόβου. Σε ένα περιβάλλον, προσφέροντας του τα αγαθά που χρειάζεται για να μεγαλώσει και να εξελιχθεί στην πορεία της ζωής.

Όλα τα παιδιά, είναι αναγκαίο να είναι παιδιά. Παιδιά με χαμόγελα και όχι παιδιά σε απόγνωση. Να μην βιώνουν κακοποίηση, οποιαδήποτε μορφής κακοποίηση. 

Ας γίνει η αρχή. Μίλα! 

Μίλα όταν καταλαβαίνεις ότι κάποιο παιδί βρίσκεται σε απόγνωση. Τα παιδιά πρέπει να είναι παιδιά σε ασφάλεια, σε ζεστασιά, σε αγάπη!.

Μαρία Λάμπρου, σπουδάστρια του τμήματος Κοινωνικής Εργασίας.

thessnews

Αγόρι ζητάει από τον Άγιο Βασίλη να δώσει το παιχνίδι του σε όποιο παιδί θρηνούσε φέτος

Ένα 9χρονο αγόρι ζήτησε από τον Άγιο Βασίλη να δώσει το hoverboard του σε όποιο παιδί θρηνούσε αυτές τις γιορτές και επιθυμούσε το ίδιο δώρο.

Ο εννιάχρονος Χάντσον, από τις ΗΠΑ, έγραψε μια επιστολή προς τον Άγιο Βασίλη ζητώντας του να δώσει το hoverboard του - δηλαδή ένα "πατίνι" τελευταίας τεχνολογίας- σε όποιο παιδί ήταν θλιμένο, θρηνούσε και ήθελε το ίδιο δώρο για Χριστούγεννα.

Οι γονείς του μικρού, Jason και Sandi Boyer, ήθελαν να βοηθήσουν μια άλλη οικογένεια τα Χριστούγεννα και τους αντιστοιχήθηκε ανώνυμα μέσω κάποιας οργάνωσης, ένα μικρό αγόρι που το φρόντιζε η γιαγιά του.

Το αγόρι που είχε μόλις χάσει τον παππού του από καρκίνο, είχε το hoverboard στην κορυφή της λίστας επιθυμιών του από τον Άγιο Βασίλη - όπως ακριβώς ο μικρός Χάντσον.

Όταν ο Χάντσον το ανακάλυψε, έγραψε στον Άγιο των Χριστουγέννων ρωτώντας αν το χριστουγεννιάτικο δώρο του θα μπορούσε να δοθεί στο άλλο αγόρι.

«Μας έφεραν σε επαφή με ένα παιδί που το φρόντιζαν οι παππούδες του, αλλά μόλις πρόσφατα ο παππούς του είχε πεθάνει από καρκίνο.

Τώρα έχει μόνο τη γιαγιά του να φροντίζει αυτόν και τα αδέλφια του. Καταλαβαίναμε ότι θα ήταν αγχωμένη αυτή τη στιγμή του χρόνου, ειδικά μετά τα έξοδα της ιατρικής περίθαλψης του συζύγου της.

Εξηγήσαμε την ιστορία στον γιο μας και τον ρωτήσαμε αν θα ήταν πρόθυμος να εγκαταλείψει το hoverboard του για αυτό το μικρό αγόρι.

Είπε αμέσως "ναι" και μας εξέπληξε, γιατί σε αυτήν την ηλικία δεν νομίζεις ότι ένα παιδί θα το έκανε αυτό» εξήγησαν οι γονείς του γεμάτοι περηφάνια, σύμφωνα με το Good News Network.

news247.gr

Η γιαγιά Κίτσα και τα πέντε μικρά «εγγονάκια» της από τη Συρία!

Άνοιξε την τεράστια αγκαλιά και το σπίτι της, για να γίνει η ίδια παιδοφύλακας, δασκάλα και γιαγιά μαζί

Είναι απ’ αυτές τις ιστορίες που δείχνουν το ανθρώπινο μεγαλείο, αλλά και την κρητική ψυχή και που αποδεικνύουν πως υπάρχει ανθρωπιά, δίπλα μας, πλάι μας... στη γειτονιά μας!

Ο λόγος για την κ. Κίτσα Βασιλειάδου, από το Ηράκλειο, μια γυναίκα που από στάση ζωής δεν έκανε οικογένεια και παιδιά, αλλά που το έφερε έτσι η μοίρα ώστε να ανοίξει την τεράστια αγκαλιά και το σπίτι της, για να γίνει η ίδια παιδοφύλακας, δασκάλα και γιαγιά μαζί, για πέντε πανέμορφα κοριτσάκια ηλικίας 1,5-8 ετών από Συρία.

Βρέθηκαν από την φρίκη του πολέμου στην "αγκαλιά" της γιαγιάς Κίτσας

 

Η οικογένεια Παλαιστίνιων γνώρισε το πιο σκληρό πρόσωπο στους βομβαρδισμούς της Συρίας. Τα παιδιά είδαν τις βόμβες να σφυρίζουν δίπλα τους, είδαν νεκρούς και αποκεφαλισμένους, πριν οι γονείς τους αποφασίσουν να πάρουν το δρόμο για την Ευρώπη και με ενδιάμεσο σταθμό τη Λαμία, να βρουν απάνεμο λιμάνι στη φιλόξενη Κρήτη και το Ηράκλειο.

Μέσω του προγράμματος Φιλοξενία, της Ύπατης Αρμοστίας, βρήκαν σπίτι στο κέντρο του Ηρακλείου και προσπάθησαν να βάλουν σε μια σειρά τη ρημαγμένη τους ζωή, μα ο Θεός τους είχε το πιο πολύτιμο δώρο στα... πόδια τους: την 86χρονη Κίτσα Βασιλειάδου, που καθώς το σπίτι της βρίσκεται ακριβώς δίπλα από εκείνο που νοίκιασαν, αποδείχτηκε στήριγμα και αποκούμπι για την πολυμελή οικογένεια!

«Τη μέρα που ήλθαν στο σπίτι μου είχα γενέθλια, το εξέλαβα σαν σημάδι» μας περιγράφει η κ. Κίτσα, που δεν είχε ξαναδεί τόσα πολλά και τόσα γλυκά παιδικά χαμόγελα ποτέ στο σπιτικό της. «Είδα πρώτα το μπαμπά και τη μαμά και μετά ένα τσούρμο παιδιά, να τους ακολουθούν, ούτε κατάλαβα αν ήταν αγόρια ή κορίτσια. Τα κοριτσάκια άρχισαν να κλαίνε αφού δεν με γνώριζαν, ξυπνούσαν και μέσα στη νύχτα από τους εφιάλτες των βομβαρδισμών στη χώρα τους, αλλά όταν με συνήθισαν... γίναμε ένα!»

Η κ.Κίτσα είναι η γιαγιά που δεν γνώρισαν ποτέ τα 5 κορίτσια

Η ίδια εργένισσα εκ πεποιθήσεως πότε δεν φανταζόταν πως θα γινόταν... γιαγιά σε τέτοια ηλικία, αλλά η αγάπη και η συμπαράσταση που έδειξε στην οικογένεια, αποτυπώνεται στο βλέμμα των μικρών παιδιών, όταν την κοιτάζουν.

Για τη λιλιπούτεια Μανίσα, την 3,5 ετών Ναρσίν, την πεντάχρονη Ρασήλ, την πανέξυπνη Σελίνα μόλις έξι ετών, αλλά και τη μεγαλύτερη Αλισάρ που δεν είναι πάνω από 8 ετών, η κυρία Κίτσα είναι η γιαγιά που δεν γνώρισαν ποτέ, η αγαπημένη τους Τέτε (γιαγιά στα Συριακά) που στέκεται βράχος δίπλα στη μαμά τους Μαγιάντα, που και να θέλει δεν προλαβαίνει να τα προσφέρει όλα στα μικρά ζουζουνάκια.

Και τι δεν κάνει η συνταξιούχος βοηθός λογίστρια!
Τους βοηθά στα ελληνικά μαθήματα, τους διδάσκει Αγγλικά, τους μαθαίνει τραγούδια, το μόνο που δεν κάνει είναι να τους μαγειρεύει... δεν το κάνε ποτέ στη ζωή της, αφού ήταν ελεύθερο κι ασυμβίβαστο πουλί!
Μα τώρα νιώθει τέτοια αγάπη για τα μικρά της... εγγονάκια, που λες κι η ζωή της τα έστειλε σαν δώρο, για να γνωρίσει την ανιδιοτελή και απεριόριστη αγάπη.
 

Μα κι αυτά με την πρώτη ευκαιρία τρέχουν στην... Τέτε τους, άλλωστε πιο πολύ παίζουν στο δικό της σπίτι που έχει μετατραπεί σε έναν παιδότοπο, παρά στο δικό τους, σε μια απίθανη συγκατοίκηση που δείχνει πως όπου υπάρχει αγάπη και προσφορά για το συνάνθρωπο... εκεί υπάρχει ελπίδα και για το μέλλον!

Τα μικρά κορίτσια πιο πολύ παίζουν στο δικό της σπίτι
που έχει μετατραπεί σε έναν παιδότοπο, παρά στο δικό τους.

cretalive.gr

Στον φωτορεπόρτερ Α. Τζωρτζίνη η «φωτογραφία της χρονιάς» από τη UNICEF

Ο φωτορεπόρτερ Άγγελος Τζωρτζίνης κέρδισε το βραβείο της «φωτογραφίας της χρονιάς» από τη UNICEF για το 2020, με τη συγκλονιστική φωτογραφία που απαθανατίζει προσφυγόπουλα από τον καταυλισμό της Μόριας να τρέχουν να σωθούν από τη φωτιά που ξέσπασε τον περασμένο Σεπτέμβριο, καταστρέφοντας ό,τι είχε απομείνει όρθιο στο κέντρο υποδοχής.

«Τα παιδιά είναι το μέλλον και είμαστε υπεύθυνοι γι' αυτά» έγραψε ο ίδιος σε ανάρτησή του στο facebook, ευχαριστώντας παράλληλα συναδέρφους του και συνεργάτες του στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, όπου εργάζεται.

Ενώ μιλώντας στη UNICEF, o Άγγελος Τζωρτζίνης δήλωσε ότι «εργάζομαι σε ζητήματα μεταναστευτικού τα τελευταία 9 χρόνια. Έχω επισκεφθεί το καμπ της Μόρια, τον μεγαλύτερο καταυλισμό προσφύγων στην Ευρώπη, τουλάχιστον 15 φορές. 

Όταν ξεκίνησα να δουλεύω σε αυτό το project, δεν φανταζόμουν τι θα επακολουθούσε. Είδα ανθρώπους να πεθαίνουν, παιδιά να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες χωρίς νερό και ηλεκτρικό, παιδιά να υποφέρουν και να τρέχουν να σωθούν. 

Ήταν στις 9 Σεπτεμβρίου όταν έβγαλα αυτήν τη φώτο. Το απόγευμα είδα μαύρους καπνούς να βγαίνουν από το καμπ. Είδα τότε ανθρώπους να τρέχουν με τα παιδιά τους, παιδιά να φωνάζουν. Ήταν χαοτικό, μία σοκαριστική κατάσταση. Είδα ένα πολύ νεαρό παιδί να τρέχει με ένα μιρκότερο παιδί στα χέρια του. Ευτυχώς κανένας δεν έχασε τη ζωή του στην πυρκαγιά. Ελπίζω τα επόμενα χρόνια να είνια καλύτερα για τα παιδιά, χωρίς κανένα προσφυγικό καμπ»

thepressproject

Μου έλειψε…

    Είναι από εκείνες τις βραδιές που αναπολείς τα παλιά, τις μέχρι τότε βαρετές συγκεντρώσεις με τους συγγενείς -αυτές τις συγκεντρώσεις που θα έδινες τα πάντα για να επαναληφθούν- αλλά όσο και να προσπαθείς δε θα γυρίσουν πίσω. Ξημερώνει λοιπόν 26 του Δεκέμβρη, μία μέρα συνάμα χαρούμενη αλλά και στενάχωρη. Σου έρχονται στο μυαλό πρόσωπα και καταστάσεις που πιθανόν να είχε ξεθωριάσει ο χρόνος αλλά εσύ δε ξέχασες. 

Τί είναι λοιπόν τα Χριστούγεννα; 

Τα δώρα, τα όμορφα τραπέζια ή οι ατέλειωτες στιγμές με τους αγαπημένους σου;

    Στην δύσκολη αυτή περίοδο που βιώνουμε-την χρονιά του covid19- πολλοί είναι αυτοί που θα αναρωτηθούν για την πραγματική έννοια των Χριστουγέννων. Είναι τα δώρα, οι όμορφες στιγμές με τους φίλους ή τίποτα από όλα αυτά;

    Για τους μικρούς μας ήρωες-τα παιδιά που κάνουν τόση υπομονή- Χριστούγεννα είναι το δώρο από τον  Άη Βασίλη, οι στιγμές με την οικογένειά τους, οι όμορφες λιχουδιές που αυτή η γιαγιά ετοιμάζει αδιάκοπα για τον κόσμο της όλο -το εγγονάκι της- και φυσικά οι ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού. 

    Πράγματα τόσο μικρά φαντάζουν πολύτιμα σε αυτά τα αθώα παιδικά ματάκια. Για τους μεγαλύτερους, αυτή η γιορτή είναι μια ξεκούραση από την ρουτίνα που πιθανότατα να έχουν ενταχθεί. Την θεωρούν, επίσης, μία εμπορική γιορτή που στοχεύει στην μεγιστοποίηση του κέρδους. Και αυτό μπορεί να αληθεύει μερικώς αλλά δεν αποτελεί την καθολική αλήθεια. 

    Από την άλλη, για τους γηραιότερους, Χριστούγεννα είναι το πρωινό στην Εκκλησία, οι αδιάκοπες ετοιμασίες για την υποδοχή των οικογενειών τους έτσι ώστε να ευχαριστήσουν τον καθένα ξεχωριστά. Όλα αυτά τα πρόσωπα βλέπουν διαφορετικά αυτή τη γιορτή αλλά για όλους ένα είναι το σημαντικό: να κάνουν ευτυχισμένους τους γύρω τους και να περάσουν όσο πιο πολλές στιγμές μπορούν μαζί τους, γιατί κανείς δε ξέρει τι θα συμβεί ένα χρόνο ή ακόμη κι ένα λεπτό αργότερα.

    Κάποιος θα ρωτούσε ποιο θα ήταν το σημερινό ηθικό δίδαγμα, το tip που θα έδινα στον αναγνώστη. Δυστυχώς, δεν υπάρχει. Το μόνο που θα σε συμβούλευα αγαπημένε μου αναγνώστη είναι να αγαπάς δίχως αύριο όσους έχεις δίπλα σου γιατί ο χρόνος είναι χρήμα και ποτέ μα ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει το επόμενο λεπτό και ποιον θα σου πάρει από το πλάι σου- και δεν αναφέρομαι μόνο σε μια απώλεια από έναν ενδεχόμενο θάνατο αλλά ποσό μάλλον σε μία που σε παράτησε οικειοθελώς.-. Να θυμάσαι ότι κάποιος φεύγει από το πλάι μας μόνο όταν το μυαλουδάκι μας και η καρδούλα μας τον εγκαταλείπει…

Καλά Χριστούγεννα!!

Posted By: Κωνσταντίνα Κουκουλή
newsfilter.gr

"Μαμά, μπαμπά, δεν με πειράζει, μπορείτε να «κακομάθετε» όσο θέλετε το παιδί μου!"

Τους μοιράζουν ασταμάτητα σοκολάτες, γλυκά, καραμέλες, τους κουραμπιέδες που έφτιαξαν μαζί και δώρα. Δώρα, δώρα, και πάλι δώρα. 

Όμως, τελικά, γιατί να μπω ανάμεσα σε αυτήν τη μαγική σχέση; Ειδικά τώρα τα Χριστούγεννα.

Tον πρώτο καιρό αντιδρούσα πολύ. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά έφτασα στο σημείο να πω ψέματα στη μαμά μου (εύχομαι να μη διαβάζει τώρα αυτό το άρθρο) πως η κόρη μου είχε ανεβασμένα επίπεδα στις εξετάσεις αίματος από τη ζάχαρη που κατανάλωνε. 

Επιχειρηματολόγησα, τσακώθηκα, έθεσα όρους και προϋποθέσεις για την επίσκεψη στο σπίτι της γιαγιάς, πέταξα παραδειγματικά στα σκουπίδια τις σοκολάτες που έκρυβε στο ντουλάπι και επιχειρηματολόγησα ξανά με σθένος και δυναμισμό Μπουμπουλίνας.
Μέχρι που πάγωσα λίγο τον χρόνο και πήρα απόσταση από τα πράγματα.

Γιατί αγαπούν τα παιδιά τόσο πολύ τις γιαγιάδες και τους παππούδες; 

Όχι για τις σοκολάτες και τις καραμέλες, αλλά για τον συμβολισμό που κρύβεται πίσω από αυτήν τη κίνηση. 

Στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού όλα επιτρέπονται. Οι αυστηροί κανόνες μπαίνουν σε pause και οι σκανταλιές αποτελούν μέρος μιας ημερήσιας διάταξης. 

Στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού επικρατεί ένα μοναδικό αίσθημα ασφάλειας, ζεστασιάς και ευτυχίας. 

Το μαγικό ντουλάπι εκεί ψηλά είναι πάντα γεμάτο με «θησαυρούς» και η τηλεόραση μπορεί να μείνει ανοιχτή λίγο ακόμα. Άλλωστε, ποιος κοιτάει το ρολόι για τον ύπνο;

Οι «χάρες» είναι μέρος του job description τους και το απίστευτο είναι πως οι άνθρωποι αυτοί, που όταν ήταν μόνο γονείς ήταν δύο εντελώς διαφορετικές περσόνες, σήμερα είναι γιαγιά και παππούς, και εσύ, το παιδί τους, «δεν ξέρεις από αυτά», οπότε καλά θα κάνεις «να κάτσεις στην άκρη».

Μα κάτσε στην άκρη και απόλαυσέ το! 

Είσαι τυχερή που έχεις τους γονείς σου υγιείς και δυνατούς, και τα Χριστούγεννα είναι η πιο όμορφη στιγμή για να τους αφήσεις να καλ/κομάθουν το παιδί σου (διάλεξε εσύ το σύμφωνο που θα βάλεις).

Γράφω αυτό το άρθρο γιατί εγώ πρόλαβα τον λατρεμένο μου παππού ως τα τρία μου χρόνια και τη γιαγιά μου την έζησα λίγο παραπάνω, αλλά με πολύ έκδηλα τα συμπτώματα του Αλτσχάιμερ, άρα δεν έχω πολλές γλυκές αναμνήσεις. 

Πιέζω το μυαλό μου να θυμηθώ και η καρδιά μου γεμίζει ζεστασιά όταν βλέπω τον παππού μου να μου δίνει κρυφά από τη μαμά μια –τεράστια στα μάτια μου, ήμουν μόλις τριών– ΙΟΝ γάλακτος και να μου λέει να μην τον μαρτυρήσω. 

Θυμάμαι το βλέμμα του ακριβώς, σαν να τον βλέπω μπροστά μου. Και ήμουν μόλις τριών... Πόσο πολύ με είχε αγγίξει η αγάπη του...

Αν τους έχετε και αν κάνουν όλες τις χάρες στα παιδιά σας, αφήστε τους! Ξέρω πως πολλοί ψυχολόγοι θα διαφωνήσουν μαζί μου, όμως εγώ μοιράζομαι μαζί σας όλα όσα σκέφτομαι και είμαι σίγουρη πως δεν θα το μετανιώσετε.

Αφήστε τους να μοιραστούν, να κάνουν σκανταλιές μαζί με τα εγγόνια τους, να σας κρατήσουν και κάποια «μυστικά»! 

Αφήστε τους να ζήσουν τη μαγεία... το έχουν ανάγκη και οι δύο πλευρές, και φυσικά τόσο οι παππούδες και οι γιαγιάδες όσο και τα εγγόνια θα βγουν σημαντικά κερδισμένοι από αυτή την τόσο ιδιαίτερη σχέση...

Μην μπαίνετε στη μέση... Απλώς παρατηρήστε αυτήν τη μοναδική αλληλεπίδραση και απολαύστε τη! Είναι ευλογία...

Λίγη παραπάνω σοκολάτα δεν πείραξε κανέναν...

boommag

«Έχουμε δώσει ένα κάρο λεφτά για παιχνίδια και το παιδί μας παίζει με κουζινικά και μανταλάκια!»

Κάθε που έρχονται γιορτές, τα παιδιά περιμένουν πώς και πώς τα δώρα τους, από γονείς και συγγενείς. Κι όταν λέμε δώρα εννοούμε καινούργια, λαμπερά, χρωματιστά παιχνίδια. 

Τι άλλο θα μπορούσες να πάρεις σε ένα παιδί για να το δεις να χαίρεται και να χαμογελά; 

Κι όμως, όταν μιλάμε για πολύ μικρά παιδιά (το🌼λέει: και για μεγαλύτερα, πιστέψτε με), όσο εντύπωση προκαλούν τα παιχνίδια τόσο γρήγορα ξεχνιούνται και τα πιτσιρίκια μας επιστρέφουν στην αγαπημένη τους ασχολία: να παίζουν με τάπερ, κουτάλες, μανταλάκια και ό,τι καθημερινό αντικείμενο βρουν μπροστά τους.

Όπως έκανε και φέτος ο χαριτωμένος μπόμπιρας αυτής της μαμάς που μοιράζεται μαζί μας την έκπληξη και την «αγανάκτησή» της:

«Δεν είχε γεννηθεί ακόμα ο μικρούλης μας και θυμάμαι συγγενείς και φίλους να μας φέρνουν διάφορα καλούδια, ανάμεσα σ’ αυτά και τα πρώτα του παιχνίδια. Αλλά και τα δεύτερα και τα τρίτα κ.ο.κ. Φυσικά, εκτός απ’ τα δωράκια, τα περισσότερα ήταν παιχνίδια που είχαν τα δικά τους παιδιά και πλέον τα είχαν ξεπεράσει.

Θυμάμαι πόση εντύπωση μου έκανε που πολλά από αυτά έμοιαζαν με καινούργια. Σκέφτηκα τότε ότι τα είχαν ξεδιαλέξει και είχαν πετάξει τα πολύ φθαρμένα ή χαλασμένα. Έπρεπε να γεννήσω και να δω τον γιο μου να γίνεται ενός για να καταλάβω τι είχε πραγματικά συμβεί.

Τα παιχνίδια, κατέληξα, ήταν σχεδόν άθικτα γιατί, πολύ απλά, είχαν χρησιμοποιηθεί ελάχιστα. Πρώτον επειδή τα παιδιά σήμερα έχουν πολύ περισσότερα παιχνίδια από όσα χρειάζονται, αλλά κυρίως επειδή δεν ενδιαφέρονται και τόσο γι’ αυτά. Όχι στα πρώτα τους βήματα στη ζωή, τουλάχιστον.

Το ζούμε κι εμείς με τον δικό μας και είναι αστείο, ανακουφιστικό και εξοργιστικό ταυτόχρονα.

Έχουμε δώσει ένα κάρο λεφτά για παιχνίδια – κι εμείς και οι υπόλοιποι (θείοι, παππούδες, νονοί κλπ.) – και το παιδί μας ενθουσιάζεται με οτιδήποτε εκτός απ’ αυτά. 

Με κατσαρόλες, κουτάλες και μανταλάκια. Με τάπερ, καλώδια, συσκευασίες, μακαρόνια και ό,τι μπορεί να βρει στο σπίτι από τότε που άρχισε να περπατά και να εξερευνά την κάθε γωνιά του.

mama365

Πρόσωπο της χρονιάς: Νοσοκόμα έσωσε τρία νεογέννητα μωρά από τις εκρήξεις

Μία νοσοκόμα κατάφερε να σώσει τρία νεογέννητα μωρά από νοσοκομείο στη Βηρυτό που υπέστη σημαντικές ζημιές από τις εκρήξεις οι οποίες σημειώθηκαν το απόγευμα της Τρίτης. Το καρέ με τη νοσοκόμα να κρατά και τα τρία βρέφη στην αγκαλιά της, τραβήχτηκε από φωτορεπόρτερ που βρέθηκε στο σημείο.

Ο φωτορεπόρτερ Bilal Jawich βρισκόταν στο σπίτι του όταν σημειώθηκαν οι πολύνεκρες εκρήξεις στη Βηρυτό του Λιβάνου. Ακολούθησε τον καπνό μέχρι που έφτασε στο λιμάνι και στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς το νοσοκομείο Al Roum όπου βρέθηκε αντιμέτωπος με νέα μικρό «θαύμα». 

Η «επαγγελματική συνείδησή» μου με οδήγησε στο νοσοκομείο, όπως εξήγησε ο Jawich. Η περιοχή Ashrafieh όπου βρίσκεται το νοσοκομείο είχε υποστεί πελώριες καταστροφές. Εκεί, όμως, βρέθηκε μπροστά σε μία αξιοθαύμαστη σκηνή.

«Έμεινα έκπληκτος όταν είδα μία νοσοκόμα να κρατά τρία νεογέννητα», σημείωσε και συμπλήρωσε: «Παρατήρησα τη ψυχραιμία της, η οποία ερχόταν σε αντιπαραβολή με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα». Όπως εξήγησε κοντά στο σημείο βρέθηκαν συνολικά επτά νεκροί και τραυματίες.

«Ωστόσο, η νοσοκόμα έμοιαζε σαν να είχε μία μυστική δύναμη που της έδινε αυτοσυγκράτηση και την ικανότητα να σώζει μωρά».

Η νοσοκόμα τον ενημέρωσε αργότερα πως είχε πέσει λιπόθυμη μετά την έκρηξη και αμέσως μόλις συνήλθε «βρέθηκε να κρατά τα τρία μωρά».

Το συγκλονιστικό καρέ:

​Να σημειωθεί πως από τις εκρήξεις στη λιβανέζικη πρωτεύουσα έχασαν τη ζωή τους τουλάχιστον 135 άτομα, ενώ οι τραυματίες ανέρχονται σε περίπου 5.000. Παράλληλα, όπως ενημέρωσε ο υπουργός  Υγείας, δεκάδες είναι οι πολίτες που αγνοούνται.

sputniknews.gr

https://www.youtube.com/watch?v=bRWKL5FSlyU

«Δώρο» στους μικρούς ήρωες της Παιδοογκολογικής του ΠΑΓΝΗ - Ηράκλειο

Για τους πραγματικούς υπέρ-ήρωες της καθημερινότητάς μας….

Συγκινητική πράξη για τα παιδιά που μάχονται καθημερινά, σαν μικροί ήρωες. Πριν μερικές μέρες έκαναν στον Γιάννη Τσιγκένη μια πρόταση από την ομάδα Ελπίδων του Ηροδότου για μια δωρεά στον χώρο της Παιδοογκολογικής κλινικής του ΠΑΓΝΗ, τη δημιουργία ενός γλυπτού που θα δώσει χρώμα μα και ελπίδα σε αυτά τα παιδιά που ζουν για λίγο ή για πολύ στο χώρο αυτό.

Όπως ο ίδιος αφηγείται ο κ.Τσιγκένης σε ανάρτησή του σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης:

"Χωρίς δεύτερη σκέψη αποδέχτηκα την πρόταση έχοντας περάσει τον δικό μου Γολγοθά των χημειοθεραπειών και ξέροντας τι σημαίνει η ελπίδα για το αύριο να βγεις νικητής από αυτή την μάχη….

Η επόμενη κίνηση μου ήταν να πάρω τηλέφωνο την φίλη και συνεργάτιδα στα εικαστικά θέματα Άννα Φραγκάκη καταθέσαμε τις ιδέες μας για το θέμα που μπορούμε να δώσουμε στον χώρο αυτό και τελικά καταλήξαμε στην ιδέα της Άννας τον μικρό ήρωα έναν ήρωα γεμάτο από αγάπη, χαρά, θέληση και ελπίδα.

Ήρωας ή μαχητής είναι συνήθως οι λέξεις που συνοδεύουν αυτά τα παιδιά… μα για μένα είναι μόνο παιδιά… Κανένα παιδί δεν διάλεξε να γίνει ήρωας ή να παλέψει με τον κακό δράκο του παραμυθιού. Κι όμως αναγκάζεται να παλέψει, να πολεμήσει, να πέσει και να σηκωθεί, να τα βάλει με το δράκο που κανένας άλλος δεν θα τολμούσε όσο δυνατός, όσο ήρωας, όσο μαχητής κι αν ήταν…

Όπως αποδεικνύεται, τα παιδιά αυτά είναι οι πραγματικοί υπέρ-ήρωες της καθημερινότητάς μας….

Οι γονείς… φάροι αναμμένοι φωτίζουν τις σκοτεινές στιγμές τους… Για όλους αυτούς αξίζει ένα ευχάριστο περιβάλλον και ένας φίλος σαν και αυτά ένας μικρός υπέρ-ήρωας που θα κοσμεί από σήμερα το χώρο τους με την ελπίδα να τον κοιτούν και να παίρνουν λίγη χαρά και πολύ δύναμη.

Γιατί κάνεις δεν πρέπει να είναι μόνος τέτοιες στιγμές….. Άννα Φραγκάκη

Για αυτά τα παιδιά για τον ήρωα που κρύβουν μέσα τους…".

neakriti.gr

Ημέρα προστασίας του αγέννητου παιδιού

Η Εκκλησία της Ελλάδος καθιέρωσε ημέρα προστασίας του αγέννητου παιδιού. Η είδηση, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις. Ας μου επιτραπούν ορισμένες παρατηρήσεις, με βάση την ισχύουσα νομοθεσία που ενδιαφέρεται και φροντίζει το παιδί.

1. Η άμβλωση είναι αξιόποινη πράξη τόσο στον παλαιό όσο και στον νέο Ποινικό Κώδικα. Υπάγεται ως “διακοπή της κύησης” στο κεφάλαιο “Εγκλήματα κατά της ζωής και προσβολές του εμβρύου” (άρθρα 299 – 315). Εάν συντρέχουν όμως ορισμένες εξαιρέσεις που προβλέπει ο ίδιος νόμος (άρθρο 304), η άμβλωση δεν θεωρείται άδικη πράξη και μένει ατιμώρητη. Για παράδειγμα, όταν υπάρχουν ιατρικώς βεβαιωμένες “ενδείξεις σοβαρής ανωμαλίας του εμβρύου που επάγονται τη γέννηση παθολογικού νεογνού”. Τις περισσότερες αντιδράσεις από τις εξαιρέσεις που δεν θεωρούν την άμβλωση άδικη, συγκεντρώνει ευλόγως η δυνατότητα διακοπής της κύησης χωρίς ουδεμία αιτιολογία, όταν δεν έχουν συμπληρωθεί δώδεκα εβδομάδες κύησης.

2. Η ανθρώπινη ζωή, πριν ή μετά από τη γέννηση, προστατεύεται από το δίκαιό μας. Πρώτα απ’ όλα, το παιδί, ανήλικο, αλλά και αγέννητο, η ανθρώπινη ζωή και η διαφύλαξη του δικαιώματος κάθε ανθρώπου να αντικρίσει το φως του ήλιου, προστατεύεται από το Σύνταγμα, κατά το οποίο, Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας (Άρθρο 2 § 1). Ανάλογη προστασία προβλέπεται από το άρθρο 5 § 1 για την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, αλλά και από το άρθρο 21 για την προστασία της οικογένειας και της παιδικής ηλικίας. Όταν δεν μπορεί να υπερασπισθεί κάποιος τον εαυτό του, η προστασία επιβάλλεται να είναι μεγαλύτερη.

3. Η προστασία της αγέννητης ζωής φαίνεται και από το εξής παράδειγμα : Εάν το κυοφορούμενο έμβρυο χάσει τον πατέρα του σε αυτοκινητικό ατύχημα, δικαιούται να ζητήσει αποζημίωση από αυτόν που προκάλεσε το θάνατο και φυσικά από την ασφαλιστική του εταιρεία, όχι μόνον περιουσιακή, αλλά και ψυχική οδύνη, διότι θα μεγαλώσει χωρίς πατέρα.

4. Η προστασία του αγέννητου παιδιού δεν αναφέρεται μόνον στην αποφυγή της άμβλωσης. Είναι η προστασία της ζωής που κυοφορείται από βίαιες πράξεις και χειροδικίες του συντρόφου της εγκύου, από τη ψυχολογική πίεση για να διακόψει αυτή την εγκυμοσύνη, από την εγκατάλειψη, από την ιατρική έρευνα στο έμβρυο. Είναι η προστασία της ζωής που δεν έχει άλλο μέσο προστασίας. Είναι η προσφορά ακόμη και μιας πάνας στη μάνα που θέλει να κρατήσει το παιδί της.

5. Εάν μια γυναίκα που θέλει να αποκτήσει παιδί συμφωνήσει με μια άλλη γυναίκα να κυοφορήσει γι’ αυτή, πρόκειται για τη λεγόμενη “παρένθετη” μητρότητα, που επιτρέπεται στο δίκαιό μας υπό προϋποθέσεις, όπως η προηγούμενη δικαστική άδεια. Δεν είναι του παρόντος να συζητηθούν τα προβλήματα βιοηθικής που αναφύονται. Θέλω όμως να τονίσω τα εξής: Εάν η πρώτη γυναίκα, η κοινωνική μητέρα, όπως αποκαλείται, μετανιώσει, δεν μπορεί να επιβάλει στην δεύτερη ή “κυοφόρο” να υποβληθεί σε άμβλωση. Εάν, αντιστρόφως, η κυοφόρος αποφασίσει να υποβληθεί σε άμβλωση, η πρώτη μπορεί να απαιτήσει αποζημίωση. Βλέπουμε λοιπόν ότι και στις δύο περιπτώσεις προστατεύεται το παιδί που θα γεννηθεί.

6.Εάν ένας γιατρός δεν επιθυμεί να διενεργήσει την άμβλωση, μπορεί να επικαλεσθεί τους κανόνες και τις αρχές της ηθικής συνείδησής του και να αρνηθεί να εφαρμόσει ή να συμπράξει στη διαδικασία διακοπής της ζωής. Το δικαίωμα αυτό το έχει από τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας (άρθρο 31).

Δεν απουσιάζει συνεπώς η προστασία του αγέννητου παιδιού από το δίκαιό μας. Η καθιέρωση της ειδικής ημέρας από την Εκκλησία αποτελεί τιμητική συνισταμένη αυτής της προστασίας. Ακόμη περισσότερο, επισημαίνει την ανάγκη να εντατικοποιηθεί η προσπάθεια για να γεννηθεί και να ζήσε ένας απροστάτευτος άνθρωπος.

Παντελίδου Δ. Ρόη
tovima.gr
Η κ. Ρόη Δ. Παντελίδου είναι καθηγήτρια του Αστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Δ.Π.Θράκης

 

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αν έχεις μεγαλώσει πλάι στη γιαγιά και τον παππού...

... τότε ξέρεις πως η αγάπη που παίρνει ένα παιδί από εκείνους είναι τόσο μοναδικά ανιδιοτελής, που δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί αυτός ο ισχυρός δεσμός! 

Nino Chakvetadze

Παππούδες και εγγόνια: Γιατί αυτή η σχέση είναι τόσο πολύτιμη στα παιδιά;

Πολλές είναι οι φορές που ως μητέρα έχεις νιώσει την ανάγκη να θέσεις κάποιο όριο στην επαφή των… παππούδων με την οικογένειά σου. Και η αλήθεια είναι πως ένα “υγιές” όριο σε αυτή τη σχέση είναι καλό να υπάρχει, ώστε να επιτυγχάνονται οι “λεπτές” ισορροπίες, είτε πρόκειται για τους γονείς σου, είτε για τους πεθερούς σου. 

Από την άλλη, όμως, οι δεσμοί που αναπτύσσονται ανάμεσα στη γιαγιά και τον παππού με τα εγγόνια είναι ανεκτίμητοι και τα παιδιά βιώνουν αυτή την κοντινότητα και την οικειότητα ως μία από τις σημαντικότερες συνθήκες στη ζωή τους. 

Μάλιστα, σύμφωνα με νέα έρευνα, πέρα από τα πολλά καλά αποτελέσματα που έχει η επαφή των παιδιών με τους παππούδες τους, ένα νέο φοβερό εύρημα δείχνει πως 

τα παιδιά που περνούν περισσότερο χρόνο μαζί τους εξελίσσονται σε ενήλικες που δεν κάνουν ηλικιακές διακρίσεις, ενώ ειδικά στην περίπτωση των κοριτσιών παρατηρείται πως μεγαλώνοντας αντιμετωπίζουν το προσωπικό τους γήρας ευνοϊκότερα!

Αν έχεις μεγαλώσει πλάι στη γιαγιά και τον παππού, τότε ξέρεις πως η αγάπη που παίρνει ένα παιδί από εκείνους είναι τόσο μοναδικά ανιδιοτελής, που δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί αυτός ο ισχυρός δεσμός! 

Την ίδια στιγμή, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι παππούδες τείνουν να… κακομαθαίνουν τα παιδιά, αφού είναι βέβαιο ότι τους κάνουν όλα τα χατίρια και δεν παραπονιούνται ποτέ για τίποτα -ναι, ακόμη κι όταν τα εγγόνια φέρουν τα πάνω-κάτω στο σπίτι, αν καταναλώσουν τα πάντα το ψυγείο, αν κάνουν όλο το μπάνιο μούσκεμα ή αν… τινάξουν την μπάνκα στον αέρα με τα άπειρα δώρα που ζητούν! 

Και ενώ μπορεί ως γονέας να αισθάνεσαι πως αυτή η ανοχή περνάει λανθασμένα μηνύματα στο παιδί -εξ ου και το “υγιές” όριο που θα ήθελες να βάλεις-, ωστόσο αυτά ακριβώς τα βιώματα είναι που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη των μικρών σου!

Αν, όμως, κρατάς ακόμα τις… αμφιβολίες σου, τότε διάβασε παρακάτω τέσσερα οφέλη της στενής σχέσης των παιδιών με τους παππούδες τους!

♦ Απαλύνει το στρες αποχωρισμού
Το σπίτι της γιαγιάς και του παππού είναι το τέλειο μέρος για να ξεκινήσουν τα παιδιά να κατανοούν πως αγαπιούνται, είναι ασφαλή και προστατευμένα και σε σπίτια που δεν είναι δικά τους. 

Τα παιδιά έχουν ανάγκη να δουν πώς λειτουργούν άλλες οικογένειες, πώς πετυχαίνουν άλλες σχέσεις και πώς άλλοι χώροι που δεν είναι δικοί τους μπορούν να είναι ανοιχτοί, ασφαλείς και να τα “αγκαλιάζουν”.

♦ Αυξάνει τη χαρά, και για τις δύο πλευρές
Σύμφωνα με έρευνα που διενεργήθηκε στο Κολέγιο της Βοστόνης το 2015, η θετική συναισθηματική σύνδεση ανάμεσα στους παππούδες και τα εγγόνια βοηθάει ενάντια στα συμπτώματα της μελαγχολίας και της κατάθλιψης. 

Σύμφωνα με την ερευνητική ομάδα: 

“Οι παππούδες είναι πλήρεις εμπειριών και βιωμάτων, συχνά διηγούνται ιστορίες για τις ζωές τους και για τον τρόπο που λειτουργούσαν τα πράγματα, όταν οι ίδιοι ήταν νέοι. Κατ’ επέκταση, τα παιδιά μεγαλώνοντας έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν, αλλά και να εξελίξουν αυτά τα μαθήματα ζωής που πήραν από τους παππούδες τους”.

♦ Βελτιώνει τη συμπεριφορά
Μία έρευνα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης ανακάλυψε πως υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα στην επαφή των παππούδων και την ενασχόλησή τους με τα εγγόνια και τις ισορροπημένες κοινωνικές συμπεριφορές και αντιδράσεις των παιδιών. 

Χαρακτηριστικά, τα αποτελέσματα λένε: 

“Τα παιδιά με υψηλά ποσοστά ανάμειξης των παππούδων τους στις ζωές τους έχουν λιγότερα συναισθηματικά και συμπεριφορικά προβλήματα”.

♦ Οι παππούδες λειτουργούν ως σταθερό σημείο αναφοράς
Όταν τα παιδιά αντιμετωπίζουν δυσκολίες, από το σχολικό εκφοβισμό έως ένα πιθανό διαζύγιο των γονιών τους, μπορούν να στραφούν στους παππούδες τους για να “αντλήσουν” σταθερή και ανιδιοτελή αγάπη και στήριξη. 

Και πάλι σύμφωνα με την έρευνα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης: 

“η επαφή των παππούδων σχετίζεται σημαντικά με τη μείωση των δυσκολιών προσαρμογής που παρουσιάζουν οι έφηβοι μετά από ένα διαζύγιο ή όταν οι γονείς τους είναι σε διάσταση”. 

Επιπλέον, η μελέτη από το Κολέγιο της Βοστόνης αποκάλυψε πως: 

“η κοντινότητα με τους παππούδες σχετίζεται με τη μείωση συμπτωμάτων κατάθλιψης, ειδικά όταν το εγγόνι προέρχεται από περιβάλλον μονογονεϊκής οικογένειας ή είναι υιοθετημένο”. 

Με λίγα λόγια, οι παππούδες είναι το “δίχτυ” ασφαλείας για τα παιδιά, τα πρόσωπα που εμπιστεύονται περισσότερο και ξέρουν πως θα έχουν πάντα στο πλευρό τους και αυτό είναι τεράστιο συναισθηματικό όφελος!

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πως να παίζετε με τα παιδιά σας (🌼ή με τα εγγονάκια σας🌼)

«Δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή μεγαλώνουμε. 

Μεγαλώνουμε επειδή σταματάμε να παίζουμε.»

George Bernard Shaw

Nino Chakvetadze's drawings

Υπάρχει μία διαδεδομένη πεποίθηση στην κοινωνία μας ότι το παιχνίδι με τα παιδιά είναι χάσιμο χρόνου. 

Πολλοί γονείς από την άλλη, ενώ αναγνωρίζουν τα οφέλη που έχει το παιχνίδι για τα παιδιά, δεν παίζουν μαζί τους θεωρώντας ότι είναι κάτι που πρέπει να κάνουν τα παιδιά ενστικτωδώς χωρίς την βοήθεια ενηλίκων.

Είναι αλήθεια ότι τα παιδιά πρέπει να παίζουν ενστικτωδώς, αυθόρμητα και χωρίς καθοδήγηση, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι το ένστικτο του παιδιού για το παιχνίδι εξαφανίζεται όταν δεν υπάρχει ένας ενήλικας να διεγείρει την φαντασία του παιδιού και την τάση προς την δημιουργικότητα. 

Με το παιχνίδι δημιουργείται μια ζεστή και τρυφερή σχέση με το παιδί, καθώς και ένας δυνατός δεσμός, κάτι που βοηθάει στην ανάπτυξη θετικών συναισθημάτων μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον. 

Μέσα από το παιχνίδι τα παιδιά μαθαίνουν πώς να επιλύουν προβλήματα, να τεστάρουν τις σκέψεις και τις ιδέες τους και να διερευνούν την φαντασία τους. 

Μαζί με την βοήθεια των ενηλίκων στο παιχνίδι, τα παιδιά εμπλουτίζουν το λεξιλόγιο τους, μαθαίνουν να επικοινωνούν τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους και εκτίθενται στην κοινωνική αλληλεπίδραση με άλλα παιδιά με το να μαθαίνουν να περιμένουν την σειρά τους, να μοιράζονται πράγματα και να δείχνουν σεβασμό και κατανόηση στα συναισθήματα των άλλων. 

Τέλος, η ώρα του παιχνιδιού είναι μία ώρα όπου μπορείτε να ενθαρρύνετε και να προάγετε στο παιδί θετικά συναισθήματα. 

Ακολουθούν μερικές συμβουλές για το πώς μπορείτε να παίξετε με το παιδί σας και να αποφύγετε μερικές συχνές συμπεριφορές που κάνουν οι ενήλικες όταν παίζουν με τα παιδιά.

• Αφήστε το παιδί να σας πει πώς θα παίξετε
• Συντονιστείτε με τον ρυθμό του παιδιού
• Αντιληφθείτε τί σας λέει το παιδί
• Μην γίνεστε ανταγωνιστικοί
• Ενθαρρύνετε και επιβραβεύστε!
  
• Αυξήστε την συναισθηματική νοημοσύνη μέσα από το παιχνίδι φαντασίας
• Να είστε ένα ευχάριστο κοινό
• Να είστε περιγραφικοί στα σχόλια σας
• Φέρτε και άλλα παιδιά στην παρέα
• Ενισχύστε και επιβραβεύστε το παιχνίδι

Προσοχή!

Να είστε προετοιμασμένοι ότι κάποιες φορές το παιδί θα συμπεριφερθεί αρνητικά, είτε με το να φωνάζει, να πετάει τα παιχνίδια του, ή να γίνεται καταστροφικό με διάφορους τρόπους. 

Αν είναι μια συμπεριφορά που μπορείτε να την αγνοήσετε, γυρίστε την πλάτη σας και ξεκινήστε να παίζετε με άλλο παιχνίδι σα να ενδιαφέρεστε πολύ για αυτό. 

Όταν το παιδί ξεκινήσει να συμπεριφέρεται κατάλληλα, ξεκινήστε πάλι να παίζετε μαζί του. Ωστόσο, αν η συμπεριφορά είναι καταστροφική, το παιχνίδι πρέπει να σταματήσει με μία απλή εξήγηση: "Όταν αρχίζεις να πετάς τα τουβλάκια σου, θα πρέπει να σταματάμε να παίζουμε".

Μερικές φορές οι γονείς είναι διστακτικοί να ξεκινήσουν να παίζουν με τα παιδιά τους, φοβούμενοι ότι το παιδί θα αρχίζει να συμπεριφέρεται αρνητικά μόλις του πουν ότι πρέπει να σταματήσει το παιχνίδι. Οπότε πρέπει κάθε φορά να προετοιμάζετε το παιδί λίγο πριν τελειώσει η ώρα του παιχνιδιού. 

Πέντε λεπτά πριν τελειώσει μπορείτε να πείτε: 

"Σε λίγα λεπτά θα πρέπει να σταματήσουμε να παίζουμε". 

Είναι πολύ σημαντικό να αγνοήσετε οποιαδήποτε μορφή διαμαρτυρίας ή διαφωνίας και να βάλετε τα δυνατά σας να αποσπάσετε το παιδί με κάτι άλλο. 

Όταν περάσουν τα πέντε λεπτά μπορείτε να πείτε: 

"Τώρα πρέπει να σταματήσουμε το παιχνίδι. Το διασκέδασα πολύ παίζοντας μαζί σου". 

Απλά αποχωρήστε και αγνοήστε οποιαδήποτε διαμαρτυρία. Όταν το παιδί μάθει ότι δεν μπορεί να σας ‘χειριστεί’ με κανέναν τρόπο, οι διαμαρτυρίες θα λιγοστέψουν. Με την σταθερή και συνεχή παρουσία του γονιού στο παιχνίδι το παιδί θα έχει λιγότερο την ανάγκη να διαμαρτύρεται, γνωρίζοντας ότι πάντα θα έχει την ευκαιρία να παίξει με τον γονιό την επόμενη ημέρα! 

Τέλος, το παιδί μαθαίνει να ελέγχει και να αντέχει τα αρνητικά συναισθήματα και την δυσφορία που αισθάνεται, γνωρίζοντας ότι και την επόμενη ημέρα θα έχει ώρα παιχνιδιού με έναν ή και τους δύο γονείς του.

Δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή μεγαλώνουμε. Μεγαλώνουμε επειδή σταματάμε να παίζουμε.
___________________
αναλυτικά οι βασικοί κανόνες στις πηγές: 
antikleidi.com
tvxs

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Πώς είσαι σήμερα;»

Ταχυδρομείο: 

Ουρά δέκα ατόμων.

Καθώς έμπαιναν και έβγαιναν παρατήρησα:

Θλίψη

Στρες

Εκνευρισμό

Άκουσα:

Αναστεναγμούς εκνευρισμού

Ανυπομονησία

Επίπονη σιωπή

«Χρησιμοποιείτε λάθος κολλητική ταινία», ένας από τους υπαλλήλους είπε σε μια γυναίκα που προσπαθούσε να κλείσει το δέμα της.

«Η άλλη είναι μπερδεμένη», είπε ήρεμα.

 

Πήγα κοντά της και τη βοήθησα.

«Ευχαριστώ», είπε η γυναίκα με ανακούφιση. Είδα ότι τα χέρια της έτρεμαν. Το δέμα της περιείχε μωρουδιακά ρούχα.

 

Αυτό που είπε στη συνέχεια με εξέπληξε.

«Έπρεπε να μαζέψω όλα μου τα κουράγια για να έρθω εδώ», ψιθύρισε.

«Είσαι μια χαρά », είπα με βεβαιότητα. «Μπορώ να σε βοηθήσω με τίποτα άλλο;»

«Νομίζω ότι τώρα, “το έχω”», είπε.

 

Κοίταξα τριγύρω ενώ αναρωτιόμουν ποιος άλλος χρειάστηκε να μαζέψει τα κουράγια του να έρθει μέχρι εδώ, σήμερα.

Χρειάζεται πολύ θάρρος για να συνεχίζεις να “εμφανίζεσαι” φέτος.

Να συνεχίζεις να προσπαθείς όταν φαίνεται, μάταιο.

Να βλέπεις πόνο στα πρόσωπα των αγαπημένων σου και να μην ξέρεις πώς να βοηθήσεις.

Να εκφράζεις την άποψη σου /την πεποίθησή σου για την ανθρωπότητα και τελικά να δέχεσαι επίθεση .

Να πούμε την αλήθεια στα παιδιά μας που έχουν ερωτήσεις και φόβους.

Να αντιμετωπίσουμε οδυνηρές πραγματικότητες που δεν μπορούν πλέον να αποφευχθούν.

Χρειάζεται θάρρος για να συνεχίσει κάποιος να εμφανίζεται, στο τώρα.

Μέχρι να φτάσω στο ταμείο, αποφάσισα να θέτω στους άλλους δίπλα μου την απλή ερώτηση: 

«Πώς είσαι σήμερα;»

Ο άντρας μπροστά μου είπε ότι ήταν εντάξει και λίγο μετά απροσδόκητα μοιράστηκε μαζί μου τον λόγο που έστελνε δέμα. Θα ήταν η πρώτη φορά που δεν θα ήταν με τα παιδιά του για τα Χριστούγεννα. Άκουσα όσα είχε να πει και εξέφρασα την λύπη μου.

Ακολούθησα την ίδια προσέγγιση του «πώς είσαι σήμερα;» με τον εργαζόμενο στο ταμείο, αλλά και όταν παρήγγειλα φαγητό κατά την επιστροφή στο σπίτι.

 

Ο υπάλληλος λοιπόν, μου είπε, «Τι θα παραγγείλετε ;»

Είπα, «Ευχαριστώ. Αλλά πριν από αυτό ... πώς είστε σήμερα;»

Υπήρξε μια μεγάλη παύση.

Και τελικά απάντησε «Είμαι εντάξει. Σας ευχαριστώ που ρωτήσατε… με εξέπληξε η ερώτησή σας.»

 

Ήταν η σειρά μου να σιωπήσω. Για να είμαι ειλικρινής, συγκινήθηκα λίγο. Είχα ξεχάσει τη συνδετική δύναμη μιας τόσο απλής ευγενικής φράσης/ερώτησης.

 

Θυμήθηκα, τη κουβέρτα που μου έδωσε μια νοσοκόμα πριν από αρκετά χρόνια επειδή ήμουν νευρική πριν από μια χειρουργική επέμβαση.

Όταν η νοσοκόμα με τύλιξε με την κουβέρτα, σταμάτησα αμέσως να νιώθω εκνευρισμό. Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν και που δεν ήξερα ότι χρειαζόμουν.

«Ευχαριστώ πολύ», είπα με ευγνωμοσύνη.

«Απλά κάνω τη δουλειά μου», απάντησε η νοσοκόμα.

Αυτό που δεν ήξερα τότε, αλλά ξέρω τώρα, είναι ότι η κουβέρτα είναι αρκετά μεγάλη ώστε να απλώνεται σε όλο τον κόσμο. Το μόνο που χρειάζεται για να προσεγγίσουμε τους ανθρώπους είναι να κάνουμε ό, τι είπε η νοσοκόμα - απλά να κάνουμε τη δουλειά μας. Και η δουλειά μας είναι να είμαστε αγάπη.

Μπορούμε να ξεκινήσουμε με απλές λέξεις/φράσεις: 

«Πώς είσαι σήμερα;»

Αρχικά, η ερώτηση μπορεί να τους εκπλήξει, αλλά καθώς στεκόμαστε εκεί αναμένοντας την απάντησή τους, μπορεί να δούμε την ανακούφιση τους.

 

Αυτή τη χρονιά ο κόσμος μοιάζει βαρύς και ασήκωτος,

Αλλά όταν κάποιος αναγνωρίζει τα βάρη μας,

Είναι λίγο πιο εύκολο να συνεχίσουμε.

Ας προχωρήσουμε μαζί, με καλοσύνη και αγάπη.

 

Πηγή: The Hands Free Revolution

Μετάφραση: Διαπροσωπικές Σχέσεις

Ψυχικές καταδύσεις

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι