Εφηβεία και Πορνογραφία - Effects of Pornography on Adolescents

Ποιες είναι οι επιπτώσεις της έκθεσης των εφήβων στην πορνογραφία.
από Ευφροσύνη Αλεβίζου Δρ. Αναπτυξιακής Ψυχολογίας – Ψυχοθεραπεύτρια

Effects of Pornography on Adolescents

Για τους γονείς των σημερινών εφήβων η έκθεση σε πορνογραφικό υλικό σήμαινε το ξεφύλλισμα ενός περιοδικού όπως το Playboy ή το Penthouse που πρόσφεραν φαντασίωση μέσα από τη γυμνή φωτογραφία. 
Οι μεγαλύτεροι έφηβοι μπορεί και να είχαν πάει κάποιες φορές σε κινηματογράφο που έπαιζε έργα σεξ ή να είχαν νοικιάσει βιντεοταινίες να δουν μόνοι τους ή μαζί με φίλους, όταν οι γονείς έλειπαν. 
Αυτού του είδους η έκθεση στην πορνογραφία μας φαίνεται σήμερα “αθώα” σε σύγκριση με το υλικό στο οποίο μπορεί να έχει πρόσβαση ο έφηβος του σήμερα. 

Στην εποχή μας, λόγω της ραγδαίας εξέλιξης της τεχνολογίας και της κυριαρχίας του διαδικτύου στην καθημερινότητά μας, ο μέσος έφηβος μπορεί να έχει απεριόριστη πρόσβαση σε πορνογραφικό υλικό οπουδήποτε και οποιαδήποτε στιγμή πατώντας ένα κουμπί στον υπολογιστή ή στο κινητό του. 

Η ευκολία στην πρόσβαση δεν συνιστά μόνο ποσοτική διαφορά σε σχέση με το πρόσφατο σχετικά παρελθόν, αλλά και τεράστια ποιοτική διαφορά με την έννοια ότι το πορνογραφικό υλικό στο οποίο έχει πρόσβαση ο/η έφηβος σήμερα μπορεί να είναι ακραία ανάρμοστο, απρεπές, χυδαίο και αισχρό. 

Ο έφηβος του σήμερα έχει πρόσβαση σε πορνογραφικό υλικό που διαστρεβλώνει την έννοια του σεξ ως ανθρώπινη έκφραση, τόσο σε επίπεδο σωματικό, όσο και σε επίπεδο συναισθημάτων και σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων.

Από αναπτυξιακή σκοπιά, η παιδική ηλικία και η εφηβεία είναι η κατεξοχήν περίοδος της ζωής κατά την οποία ο εγκέφαλος αναδιοργανώνεται διαρκώς δημιουργώντας νέες διασυνδέσεις μεταξύ των νευρώνων. 

 Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι ο εγκέφαλος του παιδιού και του εφήβου στην κυριολεξία διαμορφώνεται μέσω της εμπειρίας. Κατ’ επέκταση, η εμπειρία αυτής της κρίσιμης φάσης της ζωής συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην προσωπικότητα και τις επιλογές κατά την ενήλικη ζωή. 

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό λοιπόν να υποστηρίξουμε τον έφηβο στο να διαμορφώσει ένα υγιές γνωστικό και συναισθηματικό υπόβαθρο όσο αφορά την έκφραση της σεξουαλικότητας. 

Οτιδήποτε μαθαίνει ο /η έφηβος για το σεξ διαμορφώνει τις αντιλήψεις και τις πράξεις του στο παρόν και στο μέλλον. Και φυσικά αυτό στο οποίο εκτίθεται δεν μπορεί να ακυρωθεί αυτόματα.

Ο/η έφηβος που εκτίθεται συστηματικά στην πορνογραφία, θα πρέπει συνειδητά να επιλέξει να τροποποιήσει τον φαντασιωσικό του κόσμο και τις αντιλήψεις του για τις σχέσεις προκειμένου να σχετιστεί με ισότιμους όρους στην ενήλικη ζωή του.
Ας δούμε με μια ματιά τα δεδομένα που μας δίνει η έρευνα για την έκθεση των εφήβων στην πορνογραφία:

Σύμφωνα με διεθνείς έρευνες, το 56% των αγοριών και το 40% των κοριτσιών έχουν δει πορνό στο διαδίκτυο πριν την ηλικία των 16 ετών. Ακόμα, 9 στα 10 αγόρια και 6 στα 10 κορίτσια έχουν εκτεθεί σε πορνογραφικό υλικό μέσω του διαδικτύου πριν την ηλικία των 18.

Στην Ελλάδα, ένα μεγάλο ποσοστό εφήβων έχει εκτεθεί σε πορνογραφικό υλικό, είτε ψάχνοντας στο διαδίκτυο σκόπιμα, είτε τυχαία. 

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την έρευνα «Παιδιά και Διαδίκτυο στην Ελλάδα: Ευκαιρίες και Κίνδυνοι» που πραγματοποιήθηκε σε 775 μαθητές 9 έως 18 ετών από 24 σχολεία της Αττικής (στο πλαίσιο του προγράμματος EU Kids Οnline) και δημοσιεύτηκε στο Βήμα στις 27-03-2013, το 44% των μεγαλύτερων σε ηλικία αγοριών και το 28% των μεγαλύτερων σε ηλικία κοριτσιών έχουν συναντήσει πορνογραφικό υλικό στο Ίντερνετ τυχαία, ενώ το 56,5% των αγοριών και το 11% των κοριτσιών επειδή το αναζητούσαν σκόπιμα.

Για ποιους λόγους οι έφηβοι αναζητούν το πορνό; 
Οι έφηβοι ψάχνουν πορνογραφικό υλικό από περιέργεια, για να διεγερθούν, για να αποκτήσουν πληροφόρηση για το σεξ, για να ενταχθούν σε ομάδα συνομήλικων ή μεγαλύτερων παιδιών που έχει τέτοιου είδους ενδιαφέροντα, για να αυξήσουν το γόητρό τους στις ομάδες των συνομηλίκων προβάλλοντας μια εικόνα έμπειρου, γνώστη και cool ατόμου. 

Συχνά, παρέες εφήβων αναζητούν και βλέπουν μαζί ταινίες πορνό επιδιώκοντας να ενισχύσουν τους μεταξύ τους δεσμούς και τη διαφοροποίησή τους από τους ενήλικες. 

Σε ορισμένες περιπτώσεις η συστηματική αναζήτηση πορνογραφικού υλικού συνδυάζεται και με αυτοκαταστροφικές ή και παραβατικές συμπεριφορές και μπορεί ταυτόχρονα να αντικατοπτρίζει απουσία οριοθέτησης και στοργικών, υποστηρικτικών οικογενειακών δεσμών ή και άλλα σοβαρά οικογενειακά προβλήματα.

Ας δούμε τώρα τι επιπτώσεις μπορεί να έχει η έκθεση των εφήβων στην πορνογραφία.

Η επίδραση της πορνογραφίας στους εφήβους είναι διαβρωτική καθώς διαμορφώνει την ηθική και τις προσδοκίες τους για το σεξ. Ειδικότερα, για τα νεαρά αγόρια μπορεί να προκύψουν αμφιβολίες για το σώμα και την εικόνα τους. 

Μπορεί να συγκρίνουν τη σωματική τους διάπλαση και το μέγεθος του πέους τους με αυτά που βλέπουν σε ταινίες πορνό, να αισθάνονται άσχημα για το σώμα τους και να αναπτύσσουν αίσθημα μειονεξίας. 

Ακόμα, οδηγούνται στην εσωτερίκευση της αντίληψης για το σεξ ως επίδειξη ανδρισμού, με αποτέλεσμα να αναπτύσσουν άγχος επίδοσης και προσδοκίες για μη ρεαλιστικές επιδόσεις και σεξουαλικές πρακτικές. 

Αυτές οι παραμορφωμένες αντιλήψεις για το σεξ και οι άστοχες συγκρίσεις μπορεί να οδηγήσουν στο μέλλον στην εμφάνιση ψυχοσεξουαλικών δυσλειτουργιών, καταθλιπτικής συμπτωματολογίας και αγχώδους διαταραχής. 
Και για τα νεαρά κορίτσια μπορεί να προκύψει ανασφάλεια για την εικόνα σώματος και – μέσω της σύγκρισης με τα άτομα που βλέπουν- αμφιβολία για το αν μπορούν να ανταποκριθούν σε μη ρεαλιστικές ή ακόμα και μη φυσιολογικές σεξουαλικές πρακτικές. 
Τα αγόρια μπορεί να εσωτερικεύουν τον ρόλο του αποστασιοποιημένου, συναισθηματικά αμέτοχου και σκληρού εραστή. 
Τα κορίτσια μπορεί να εσωτερικεύουν το ρόλο της υποταγής στις επιθυμίες των άλλων. Αγόρια και κορίτσια διαμορφώνουν έναν φαντασιωσικό κόσμο που προσδοκά την εμφάνιση, το ντύσιμο και τους μανιερισμούς των πρωταγωνιστών σε πορνοταινίες με καταστροφικές επιπτώσεις για την καλλιέργεια ενός υγιούς αισθησιασμού.  
Μέσω της έκθεσης στο πορνό και τα δύο φύλα διαμορφώνουν μια ηθική για το σεξ που αποδέχεται ως φυσιολογικούς ρόλους για τα δύο φύλα τους ρόλους εξουσίας και υποταγής, που ομαλοποιεί την βία και τον εξαναγκασμό, υποβαθμίζει την ανάγκη για συναίνεση, αλλά και την ανάγκη για συναισθηματική οικειότητα, αμοιβαίο σεβασμό και φροντίδα ως συστατικά της σεξουαλικής έκφρασης.

Η συστηματική έκθεση των εφήβων στο πορνό έχει σοβαρές επιπτώσεις σε συναισθηματικό επίπεδο. 
Οι έφηβοι βασανίζονται από συναισθήματα αμφιθυμίας γιατί, ενώ διεγείρονται, ταυτόχρονα δεν τους αρέσει αυτό που βλέπουν και έτσι αναπτύσσουν συναισθήματα ντροπής και ενοχής τα οποία συνδέονται με την έκφραση της σεξουαλικότητας. 
Σε βάθος χρόνου, η συστηματική έκθεση σε πορνογραφικό υλικό μπορεί να οδηγήσει σε απομόνωση, απόσυρση και δυσκολία ή αδυναμία εμπλοκής σε σχέσεις. 

Επίσης, αν οι παραστάσεις που έχουν οι έφηβοι παρεκκλίνουν από το φυσιολογικό, αν δηλαδή περιλαμβάνουν βία, σαδομαζοχισμό και βιασμό οι έφηβοι αποκτούν ένα κατώφλι ανοχής ως προς αυτού του είδους τις συμπεριφορές και διαμορφώνουν την ανάλογη ηθική που δικαιολογεί την πρακτική τους. 

Αυτό το γεγονός ενέχει τον πολύ σοβαρό κίνδυνο της υποβάθμισης της συναίνεσης και του σεβασμού ως προϋποθέσεις για σεξουαλική εμπλοκή και την επιδίωξη σεξουαλικών σχέσεων μέσω εξαναγκασμού και βίας. 

Οι έφηβοι που εκτίθενται νωρίς σε πορνογραφικό υλικό είναι πιο πιθανό να εμπλέκονται πρώιμα σε σεξουαλική δραστηριότητα, να αντικειμενοποιούν τη γυναίκα και το ρόλο της, να εσωτερικεύουν το σεξ ως καταναλωτική ανάγκη και όχι ως μέσο σύνδεσης και να υποβαθμίζουν την αξία του συνδυασμού του σεξ με την οικειότητα.

Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε ως γονείς για να προστατεύσουμε τον/την έφηβο από τις επιπτώσεις της πανταχού παρούσας πορνογραφικής βιομηχανίας; 
Κατά τη γνώμη μου, δεν χρειάζεται η προσέγγιση της πορνογραφίας να διαφοροποιηθεί από την συνολικότερη προσέγγιση της σεξουαλικότητας. 
Τι εννοώ με αυτό; 
Εννοώ ότι ενώ δεν υπάρχει μια και μόνη συνταγή για την κάθε οικογένεια, τα συστατικά είναι τα ίδια: ανοιχτή επικοινωνία με όρους αμοιβαίου σεβασμού, προσέγγιση χωρίς κριτική με στόχο την κατανόηση του κόσμου του εφήβου και των ιδιαίτερων αναζητήσεών του και ενθάρρυνση υγιών μοτίβων έκφρασης μέσω της δικής μας στάσης ζωής. 

 Εννοώ ότι μιλάμε στα παιδιά μας για την σεξουαλικότητα και την έκφρασή της, πάντα με ηλικιακά κατάλληλο τρόπο. 

Μιλάμε ελεύθερα, ανοιχτά, αυθόρμητα, απλά, ρεαλιστικά και χωρίς συναισθηματική φόρτιση. 
Μιλάμε σε συστηματική βάση με αφορμές από την καθημερινότητα και τις σχέσεις και όχι επίσημα και στοχευμένα με τη μορφή «κηρύγματος». 
Δεν ξεχνάμε ότι περισσότερο από τα λόγια μας αποτελούμε πρότυπο για τα παιδιά μας μέσα από τη συμπεριφορά και τη στάση ζωής μας σε σημαντικά ζητήματα. 
Έτσι, μεταδίδουμε από μικρή ηλικία στα παιδιά μας το μήνυμα για το τι θεωρούμε αποδεκτό στους ρόλους και τις σχέσεις των δύο φύλων. Είναι αυτονόητο ότι η στάση ζωής που δίνει αξία στον αμοιβαίο σεβασμό, την ισοτιμία και την αμοιβαία φροντίδα δεν διαφοροποιείται σε επίπεδο σεξουαλικής έκφρασης. 

Με απλά λόγια, ό,τι ισχύει για άλλες πλευρές των οικείων συναισθηματικών σχέσεων, ισχύει και για τη διάσταση της σεξουαλικής έκφρασης. 

Μαθαίνοντάς το αυτό τα παιδιά και οι έφηβοι, χρησιμοποιούν την κριτική τους ικανότητα όπως αυτή έχει καλλιεργηθεί από την οικογένεια και έτσι είναι σε θέση να διαφοροποιούν μεταξύ υγιών και μη υγιών τρόπων έκφρασης της σεξουαλικότητας. 

Το ζητούμενο για το έφηβο είναι να μπορεί μεγαλώνοντας να απορρίψει ο ίδιος την πορνογραφία ως τρόπο έκφρασης και να επιλέγει εναλλακτικές που τον κάνουν να νιώθει καλά για τον εαυτό του και τις σχέσεις του.

Στο επόμενο άρθρο μου θα αναφερθώ στις ιδιαιτερότητες ως προς την προσέγγιση του ζητήματος και θα επικεντρώσω στο τι χρειάζεται να κάνουμε ώστε να αποτρέψουμε την συστηματική έκθεση και τον εθισμό των εφήβων στην πορνογραφία, έχοντας ως γνώμονα την πρόληψη και την κατεύθυνση προς υγιείς διεξόδους έκφρασης της σεξουαλικότητας.

efiveia
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Παιδιά στην ελληνική κοινωνία, που μισοζούν, που αγνοούνται, που είναι στα αζήτητα

Παιδιά ενός κατώτερου θεού στην ελληνική κοινωνία

Κατερίνα Ροββά

Μετά την τραγική ιστορία της Βαλεντίν «ανακαλύψαμε» έναν κόσμο που εξελίσσεται δίπλα μας, στο σκοτάδι. 

Παιδιά που μισοζούν, παιδιά που αγνοούνται, παιδιά στα αζήτητα στην ελληνική κοινωνία

Κάποτε ήταν τα παιδιά του «τρίτου κόσμου». Μια απόσταση εκατοντάδων χιλιομέτρων απάλλασσε τότε τις συνειδήσεις μας από τις εικόνες εκείνων των ανηλίκων που αγωνίζονταν να επιβιώσουν δίνοντας μάχη με την πείνα, μάχη με τις αρρώστιες, μάχη για τα αυτονόητα.

Πλέον, είναι τα παιδιά του «δικού μας κόσμου». Και η συνείδησή μας δεν έχει την πολυτέλεια της «απαλλαγής». 

Η τραγική ιστορία της Βαλεντίν, του επτάχρονου κοριτσιού που χάθηκε ξαφνικά, παραμονές Χριστουγέννων από το κέντρο της Αθήνας, και που όπως όλα δείχνουν κατάφερε να φυγαδευτεί από τη χώρα με πλαστά στοιχεία, ήταν απλώς μια αφορμή.

Ήταν η «κλειδαρότρυπα» μέσα από την οποία «ανακαλύψαμε» ξαφνικά έναν κόσμο που εξελίσσεται δίπλα μας, παράλληλα με εμάς, στο σκοτάδι. Παιδιά που μισοζούν, παιδιά που αγνοούνται, παιδιά στα αζήτητα στην ελληνική κοινωνία. Σε μια κοινωνία βαθιά πληγωμένη από τα προβλήματά της αλλά και σε μια χώρα που περηφανευόταν ανέκαθεν για την παραδοσιακή δομή και τις κοινωνικές της ευαισθησίες.....

1.200 παιδιά αγνοούνται
Είναι τελικά οι οικονομικοκοινωνικές συνθήκες ικανές να μεταβάλλουν τον τρόπο που βιώνουμε την ανθρώπινη τραγωδία ακόμη κι όταν αυτή συντελείται δίπλα μας, σε απόσταση αναπνοής;

Τα στοιχεία δείχνουν πως ίσως και να είναι. 

Με βάση τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις, 1.200 παιδιά αγνοούνται σήμερα στην Ελλάδα. Είναι ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που έφυγαν - άγνωστο το πώς - από τις δομές όπου διέμεναν και κανείς πλέον δεν γνωρίζει το πού βρίσκονται. 

Περιπλανώμενα εκτός πλαισίου, εκτίθενται σε ανυπολόγιστους κινδύνους, κουβαλώντας την καταδίκη για κάποιο αμάρτημα που δεν διέπραξαν ποτέ. 

Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά από ερευνητικές και αστυνομικές πηγές, η Ελλάδα δεν αποτελεί πια ενδιάμεσο σταθμό αλλά χώρα προορισμού για την εμπορία παιδιών - προς «πάσα χρήση». 

Ασυνόδευτα παιδιά πέφτουν θύματα κακοποίησης ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις εμφανίζονται ως κηδεμόνες τους οι προαγωγοί τους. Ακόμη και όσα απολαμβάνουν την οικογενειακή προστασία, προσκρούουν σε αδιέξοδα που υπερβαίνουν τις ατομικές επιλογές των γονέων.

Γιατί κάποια παιδιά είναι λιγότερο παιδιά από τα άλλα. 
Αυτά που στα εφτά και τα οκτώ τους χρόνια εμφανίζουν τάσεις αυτοκτονίας στοιβαγμένα σε άθλιες συνθήκες προσφυγικών δομών, αυτά που πέφτουν θύματα οικονομικής εκμετάλλευσης, εκείνα - ανάμεσά τους και βρέφη - που στις εκπνοές του 2019 εντοπίστηκαν να ζουν έξω από τη δομή του Ελαιώνα, να τρέφονται με τα περισσεύματα των προσφύγων εντός του Ελαιώνα, να κοιμούνται σε πλημμυρισμένες σκηνές, στην άκρη του δρόμου...

Κι εκείνοι οι καταδικασμένοι ανήλικοι που, αν και βαριά νοσούντες, χωρίς ΑΜΚΑ, χωρίς «χαρτιά», γίνονται οι «ανέγγιχτοι» του δυτικού κόσμου, αποκλεισμένοι από το σύστημα Υγείας και τελικά από το δικαίωμα στη ζωή. 

Το κοινωνικό τοπίο στην Ελλάδα μεταβάλλεται.
Κινδυνεύουν 4 στα 10
Χιλιάδες «παιδιά ενός κατώτερου θεού» βρίσκονται γύρω μας, κυριολεκτικά έξω από τις πόρτες μας. Και ενίοτε μέσα από αυτές. Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, σχεδόν τέσσερα στα 10 ελληνόπουλα κινδυνεύουν με κοινωνικό αποκλεισμό ενώ σε απόλυτο αριθμό υπολογίζεται ότι ένας συγκλονιστικά υψηλός αριθμός, σχεδόν 517.000 παιδιά, ζουν στη χώρα μας υπό συνθήκες φτώχειας, με το ποσοστό να έχει τριπλασιαστεί από το 2005.

Τα τελευταία δώδεκα χρόνια, συνεχίζουν οι ερευνητές, έχει διπλασιαστεί το ποσοστό των ελληνικών οικογενειών που δεν μπορούν να σιτίσουν επαρκώς τα παιδιά τους, να τους παράσχουν δηλαδή κρέας ή ψάρι κάθε δεύτερη μέρα. 

Λένε την αλήθεια οι αριθμοί;
Την απάντηση έδωσε με τρόπο αναντίρρητο η ίδια η πραγματικότητα μόλις πριν από λίγες ημέρες. Στον Πύργο Ηλείας μια μαθήτρια Γυμνασίου λιποθύμησε στον δρόμο από την πείνα. 

Λίγο αργότερα γινόταν γνωστό ότι ήταν παιδί άνεργων γονέων που δυσκολεύονταν να προσφέρουν στην οικογένειά τους ακόμη και τα βασικά αγαθά.

Απόκληρα της ζωής
Ο δείκτης της προβλεπόμενης ανάπτυξης για τη χώρα, που ανακοινώθηκε την περασμένη Πέμπτη από την Κομισιόν, ενέπνευσε ίσως αισιοδοξία στον συλλογικό νου, άφησε όμως στα αζήτητα όσα κρύβονται στον πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας. 

Και σίγουρα αφήνει εκτός υπολογισμών τα παιδιά εκείνα που μας παρατηρούν από απόσταση ως απόκληροι της ζωής.
«Ο τρόπος με τον οποίον έρχεται ένα παιδί στον κόσμο και το πόσο πρόωρα θα κοπεί το νήμα της ζωής του εξαρτάται συχνά από το πού θα πέσει ο δείκτης μας στο γύρισμα της σφαίρας» ανέφεραν πρόσφατα για αυτά τα παιδιά οι Γιατροί του Κόσμου. 

«Όταν όμως αυτό το παιδί βρίσκεται πλέον εδώ, το εάν, πόσο και πώς θα ζήσει εξαρτάται από εμάς».

Κι αν η κατάσταση των παιδιών είναι δείκτης επάρκειας ενός οικονομικού και κοινωνικού συστήματος, το μέλλον του κόσμου μας προδιαγράφεται ζοφερό. Εκτεθειμένη διαρκώς σε τραγικές ιστορίες παιδιών, η κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο να θεωρήσει αναπόφευκτο το ανθρώπινο δράμα. 

Είναι πράγματι αναπόφευκτο;
Το ερώτημα έχει τεθεί από αιώνες.

Είναι αυτό που επανέλαβε ο Ουγκό το 1862, όταν ο Γιάννης Αγιάννης «αναρωτήθηκε αν η ανθρώπινη κοινωνία έχει το δικαίωμα να εξαναγκάζει τα μέλη της να υπομένουν στη μία περίπτωση την παράλογη απρονοησία της, στην άλλη δε την άσπλαχνη πρόνοιά της και να φυλακίζει για πάντα ένα φτωχόν άνθρωπο, ανάμεσα σε μιαν έλλειψή της και σε μιαν υπερβολή της...». Η απάντηση, δυστυχώς, αναζητείται ακόμη.

tanea
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο Ενήλικας που έχει Κακοποιηθεί ως Παιδί... / Effects of child abuse and neglect for adult survivors

Αν υπάρχει ένας μόνο στόχος που πρέπει εμείς οι γονείς να έχουμε, είναι να μεγαλώσουμε παιδιά που δεν θα χρειαστεί να «αναρρώσουν» από τα παιδικά τους χρόνια. 

Που δεν θα χρειαστεί να ξοδεύουν μια μέρα το ένα τρίτο του μισθού τους σε ψυχολόγους. 

Που δεν θα εφαρμόσουν όλα τα άσχημα που πήραν από εμάς στα δικά τους παιδιά.

Effects of child abuse and neglect for adult survivors

Parental Injury and Psychological Health of Children

Κι όμως, πόσες φορές υψώνουμε τον τόνο της φωνής μας – ή ακόμα και το χέρι μας – χωρίς να μας περάσει καν η σκέψη αυτή από το μυαλό;

Το παιδί που πέφτει θύμα σωματικής, λεκτικής και ψυχολογικής βίας από τους γονείς του, μπορεί να μην εμφανίζει σημάδια κακοποίησης, όσο ακόμα είναι μικρό. Μπορεί καν να μη θυμάται, μεγαλώνοντας, τις σκοτεινές εκείνες στιγμές που πέρασε μαζί τους.

Τα σημάδια, όμως, έχουν καταγραφεί μέσα του. Και, όπως αναφέρει σε σχετικό άρθρο η αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Ψυχολογικός Φάρος, έρχεται κάποτε η μέρα που εκδηλώνονται σε μη υγιείς συμπεριφορές, όπως :

1. Η αδυναμία αντιμετώπισης των συγκρούσεων, είναι ένα χαρακτηριστικό σημείο. Εάν οι δυνατοί θόρυβοι πυροδοτούν τα ένστικτα καβγάδων σας, αυτό είναι ένας κοινό σημάδι παιδικής συναισθηματικής κακοποίησης.

2. Η αδυναμία αποδοχής των κομπλιμέντων είναι κάτι που συμβαίνει σε όσους δεν έχουν λάβει θετική ενθάρρυνση ως παιδιά.

3. Η εμμονή για τα επιτεύγματα και το γεγονός ότι ποτέ δεν αισθάνεστε ότι το καλύτερό σας είναι αρκετά καλό, είναι σημάδι κάποιου που ποτέ δεν ένοιωσε ότι είναι σπουδαίος.

4. Μια συντριπτική αίσθηση παράνοιας, συχνά κρατά τους ενήλικες που είχαν κακοποιηθεί από το να πιστεύουν ότι είναι καλοί σε κάτι.

5. Το να απολογείται κανείς συνεχώς, είναι επίσης σημάδι παιδικής συναισθηματικής κακοποίησης.

6. Σε μια προσπάθεια να αποφύγουν τα βέλη του κόσμου, οι ενήλικες με θλιβερό παρελθόν συχνά επιτρέπουν στον εαυτό τους να γίνονται ερημίτες.

7. Το να κρατούν τους ανθρώπους σε απόσταση, είναι ένας αμυντικός μηχανισμός που χρησιμοποιείται συχνά από ενήλικες που έχουν κακοποιηθεί ως παιδιά.

8. Η αναποφασιστικότητα είναι ένα χαρακτηριστικό εκείνων που έχουν ένα βαθύ φόβο μη τυχόν τσαλακωθούν.

9. Ένας ενήλικας που έχει κακοποιηθεί συναισθηματικά, συχνά αρνείται να πει την αλήθεια, από φόβο μήπως πληγώσει τους άλλους.

10. Η αμυντικότητα συνήθως λαμβάνει χώρα και αυτό δεν σημαίνει αγένεια. Είναι ένας μηχανισμός αυτοάμυνας.

11. Η απόρριψη της αγάπης μπορεί να είναι θλιβερή, αλλά όσοι έχουν κακοποιηθεί βλέπουν την αγάπη ως προσωρινή και φοβούνται να το διαχειριστούν.

12. Η ανάγκη για παρακάλια με κάθε κόστος είναι ένας άλλος δείκτης παιδικής συναισθηματικής κακοποίησης.

13. Εξηγώντας κάθε κίνηση και λέγοντας «ναι» όταν πραγματικά σημαίνει «όχι», είναι ένα σίγουρο σημάδι κατάχρησης του παρελθόντος.

14. Ένα πρόσωπο που έχει υποστεί κατάχρηση συνήθως είναι ανυπόμονο να ζητήσει βοήθεια, λόγω των εγγενών προβλημάτων εμπιστοσύνης του εαυτού του.

15. Δεν θέλουν να προσκολλώνται σε κανέναν και ως εκ τούτου, υποφέρουν από σοβαρά προβλήματα εγκατάλειψης.

16. Η πεποίθηση ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτά που έχουν να πουν, είναι κάτι που μπορεί να συνδέεται με τα τραύματα της παιδικής ηλικίας.

17. Οι ενήλικες που βρίσκουν τον εαυτό τους να καλύπτουν το παρελθόν τους, κρύβουν ορισμένα μέρη της προσωπικότητάς τους.

18. Μια κακή παιδική ηλικία προκαλεί χαμηλή αυτοεκτίμηση που παραμένει στην ενηλικίωση και οι άνθρωποι με αυτές τις δυσκολίες, συχνά ακούν μια φωνή στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους που τους λέει ότι δεν είναι αρκετά καλοί.

19. Μεγαλώνοντας με συναισθηματική κακοποίηση σημαίνει ότι αγωνίζεστε να αποδεχθείτε ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σας που πραγματικά ενδιαφέρονται.

20. Η αγωνία για οπτική επαφή με τους ανθρώπους είναι ένα παραπροϊόν του ότι τρομάζετε πολύ εύκολα και επίσης ένα υποπροϊόν της πρώιμης συναισθηματικής κακοποίησης.

21. Οι βάσεις για την κατάθλιψη και το άγχος της ενηλικίωσης τίθενται κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, είτε το πιστεύετε, είτε όχι.

22. Οποιαδήποτε ποσότητα πασιφισμού που σας κάνει να ελαχιστοποιήσετε τα συναισθήματά σας, είναι ένα σημάδι της συναισθηματικής κακοποίησης από την παιδική ηλικία.

23. Κατηγορείτε τον εαυτό σας για πράγματα που πάνε στραβά, ακόμα κι αν δεν είναι δικό σας το λάθος; Το να χτυπάτε τον εαυτό σας σε σταθερή βάση, κάνει τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη.

24. Η μη αναγνώριση του αληθινού σας εαυτού, είναι ένα άλλο κοινό ζήτημα για τους επιζώντες της πρώιμης συναισθηματικής κακοποίησης.

25. Όσοι δεν μπορούν να ελέγξουν τον θυμό τους, συνήθως εξαπολύουν τραύματα από την παιδική τους ηλικία και δεν τους έχουν δοθεί τα κατάλληλα εργαλεία για να επεξεργαστούν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.

infokids
awakengr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι