Όλοι χρωστάμε...

... και όχι δε μιλώ για οικονομικά χρέη, αλλά για συναισθηματικές εκκρεμότητες.

«Όλοι χρωστάμε κάπου ένα “σ' αγαπώ” και  μια “συγγνώμη”» τόχω διαβάσει κατά κόρον αυτό, και φυσικά συμφωνώ, μόνο που ιεραρχικά πρέπει ν' αρχίσουμε από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Αυτούς κι αν έχουμε ταλαιπωρήσει κατά κόρον!!  Ειδικά με τις λάθος επιλογές προσώπων και καταστάσεων στη ζωή μας!

Μ' όλα αυτά που ανεχόμαστε χωρίς να θέλουμε.

Όλ' αυτά που το ένστικτο μας προειδοποιεί εξ αρχής «προσοχή λούμπα» ή άλλες φορές, δεν σου δίνει σαφή σημάδια, αλλά και μόνο ότι δεν δίνεσαι ψυχή τε και σώματι και παρ όλα αυτά παρακούς το μέσα σου, αρκεί για την κακοποίησή σου. 

Θέμα των ημερών η λέξη και η κατάσταση και μάλλον θα πρέπει να κάνουμε κι εμείς  την αυτοκριτική μας και να καταλήξουμε, πόσο έχουμε κάνει τον εαυτό μας να υποφέρει χωρίς τη συνδρομή κάποιου.

Σε τί τον υποβάλαμε ν΄ αντέξει, να παραβλέψει, να εθελοτυφλήσει, να παρακάμψει

Πόσα υπέφερε χωρίς να πρέπει.

Πόσες φορές τον πληγώσαμε για να μην πληγώσουμε αυτόν που μας το προκάλεσε;

Πόσες φορές σιωπήσαμε ενώ έπρεπε να κραυγάσουμε και να επιβάλουμε τη θέλησή μας, αντί ν' αποδεχθούμε σερβιρισμένες καταστάσεις, που άλλοι αποφάσισαν για μας χωρίς εμάς;

Πόσες φορές τον θυσιάσαμε σαν Ιφιγένεια στο βωμό ενός συναισθήματος μονομερούς; Γιατί απλούστατα θέλαμε να πιστεύουμε ότι αξίζει η θυσία.

Πόσες φορές γύρισε μπούμερανγκ μια καλή πράξη που δε βρήκε ανταπόκριση.

Πόσες συγγνώμες έπεσαν στο κενό και πόσες ενοχές φορτώθηκε, σαν ο μοναδικός φταίχτης σε μια διμερή κατάσταση;

Ειδικά οι γυναίκες και δη που έχουμε μια κάποια ηλικία, που ζήσαμε σε στενά κοινωνικά περιβάλλοντα, ξέρουμε πολύ καλά πόσες συμπεριφορές μας ήταν υπαγορευμένες από το «τί θα πει ο κόσμος»;  Και ενώ ο κόσμος ούτως ή άλλως θα έλεγε κι ενώ θα 'πρεπε να μη σε νοιάζει καν για τη γνώμη του κόσμου, όπως εσύ δεν ανακατευόσουν στα του κόσμου, παρ όλα αυτά τον εαυτό σου βίαζες και έμπαινες στα καλούπια, που άλλοι σου είχαν ετοιμάσει και πιπιλίσει το μυαλό ότι ήταν για το καλό σου. 

Θυμήσου όμως και πόσο ανάλαφρη αισθανόσουν όταν κάποιες φορές έσπαγες τα δεσμά, εξέφραζες με παρρησία την άποψή σου, υπερασπιζόσουν τις επιλογές σου και έλεγες όχι εκεί που κάποιοι σου ψιθύριζαν «πες ναι»!

Όλα εκπορεύονται από την παιδική ηλικία, από την νοοτροπία που σου εμφύσησαν, από τον κοινωνικό περίγυρο που έζησες, από τις λάθος ή ξεπερασμένες αντιλήψεις κι όταν μεγάλωσες και κουβαλούσες όλο αυτό το φορτίο, παρά τη μόρφωση εκπαιδευτική ή κοινωνική που πήρες, τα νέα ερεθίσματα που συνάντησες, τις διαφορετικές αντιλήψεις, ήταν δύσκολο ν' αποτιναχτεί ως δια μαγείας και συνέχισε να σε προσδιορίζει και να σε ελέγχει σε μεγάλο βαθμό. Γιατί πάντα υπήρχε εκείνη η υπόκωφη φωνή του υποβολέα, που σου έλεγε αυτά που είχες κατά κόρον ακούσει και ενστερνιστεί άθελά σου.

Έτσι και σεξουαλικές παρενοχλήσεις δέχτηκες και αποσιώπησες και λεκτική  βία, ενίοτε, που κατ' εμέ δεν είναι καθόλου υποδεέστερη της σεξουαλικής, αντίθετα σε μειώνει και σε υποτιμά σε σημείο που να σε κάνει ψευδώς να πιστέψεις ότι αυτό αξίζεις, από κάποιον που δεν αξίζει αυτό που του δίνεις. 

Άνθρωποι που σου δημιούργησαν τραύματα θεωρώντας τους εαυτούς τους υπεράνω και σήμερα τιμητές (αυτοί πάντα ξέρουν τα πάντα και σχολιάζουν τα πάντα) στηλιτεύουν το ότι οι άνθρωποι ξεπέρασαν τις αναστολές τους και μιλάνε.

Κι όταν έρθει αυτός που τ' αξίζει νάσαι από επιφυλακτικός μέχρι καχύποπτος, ότι όλη αυτή η αγάπη και η καλοσύνη δεν είναι αληθινά, ότι κάτι άλλο κρύβεται από πίσω και όσο περιμένεις αυτό το «κάτι άλλο» να εμφανιστεί για να σε δικαιώσει, αφαιρείς από τον άλλον αυτό που πραγματικά αξίζει να πάρει.

Είναι πολύ πικρό, μετά από μια μεγάλη διαδρομή, να κοιτάζεις πίσω και να βλέπεις λάθη που δε μπορείς να διορθώσεις. Τουλάχιστον επένδυσε στο μέλλον, όσο είναι καιρός

Πες λοιπόν «σ αγαπώ» πρώτα στον εαυτό σου και σ' όποιον άλλον το δικαιούται και «συγγνώμη» επίσης και στους δύο. 

Μεγαλείο είναι ν' αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, από τα πιο μικρά και ασήμαντα μέχρι τα πιο μεγάλα και καθοριστικά στη σχέση των ανθρώπων και να τα διορθώνουμε μεταμελούμενοι. Όποιος καταλάβει λοιπόν ότι αυτή η «συγγνώμη» είναι ειλικρινής ας δώσει την ευκαιρία, άλλωστε ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω... Αλλιώς, όπως λέει ο μεγάλος Αλεξανδρινός:

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις...

Κάντο μ' αγάπη