Ένα δράμα δίχως τέλος
του Σάββα Ν. Σαλπιστή, Ph.D.*
«Ήμουν 5 ή 6 χρονών περίπου και έπαιζα με τα παιχνίδια μου καθισμένη στο πάτωμα, όταν, από τα ουρλιαχτά τρόμου της αδελφής μου που μόλις είχε μπει στο δωμάτιο που βρισκόμουν, συνειδητοποίησα πως το φόρεμά μου είχε γίνει μούσκεμα από το αίμα που έτρεχε από το κεφάλι και το πρόσωπό μου, εξαιτίας ενός ακόμα ξυλοδαρμού μου από τη μητέρα μου, πριν από λίγο, για ασήμαντη και πάλι αφορμή. Κάθε φορά, με χτυπούσε αλύπητα, σταματώντας μόνον όταν δεν είχε πια άλλη δύναμη για να συνεχίσει»…
Αυτή ήταν η περιγραφή της μνήμης μιας νέας γυναίκας που ανέκυψε εντός της στη διάρκεια μιας πολύ πρόσφατης ψυχοθεραπευτικής μας συνεδρίας. Παρόλο που, στα τόσα χρόνια της ψυχοθεραπευτικής μου εμπειρίας, είναι πολλές οι φορές που έγινα μάρτυρας παρόμοιων αφηγήσεων, κάθε φορά νιώθω τον ίδιο κόμπο στο λαιμό και μέρος της οδύνης, της ανημπόριας, της απόγνωσης και του ψυχικού πόνου που βίωσαν τα άτομα αυτά ως παιδιά, εξαιτίας του μένους της εφιαλτικής μητέρας που έτυχε να έχουν…
Δεν είναι, όμως, πάντα τόσο ωμή και στυγνή η συμπεριφορά μιας ναρκισσιστικής μητέρας απέναντι στο παιδί της. Συχνά, το παιδί γίνεται αποδέκτης προσβολών, κριτικής και “επιθέσεων” που πολύ δύσκολα γίνονται διακριτές ως τέτοιες γιατί επικαλύπτονται κάτω από ένα περιτύλιγμα δήθεν έγνοιας “για το καλό” του παιδιού, από αναφορές σε άλλους που τα κατάφεραν καλύτερα κ.τ.λ. που μόνο βαθιά τραύματα, σύγχυση και αυτοαμφισβήτηση του προκαλούν.
*Κλινικός Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Στοκχόλμης
Διπλωματούχος Ψυχοθεραπευτής
Βασιλικού Ιατροχειρουργικού Ινστιτούτου Karolinska Στοκχόλμης
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Δεν είναι, όμως, πάντα τόσο ωμή και στυγνή η συμπεριφορά μιας ναρκισσιστικής μητέρας απέναντι στο παιδί της. Συχνά, το παιδί γίνεται αποδέκτης προσβολών, κριτικής και “επιθέσεων” που πολύ δύσκολα γίνονται διακριτές ως τέτοιες γιατί επικαλύπτονται κάτω από ένα περιτύλιγμα δήθεν έγνοιας “για το καλό” του παιδιού, από αναφορές σε άλλους που τα κατάφεραν καλύτερα κ.τ.λ. που μόνο βαθιά τραύματα, σύγχυση και αυτοαμφισβήτηση του προκαλούν.
Από τη μεριά της, μία ναρκισσιστική μητέρα -εξαιτίας της μεγαλειώδους εικόνας εαυτού που έχει κτίσει εντός της- θεωρεί πως η ίδια είναι αλάνθαστη και της αξίζει η αναγνώριση και ο θαυμασμός όλων για τις “θυσίες” που κάνει για τα παιδιά της.
Με άλλα λόγια, εδώ μιλάμε συχνά για μια, χωρίς εμφανή και ευδιάκριτα στοιχεία, ψυχική κακοποίηση στην οποία συχνά ούτε ο θύτης, αλλά ούτε και το θύμα έχουν σαφή συνείδηση του δράματος στο οποίο συμμετέχουν.
..........
..........
Ολόκληρο το άρθρο εδώ: i-psyxologos
*Κλινικός Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Στοκχόλμης
Διπλωματούχος Ψυχοθεραπευτής
Βασιλικού Ιατροχειρουργικού Ινστιτούτου Karolinska Στοκχόλμης
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
No comments:
Post a Comment